Ο Τάκης Φωτίου Θυμάται τα Μυθικά Teenage Parties του Jeronimo Groovy

Ιστορίες που αξίζει να θυμηθούμε ή να ακούσουμε για πρώτη φορά, από τα ένδοξα 80’s - 90’s. Η παρακάτω ιστορία είναι του Τάκη Φωτίου, για τα μυθικά πάρτι του Jeronimo Groovy, όπως τη διηγήθηκε στη Μελπομένη Μαραγκίδου.

Κάποια στιγμή αποφασίσαμε όλοι μαζί και οι παρουσιαστές και οι ακροατές του Jeronimo Groovy να γνωριστούμε. Ήταν περίπου το ‘89 με ‘90 όταν έγινε το πρώτο μεγάλο πάρτι από τον σταθμό στην Αυτοκίνηση. Εκεί αρχίσαμε και συνειδητοποιούσαμε τη δύναμή μας. Ναι μεν υπήρχαν οι μετρήσεις που έδειχναν τρελά νούμερα, όπως ότι σε ηλικίες 18-19 χρονών ήταν στο 44-45%, με τον δεύτερο σταθμό να ακολουθεί με 18%, όμως τα πάρτι ήταν πολύ σημαντικά γιατί ερχόμασταν σε επαφή με τον κόσμο. 

Παράλληλα καταλάβαμε ότι έτσι γινόταν και διαφήμιση του σταθμού από στόμα σε στόμα, γιατί καταγραφόταν αύξηση της ακροαματικότητας στην Αθήνα.  Ερχόσουν δηλαδή εσύ και έλεγες μετά στη φίλη σου τι ωραία που ήταν και έβαζες να ακούσεις τον σταθμό. Και λέμε: Ώπα, η νυχτερινή ζώνη φέρνει κόσμο, τα πάρτι φέρνουν κόσμο - πώς θα τα συνδέσουμε αυτά τα δύο; 

Ξεκινήσαμε λοιπόν και κάναμε κάθε Σάββατο απόγευμα τα teenage parties. Θυμάμαι ήταν στο εμπορικό κέντρο Αίθριο στο Μαρούσι. Είχαμε μια αίθουσα που μπορούσες να παρακολουθήσεις και τις εκπομπές ζωντανά, αλλά ταυτόχρονα σε αυτό τον χώρο -που ήταν πολύ μεγάλος σαν ένα αναψυκτήριο- έρχονταν τα Σάββατα από όλη την Αθήνα, από τις 6 το απόγευμα έως τις 11 το βράδυ και χόρευαν.

Μαζευόταν κυρίως κόσμος 17-19 ετών. Κάθε πάρτι είχε περίπου 1.000 άτομα. Δεν χωρούσαν παραπάνω. Η είσοδος ήταν δωρεάν και δεν είχαμε καθόλου αλκοόλ, μόνο αναψυκτικά, γι’ αυτό και μπορούσαμε και κάναμε teenage parties - αλλά δεν τους ενδιέφερε και να πιουν. Έπιναν για να ξεδιψάσουν όχι για να πιουν.

Έρχονταν μόνο για να «ξεβιδωθούν» στον χορό και να γνωριστούν. Μιλάμε για πάρα πολύ χορό. Μιλάμε για ιδρώτα. Ο κόσμος έφευγε μούσκεμα. 

Στα parties παίζαμε euro, παίζαμε techno. Ακολουθούσαμε δηλαδή τα ρεύματα. Δεν ήμασταν σταθμός φανατισμένος σε ένα είδος, προσαρμοζόμασταν συνέχεια, γιατί ήταν ένα εμπορικό ραδιόφωνο. Παίζαμε όλα αυτά που πλέον μας έχουν σημαδέψει. Τα χορεύαμε όλοι μαζί, έβλεπες εμένα που ήμουν παρουσιαστής των πάρτι πάντα, μαζί με τον φίλο μου τον Χρήστο Κουμπούρη που έπαιζε μουσική, και χορεύαμε κι εμείς. Τα αφήναμε όλα και χορεύαμε μαζί με τον κόσμο.

Έρχονταν για να γνωριστούν και αυτό γινόταν ως εξής. Έλεγαν λοιπόν στις εκπομπές, όχι μόνο στη δικιά μου την κυριακάτικη βραδινή, αλλά σε όλες τις βραδινές εκπομπές, ότι είμαι ο τάδε είσαι η τάδε και θα γνωριστούμε το Σάββατο στο πάρτι. Έτσι γίνονταν τα κονέ τότε. Έρχονταν όλοι περιποιημένοι και γίνονταν οι πρώτες γνωριμίες, κι αν ενδιαφέρονταν αντάλλαζαν σταθερά τηλέφωνα (τότε). 

