Κόντρες «Πειραγμένων» Αυτοκινήτων στην Γκρίζα Άσφαλτο του Σχιστού

Η ωχρή λάμψη από τις φθαρμένες κολώνες φωτισμού αντανακλά υπνωτιστικά στη μισοφαγωμένη άσφαλτο -100 μέτρα μακριά ένα «γυμνό» Seat Leon, χωρίς προφυλακτήρα, «γρυλίζει» λυσσασμένα. Δίπλα στο κίτρινο «θηρίο», ένα Honda Civic «πάλλεται», αφήνοντας ένα ηλεκτρισμένο «ουρλιαχτό» μέσα στη νύχτα. Η εκκίνηση αιφνιδιάζει το κοινό -οι δυο «δαίμονες» ορμούν με σφοδρότητα στην ευθεία, τα στροφόμετρα «διεγείρονται» μανιασμένα, «σφραγίζοντας» την εκστατική τελετουργία της «μάχης στο δρόμο». Το Civic παίρνει κεφάλι στα πρώτα μέτρα -μια παρέα Πόντιων ξεσπά σε επευφημίες με την εξέλιξη. Το Leon, «κουμπώνει» δευτέρα, τρίτη και με διαολεμένη επιτάχυνση καλύπτει τη διαφορά, επικρατώντας στα τελευταία μέτρα. Εμπρός μου ένας πιτσιρικάς, όχι πάνω από 20, χαμογελάει, παρατηρώντας την έκφραση του προσώπου μου. «Άστο φίλε, αυτό το Leon δεν παίζεται, είναι επικό αυτοκίνητο…», γυρίζει και μου λέει στα πεταχτά.

Η ώρα είναι 11.00 το βράδυ και στο Σχιστό είναι συγκεντρωμένα περισσότερα από 100 άτομα. Τα περισσότερα νέα παιδιά από τα δυτικά προάστια, Περιστέρι, Αιγάλεω, Κορυδαλλός, άλλοι από Πειραιά, Νίκαια, Καμίνια, Ελευσίνα, Ασπρόπυργο. «Πρώτη φορά έρχεσαι σε κόντρες;», με ρωτάει ένας πιτσιρικάς με σπιρτόζικο βλέμμα, καβάλα σε ένα «πειραγμένο» μαύρο GSXR 1000 K8. «Έχω πολλά χρόνια να πάω…», απαντώ, διατρέχοντας μια διαδρομή 20 ετών μέχρι να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που κατέβηκα στη «Βούτα». Πρέπει να ήταν στα μέσα των '90s -τότε καβαλούσαμε ανέμελοι τα GLX και κατηφορίζαμε από Παγκράτι στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης για να παρακολουθήσουμε το «σόου». Ήταν η εποχή που στη «Βούτα» και στα «Λιμανάκια» επικρατούσε το αδιαχώρητο, χιλιάδες κόσμος. Ένα ντελιριακό λαϊκό προσκύνημα μπροστά σε μοντιφαρισμένους «πυραύλους» Honda S2000, Audi S3 1.8T, Punto GT, Saxo VTS, Mitsubishi Evo, Peugeot 106 Rallye 8V, Sierra Cosworth, BMW M3, αλλά και πανάκριβα supercars όπως Porsche 911 και Ferrari τα οποία επιδείκνυαν τις φανταχτερές καμπύλες τους, σαν καλλίγραμμες «καλλονές».

