Οι Ιεροτελεστίες των Οπαδών τη Μέρα του Αγώνα: Arsenal

Ο Paul Campbell δεν είναι σίγουρος, αλλά πιστεύει ότι η οικογένειά του μπορεί να κατέχει ένα ρεκόρ σε ό,τι αφορά την Arsenal.

Στέκεται έξω από το Piebury Corner, το μαγαζί με πίτες και θέμα την Arsenal, που διατηρεί στον Χόλογουεϊ Ρόουντ. Σκρολάρει στο Twitter και βρίσκει μια μια φωτογραφία του γιου του, στο Highbury, εννιά βδομάδων και δύο ημερών. Αν και οι ομάδες δεν κρατάνε αρχεία με τα πιο μικρά μωρά που έχουν περάσει τα τουρνικέ, ίσως ο Spencer να έχει υπάρχξει ο πιο μικρός θεατής αγώνα της Arsenal. Στα 18 του πια, ο Spencer δουλεύει στον πάγκο πουλώντας αχνιστές πίτες με ονόματα όπως "the Thierry Henry", "the Tony Adams" και "the Vieiragetarian".

Το Piebury Corner έχει γίνει τόπος προσκυνήματος για πολλούς οπαδούς της Arsenal. Αρχικά, ο Paul πουλούσε πίτες σε έναν πάγκο στον κήπο του στον Gillespie Road, στη γωνία του παλιού γηπέδου της Arsenal, του Highbury.

«Εγώ και η γυναίκα μου πηγαίναμε πολύ σε φεστιβάλ και εντυπωσιαζόμασταν με το φαγητό, που ήταν δέκα φορές καλύτερο απ’ ό,τι μπορούσες να βρεις στο γήπεδο. Οι οπαδοί έπρεπε να τρώνε μπέργκερ σόγιας ή μπέργκερ με χάλια κρέας». Έτσι, ενώ ήταν λιώμα στις 5 το πρωί στην κατασκήνωση του Bestival, κατάστρωσαν ένα σχέδιο. «Είπα στους φίλους μου ότι τη μέρα του ματς περνάνε μπροστά μου χίλιοι οπαδοί. "Θα πουλάω πίτες επειδή είναι συνώνυμο του ποδοσφαίρου"».

Έτσι το Piebury Corne,r από ένας αυτοσχέδιος πάγκος με πιστούς οπαδούς, έγινε για πολλούς μια ιεροτελεστία της μέρας του αγώνα. Εκεί που βρισκόταν ένα παλιό μαγαζί με pie and mash από τον 'Α Παγκόσμιο Πόλεμο, σχηματίζεται μια ουρά που φτάνει ως τον δρόμο, πριν από το ματς. «Έρχονται οπαδοί της Arsenal και των αντίπαλων ομάδων απ’ όλο τον κόσμο και θέλουν να ξεκινήσουν τη μέρα τους εδώ», λέει ο Paul. «Είναι μια ιεροτελεστία αλλά είναι και πρόληψη - πολλοί οπαδοί έρχονται και τρώνε την ίδια πίτα για γούρι. Αν αργήσουν κι έχει τελειώσει, απογοητεύονται».

Αν το Piebury Corner έχει γίνει εμβληματικό για τους οπαδούς της Arsenal, το ίδιο ισχύει και για τον Holloway Road - είτε για τους οπαδούς που έρχονται από το Ίσλινγκτον, είτε εκείνους που έρχονται από το Άρτσγουεϊ και τα προάστια, και περνάνε μπροστά από τα μαγαζιά με τα χαλιά και τις παρατημένες παλιές ιρλανδέζικες παμπ, εισπνέοντας μυρωδιά κεμπάμπ και καυσαέρια. Αν πας στο γήπεδο από τον Χόλογουεϊ, επίσης μπορείς να πιεις μια μπίρα στο El Comandante, μια παμπ που μέχρι πρότινος λεγόταν Lord Palmerston αλλά πλέον είναι γνωστή ως Che.

Η Arsenal και ο διάσημος μαρξιστής επαναστάτης μπορεί να μοιάζουν παράξενος συνδυασμός –η παμπ αυτή είναι μοναδική στην περιοχή– αλλά αν σκεφτεί κανείς ότι υπάρχει πάντα ένταση στον πυρήνα της ομάδας ανάμεσα στην παράδοση και την επανάσταση, ίσως είναι ταιριαστό. «Σίγουρα είναι ενδιαφέρων συνδυασμός», λέει ο γελώντας ο Andrew Allen, θαμώνας της Che και βοηθός αρχισυντάκτη στο Arseblog News.

