Whist: Ένα Γαμάτο Παιχνίδι Τράπουλας που Έχει Σχεδόν Ξεχαστεί

Πρέπει να ήμουν πρωτοετής. Μιλάμε για το 2005. Βρισκόμασταν στο σπίτι ενός κολλητού μου, περίπου δέκα άτομα και κάποιος πρότεινε να παίξουμε ένα παιχνίδι με χαρτιά, που είχε μάθει. Λεγόταν Whist. Ενώ δεν είμαι πολύ της τράπουλας, αποφάσισα να ακολουθήσω τα «θέλω» των υπολοίπων και να παίξω μαζί τους.

Αυτή ήταν μία από τις καλύτερες επιλογές που έχω κάνει στη ζωή μου, αφού σχεδόν 15 χρόνια αργότερα συνεχίζω να παίζω φανατικά το συγκεκριμένο παιχνίδι - μαζί με άλλους δύο κολλητούς που το έμαθαν και αυτοί, το ίδιο βράδυ σε εκείνο το μικρό κηπάκι των νοτίων προαστίων. Μέσα σε αυτό το διάστημα μετατραπήκαμε σε μάστερ του παιχνιδιού -ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε- και έχουμε περάσει ατελείωτες ώρες γέλιου, μπλόφας και τσακωμών. Σχεδόν συγκινούμαι, σκεπτόμενος ότι το Whist έχει γίνει μέρος των ενήλικων αναμνήσεών μου και μιας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Οι βασικοί κανόνες είναι απλοί: οι παίκτες ξεκινούν με ένα φύλλο στο χέρι και ένα στο τραπέζι που είναι το «ατού». Όποιος έχει ίδια φυλή με το «ατού» κερδίζει, αν υπάρχουν πάνω από δύο παίκτες με «ατού», νικητής είναι αυτός που έχει ισχυρότερο φύλο. Σε κάθε γύρο, οι παίκτες κρατάνε από ένα χαρτί παραπάνω, μέχρι να φτάσουν στον τελικό γύρο στον οποίο δεν υπάρχει και αυτομάτως το πρώτο φύλο που θα πέφτει στο τραπέζι, θεωρείται «ατού». Στη συνέχεια η μοιρασιά θα γίνει ανάποδα, μέχρι να φτάσουν οι παίκτες ξανά στο ένα φύλλο. Με λίγα λόγια, αν είσα]]στε τρία άτομα, θα παίζετε για περίπου δύο ώρες.

Η δύναμη των φύλλων είναι η κλασική (A K Q J 10 9 8 7 6 5 4 3 2) και μόνο οι Βαλέδες μένουν έξω από το παιχνίδι. Αυτό που πρέπει να κάνει ο κάθε παίκτης είναι να μαντέψει πόσες νίκες θα κάνει ανά γύρο, κάτι που γίνεται όλο και πιο δύσκολο καθώς οι κάρτες στα χέρια σου πληθαίνουν. Ο πρώτος παίκτης ορίζει τη φυλή της εκάστοτε «ριξιάς». Αν, για παράδειγμα, ο πρώτος ρίξει Κούπα και έχεις στην κατοχή σου κι εσύ χαρτί Κούπα, τότε πρέπει να το παίξεις, αν όχι, επιλέγεις εσύ τι θα ρίξεις. Σε περίπτωση που έχει πάνω από ένα χαρτί Κούπα, τότε επιλέγεις όποιο θέλεις από τη φυλή, ανάλογα με τη στρατηγική που ακολουθείς.

Ουσιαστικά μπορείς να κλέψεις εύκολα, όμως, επειδή είναι ένα παιχνίδι γι'αρχόντους και όχι λινάτσες, καλό είναι να μην το κάνεις. Για κάθε σωστή μαντεψιά κερδίζεις 10 βαθμούς, ενώ κάθε μεμονωμένη νίκη μετράει για 5. Αν δεν βρεις τον σωστό αριθμό μεμονωμένων νικών, για κάθε μία παραπάνω ή λιγότερη που θα κάνεις, χάνεις 5.

Αυτή είναι μόλις μία από τις σχεδόν 35 διαφορετικές εκδοχές του παιχνιδιού. Αν σε μπέρδεψαν οι οδηγίες μου, υπάρχουν αρκετά tutorial που σου δείχνουν πώς παίζεται.

Αναφέροντας μέσα στα χρόνια το εν λόγω card game σε φίλους και γνωστούς, ανακάλυψα ότι δεν το γνωρίζει σχεδόν κανείς. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, αλλά για κάποιο λόγο ήθελα να μάθω από που προέρχεται και η ιστορία του. Άρχισα λοιπόν να το ψάχνω και ανακάλυψα ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι που υπάρχει εδώ και αιώνες. Αυτό που με εξέπληξε είναι ότι επρόκειτο για χόμπι της βρετανικής αριστοκρατίας, που έζησε μεγάλες στιγμές κατά τη διάρκεια του 18ου και του 19ου αιώνα.

VICE Video: D&D: Το πιο Διάσημο Παιχνίδι Ρόλων

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Γύρω στα τέλη του 16ου αιώνα, οι «γαλαζοαίματοι» της εποχής αποφάσιαν να εξελίξουν ένα παιχνίδι που ήταν γνωστό ως Trump (ή Ruff) και έτσι προέκυψε το Whist - πολλοί το γράφουν και Wist. Η ονομασία του προέρχεται από τη λέξη «wistful», που σημαίνει σκεπτικός. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αποτελούσε αγαπημένο παιχνίδι της καλής κοινωνίας της Βρετανίας και μάλιστα αναφορές σε αυτό έχουν γίνει σε διάφορα καλλιτεχνικά έργα.

Ο Arthur Conan Doyle το αναφέρει σε τρεις ιστορίες του θρυλικού Sherlock Holmes, ενώ ο Edgar Alan Poe το έχει χρησιμοποιήσει στο μεταμοντέρνο διαμάντι: The Murders in the Rue Morgue. Η τελευταία «συμμετοχή» του Whist προέρχεται απ' το The Favourite του Γιώργου Λάνθιμου. Συγκεκριμένα, ο πατέρας της Abigail Hill έχει χάσει όλη του την περιουσία στο εν λόγω παιχνίδι, που αναφέρεται αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της ταινίας.

Και μπορεί, όπως αναφέρω και παραπάνω, το Whist να ήταν hot για πολλά χρόνια, όμως στη συνέχεια εξελίχθηκε και κάπου προς τα τέλη του 18ου αιώνα μεταλλάχθηκε στο δημοφιλές, μέχρι και σήμερα, Bridge. Πλέον δεν θα το συναντήσεις εύκολα παρά μόνο σε κάποιες ειδικές εκδηλώσεις στη Βρετανία -πιθανότατα σε επαρχιακές πόλεις- που διοργανώνονται, με σκοπό να παραμείνει το παιχνίδι ζωντανό.

Εκεί και σε ένα αθηναϊκό σπίτι, σχεδόν μια φορά την εβδομάδα. Ελπίζω να γίνουμε περισσότεροι.

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Περισσότερα από το VICE

Τι Είδαν οι Έλληνες στο YouTube Μέσα στο 2019

O Xρόνιος Πόνος Βελτίωσε τη Σεξουαλική μου Ζωή

«Το Μισό μου Πρόσωπο Ήταν Διαλυμένο» - Πώς Επιβίωσα Από τα Βασανιστήρια σε μια Φυλακή του Εκουαδόρ