Εκείνη την περίοδο ιδρύθηκε και η περιβόητη ομάδα «Σ» από τον τότε Υπουργό Δημόσιας Τάξης, Σήφη Βαλυράκη. Η ίδρυσης της συγκεκριμένης μονάδας δεν ξεκίνησε για να επιβάλλει το νόμο στους «κοντράκηδες», αν και εν τέλει κατέληξε να γίνει ο φόβος και ο τρόμος στις «πιάτσες» της εποχής. Οι αστυνομικοί περιπολούσαν με Mercedes 190E, BMW M3, Lancia Integrale, AUDI RS2, καθώς και μία Porsche 911. Αν πετύχαινε κανείς περιπολικό της «Σ» οι περισσότεροι έκαναν στην άκρη χωρίς πολλά λόγια. Η συγκεκριμένη ομάδα, βέβαια, ενεπλάκη και σε κάμποσα ατυχήματα και με τον καιρό στιγματίστηκε. Το σίγουρο ήταν πως οι πιθανότητες να ξεφύγεις από τις «δαγκάνες» της δεν ήταν με το μέρος σου. Μάλιστα υπήρχε κάποιου είδους «αλληλοσεβασμός» στο δρόμο, τουλάχιστον από τους παλιούς. Θρυλείται πως όσοι «έτρωγαν» πρόστιμα από τη «Σ», δεν τα πλήρωναν, αντιθέτως κρατούσαν την κλήση στην τσέπη θεωρώντας την κάτι σαν «παράσημο». Εν προικειμένω, βέβαια οι απόψεις διίστανται. Άλλοι μιλούν για μύθο που απλώς διαδόθηκε στις επόμενες γενιές από στόμα σε στόμα. Όπως και να 'χει, πρόσφατα έκανε την επανεμφάνισή του στο Ολυμπιακό χωριό ένα Audi -390 αλόγων- αναγκάζοντας πολλούς να αναρωτηθούν με απορία στα fora των «κοντράκηδων» «"Σ" is back;»…

Υπάρχει πλήθος ιστοριών από τα χρόνια στη «Βούτας» και τα «Λιμανάκια» -πολλές απ' αυτές δυστυχώς με τραγικό επίλογο. Ατέλειωτα ατυχήματα συνέβησαν στην πάροδο των ετών, πολλά νέα παιδιά θυσιάστηκαν στο Μολώχ της ασφάλτου, εκατοντάδες μανάδες, πατεράδες, φίλοι και γνωστοί έχασαν αγαπημένους ανθρώπους. Ένας από αυτούς και ο γράφοντας. Στον αδικοχαμένο φίλο μου, Παύλο, τρέχει το μυαλό μου κοιτάζοντας τώρα τα νεότερα παιδιά με την καταβροχθιστική έξαψη στα μάτια να «ζαχαρώνουν» το γκάζι «παραπατώντας» από την εμπειρία της ξαναμμένης αδρεναλίνης στα σωθικά τους. Πολλοί από αυτούς έχουν ήδη χάσει φίλους και αδερφούς, παρόλα αυτά δεν σταματούν να ανεβαίνουν στο Σχιστό για κανένα «πάτημα».

«Αν μπεις στο τριπάκι, είναι δύσκολο να βγεις», μου λέει ο Άκης Τριανταφύλλου, ο οποίος είναι μόνιμος θαμώνας στα στέκια με κόντρες. «Τετάρτη πάμε Ολυμπιακό χωριό, Πέμπτη ερχόμαστε εδώ, στο Σχιστό, και κάποιες μέρες κατεβαίνουμε στην "κρυφή" στον Μαραθώνα», μου αναλύει το εβδομαδιαίο πρόγραμμα. «Είχες ποτέ κάποιο ατύχημα;», τον ρωτάω. «Μικροπράγματα, όχι κάτι σοβαρό. Αλλά έχω δει να σκοτώνεται μπροστά μου ένα παιδί με ΚΤΜ. Κάτω στο RIBAS, έσκασαν μπάτσοι και προσπάθησε να τους ξεφύγει με αποτέλεσμα να καρφωθεί πάνω στο περιπολικό. Πέθανε ακαριαία -αυτό με σόκαρε. Να φανταστείς έκτοτε δεν ξαναπήγα RIBAS». «Ούτε, όμως, σταμάτησες τις κόντρες;», επανέρχομαι. «Όχι δεν μπορώ να σταματήσω, είναι το πάθος μου. Σου 'πα έτσι και μπεις στο τριπάκι είναι πολύ δύσκολο να ξεκολλήσεις».