Μερικά μέτρα πιο πέρ από την Che είναι η Tollington, άλλο σημείο συνάντησης της μέρας του αγώνα και αγαπημένο της παλιάς κοινότητας των bloggers της Arsenal. Πολλοί γράφουν για την ομάδα πάνω από δέκα χρόνια αν και ο Andrew λέει ότι πρόσφατα έχασαν ένα μέλος τους, τον David Faber, γνωστό ως Goonerholic. «Υπήρχε πάντα η παλιά φρουρά που καλωσορίζουν τους πάντες όποτε πας. Τώρα πια έχει γίνει σχεδόν τουριστικός προορισμός. Άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο λένε ότι θέλουν να έρθουν στην Tollington για μια μπίρα. Είναι εξωπραγματικό, γιατί είναι απλώς μια παμπ».

Η Arsenal είναι κληρονομική για τον Andrew. Ο μπαμπάς του έχει διαρκείας από τη δεκαετία του ‘70 και η μαμά του άρχισε να πηγαίνει τακτικά απ’ όταν άνοιξε το Emirates το 2006. Έγιναν μικρές αλλαγές απ’ όταν η ομάδα μετακόμισε ένα χιλιόμετρο πιο κάτω από το Highbury αν και υπό την έννοια της αναστάτωσης στις ιεροτελεστίες της μέρας του ματς η περίπτωση της Arsenal δεν ήταν και τόσο τραυματική

Κάποτε μπορεί να έτρωγαν τις πατάτες τους στο Golden Fish Bar –ένα θρυλικό μαγαζί στον Γκιλέσπι Ρόουντ, κοντά στο Piebury Corner– τώρα τις τρώνε στον Χόλογουεϊ Ρόουντ καθώς πηγαίνουν στο γήπεδο. Μικρή λεπτομέρεια αλλά είναι ένας οικογενειακός δεσμός. «Το να είμαι Arsenal δεν ήταν ποτέ επιλογή. Είναι σαν κόλλα. Όσο σκορποχώρι κι αν είναι η οικογένεια, αυτό παραμένει σταθερό», λέει ο Andrew.

Η μετακίνηση στο Emirates έκανε την ομάδα πιο παγκόσμια και αυτή ήταν και η λογική εξαρχής. «Μπορεί να μην είναι το μικρό ζεστό γήπεδο που ήταν αλλά είναι ωραία να έρχονται άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο», λέει ο Andrew. «Με αυτή την έννοια είναι μια μεγάλη οικογένεια».

Στην άλλη πλευρά του γηπέδου, στον Μπλάκστοουκ Ρόουντ, βγαίνοντας από το Φίνσμπουρι Παρκ, υπάρχει μια παλιά παμπ που λέγεται Bank of Friendship. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, την εποχή του George Graham, όταν η ομάδα της Arsenal ήταν διαβόητη για την κουλτούρα του ποτού, ήταν στέκι για παίκτες και οπαδούς. Ο Tim Stillman, άλλος ένας blogger της Arsenal που γράφει τακτικά στo Arseblog, πίνει εδώ με τους φίλους του απ’ όταν ήταν 18. Έρχεται για το φθαρμένο χαλί, τις καπιτονέ καρέκλες και τη σπάνια αίσθηση ότι βρίσκεται σε κάποιο μέρος που έχει γλιτώσει από την εμπορευματοποίηση του Λονδίνου. «Επίσης έχει πολύ λίγο φυσικό φως, κάτι που μ’ αρεσει στις παμπ», λέει γελώντας.

Καθώς πηγαίνει στο Emirates, ο Tim περνάει από το πάλαι ποτέ Highbury που τώρα είναι ένα συγκρότημα πολυτελών διαμερισμάτων. Η Αρ Ντεκό πρόσοψη της παλιάς ανατολικής κερκίδας έχει διατηρηθεί και αποτελεί υπενθύμιση του παρελθόντος. Όμως όσον αφορά την ιεροτελεστία του δεν έχουν αλλάξει και πολλά. «Αυτή ήταν η ομορφιά της αλλαγής. Η περιοχή άλλαξε αλλά αυτό δεν οφείλεται τόσο στη μετακόμιση του γηπέδου όσο στο gentrification που συνέβη στην περιοχή».

Αν μη τι άλλο η μεγαλύτερη αλλαγη στις ιεροτελεστίες πρόσφατα ήταν ότι η Arsenal πέρασε σιγά σιγά στο Europa League και στο μεταβλητό πρόγραμμα Πέμπτη-Κυριακή που συνεπάγεται.

«Είναι πιο δύσκολο τώρα επειδή οι αγώνες δεν είναι σε τακτικές ώρες», λέει ο Tim. «Παίζουμε πολλές περισσότερες καθημερινές. Δεύτερα βράδυ – μερικές φορές πηγαίνω πια κατευθείαν στον αγώνα». Οι ιεροτελεστίες αλλάζουν καθώς οι οπαδοί μεγαλώνουν. «Πολλά οφείλονται στην ηλικία. Τώρα είμαι τριάντα πέντε. Όταν φύγαμε από το Highbury ήμουν 20άρης, έτσι μάλλον οφείλεται και στην αλλαγή της ζωής μου. Δεν μου αρέσει πια να μεθάω τις Κυριακές».

