Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE UK.

Σε γενικές γραμμές, οι πλούσιοι μπορούν να φερθούν απαίσια. Είναι δύσκολο να συμπαθήσεις κάποιον που βγάζει τρελά λεφτά διαλύοντας οργανισμούς όπως το National Health Service, που διαλύει ορφανοτροφεία για να φτιάξει ουρανοξύστες ή που πουλάει όπλα σε χώρες τους Τρίτου Κόσμου. Αλλά, τελικά, οι πλούσιοι ίσως και να είναι ακόμα πιο ανυπόφοροι όταν πηγαίνουν διακοπές, όταν δηλαδή ξεδίνουν λίγο, όταν απομακρύνονται από το άγχος που τους βαραίνει. Επειδή έχουν άγχος. Από αυτό που σου βγαίνει όταν πουλάς την ψυχή σου στον διάβολο. Ναι.

Ρωτήσαμε μερικούς φίλους και φίλες που εργάζονται στο πάνω ράφι της τουριστικής βιομηχανίας σε Ελλάδα, Γαλλία και Ισπανία να μας πουν για μερικά από τα χειρότερα πράγματα που έχουν δει να κάνουν διάφορα άτομα με χοντρά πορτοφόλια.

«Μια φορά ένας τραπεζίτης λίγο μετά τα 40 ήρθε στο ξενοδοχείο μας με τον μπάτλερ του, που ήταν Αφροαμερικανός. Ο τραπεζίτης δεν σήκωνε ούτε το μικρό του δαχτυλάκι, εκτός από όταν ερχόταν η ώρα να παίξει γκολφ. Αρχικά, υπέθεσα αφελώς ότι του μπάτλερ του είχε κάτσει καλά η δουλειά, μιας και το αφεντικό του ήταν πολύ πλούσιο. Αλλά σε κάποια φάση ο τραπεζίτης ξεστόμισε το πιο αηδιαστικό πράγμα που έχω ακούσει στη ζωή μου: είχε μόλις χάσει το μπαλάκι του σε κάτι δέντρα, έπειτα από ένα κακό του χτύπημα, όταν γύρισε και μου είπε δυνατά πως θα έλεγε στο λαμπραντόρ να πάει να το βρει. Στη συνέχεια, ο μπάτλερ έτρεξε προς τα δέντρα για να βρει το μπαλάκι.

Άλλη μια φορά, ένας Γερμανός έκλεισε μια σουίτα για τον εαυτό του και τρία ακόμα δωμάτια για τους σωματοφύλακές του. Με το που έφτασε, με ρώτησε αν θα μπορούσα να του δείξω το ξενοδοχείο με ένα αμαξάκι του γκολφ. Κάθισε στη θέση του συνοδηγού, ισορροπώντας ένα μπουκάλι κρασί ανάμεσα στα γόνατά του, και καθώς το αμαξάκι χωρούσε μόνο δύο άτομα, διέταξε τους σωματοφύλακές του να τρέξουν πίσω μας, όπως και έκαναν επί 45 λεπτά. Ανά διαστήματα, μου ζητούσε να επιταχύνω μόνο και μόνο για να τους δει να σπριντάρουν, κάτι το οποίο τον έκανε να ξεκαρδίζεται στα γέλια».

Christophe, ρεσεψιονίστ και διευθυντής GolfClub – Deauville

«Μια φορά, μια οικογένεια Ρώσων ήρθαν στη Μαδρίτη για να γιορτάσουν τα γενέθλια της νεότερης κόρης τους. Με το που έφτασαν –δεν περίμεναν καν για να κάνουν τσεκ-ιν– μου ζήτησαν να τους νοικιάσω ένα μικρό αεροπλάνο ή ελικόπτερο, το οποίο και θα τους έπαιρνε από την οροφή του ξενοδοχείου εκείνο το βράδυ και θα τους έκανε μια μικρή βόλτα πάνω από την πόλη. Κατά τη διάρκεια της πτήσης ήθελαν να αφήσουν μπαλόνια στον ουρανό, τα οποία θα είχαν γραμμένες επάνω τους διάφορες ευχές για την αγαπημένη τους κόρη. Όλα αυτά έπρεπε να συμβούν υπό τους ήχους του αγαπημένου τραγουδιού της μικρής, το οποίο θα έπαιζε διαρκώς. Προφανώς και δεν είχαν την παραμικρή διάθεση να ακούσουν κάποιο «όχι» και ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν όσα λεφτά χρειάζονταν για να γίνουν όλα όπως τα ήθελαν».