«Είναι σαν τα drugs φίλε, κανονικός εθισμός», παρεμβαίνει στη συζήτηση ένας γυμνασμένος ξανθομάλλης άντρας με «σημαδεμένα» χέρια και tattoo στο λαιμό. «Εφόσον μπεις στη φάση, τέλος, θες συνέχεια να "πειράζεις" το αυτοκίνητο, να το αναβαθμίζεις. Εγώ κάποια στιγμή είπα "σταματάω δεν ασχολούμαι άλλο". Άντεξα ενάμισι χρόνο, μετά πάλι τα ίδια. Δουλεύω και σε ένα συνεργείο βελτιώσεων στον Βοτανικό, οπότε μου έρχονται όλα φθηνότερα συν ότι δεν πληρώνω εργατικά, τα φτιάχνω όλα μόνος μου», διευκρινίζει. Δίπλα του κάθεται μια έγκυος κοπέλα. «Η Σοφία, η γυναίκα μου…», μας συστήνει ο Δημήτρης Μ. «Δεν κουράζεσαι εδώ στην κατάστασή σου; Με τόσα γκάζια που ακούει ο μικρός, θα βγει μαρσάροντας», την πειράζω. «Άσε και είμαι στο μήνα που γεννάω», μου απαντά. «Θα ήθελες το παιδί να ασχοληθεί με αυτοκίνητα ή θα το απέτρεπες;», ρωτάω τον Δημήτρη. «Καθένας έχει τους εθισμούς του. Άλλος τα ναρκωτικά, άλλος τον τζόγο, άλλος το αλκοόλ, άλλος τα ψυχοφάρμακα, εμένα οι δικοί μου εθισμοί είναι το γυμναστήριο και τα αυτοκίνητα. Μακάρι να ασχοληθεί ο μικρός με αυτά, παρά να μπλέξει με οτιδήποτε άλλο. Προσωπικά θα τον στρέψω προς τα εκεί και θα τον ενισχύσω όπως μπορώ οικονομικά -αν μάλιστα έχει ταλέντο μακάρι να το κυνηγήσει και επαγγελματικά».

«Στοιχήματα παίζουν πλέον ή λόγω κρίσης έχουν περιοριστεί;», ρωτάω τους παρευρισκόμενους. «Παίζουν που και που, αλλά όχι όπως παλαιότερα. Κάποτε παίζονταν χοντρά λεφτά. Έχω δει μπροστά μου να αλλάζουν χέρι 30.000 ευρώ ή μια άλλη φορά, παίζοντας τις άδειες, να χάνει ένας τύπος το αυτοκίνητό του, ένα Rallye 106. Αλλά και μεγαλύτερα ποσά. Τώρα τα "πατήματα" είναι σε πιο χαλαρή φάση. Δεν παίζουν και πολλά λεφτά…» μου εξηγεί ο Άκης. «Τι λεφτά, εδώ πατάμε τσίμα τσίμα τα φρένα να μην τρώμε τα τακάκια και προσέχουμε τα λάστιχα περισσότερο και από τον εαυτό μας», προσθέτει ο «Τζιμάκος», ο οποίος είναι άνεργος αυτή την εποχή.