Επειδή τα πάρτι γίνονταν Μαρούσι, έπαιρναν πολλοί και έλεγαν «ρε παιδιά εγώ μένω στον Πειραιά, είναι ταξίδι». Μιλάμε για teenagers. Έρχονταν με τρένα, βραδινά λεωφορεία - μιλάμε δύο ώρες να πας και δύο να γυρίσεις. Άλλους τους έφερναν οι γονείς τους και μετά 11-12 τη νύχτα που τελειώναμε, έρχονταν και τους έπαιρναν.

Έτσι, είπαμε να πάμε στο επόμενο βήμα. Είχε την ιδέα το boss και λέει «παιδιά, ξεχυθείτε και βρείτε μαγαζιά να κάνουμε απογευματινά πάρτι παντού». Ήταν εύκολο να τα βρούμε. Ήταν τόσο μεγάλη δύναμη του σταθμού. Αλλά επειδή δεν θέλαμε να τους «φάμε» τη βραδινή ώρα του μαγαζιού, λέγαμε «δώσε μας το απόγευμα, βάλε μας το μισό προσωπικό σου και εμείς θα ανταποδώσουμε με διαφήμιση». Ανακοινώναμε για μια εβδομάδα ότι το πάρτι θα γίνει σε αυτό το μαγαζί κι έτσι κάναμε πάρτι σε διαφορετικές περιοχές. 

Είχαμε κάνει ένα πάρτι και στα Μαμούνια, με τον Σάκη Ρουβά. Θυμάμαι να βγαίνω να παρουσιάσω και από κάτω να ουρλιάζουν όλοι/ες με τον Σάκη. Δεν μπορείς να φανταστείς τι γινόταν, ήταν ένα μελίσσι από κόσμο.  

Τότε ήταν όλα αθώα και όμορφα. Η σύγκριση του χθες με το σήμερα είναι τρομακτική σε ό,τι αφορά το dating κομμάτι. Αλλά, γενικά, οι γνωριμίες έτσι γίνονταν. Με ποιον άλλο τρόπο; Έπρεπε να βγεις.

Έχουν έρθει να μας πουν ότι τελικά μιλήσαμε, βρεθήκαμε, κρατήσαμε επαφή και μετά παντρευτήκαμε, και μένουμε εμείς σαν χαζοί να τα ακούμε. Και λέμε : Κοίτα να δεις τι καταφέραμε, τι ωραία φάση φτιάξαμε. 

Η περίοδος 80’s-90’s ήταν μαγική, διότι ήταν τόσο διαφορετικά όλα. Πλέον, με τόση πληροφορία, χάνεται όλη αυτή η μαγεία που υπήρχε. Άκουγες μία φωνή, σου άρεσε και επικεντρωνόσουν εκεί. Εντάξει, θα υπάρχουν κι αυτοί που θα λένε τι τα σκέφτεσαι αυτά τώρα; Κάνεις «μνημόσυνο» για αυτή την εποχή; Και λέω, δεν είναι θέμα μνημόσυνου, είναι ότι έχουμε 2022 και με αυτά που μου γράφουν ακόμα και σήμερα στο Facebook ,συνειδητοποιώ ότι έχουμε μεγαλώσει μαζί κι ότι ζήσαμε εκείνη την εποχή στο πετσί μας.

Ήταν πάρα πολύ ωραία φάση. Ο Jeronimo ήταν τελικά επικοινωνιακός σταθμός, επειδή εμείς ήμασταν επικοινωνιακοί τύποι. Ήμασταν ένα όχημα για να γίνουν γνωριμίες. 

Χρησιμοποιώντας τη δύναμη του ραδιοφώνου ως κύριο μέσο και τα πάρτι μας μετά, ως ένα ακόμη μέσο για να ιδωθούμε από κοντά, ζήσαμε εκείνη την εποχή που ακόμα ερωτευόμασταν τις φωνές. Κι αυτό το κρατάμε.

Ο Κυριάκος Πέρασε στις Πανελλαδικές Μέσα από τις Φυλακές Αυλώνα

Γερμανία: Στον Πυρετό του «Χρυσού» της Νόμιμης Κάνναβης

To Ελ Σαλβαδόρ Ελπίζει να Γίνει η Νέα Kρυπτο-Xώρα

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.