Τρανς Γυναίκες Εξηγούν τι τους Αρέσει Περισσότερο στη Μετάβαση Φύλου τους

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US. Σχεδόν όλοι οι διεμφυλικοί βιώνουν δυσφορία φύλου (μια διάσταση ανάμεσα στο φύλο με το οποίο ταυτίζονται και το φύλο του σώματός τους) στη ζωή τους, αλλά για τις διεμφυλικές γυναίκες αυτή η δυσφορία εντείνεται από τον σεξισμό της κοινωνίας και τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα σώματα των γυναικών. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε δημόσιες τουαλέτες, χωρίς να προκαλέσουν αντιδράσεις και πολλές τρανς γυναίκες συχνά ντροπιάζονται από την κοινωνία, επειδή αποκλίνουν από τις ήδη υψηλές προσδοκίες για το γυναικείο σώμα - από το ύψος και τη φωνή μας, μέχρι το τι έχουμε μέσα στο παντελόνι μας.

Ως τρανς γυναίκα έχω αντιμετωπίσει cis σεξισμό (σεξισμό ενάντια στους διεμφυλικούς) που εντεινόταν από transmisogynoir - την καταπίεση των διεμφυλικών μαύρων γυναικών, που υφίστανται κάποιες από τις πιο βαριές μορφές διακρίσεων και βίας στις ΗΠΑ. Για τις διεμφυλικές γυναίκες όλων των κατηγοριών ο συνδυασμός του σεξισμού και των αντιδιεμφυλικών διακρίσεων στην αμερικανική κοινωνία κάνει τη μετάβαση το λιγότερο δύσκολη.

Αλλά αν η αφήγηση που περιβάλλει την κοινότητά μας είναι αυτή της διαρκούς αρνητικότητας και απελπισίας, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να ακμάσουμε. Πολλές τρανς γυναίκες βρίσκουν καταφύγιο από το σώμα τους και τη δυσφορία φύλου μέσω της μετάβασης. Πράγματα, όπως το να αλλάξουμε το πώς φτιάχνουμε τα μαλλιά μας ή συγκεκριμένες αλλαγές στα σώματά μας, μπορούν να αποτελέσουν φάρο ελπίδας. Πήρα συνέντευξη από πέντε διεμφυλικές γυναίκες για αυτό που τους αρέσει περισσότερο στη μετάβασή τους - τι ήταν αυτό που τις βοήθησε να δουν τον εαυτό τους ως τις γυναίκες που είναι πραγματικά;

Eva Thomas, Μιζούρι

Όταν νιώθω μεγάλη δυσφορία, παίρνω έναν καθρέφτη και κοιτάζομαι. Ψάχνω να βρω θηλυκότητα. Κοιτάζω το πρόσωπό μου και βλέπω τις γυναίκες της οικογένειάς μου και αυτό με κάνει να συνειδητοποιώ την κληρονομιά των δυνατών μαύρων γυναικών στην οποία ανήκω. Κοιτάζω τα χείλια μου και βλέπω τη μητέρα μου. Κοιτάζω τα μάτια μου και βλέπω τη γιαγιά μου. Κοιτάζω τη μύτη μου και βλέπω την προγιαγιά μου. Το να βρίσκω θηλυκότητα στα φυσικά χαρακτηριστικά μου μειώνει τη δυσφορία μου και μου δίνει μια έντονη αίσθηση περηφάνιας.

Όταν ήμουν μικρή, μου έλεγαν ότι έδειχνα διαφορετική από τους άνδρες της οικογένειάς μου. Αντιδρούσα συγκρίνοντάς με τις γυναίκες της οικογένειας – και το έκανα χωρίς να συνειδητοποιώ πόσο οι εμπειρίες μου απηχούσαν το να είσαι γυναίκα. Μια φορά -ήμουν εννιά χρονών-, θυμάμαι τη μητέρα μου που βρήκε μια παλιά φωτογραφία της στην ηλικία μου. Η ξαδέρφη μου την είδε και είπε, «Πω-πω, είσαι ολόιδιος, αλλά με περούκα». Είναι μια ανάμνηση που κράτησα και όταν έφτασα στην εφηβεία την απολάμβανα. Έβλεπα το σαγόνι μου να γίνεται τετράγωνο και πιο έντονο. Τα χέρια και τα πόδια μου ξεκίνησαν να μεγαλώνουν, αλλά το υπόλοιπο σώμα μου δεν ακολουθούσε. Πολλοί έλεγαν ότι ήταν δυσανάλογα. Ήταν κάτι που με δυσκόλεψε.