Καθώς συζητάμε, τα «πατημάτα» συνεχίζονται ακατάπαυστα ανά λίγα λεπτά. Ένα Octavia με ένα Leon, μετά ένα Rallye 106 με ένα Toyota Starlet, ένα Skyline GTR με μια μηχανή που δεν προλαβαίνω να δω καν τι μοντέλο είναι, δυο Honda Civic μεταξύ τους. Πιάνω κουβέντα στον Θάνο, θαμώνας κι αυτός στο Σχιστό. «Να γράψω Θάνος ή θες να μου πεις και επίθετο;», τον ρωτάω. «Γράψε Θάνος Τάδε», απαντά. «Α, να μην βάλω επίθετο δηλαδή;», επανέρχομαι. «Όχι όντως Θάνο Τάδε με λένε όλοι, έτσι με ξέρουν εδώ». Έπειτα από αυτό τον μίνι σουρεαλιστικό διάλογο και μια φιλία στο FB όπου απέδειξε του «Τάδε» το αληθές, ο Θάνος με μπάζει στα μηχανικά μέρη και τα υψηλά κόστη. «Αν αρχίσεις να βελτιώνεις, δεν υπάρχει τελειωμός. Χώνεις και ξαναχώνεις, στην αρχή βάζεις μια "σκούπα", ένα πρόγραμμα στον εγκέφαλο, μια εξάτμιση και μετά συνεχίζεις, αν θέλεις, με περιφερειακά, ελαφρομένα βολάν, τροχαλίες και ένα σωρό άλλα. Πας στο μοτέρ, αλλάζεις φλάντζα, σηκώνεις συμπίεση, κατεβάζεις καπάκι, εκκεντροφόρους, ενισχυμένα πιστόνια, νίτρο, βασικά μπορείς να ξοδεύεις λεφτά επ' άπειρον. Για να καταλάβεις υπάρχει άνθρωπος που έχει ξοδέψει 100.000 ευρώ σε βελτιώσεις». «Εσύ πόσα λεφτά ρίχνεις το μήνα;», ρωτώ. Γελάει. «Τι εννοείς; Όλα! Κρατάω κάποια μόνο για φαγητό. Έχω σπάσει εφτά μοτέρ, μόνο αυτά να βάλεις κάτω, έχω χαλάσει τρελά λεφτά». Ζητώ από τον Θάνο να μου πει πως κόλλησε με τις «κόντρες». «Από τον πατέρα μου, έτρεχε και εκείνος σε κόντρες όπως και ο θείος μου τη δεκαετία του '80 με μια Alfa Romeo Giuletta. Με έπαιρναν μαζί και παθιάστηκα από την πρώτη στιγμή. Έμαθα να οδηγώ σε ηλικία 11 ετών στον Πύργο».

Το μάτι μου πέφτει πάνω σε ένα χαμηλωμένο GSXR 1000 K6 με μακριές εξατμίσεις που σχεδόν αγγίζουν την άσφαλτο. «Καλά πώς στρίβεις με αυτό;», ρωτάω τον «Πίπη», ένας λιπόσαρκο νεαρό από το Περιστέρι, ο οποίος είναι ο ιδιοκτήτης της μοτοσυκλέτας. «Είναι για dragster…», μου εξηγεί. «Και πως το φέρνεις εδώ;», επανέρχομαι. «Σιγά, σιγά προσέχοντας πολύ στις στροφές, για να μην βρουν οι εξατμίσεις. Βασικά είναι μόνο για ευθεία η μηχανή. Και εδώ το οδόστρωμα δεν είναι καλό, οπότε δεν κάνω πολλά "πατήματα", κυρίως τρέχω σε αγώνες». «Συνολικά πόσο σου έχει κοστίσει να την φτιάξεις;». «Μόνο το μοτέρ πήγε 12 χιλιάρικα, τρία η εξάτμιση, άλλα τρία οι ζάντες συν και διάφορα άλλα που έφυγαν δεξιά, αριστερά», αναφέρει.

Παρατηρώ τις «κόντρες» να εκτυλίσσονται μηχανικά, η μία μετά την άλλη, σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Στο μυαλό μου γυροφέρνουν τα λόγια του μέλους του Εθνικού Συμβουλίου Οδικής Ασφάλειας, του φημισμένου οδηγού «Ιαβέρη» (a.k.a Τάσος Μαρκουΐζος), στην Μόνιμη Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας στη Βουλή προ διετίας. Ο άνθρωπος που το 1980 κατάφερε να οδηγήσει το Ford Escort Group 2, στη πρώτη θέση της γενικής στην ειδική διαδρομή της Πάρνηθας, αφήνοντας πίσω του σπουδαίους οδηγούς του παγκοσμίου πρωταθλήματος και αποτελεί έναν εκ των κορυφαίων οδηγών που έβγαλε η Ελλάδα, εξήγησε όσο πιο απλά μπορούσε πως το αυτοκίνητο είναι το πλέον θανάσιμο «όπλο» στην χώρα μας.

