Σε Αυτή τη Γειτονιά του Λος Άντζελες Ζουν οι Περισσότεροι Άστεγοι στην Αμερική

Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο i-D.

Το καλοκαίρι του 2007, η φωτογράφος Désirée van Hoek αποφάσισε να κάνει τις διακοπές της στο Los Angeles. Μετά από μια τυχαία συνάντησή της με μια άστεγη οικογένεια σε ένα στενό πίσω από το κτίριο στο οποίο διέμενε, άρχισε να ψάχνει τους διάφορους αστικούς θύλακες αστέγων ανά την πόλη, μιας και παρά το γεγονός ότι το LA συχνά συνδέεται με τη λάμψη και τη χλιδή του Hollywood, στην πραγματικότητα φιλοξενεί μερικές από τις φτωχές γειτονιές των Ηνωμένων Πολιτειών. Καμία περιοχή δεν αποτελεί πιο ξεκάθαρη απόδειξη αυτής της πραγματικότητας από το Skid Row στην ευρύτερη περιοχή του downtown της πόλης. Εκεί, υπολογίζεται ότι ζουν 6.000 άστεγοι, με το 40% του πληθυσμού να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.

Πρόκειται για άτομα εξαρτημένα από τα ναρκωτικά ή που αντιμετωπίζουν ψυχικές ασθένειες, ή απλά ατυχίες της ζωής. Όπως και να έχει, όλοι τους βρίσκονται εκεί, στο Skid Row, μια περιοχή που έχει πλέον γίνει συνώνυμη με τη φτώχεια. Η Desiree όμως, ανακάλυψε ότι στο Skid Row υπήρχαν πολλά περισσότερα πράγματα από όσο φαντάζεται κανείς. Επισκέφτηκε την περιοχή έξι φορές, απέκτησε φιλικές σχέσεις με τους κατοίκους και εν τέλει αγάπησε μια κοινότητα που συχνά παρεξηγείται και ακόμα πιο συχνά αγνοείται.

Κάθε χρόνο επιστρέφει στο LA για να φωτογραφίσει τα εναλλασσόμενα πρόσωπα και μέρη του Skid Row, δημιουργώντας μια σειρά από εικόνες με τις οποίες πρόσφατα δημιούργησε ένα φωτογραφικό βιβλίο. Το i-D τής μίλησε, θέλοντας να μάθει περισσότερα για την ενδιαφέρουσα ιστορία της, καθώς και για την πολυποίκιλη και ζωντανή κοινότητα του Skid Row.

i-D: Απο πού σου ήρθε η ιδέα για αυτό το project;
Désirée van Hoek: Ήμουν στο Λος Άντζελες και έμενα σε ένα διαμέρισμα στο Hollywood. Πίσω από το κτίριο που διέμενα υπήρχε ένα στενό, στο οποίο ανακάλυψα ότι έμενε μια οικογένεια αστέγων - ένα ζευγάρι και, από τα παιχνίδια που είδα να υπάρχουν, υποθέτω ότι είχαν και παιδιά. Όταν έλειψαν κάποια φορά, ξέσπασε μια φωτιά στο στενό και έκαψε όλα τα υπάρχοντά τους. Όταν επέστρεψαν, είδα την απόγνωση στα πρόσωπά τους. Είχαν χάσει τα πάντα. Αυτό όμως που με σόκαρε είναι πως κανείς δεν φάνηκε να νοιάζεται. Ήταν λες και όλοι σκέφτηκαν «ξεκουμπίδια» ή κάτι τέτοιο. Ήταν απάνθρωπο.

Με τον καιρό, ανακάλυψα και άλλα τέτοια μέρη σε διάφορα σημεία της πόλης. Στην Sunset Boulevard, γνώρισα έναν άντρα που είχε χτίσει ένα μικρό καταφύγιο από διάφορά αντικείμενα που είχε βρει. Το επίπλωσε κιόλας για να το κάνει να φαντάζει σαν κανονικό σπίτι: είχε μέσα μια λάμπα και ένα skateboard.

Ώσπου, μια μέρα κάποιος με ρώτησε αν είχα πάει στο Skid Row και δεν ήξερα καν τι ήταν. Σοκαρίστηκα με αυτά που είδα. Είναι απίστευτο ότι τέτοια πράγματα μπορούν να υπάρχουν σε μια από τις πιο πλούσιες χώρες του κόσμου.