Πριν από δυο χρόνια, ξεκίνησα να γυμνάζομαι και να κάνω το σώμα μου να ξεπερνάει τα όρια. Το έκανα, για να ξεφύγω από τη μετάβαση και με την ελπίδα να επαναφέρω τις αναλογίες στο σώμα μου. Από τότε, προσπάθησα να χάσω όλους αυτούς τους μύες, αλλά τώρα βλέπω το πιτσιρίκι που ήμουν στο Γυμνάσιο – με πολύ μεγάλα χέρια και πόδια και ένα σώμα τόσο μικροκαμωμένο και αδύνατο, που ήταν παράταιρο. Αλλά το πρόσωπό μου δεν με έχει προδώσει πολύ με το πέρασμα των χρόνων. Είναι το μόνο πράγμα που δεν νιώθω την τάση να αλλάξω και τόσο ή εύχομαι να μπορούσα.

Σίγουρα συγκρίνω τον εαυτό μου υπερβολικά με cis γυναίκες και αυτό με κάνει να προσέχω τα χαρακτηριστικά του προσώπου που δεν ταιριάζουν με τα παραδοσιακά πρότυπα ομορφιάς. Αλλά όταν σκέφτομαι τις γυναίκες στην οικογένειά μου, διεκδικώ εκ νέου τη δική μου προσωπική αφήγηση και τοποθετώ τον εαυτό μου στην αφήγηση της γυναικείας φύσης που την αρνούνται τόσο συχνά στις τρανς γυναίκες. Πρέπει να διεκδικήσουμε εκ νέου την εποχή μας.

Ada Powers, Καλιφόρνια Όσο κλισέ κι αν ακούγεται για ένα τρανς κορίτσι, τίποτα δεν με κάνει να χαίρομαι περισσότερο για το σώμα μου, από τα στήθη μου: το πώς τα νιώθω στο στέρνο μου ή όταν πέφτουν πάνω στα μπράτσα μου, καθώς κοιμάμαι, πώς μπαίνουν σε ένα σουτιέν, σε ένα φόρεμα ή στο χέρι κάποιου, το ότι έχω κόρφο, για να ακουμπήσει το πρόσωπο των ανθρώπων που αγαπώ, για να κάνω τα φρύδια των εραστών μου να σηκωθούν, για να απαιτήσω προσοχή. Με κάνουν να νιώθω δυνατή, σίγουρη και πάνω απ’ όλα ο εαυτός μου, ένα κομμάτι του σώματός μου που δεν είχα ποτέ ξανά, αλλά νιώθω περιχαρής που έχω ενωθεί ξανά μαζί του. Η ανάπτυξη του στήθους μου ήταν μια σταθερά κατά τη διάρκεια της ιατρικής μετάβασής μου και πάντα πηγή έντονου συναισθήματος. Καθώς οι θωρακικοί μου μύες ξεκίνησαν να πονάει με ένα μαρτυριάρικο στήθος που άνθιζε, ο γεμάτος φόβο ενθουσιασμός που προκαλούσε στο κορμί μου επιβεβαίωνε ότι ήθελα να ακολουθήσω αυτόν το δρόμο. Μετά, εμφανίστηκαν σιγά-σιγά, μικρά και ευαίσθητα και έπρεπε να τα κρύβω με μαντίλια και πουλόβερ. Τα τσέκαρα δέκα φορές τη μέρα, όπως ένα παιδί πάει συνέχεια στο γραμματοκιβώτιο, ξέροντας ότι το παιχνίδι που παράγγειλε αργεί πολύ ακόμη.