Πρόσφατα ο Τάσος Μαρκουΐζος επισκέφτηκε το Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ για να μιλήσει στους σπουδαστές για τα τροχαία ατυχήματα: «Το σύστημα ξέρει ότι το αυτοκίνητο είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο. Έχει ένα βασικό πλεονέκτημα σε σχέση με το καλάζνικοφ. Αν πυροβολήσεις με το καλάζνικοφ πας φυλακή γιατί έχεις κάνει φόνο. Με το αυτοκίνητο έχεις κάνει απόπειρα φόνου από αμέλεια. Ποια αμέλεια; Μέσα σε 100 χρόνια, 70.000 Έλληνες έπεσαν στο πεδίο της μάχης σε πολέμους. Με το αυτοκίνητο, μόνο τα τελευταία 50 χρόνια (όχι 100 χρόνια) σκοτώθηκαν 140.000 άνθρωποι, 350.000 έμειναν ανάπηροι, 150.000 ζωντανοί-νεκροί σε πολύ άσχημη κατάσταση και πάνω από 2.000.000 τραυματίες. Μιλάμε για γενοκτονία. Σκοτώνονται νέοι που βρίσκονται στην πιο παραγωγική τους ηλικία. Εκτός από αυτό βρίσκονται και σε αναπαραγωγική ηλικία. Ποιος θα κάνει παιδιά; Οι 70χρονοι; Οι 60χρονοι; Άνθρωποι φεύγουν προτού κάνουν οικογένειες. Μιλάμε για μείωση πληθυσμού. Για γενοκτονία που δυστυχώς δεν την αντιμετωπίζει κανένας». Τα νούμερα είναι πράγματι αποκαρδιωτικά. Ο «Ιαβέρης» στέκεται και σε μία ακόμα παράμετρο. «Τα τροχαία ατυχήματα κοστίζουν 12 δισ. ευρώ κάθε χρόνο. Στα 50 χρόνια σημαίνει 600 δισ. ευρώ πεταμένα ματωμένα, στην άσφαλτο».

Η ώρα έχει πάει 00.15 -αράζουμε με τον Θάνο στο κράσπεδο και συζητάμε. Προσπαθώ να κατανοήσω τη «λατρεία» προς το αυτοκίνητό του. Μιλά για εκείνο σαν να πρόκειται για κάποιο έμψυχο ον, ένας αληθινός φίλος, ένας σύντροφος κι όχι μερικά κομμάτια άψυχου μετάλλου. «Είμαι τόσο τρελαμένος που ακόμα και τα μηνύματα που στέλνω στην κοπέλα μου έχουν αναφορές στο αυτοκίνητο», λέει. Μου δίνει να διαβάσω το τελευταίο. «Μωρό μου σε λίγο θα την κάνω από Σχιστό, αν δεν κοιμάσαι θα έρθω να σε δω, αν κοιμάσαι θα σε νανουρίσω με κόφτες». Χαμογελάω. «Είσαι ρομαντικός, ρε Θάνο», του λέω. «Πάντα», μου απαντάει και ξαφνικά γουρλώνει τα μάτια. «ΜΠΑΤΣΟΙ!», φωνάζει. Όλοι τρέχουν στα αυτοκίνητα σε δευτερόλεπτα. Ο Άκης με τραβά από το χέρι να φύγουμε. «Πάμε γρήγορα είναι Octavia, μας έχουν…», πετά στον αέρα χωρίς να καταλάβω τι εννοεί. Αργότερα μου εξηγεί: «Αν τα περιπολικά ήταν Citroen Xsara ή Kia, δεν έχουμε θέμα, δεν μας προλαβαίνουν, αλλά τα Octavia μετράνε στο δρόμο φίλε».

Περισσότερα από το VICE

Oι Αθηναίοι με τα Πραγματικά Old School Κουρέματα

H Περίεργη Ιστορία του Άντρα που Πέθανε Μετά από Σεξ με Άλογο

Παρακολουθήσαμε την Ετοιμασία μιας Νεκρής Πριν την Κηδεία της