Φωτογραφίες από Τόπους Εγκλημάτων στο Παρίσι του 1880

FYI.

This story is over 5 years old.

Crime

Φωτογραφίες από Τόπους Εγκλημάτων στο Παρίσι του 1880

Όταν η αστυνομία αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τη φωτογραφία για να λύσει μυστήρια εγκλήματα.
Glenn Cloarec
Κείμενο Glenn Cloarec

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE France.

Η λήψη έγινε από την αστυνομία, και δείχνει τη μεθοδολογία που χρησιμοποιούνταν για να φωτογραφηθεί ένα πτώμα στο πλαίσιο της ανθρωπομετρικής ταυτοποίησης πριν από την αυτοψία. Εδώ, το πτώμα, είναι ανασηκωμένο σε όρθια θέση με το κεφάλι να στηρίζεται σε ένα ξύλινο στήριγμα κεφαλής, βρίσκεται σε φορείο στο δωμάτιο ξεκούρασης των γιατρών. Ο φωτογράφος ετοιμάζεται να τραβήξει φωτογραφία το δεξί προφίλ του ασθενή, ενώ ένας άλλος άνδρας κρατάει τον χάρακα έτσι ώστε να μετρήσει την σωστή απόσταση μεταξύ πτώματος και φωτογραφικών φακών. Το τρίτο άτομο, ο «βοηθός αυτοψίας» με επίσημη στολή (μαύρο καπέλο και λευκή ποδιά) περιμένει το σήμα για να «κινήσει το πτώμα» εξηγεί ο Philippe Charlier.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Η σύχρονη φωτογραφία δημιουργήθηκε το 1839 από τον Louis Daguerre, διατέθηκε στους ερευνητές της αστυνομίας του Τμήματος Σηκουάνα, τη δεκαετία του 1870. Μερικά χρόνια αργότερα, το 1887, αυτή η χρήση της φωτογραφίας συνδέθηκε με τη φωτογραφική μέθοδο του Alphonse Bertillon για αναγνώριση εγκληματιών.

Ο ιδρυτής της δικαστικής ανθρωπομετρίας, αυτός ο εγκληματολόγος θα έθετε τις βάσεις για το σημερινό εγκληματολογικό της αστυνομίας. Με αυτό τον τρόπο, από τα τέλη του 19ου αιώνα λόγω αυτών των εξελίξεων στην τεκμηρίωση του τόπου ενός εγκλήματος, η Αστυνομίας Περιφέρειας Παρισιού διαθέτει εκατομμύρια φωτογραφίες παρισινών εγκλημάτων στα αρχεία της.

Ακολουθήστε το VICE στην καινούρια μας σελίδα στο Facebook.

Έχοντας διερευνήσει επί πολλά χρόνια τους θανάτους που έγραψαν ιστορία- του χάρισαν το παρατσούκλι « ο Ιντιάνα Τζόουνς των νεκροταφείων» -ο Philippe Charlier, ιατροδικαστής και ερευνητής άρχισε να ενδιαφέρεται για αυτά τα πρώτα κομμάτια φωτογραφικών αποδεικτικών στοιχείων. Στο βιβλίο του Seine de crimes που δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο από τον οίκο Rock Editions, συγκέντρωσε και προσπάθησε να εξηγήσει σχεδόν 100 φωτογραφίες, που ελήφθησαν μεταξύ 1871 και 1937 και των οποίων στόχος είναι να αναπαραστήσουν με τον καλύτερο τρόπο τους φόνους, τις πολιτικές δολοφονίες, τις αυτοκτονίες, τα ατυχήματα και τις επιθέσεις εκείνης της εποχής.

«Κοιτώντας τις φωτογραφίες από τόπους εγκληματών στο Παρίσι, πολλών δεκαετιών, είναι πάνω από όλα ένας τρόπος αποκάλυψης της εξέλιξης στις τεχνικές για τη διερεύνηση και την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας» εξηγεί ο συγγραφέας στον πρόλογο του βιβλίου, πριν εν συντομία να αναφερθεί περιληπτικά στην ιστορία της αστυνομίας της Περιφέρειας Παρισιού. «Εκτός από το προφανές ιατρικό ενδιαφέρον τους, αυτές οι φωτογραφίες μαρτυρούν εξίσου τη βαρβαρότητα των ανθρώπων ως προς τις ζωές εκείνων που ήρθαν πριν από εμάς» προσθέτει.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Παρόλο που το λευκό όπλο που κρατούσε το θύμα θα μπορούσε να υποδηλώνει αυτοκτονία, η έρευνα και η λήψη δακτυλικών αποτυπωμάτων οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η μαντάμ Ferrari δολοφονήθηκε από τον εραστή της, τον σερ Garnier, ο οποίος την μαχαίρωσε στην καρδιά με ένα μαχαίρι.