[VICE Video] Πόσο Εύκολο Είναι να Είσαι Τρανς Άτομο στη Λάρισα και τον Βόλο;

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Καθώς μεγάλωναν, αλλάζοντας το σχήμα του σώματός μου με μικρούς, αλλά αξιοπρόσεκτους τρόπους κάθε λίγους μήνες, ήταν μια διαρκής υπενθύμιση για μένα να εξελίξω την αίσθηση της μόδας που είχα, να βρω νέους τρόπους να τα επιδείξω, να δοκιμάσω ρούχα που ένιωθα άγχος ή δυσφορία να δοκιμάσω στο παρελθόν.

Δυο χρόνια απ’ όταν ξεκίνησα να παίρνω οιστρογόνα και ενώ η κοινωνική μου μετάβαση είναι πλήρης, ακόμη τα τσεκάρω κάθε πρωί, προτού κάνω ντους, βάζω τα χέρια μου κάτω από τα σεμνά B-cups χρησιμοποιώντας τα κενά ανάμεσα στα δάχτυλά μου σαν γραμμές σε χάρακα, για να εντοπίσω άλλη μια ένδειξη ανάπτυξης, ξέροντας ότι είμαι στα πρώτα χρόνια μιας παράξενης δεύτερης εφηβείας, που στριμώχτηκε στην ενήλικη ζωή μου. Παρόλο που οι μέρες μου είναι πιο ήρεμες τώρα και η μετάβασή μου ένα δοκιμασμένο κομμάτι της ζωής μου, μού θυμίζουν ότι το να μπορώ να κοιτάζω αδιάφορα τον καθρέφτη βλέποντας μόνο τον εαυτό μου, χωρίς να πέφτω σε μια δίνη επιθυμιών και ελπίδας, είναι ένα δώρο που μόλις πρόσφατα έμαθα να δίνω στον εαυτό μου.

Nicole Lynn Perry, Καλιφόρνια Επειδή υπηρέτησα στους Πεζοναύτες (κάτι που έκανα μόνο εν μέρει, εξαιτίας της δυσφορίας μου), το γεγονός ότι μπορώ να αφήσω τα μαλλιά μου να μεγαλώσουν μου προκαλεί τη μικρότερη δυσφορία. Μπορώ να κάνω ό,τι θέλω τώρα με τα μαλλιά μου και το γεγονός έχει δημιουργήσει συγκρίσεις με την Angela Davis – συγκρίσεις που μόνο εκπληκτικές είναι για μένα, επειδή είμαι ακτιβίστρια. Το αγαπημένο μου κομμάτι στη μετάβασή μου είναι ο ακτιβισμός μου. Παρόλο που υπάρχουν φορές που νιώθω ότι δεν θα έπρεπε να είναι απαραίτητο να δουλεύω τόσο σκληρά, προτιμώ να έχω τη θέληση να βγαίνω μπροστά και να εκπροσωπώ την κοινότητά μου, παρά να κάθομαι άπραγη. Όλες οι επαφές που έχω κάνει, τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο, δεν μου δίνουν μόνο μια κοινότητα με την οποία μπορώ να συνδιαλέγομαι, αλλά και μια οικογένεια στην οποία μπορώ να απευθυνθώ.

Jady Morelli, Μίσιγκαν Τα μαλλιά μου δεν ήταν ποτέ πηγή δυσφορίας για μένα. Πάντα ήταν μαύρα, πυκνά και είχαν έναν ωραίο, φυσικό κυματισμό. Μπορώ να τα φτιάξω, όπως θέλω. Ωραίο είναι αυτό. Α, και τα πόδια μου παραδόξως. Ήταν νούμερο 44, όταν ξεκίνησα. Τώρα είναι 38. Κάτι που έφτιαξαν οι ορμόνες και μου έδωσε λίγη ελπίδα είναι τα μάτια μου. Ήταν βυθισμένα, νυσταγμένα, δυο μισάνοιχτες σχισμές, αλλά με τη μαγεία μερικών μπλε και άσπρων χαπιών κάθε μέρα, είναι πιο μεγάλα και πιο θηλυκά απ’ ό,τι ήταν. Επίσης, άλλαξαν χρώμα, από ένα βαθύ καστανό, έγιναν ένα πιο ανοιχτό καστανοπράσινο. Όλα αυτά καταλήγουν στο ότι δείχνω πιο θηλυκή από ποτέ στο καθρεφτάκι του αυτοκινήτου μου. Επίσης, έχω κάνει λίγη εκπαίδευση στη φωνή μου και έχω απαλείψει τον πιο βαθύ τόνο της φωνής μου.