Θα έλεγες πως είναι λάθος το ότι το Λος Άντζελες συνδέεται με τη λάμψη και τον πλούτο;
Μόνο ένα μικρό μέρος της πόλης είναι έτσι. Προσωπικά, αισθάνθηκα λες και βρισκόμουν σε μια τριτοκοσμική χώρα.

Πώς ξεκίνησες να φωτογραφίζεις το Skid Row;
Όταν επισκέφτηκα την περιοχή για πρώτη φορά δεν ήθελα να φωτογραφίσω, γιατί θεώρησα πως δεν ήταν σωστό απέναντι στους κατοίκους. Αρχικά, πέρασα πολύ καιρό στην περιοχή χωρίς την κάμερά μου, γνωρίζοντας τους ανθρώπους. Ήθελα να τους μιλήσω ώστε να με εμπιστευτούν. Καμιά φορά ήταν δύσκολο, γιατί πολύς κόσμος ήταν καχύποπτος. Όμως ήμουν τυχερή, γιατί γνώρισα έναν άντρα που ήταν πολιτικός ακτιβιστής. Είχε και ένα τατουάζ στον λαιμό του που έλεγε «black power» - υπάρχει και αυτός στο βιβλίο. Πέρασα πολύ καιρό μαζί του και μου είπε τα πάντα για την περιοχή. Γνώρισα πολύ κόσμο μέσω εκείνου και έτσι άρχισαν να με εμπιστεύονται οι κάτοικοι. Εκείνη την περίοδο, έφτιαχνα και μια έκθεση για το Amnesty International κάτι που έκανε τον κόσμο εκεί να με εμπιστευτεί ακόμα περισσότερο, μιας και ήξεραν την οργάνωση. Τις περισσότερες φορές δεν είχαν κανένα πρόβλημα με το να μοιραστούν την ιστορία τους.

Τι δουλειά έκανες για το Amnesty International;
Οι άνθρωποι που ζούσαν στο Skid Row είχαν ξεκινήσει μια δικαστική διαμάχη με το δημοτικό συμβούλιο του Λος Άντζελες. Οι δρόμοι καθαρίζονται εκτενώς πολύ συχνά και πολλά από τα υπάρχοντα αυτών των ανθρώπων λογίζονται ως σκουπίδια. Δεν είναι τα πάντα που βλέπεις στον δρόμο σκουπίδια, ορισμένα αντικείμενα έχουν μεγάλη αξία για κάποιους ανθρώπους. Η δικαστική προσπάθεια αυτών των ανθρώπων στέφθηκε με επιτυχία και συνέταξα μια έκθεση για αυτήν την υπόθεση.

Πώς συμπεριφέρονται μεταξύ τους οι άνθρωποι του Skid Row;
Είναι μια πραγματική κοινότητα. Πολύς κόσμος καταλήγει στο Skid Row επειδή βίωσε δύσκολους καιρούς στη ζωή του. Κάποιοι αποκαλούν την περιοχή «νεκροταφείο ελεφάντων», ένα μέρος που χάνεται κάθε ελπίδα. Αυτό ισχύει για πολλά άτομα σε αυτήν τη γειτονιά -υπάρχει κόσμος που πεθαίνει κυριολεκτικά στον δρόμο- αλλά υπάρχουν και πολλοί κοινωνικοί λειτουργοί που βοηθούν πολλά άτομα να ξανασταθούν στα πόδια τους. Αυτοί οι κοινωνικοί λειτουργοί μένουν σε μικρά διαμερίσματα της περιοχής και συχνά καταλήγουν να μη θέλουν να φύγουν από εκεί. Είναι κάτι που μπορώ να καταλάβω πλέον. Αν και η αίσθηση που παίρνεις από το LA είναι πως είναι μια απρόσωπη και αφιλόξενη πόλη, το Skid Row είναι ζεστό και φιλικό, ο κόσμος πραγματικά προσέχει ο ένας τον άλλον εδώ.