Αν και στο βιβλίο υπάρχουν μερικές διάσημες σκηνές-η επίθεση στο Λούβρο το 1905 και η δολοφονία του Jean Jaurès το 1914- η πλειοψηφία αφορά ανώνυμα πρόσωπα, που συχνά δολοφονούνται με τους πιο φρικτούς τρόπους. Μαθαίνουμε συγκεκριμένα, για το θάνατο κάποιας Julien Delahieff, «τυλιγμένης σε ένα σεντόνι και κλεισμένης σε μια βαλίτσα το 1896», εκείνον της μαντάμ Candal «που αγαπούσε τις γάτες» και φαίνεται να γρονθοκοπήθηκε μέχρι θανάτου το 1914 ή αυτόν της Suzanne Lavollée μιας πόρνης που στραγγαλίστηκε άγρια και ακρωτηριάστηκε- της οποίας τα γεννητικά όργανα «αποκόπηκαν» και στη συνέχεια «κόπηκαν κομματάκια»- το 1924.

Λόγω της δυσκολίας που έχει η φύση ορισμένων φωτογραφιών στο βιβλίο, ο Philippe Charlier ρωτήθηκε για τη νομιμότητα του έργου του. «Αυτές οι φωτογραφίες είναι ιστορικές, οι υποθέσεις είναι στο αρχείο, χρονολογούνται πολύ πάνω από 30 χρόνια, χρόνος που απαιτείται για να είναι διαθέσιμες στο κοινό» εξηγεί. «Το πρόβλημα που προβλέπουμε να υπάρχει δεν είναι τόσο νομικό, αλλά περισσότερο ηθικό. Ακόμα κι αν είναι νόμιμο να δημοσιεύεις φωτογραφίες σαν κι αυτή, είναι αποδεκτό να παραβαίνεις το ιατρικό απόρρητο και το σεβασμό της προσωπικής ζωής των άλλων;».

Ως απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, ο ιατροδικαστής αντιπαραθέτει την έννοια της «επιστήμης της ντροπής» που καταφέρνει να δείχνει σεβασμό τους άλλους χωρίς να εμποδίζει τον εαυτό της να βαδίσει προς την πρόοδο και τη γνώση. Ένας παραπάνω λόγος για να κατανοήσουμε σήμερα τις ηλικίας ενός αιώνα μεθόδους της παρισινής εγκληματολογίας- μεθόδων που σύμφωνα με τον Philippe Charlier ελάχιστα έχουν εξελιχθεί.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Έστω κι αν οι φωτογραφίες από τους τόπους των εγκλημάτων συχνά συνοδεύονταν από σκίτσα και ζωγραφισμένους στο χέρι χάρτες του περιβάλλοντος χώρου, προκειμένου να αναδημιουργηθούν οι ακριβείς διαστάσεις, όταν επρόκειτο για ανθρώπινα σώματα, χρησιμοποιούνταν μια άλλη μέθοδος μέτρησης: η perspectometric framing (μετρική φωτογραφία για νομική χρήση). Η φωτογραφική μηχανή που επιτρέπει την υλοποίηση αυτής της πρακτικής πρέπει να τοποθετηθεί πάνω και κάθετα από το πτώμα. Όταν η φωτογραφία εμφανιστεί, το κέντρο της θα περνάει ακριβώς ανάμεσα στα μάτια του πτώματος, στη βάση της μύτης. Αυτή η φωτογραφία ελήφθη από την αστυνομία για να δείξει την ιδανική θέση της φωτογραφικής μηχανής.

Η Perspectometric framing του κυρίου Falla, που δολοφονήθηκε ενώ κοιμόταν στο διάδρομο του διαμερίσματός του, στην οδό 160 rue du Temple στο Παρίσι, στις 27 Αυγούστου 1905. Αν και τα πόδια του παραμένουν σηκωμένα λόγω της νεκρικής ακαμψίας, το ύφασμα γύρω από το λαιμό του υποδηλώνει ότι ο θάνατος προήλθε από στραγγαλισμό.

