Αυτή Είναι η Εκνευριστική Ζωή μου από τη Μέρα που Αποφάσισα να Κόψω το Χόρτο

Το άρθρο εμφανίστηκε αρχικά στο Broadly.

Μετά από τέσσερα χρόνια με πολλές τέτοιες μέρες –η ρουτίνα μου ήταν να γυρίζω σπίτι από τη δουλειά κι αμέσως να πιάνω την κρυστάλλινη πίπα– συνειδητοποίησα ότι το χόρτο καταστρέφει κατά μία έννοια τη ζωή μου. Την κράτησα αυτήν τη σκέψη και τη γυρόφερνα στο μυαλό μου, χωρίς να ξέρω τι θα γινόταν από εκεί και πέρα.

Πρωτύτερα, είχα κάνει μερικές μικροαλλαγές στον τρόπο ζωής μου, για να βελτιώσω την ψυχική μου υγεία. Ξεκίνησα να βλέπω ψυχολόγο, να ασκούμαι τακτικά και να κάνω βελονισμό. Την επομένη από εκείνη τη μέρα που κάπνισα μέχρι αηδίας, είχα ραντεβού για βελονισμό. Αφού κάθισα για κάμποση ώρα στην αίθουσα αναμονής, ο βελονιστής μου ο Max ήρθε να με χαιρετήσει.

Ανταλλάξαμε αβρότητες και με ρώτησε αν μου άρεσε ο καιρός. Είχε ήλιο και ζέστη για αρκετές μέρες, παρόλο που ήταν χειμώνας. Είπα ναι και έκανα ένα αστείο για το πώς είχα περάσει την προηγούμενη μέρα χωμένη στο σκοτάδι και τώρα αναπλήρωνα τον χαμένο χρόνο. Ύστερα, όμως, σοβάρεψα και οι λέξεις βγήκαν από μόνες τους: «Μ' αρέσει πολύ το χόρτο, αλλά νομίζω ότι πρέπει να το κόψω». Όταν το είπα μεγαλόφωνα, τρόμαξα.

Ο Max και εγώ είχαμε δουλέψει μαζί στο παρελθόν τη ροή του Τσι μου, ώστε να περιορίσω τη θλίψη και το άγχος μου (την πρώτη φορά που πήγα να τον δω ήμουν μαστουρωμένη και η εμπειρία του βελονισμού ήταν εκπληκτική. Μου έχωσε μια βελόνα στο κεφάλι και μερικές ακόμη στα μπράτσα, τα χέρια και τα πόδια και ένιωσα ότι η έννοια ενός «τρίτου ματιού» ήταν τελείως αληθινή και ότι το δικό μου ήταν ανοιχτό).

Επεσήμανε προσεκτικά ότι η χρήση χόρτου μάλλον συνέβαλε στα προβλήματά μου. Παρόλο που συμφώνησα -γι' αυτό άλλωστε μόλις του το είχα εκμυστηρευτεί-, πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου όλες οι ωραίες στιγμές με το χόρτο, σαν αναμνήσεις από έναν εραστή, προτού έναν αναπόφευκτο χωρισμό. Στο μυαλό μου αγκάλιαζα ένα ωραίο τσιγαράκι και χορεύαμε στριφογυρίζοντας σε αργή κίνηση. Όταν σταμάτησα την ονειροπόληση, άκουσα τον Max να λέει ότι θα μου βάλει μερικές βελόνες στα αυτιά, για να είναι πιο εύκολο να πω αντίο στο αγαπημένο μου ναρκωτικό και έγνεψα καταφατικά. Ήταν ώρα.

Η ωτιαία θεραπεία ήταν εξαιρετικά δυσάρεστη, ένιωθα σαν να κρεμόμουν ανάποδα για μια ώρα. Όταν ο Max επιτέλους έβγαλε τις βελόνες, μου φάνηκε πραγματικά ότι είχα σωθεί. Έφυγα αισιόδοξη και τρελαμένη. Θα έκοβα το χόρτο. Όταν βγήκα έξω, τηλεφώνησα στο αγόρι μου, τον Rion και του είπα ότι άφηνα πίσω μου τη ζωή της μαστούρας, τουλάχιστον για κάμποσο καιρό. Σοκαρίστηκε, αλλά χάρηκε - πάντα φαινόταν να σπάζεται όταν κάπνιζα, δηλαδή συνέχεια. «Θα 'χω ξανά το κορίτσι μου», είπε.

Όταν γύρισα σπίτι, πήρα το χόρτο και την πίπα από το κομοδίνο και τα έβαλα σε ένα συρτάρι στη σιφονιέρα. Δεν μου πέρασε από το μυαλό να τα πετάξω, σε μια μεγαλειώδη κίνηση. Ήταν Φεβρουάριος. Θα σταματούσα για έναν μήνα -ίσως δύο- και μετά θα έβλεπα πώς θα προχωρούσα. Έτσι σκέφτηκα. Ίσως να μπορούσα να γιορτάσω τον θρίαμβό της θέλησης μου στο 4/20, την ανεπίσημη ημέρα χρήσης κάνναβης, στις 20 Απριλίου.

Ποιοι Είναι οι Ασθενείς που Ψάχνουν Κάνναβη για Φαρμακευτικούς Σκοπούς στην Ελλάδα;

Είδα την ψυχολόγο μου την Τρίτη και της είπα τα νέα. Νομίζω πως είπα κάτι του στιλ ότι ήθελα να «προσπαθήσω να αποκτήσω μια καλύτερη σχέση με το χόρτο». Αντί να καπνίζω κάθε μέρα, ίσως ένα μικρό διάλειμμα με βοηθούσε να καταναλώνω με μέτρο.