Gloria, προσωπικές υπηρεσίες – Μαδρίτη

«Τέσσερις Ρώσοι νοίκιασαν δύο από τα γιοτ μας για να κάνουν ένα ταξίδι στα ελληνικά νησιά. Το ένα σκάφος ήταν για εκείνους και το άλλο ήταν για κάποιες κυρίες, τις οποίες επίσης είχαν νοικιάσει. Η όλη ιστορία σύντομα άρχισε να θυμίζει γύρισμα πορνογραφικής ταινίας. Από τη στιγμή που φύγαμε από το λιμάνι, οι κύριοι και οι κυρίες άρχισαν να κυκλοφορούν ολόγυμνοι μπροστά στο πλήρωμα και λίγο αργότερα άρχισαν να κάνουν και σεξ μπροστά μας. Ένιωθα πολύ άβολα σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, αλλά τεχνικά το κάθε σκάφος είναι ο προσωπικός χώρος του εκάστοτε πελάτη και από τη στιγμή που δεν σου ζητάνε να συμμετάσχεις σε ό,τι κάνουν, δεν μπορείς να κάνεις τίποτε άλλο πέρα από το να είσαι διακριτικός.

Κάθε πρωί, όλο το σκάφος μεταμορφωνόταν σε ένα μεγάλο όργιο το οποίο πήγαινε μέχρι το βράδυ, οπότε και οι κοπέλες γυρνούσαν στο δικό τους σκάφος με ένα φουσκωτό. Μπορεί να ακούγεται kinky, αλλά δεν είναι και οι καλύτερες συνθήκες εργασίας. Αλλά η ουσία ήταν να περάσει καλά ο πελάτης. Και πέρασαν μια χαρά».

Michael, skipper – κυρίως στις Κυκλάδες

Ο περισσότερος κόσμος συνήθως ρωτάει για ναρκωτικά και γυναίκες. Αν δεν θες να μπλέξεις με τέτοια, πρέπει απλώς να τους πεις πού να πάνε. Τα ναρκωτικά είναι εύκολο να βρεθούν, αλλά είναι ακριβά. Με τις γυναίκες είναι πιο δύσκολο. Εντούτοις, η πιο περίεργη εμπειρία μου με πλούσιο πελάτη δεν έχει να κάνει με κόκες και ιερόδουλες. Έχει να κάνει με ένα Σέρβο CEO ο οποίος ήταν πιστός χριστιανός.

Την πρώτη ημέρα της παραμονής του μου ζήτησε να αλλάξω διάταξη στα έπιπλα, να του γράψω μερικά CD με βυζαντινή μουσική και να του ανοίξω δυο μπουκάλια σαμπάνια, αξίας 1.500 ευρώ το καθένα. Απαίτησε επίσης να τον συνοδεύω οπουδήποτε πήγαινε: στην παραλία, για φαγητό, καθώς επίσης και σε μια σειρά από πάρτι. Δεν με άφηνε να φύγω από το πλευρό και, για να πω την αλήθεια, περνούσα καλά. Ώσπου ένα βράδυ, όταν είχαμε γυρίσει από ένα αρκετά τρελό πάρτι, αποφάσισε πως έπρεπε να πάει άμεσα στην Τήνο για να ανάψει ένα κερί. Η Τήνος είναι ουσιαστικά η Ibiza για τις Ελληνίδες θρησκόληπτες γιαγιάδες. Νοίκιασε μια βάρκα 40 μέτρων και προτού προλάβω να καταλάβω ιδιαίτερα τι και πώς, έχει πάει 7 το πρωί και βρίσκομαι στην Τήνο, περικυκλωμένος από ηλικιωμένες κυρίες που ανεβαίνουν προς την Παναγία της Τήνου γονατιστές.

Μάνος, bellboy – Μύκονος

Η χειρότερη δουλειά που είχα ποτέ ήταν σε μια εταιρεία που νοίκιαζε κότερα όταν ήμουν 20 ετών. Ήταν η αρχή του καλοκαιριού και σκέφτηκα ότι θα ήταν φανταστικό να με πληρώνουν να πηγαίνω από νησί σε νησί. Ένας φίλος μου που ήδη δούλευε εκεί με βοήθησε να βρω μια δουλειά σέρβις στην εν λόγω εταιρεία. Με ενημέρωσαν ότι θα έπρεπε να βρίσκομαι στη διάθεση του πελάτη όλη την ημέρα και να μην παραπονιέμαι ποτέ για τα μεγάλα ωράρια. Μου είπαν επίσης ότι θα έβγαζα 750 ευρώ την εβδομάδα, ένα ποσό που στο μυαλό μου είχε σβήσει κάθε πιθανότητα παραπόνου.

Με έστειλαν σε ένα πολύ ακριβό cruiser γιοτ, το οποίο είχαν νοικιάσει δύο ζευγάρια από τη Ρωσία στα 70-κάτι τους. Το γιοτ στοίχιζε 75.000 ευρώ την εβδομάδα και φυσικά μαζί με το σκάφος είχαν νοικιάσει και το πλήρωμα, το οποίο πέρα από εμένα είχε επίσης άλλο ένα γκαρσόνι, έναν μάγειρα, τον καπετάνιο και μια καθαρίστρια. Θα ταξιδεύαμε στα νησιά του Ιονίου και συγκεκριμένα στους Παξούς, στη Λευκάδα και την Κεφαλονιά.