Η μαντάμ Debeinche, κάτοικος της οδού 9 rue Chalgrin, βρέθηκε να κείτεται νεκρή στο πάτωμα του αστικού διαμερίσματός της στις 8 Μαΐου 1903.«Το καφετί χρώμα των χεριών και των ποδιών θα μπορούσε να αντιστοιχεί σε κάποιου τύπου σήψη του σώματος… Πότε διαπράχθηκε το έγκλημα;» αναρωτιέται ο Philippe Charlier, πριν να αποφανθεί ότι μια τέτοια σκηνή είναι πιθανό να είναι αποτέλεσμα ενός στραγγαλισμού με βίαια χτυπήματα.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Η Valentine Botelin, μετά την αυτοψία της στις 14 Σεπτεμβρίου 1904. Αφού της καθάρισαν το κεφάλι και τα μαλλιά, είναι ορατά τα σημάδια από τρεις σφαίρες στον κρόταφο της γυναίκας και στο αριστερό μάγουλό της.Στις 31 Μαϊου 1905, μέσα στη νύχτα, ο βασιλιάς της Ισπανίας Alphonse XIII και ο Émile Loubet πρόεδρος της Γαλλίας, έπεσαν θύματα απόπειρας βομβιστικής επίθεσης στην κιονοστοιχία του Λούβρου, ενώ περνούσαν με αυτοκίνητο. «Η βασιλική πομπή ερχόμενη από τη λεωφόρο L'avenue de l'Opéra,που ήταν πολύ δυνατά φωτισμένη, βρέθηκε στη γωνία των οδών rue de Rohan και rue de Rivoli. Ξαφνικά, έγινε εκπυρσοκρότηση και μια κίτρινη φλόγα πέρασε στα αριστερά του αυτοκινήτου του βασιλιά. Ένα άλογο σηκώθηκε από το έδαφος, έπειτα έπεσε με γδούπο, νεκρό και ξεκοιλιασμένο. Ένα άλλο άλογο άρχισε να τρέχει ανάμεσα στο πλήθος, κατά μήκος των πεζοδρομίων της οδού rue de Rivoli. Πανικός κυρίευσε το πλήθος που άρχισε να τρέχει αλαφιασμένο προς πάσα κατεύθυνση. Κραυγές πόνου αντηχούσαν» έγραφε η Petit Journal με ημερομηνία 11 Ιουνίου 1905. Παρόλο που οι δυο αρχηγοί κρατών τη γλίτωσαν χωρίς γρατσουνιά, είκοσι άτομα τραυματίστηκαν και ένα άλογο σκοτώθηκε.Αυτό το έγκλημα διαπράχθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1910 με βιτριόλη, στην κρεβατοκάμαρα σπιτιού στην πάροδο 23 passage de Thionville. Το κρεβάτι, τα σεντόνια και το δάπεδο ήταν καλυμμένα με αίμα και οι ίνες ήταν εν μέρει καμένες από το οξύ. «Δεν υπήρχε πτώμα. Κατάφερε το θύμα να ξεφύγει και να πάει στο νοσοκομείο για να της κάνουν θεραπεία; Εκτός κι αν το πτώμα το είχαν ήδη πάει στο νεκροτομείο» λέει ο Philippe Charlier.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Στις 9 Αυγούστου 1913, μια ηλικιωμένη γυναίκα βρέθηκε μπρούμυτα στο δρόμο, στην οδό 31 rue des Rosiers, στο Saint-Ouen. Τα πουλιά που φαίνονται στο βάθος, μέσα στα κλουβιά τους, μάλλον ήταν οι μοναδικοί μάρτυρες αυτού του εγκλήματος.

Η Clémentine Pichon, κομψό θύμα δολοφονίας, μεταξύ ονειροπολήσεων και της ανατομικής τράπεζας.

Στις 30 Νοεμβρίου 1897, ο Xavier-AngeCarrara ένας 34χρονος καλλιεργητής μανιταριών από την περιοχή Kremlin-Bicêtre δολοφόνησε τον Augustin Lamarre, έναν εισπράκτορα χρεών, και στη συνέχεια έκαψε το πτώμα του. Αφού κηρύχθηκε ένοχος, ο άνδρας εκτελέστηκε στις 18 Ιουνίου 1898 στην πλατεία Place de la Roquette στο Παρίσι. Ο Anatole Deibler, που θεωρούνταν ο πιο διάσημος Γάλλος εκτελεστής, εκτελούσε την πράξη και στη συνέχεια έπαιρνε ένα κουμπί με κεφάλι αλόγου από το σακάκι του καταδικασμένου δολοφόνου.

Ο Jules Jacques Schoenën, 6 ετών, που ζούσε στο σπίτι των γονιών του στην οδό 7 rue Caillé, δολοφονήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 1881 από έναν 16χρονο. Βρέθηκε με τα χέρια του δεμένα, το μπουφάν του τρυπημένος και το πουκάμισό του λερωμένο με στεγνό αίμα. Αυτή η υπόθεση είναι μία από τις πρώτες που φωτογραφήθηκαν.

Ένας άνδρας του οποίου η ταυτότητα ήταν αδύνατο να εξακριβωθεί, ανακαλύφθηκε δεμένος και στο Lac Daumesnil στο δάσος de Vincennes, το Νοέμβριο του 1912.

Οι φωτογραφίες δημοσιεύονται με τη σχετική άδεια της αστυνομίας της Περιφέρειας του Παρισιού.

Ο ανθρωπομετρικός φάκελος του Raoul Villain, εθνικιστή φοιτητή και δολοφόνου του Jean Jaurès. Ο άνθρωπος αθωώθηκε το 1919. Ο φάκελός του είναι χαρακτηριστικός του εγκληματολογικού συστήματος που εφήρμοσε ο Bertillon. Σε αυτόν περιλαμβάνονται δακτυλικά αποτυπώματα, ακριβείς μετρήσεις και μερικά από τα βιογραφικά στοιχεία του δολοφόνου.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.