Για πολλούς οπαδούς, το ίδιο το γήπεδο είναι έμπνευση για ιεροτελεστίες και προλήψεις. Ο Richard Stubbs, που έχει διαρκείας από τη δεκαετία του ‘60, πάντα κάνει τον γύρο του γηπέδου πριν το ματς. Έξω από το Emirates, κοιτάζοντας προς τα μέσα, απεικονίζονται 32 είδωλα της Arsenal σε μια συμβολική αγκαλιά με το γήπεδο. Μαζί με τον Patrick Vieira είναι ο Reg Lewis, ήρωας του τελικού του FA Cup του 1950 και θετός πατέρας του Richard. «Είναι παράξενο για μένα, γιατί ο Reg είναι θρύλος. Το παράξενο είναι ότι εκεί που κάθομαι είναι εκεί που βρίσκεται ο Reg. Είναι κάπως περίεργο… τον βλέπω μετά το παιχνίδι, τον βλέπω μετά και πάντα τον κοιτάζω και λέω "Χάλια σήμερα" ή "καλοί σήμερα", ή "θα θέλαμε κάνα δυο γκολάκια από σένα"».

O Uslan Cevet, στο μεταξύ, θυμάται που περίμενε μικρός ώρες στην ουρά στο Highbury από νωρίς το πρωί για εισιτήρια. Τώρα που έχει διαρκείας περνάει την ώρα πριν από το ματς μιλώντας με κόσμο που κάθονται στις κερκίδες δίπλα του στο Emiratets. «Είναι φίλοι – όχι ότι τους ξέρεις στην κανονική σου ζωή, αλλά επειδή κάθονται κοντά σου σε ένα γήπεδο. Έχουμε άλλες δουλειές, διαφορετικό παρελθόν, είμαστε από άλλα μέρη της χώρας, έχουμε διαφορετικά ενδιαφέροντα αλλά μας ενώνει το ποδόσφαιρο. Λειτουργεί ως εξισωτής.» Μερικές φορές βλέπει και γνώριμα πρόσωπο: «Όταν ήρθαμε εδώ, έβλέπα κάποιους από τους παλιούς που περιμέναμε στην ουρά στο Highbury».

Για πολλούς οπαδούς και ιδίως όσους έχουν άμεση εμπλοκή με το κανάλι, η πρώτη στάση τη μέρα του ματς είναι το πλήθος της ArsenalFanTV . Ενώ η ArsenalFanTV προκαλεί διαφωνίες, ήταν πρωτοπόροι στις συνεντεύξεις στον δρόμο πολύ πριν οι ρεπόρτερ του ITV αρχίζουν το σαφάρι του Brexit σε μικρές πόλεις για τις οποίες αδιαφορούσαν διαχρονικά, για να θεωρηθούν οραματιστές.

«Μου αρέσει να λέω την άποψή μου για το παιχνίδι ακόμα κι αν μερικές φορές το παρακάνω», λέει ο Claudio Callegari και γελάει – είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα στο κανάλι και έχει το παρατσούκλι Gooner Claude. Υπάρχει κι άλλη μια πλευρά στην ArsenalFanTV που δεν φαίνεται συχνά απ’ έξω: «Έχω γνωρίσει πολλούς μέσα από το κανάλι, πολλούς φίλους. Πριν από μερικά χρόνια είχα κατάθλιψη και περνούσα άσχημα, και με στήριξαν πολύ».

«Κάνουμε κάτι που οι περισσότεροι οπαδοί εκτιμούν αν και δεν αρέσει σε όλους», λέει ο Lumos παρουσιαστής και παραγωγός. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε την αφοσίωση όσων, βρέξει-χιονίσει, εμφανίζονται ώρες πριν από το παιχνίδι και αράζουν ώρες μετά, για να πάρουν συνεντεύξεις από τους οπαδούς. Eίναι ένα θέαμα και μια ιεροτελεστία μόνοι τουςm για όσους έρχονται να παρακολουθήσουν. «Είναι τέλεια όταν κερδίζουμε, ενώ όταν χάνουμε και στεκόμαστε στο κρύο… τότε νιώθεις ότι είναι δουλειά».

Αυτά είναι τα δύο πρόσωπα της Arsenal: η πλευρά που βλέπουν οι απ’ έξω, οι οπαδοί που έχουν τη φήμη των διαρκώς online και η ήσυχη πλευρά, στα μαγαζιά με πίτες και στις παμπ με τα φθαρμένα χαλιά. Στο τέλος, ίσως έχει να κάνει με την ένταση ανάμεσα στην επανάσταση και την παράδοση. Υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι να είσαι οπαδός της Arsenal αλλά και οι δύο πλευρές έχουν τις ιεροτελεστίες τους.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Περισσότερα από το VICE

Οι Ορειβάτες Προσπερνούν Πτώματα στον Δρόμο για την Κορυφή του Έβερεστ

Η Έλλη Τρίγγου Θεωρεί το Μπέργκερ Υπερεκτιμημένο

Billie Supernatural: «Δεν Υπάρχει Κάτι πιο Sexy Από την Αυτοπεποίθηση»