Από την πρώτη κιόλας ημέρα, η συμπεριφορά τους ήταν απαράδεκτη. Το πρώτο γεύμα που τους σέρβιρα ήταν γαριδομακαρονάδα και με το που έφερα τα πιάτα, μια από τις δύο κυρίες με έβαλε να καθαρίσω τις γαρίδες της, λέγοντάς μου: «Έλα εδώ, καθάρισέ τις για μένα». Ενώ το έκανα, σκεφτόμουν πόσο ήθελα να χώσω τις γαρίδες μέσα στα μάτια της, αλλά φυσικά δεν είπα τίποτα. Με το που τελείωσαν το φαΐ, η άλλη κυρία μου ζήτησε να της κάνω μασάζ στα πόδια. Τους ενημέρωσα πως ήμουν εκεί για να τους σερβίρω φαγητά και ποτά, εκείνοι τηλεφώνησαν στην εταιρεία για να παραπονεθούν, οπότε και παραιτήθηκα. Για τις επόμενες μέρες, όσο δηλαδή περίμενα μέχρι το σκάφος να δέσει στη Λευκάδα, όπου και θα ερχόταν μια άλλη κοπέλα να με αντικαταστήσει, κάθε φορά που μεθούσαν, μια από τις κυρίες με φώναζε «μικρή σκύλα».

Χτυπούσε επίσης το κουδούνι υπηρεσίας μέσα στη νύχτα για να της φέρω νερό, έβαζε τον μάγειρα να μαγειρέψει ένα νέο γεύμα με το που τελείωνε την ετοιμασία του γεύματος της ημέρας και έχυνε επίτηδες κρασί στο πάτωμα για να αναγκάσει την καθαρίστρια να το καθαρίσει. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν πως κάθε φορά που πλησίαζα το τραπέζι τους για να τους γεμίσω τα ποτήρια με νερό, ένας από τους άντρες μου έπιανε το μπούτι. Κάθε φορά πήγαινε το χέρι του όλο και πιο ψηλά, μέχρι που του είπα πως θα το έλεγα στη γυναίκα του. Αυτά συμβαίνουν όταν γέροι άνθρωποι έχουν πάρα πολλά λεφτά. Ξέρουν ότι δεν τους μένει και πολύς χρόνος και γίνονται τεράστιοι μαλάκες. Κατέβηκα στη Λευκάδα, πήρα το πρώτο πλοίο και δεν πληρώθηκα ποτέ.

Δήμητρα, σέρβις σε γιοτ – κυρίως στο Ιόνιο

«Καμιά φορά, φλερτάρουν μαζί μου διάφοροι παντρεμένοι άντρες. Θέλουν να μου πάρουν ένα ποτό στο μπαρ και μου δίνουν το τηλέφωνό τους, αλλά μέχρι εκεί συνήθως. Πρέπει να έχω μαζέψει εκατοντάδες τηλέφωνα από γνωστούς επιχειρηματίες και πολιτικούς στο τηλέφωνό μου. Καμιά φορά, με καλούν και στο δωμάτιό τους. Θυμάμαι μια φορά δούλευα στη ρεσεψιόν, όταν μπήκε στο ξενοδοχείο ένας πενηντάρης με τις δύο έφηβες κόρες του. Ζήτησε δύο δωμάτια σε ξεχωριστούς ορόφους, ένα για εκείνον και ένα για τις κόρες του. Έκανα αυτό ακριβώς που ζήτησε και μου έδωσε και tip 100 ευρώ. Το επόμενο βράδυ, κατάλαβα γιατί. Η οικογένεια έφαγε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου και όταν τελείωσαν, ο πατέρας ζήτησε από τις κόρες του να πάνε για ύπνο. Αφού εκείνες πήγαν πάνω, πλησίασε τη ρεσεψιόν και είπε φορώντας ένα γοητευτικό χαμόγελο: «Αν βαριέσαι, ξέρεις πού μπορείς να με βρεις». Πρέπει να περίμενε πολλή ώρα.

Υπάρχουν επίσης και πολλοί κλέφτες ανάμεσα στους πολύ πλούσιους. Μια φορά, όταν μπήκε μια καθαρίστρια να καθαρίσει ένα δωμάτιο αφότου μια πελάτισσά μας είχε κάνει check-out, ανακάλυψε πως έλειπαν τα μαξιλάρια και ένας πίνακας. Αναγκάστηκα να χρεώσω την πιστωτική της πελάτισσας, καθώς και να επικοινωνήσω μαζί της για να την ενημερώσω. Αντί να το αρνηθεί, η γυναίκα απλώς είπε: «Ναι, χρεώστε με. Δεν είμαι κλέφτρα. Απλώς ήθελα πάρα πολύ αυτό τον πίνακα». Φάνηκε να πιστεύει πως το ξενοδοχείο ήταν ένα εμπορικό κέντρο μόνο για εκείνη».

Émilie, ρεσεψιονίστ – Παρίσι

Περισσότερα από το VICE

Η Ιστορία Πίσω από τη Φωτογραφία που Έκανε τον Γύρο του Κόσμου Πώς ο Κόσμος στο Tinder Χρησιμοποιεί το Pokémon Go για να Κάνει Κατάσταση Η Ανακεφαλαίωση του Game of Thrones από τον Samuel Jackson Είναι Καλύτερη από τη Σειρά