Πώς αντιδρούσε ο κόσμος όταν τους έλεγες ότι ήθελες να τους φωτογραφίσεις;
Ανάλογα το άτομο. Αρκετά άτομα δεν ήθελαν, το οποίο το καταλαβαίνω. Άλλοι πάλι λάτρευαν να ποζάρουν για τον φακό, αλλά μετά άρχιζαν να κάνουν περίεργες φάτσες και να συμπεριφέρονται αστεία. Εγώ έψαχνα άτομα που απλά ήταν ο εαυτός τους, ήθελα να αποτυπώσω πρόσωπα όσο το δυνατόν πιο φυσικά. Αν φωτογραφίσω έναν άνθρωπο να χαμογελάει, θέλω να αποτυπώσω ένα χαμόγελο που είναι ειλικρινές και αληθινό.

Υπάρχει πολύ εγκληματικότητα στους δρόμους;
Υπάρχουν πολλοί τοξικομανείς στους δρόμους, οπότε υπάρχει εμπόριο ναρκωτικών παντού. Λόγω αυτού, υπάρχει έντονη αστυνομική παρουσία. Την ίδια στιγμή, η αστυνομία θέλει ο κόσμος να μην κυκλοφορεί στους δρόμους, οπότε φυλακίζει άτομα ακόμα και για πολύ μικρά εγκλήματα. Λόγω του χαρακτήρα της περιοχής, έχουν το ελεύθερο να παρεμβαίνουν με πολύ βίαιο τρόπο. Το Skid Row βρίσκεται στο Downtown του Λος Άντζελες, η οποία είναι μια θαυμάσια περιοχή με πλούσια ιστορία, η οποία ανακαινίζεται και «φρεσκάρεται» διαρκώς. Αλλά αν η περιοχή είναι γεμάτη από άστεγους, τότε τα νέα σπίτια και διαμερίσματα δεν θα πωληθούν. Έτσι, αν η αστυνομία κρατάει αυτά τα «ανεπιθύμητα» άτομα μακρά από τους δρόμους, βελτιώνεται η εικόνα της περιοχής.

Πώς δημιουργεί ο κόσμος καταφύγια εκεί;
Με πολλούς τρόπους και με οποιαδήποτε υλικά και αντικείμενα μπορούν να βρουν. Οι περισσότεροι κοιμούνται σε χαρτόνια, ώστε να κόβουν κάπως το κρύο όταν βραδιάζει. Βλέπεις επίσης πολύ κόσμο που στήνει τη δική του σκηνή. Το τοπικό συμβούλιο δεν επιτρέπει πάντα κάτι τέτοιο βέβαια. Έτσι, τη μία χρονιά είναι νόμιμο να κοιμάσαι σε σκηνή, την επόμενη χρονιά όχι. Υπάρχουν πάντα κανόνες. Για παράδειγμα, οι σκηνές πρέπει να ξεστήνονται μέχρι το πολύ στις 6 το πρωί και δεν επιτρέπεται το στήσιμο τους πριν τις 9 το βράδυ. Συνεχώς αλλάζουν τους κανόνες.

Λατρεύω τη φωτογραφία της γυναίκας με τα κολιέ.
Δεν ξέρω πολλά για εκείνη, αλλά με άγγιξε ο τρόπος που παρουσίαζε τον εαυτό της. Ήταν πολύ περήφανη. Πέρασε από μπροστά μου μια μέρα που μιλούσα σε μια ομάδα κατοίκων. Την βρήκα πανέμορφη με αυτή τη συλλογή ενδυμάτων που είχε και τα κοσμήματά της και τη ρώτησα αν θα μπορούσα να την φωτογραφίσω. «Φυσικά», μου απάντησε, «η φωτογραφία μου θα εκτεθεί σε κάποια γκαλερί;». Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που την είδα.

Ποια είναι για σένα η ομορφιά του Skid Row;
Είναι η δύναμη των ανθρώπων, αλλά και το χιούμορ τους. Είναι μια ζεστή και φιλική κοινότητα που προσπαθεί για το καλύτερο. Νομίζω πως αυτό είναι θαυμάσιο.

Θα ξαναγυρίσεις;
Σίγουρα. Υπάρχουν πολλά άτομα που βλέπω κάθε χρόνο που επιστρέφω στο Skid Row, οι οποίοι μου λένε πως «πλέον γνωριζόμαστε από παλιά».

Περισσότερα από το VICE

Oι «Βρώμικες» Διακοπές Aποφοίτησης των Μαθητών της Αυστραλίας

Οι Γυναίκες που Προσπαθούν να Αλλάξουν τα Δεδομένα στον Κόσμο των Video Games

Χρειαζόμαστε Γκέι Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση στα Σχολεία Περισσότερο από Ποτέ