Jenna Porter, Ιντιάνα Jenna. Έτσι με λένε. Είναι ο τελευταίος σταθμός, μετά από πολλά ονόματα που έχω αλλάξει στη ζωή μου. Πάντα ήξερα ότι το όνομα που μου έδωσαν, όταν γεννήθηκα, δεν ήταν σωστό για μένα, έτσι χρησιμοποιούσα τα αρχικά μου, είχα παρατσούκλια, διάλεγα τελείως καινούρια ονόματα σε διάφορες περιστάσεις, κάποτε μάλιστα το είχα αλλάξει με νόμιμη διαδικασία. Παρά τα διαφορετικά ονόματα τα οποία χρησιμοποιούσα, τίποτα δεν μου κολλούσε και συνειδητοποίησα γιατί: είμαι διεμφυλική. Έτσι κατάλαβα τα προηγούμενα 25 χρόνια μου. Η ζωή που είχα ζήσει -και τα αμέτρητα ονόματα στα οποία άκουγα κατά καιρούς– δεν μου έδινε τη σωστή αίσθηση, επειδή δεν είχε τη θηλυκότητα που επιθυμούσα βαθιά μέσα μου. Το ότι δέχτηκα αυτό το γεγονός μου έδωσε την ελευθερία να βρω αυτό που χρειαζόμουν και ένα όνομα που με περιγράφει με ακρίβεια, που περιγράφει αυτό που θέλω να περιγράψει, είναι άνετα το καλύτερο κομμάτι της μετάβασής μου. Ποτέ δεν θα πάψω να εκπλήσσομαι από τη χαρά που μου έφερε το όνομά μου. Η θεραπεία αντικατάστασης ορμονών (HRT) έχει παίξει τεράστιο ρόλο στο να μου φέρει χαρά. Η HRT έχει επιφέρει αμέτρητες αλλαγές, αλλά για μένα η καλύτερη μέχρι στιγμής ήταν η ανάπτυξη του στήθους μου. Πάντα ήμουν υπέρβαρη και έτσι το στήθος μου ποτέ δεν ήταν πλάκα, αλλά το να έχω πλαδαρό στήθος λόγω βάρους δεν έχει καμία σχέση με το να έχω γυναικεία στήθη. Πριν από τη θεραπεία, μου προκαλούσε μεγάλη δυσφορία. Ούτε έδειχνε ούτε το ένιωθα, όπως θα έπρεπε. Τώρα όμως; Το λατρεύω. Η ανάπτυξη των ιστών, η κατανομή του λίπους, η στρογγυλάδα, η αίσθηση που δεν είχα προηγουμένως. Τα βυζιά μου είναι τέλεια και αυτό είναι κάτι που το έχει πει κάποιος. Είναι όμορφα, αισθησιακά, ό,τι ήθελα ανέκαθεν. Η θηλυκότητα που ήθελα απεγνωσμένα έχει εμφανιστεί τελικά και ένα μέρος του σώματός μου που μου προκαλούσε τόση δυσφορία έχει γίνει το αγαπημένο μου. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω παραπάνω.

Περισσότερα από το VICE

Mιλήσαμε με τον Καρδιτσιώτη που Έγραψε Βιβλίο για τις Παγανιστικές Δοξασίες στον Θεσσαλικό Κάμπο

Έτσι Μετέτρεψα την Aποθήκη του Σπιτιού μου σε Eστιατόριο με Top Bαθμολογία στο TripAdvisor

Έζησα σαν 100% Έλληνας για μια Ημέρα και το Ευχαριστήθηκα