Χαμογέλασε και απάντησε ότι συνήθως δεν πήγαινε έτσι, υπονοώντας ότι θα έπρεπε να σκεφτώ να σταματήσω τελείως. Το χόρτο δεν είναι τόσο θεραπεία για την κατάθλιψη όσο αποφυγή της θεραπείας, είπε. Της είπα ότι σκόπευα να σταματήσω για έναν μήνα και μετά θα έβλεπα πώς θα ένιωθα. Είπε ότι το έβρισκε καλή ιδέα και πως ήταν περήφανη για μένα. Τώρα, συμπλήρωσε, θα «ένιωθα πραγματικά τα συναισθήματα». Έκανα ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Έγνεψα και ξεκίνησα να σκέφτομαι πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς το χόρτο, για πάντα. Φαινόταν μίζερη και αφόρητη, επειδή το χόρτο κάνει τα πάντα πολύ πιο διασκεδαστικά. Είναι σχεδόν νόμος της φύσης. Αλλά ίσως γι' αυτό ακριβώς να είχε δίκιο.

Όταν γύρισα σπίτι από τη δουλειά εκείνη τη μέρα, ήθελα αμυδρά να καπνίσω χόρτο. Έλεγα αστειευόμενη ότι με τσίτωνε η ανάμνηση της παλιάς μου ρουτίνας. Αντί να καπνίσω, μπήκα σε μια σελίδα του Reddit για ανθρώπους που προσπαθούν να κόψουν το χόρτο. Λάθος. Ήταν τρομακτικό πόσα post υπήρχαν που έλεγαν ότι τα συμπτώματα της στέρησης –τα οποία ήδη τα βίωνα σε μεγάλο βαθμό– θα κρατούσαν μήνες. Δεν κοιμόμουν καλά. Ο λαιμός μου πονούσε και ήταν σαν να είχα γρίπη. Πού και πού πονούσαν και τα πνευμόνια μου και ήμουν γκρινιάρα. Αλλά θα μπορούσε να είναι και χειρότερα: Κάποιοι που το είχαν κόψει έλεγαν ότι έβηχαν κι έβγαζαν ρετσίνι.

Την τρίτη καθαρή μέρα, ξύπνησα στις 6:30 το πρωί, καθώς ο Rion με σκουντούσε με έντονες χειρονομίες και γκριμάτσες. Για κάποιον λόγο είχαμε πάρει τη μαζοχιστική απόφαση το προηγούμενο βράδυ να πάμε γυμναστήριο πριν από τη δουλειά. Διστακτικά, ανακάθισα στο κρεβάτι και έκανα ολόκληρη ιστορία για το πόσο δυστυχισμένη ένιωθα. Δεν είχα κοιμηθεί σχεδόν καθόλου ανάμεσα στα παράξενα όνειρα που έβλεπα, αν και ήταν καλύτερα από το πρώτο βράδυ που έπαθα κρίση πανικού. Η μελατονίνη που ξεκίνησα να παίρνω, αντί για χόρτο, βοήθησε.

Σηκώθηκα, πήγα στο μπάνιο και όταν έφτασα στο κατώφλι, άναψα τα φώτα. Μόλις ένιωσα την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία να μου καίει τα μάτια, αναπήδησα και τα έσβησα ξανά. Περπάτησα στα σκοτεινά και έπεσα πάνω στον τοίχο δίπλα στο ντους, με το κεφάλι. Σωριάστηκα στο πάτωμα κλαίγοντας. Δεν πόνεσα καν.

Παρόλα αυτά, πήγα γυμναστήριο και μετά στη δουλειά, αλλά την υπόλοιπη μέρα ένιωθα άσχημα, κουρασμένη. Νόμιζα πως οφειλόταν στο ότι είχα ξύπνησα πολύ νωρίς, προκειμένου να γυμναστώ τις ώρες των πραγματικά πετυχημένων, κάτι που σίγουρα δεν είχα καμία δουλειά να κάνω (το γυμναστήριο ήταν γεμάτο ξανθιές με τρομακτικά ίδια και ακριβά αθλητικά ρούχα, που κρατούσαν μεγάλες δερμάτινες τσάντες. Είμαι σίγουρη ότι ακόμη και αν δεν ανήκω πια στους ανθρώπους που την πίνουν διαρκώς, σίγουρα θα ανήκω στους χαλαρούς τύπους, δεν νομίζω πως θα ήθελα να γίνω φιλόδοξη. Θέλω μόνο την ησυχία μου).

Εκ των υστέρων, είμαι σίγουρη ότι ήταν παρενέργεια του συνδρόμου στέρησης, επειδή την επόμενη μέρα ένιωθα εξίσου πτώμα. Μετά τη δουλειά, σύρθηκα σε μια συνάντηση των Δημοκρατών Σοσιαλιστών της Αμερικής (DSA), ενώ το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να κοιμηθώ. Συνάντησα τον φίλο μου τον Andrew που καπνίζει όσο κάπνιζα εγώ. Του είπα ότι το 'χα κόψει πριν από μερικές μέρες και κατέβασε κάπως τα μούτρα.

«Πω-πω, στενοχωρήθηκα», είπε.
«Το ξέρω. Κι εγώ».

Αλλά, όταν σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή που βίωνα –ήμουν έξω από το σπίτι, με έναν φίλο, έτοιμοι να συζητήσουμε περί τακτικών αντίστασης στον Πρόεδρο και για την προστασία και βελτίωση των κοινοτήτων μας– έπρεπε να παραδεχτώ τη νηφαλιότητα. Μέχρι την Κυριακή, αν ήμουν κουρασμένη, θα ακύρωνα ό,τι σχέδια είχα και θα πήγαινα σπίτι να καπνίσω χόρτο.

Έχουν περάσει πάνω από τρεις βδομάδες χωρίς χόρτο και ακόμη νιώθω τις παρενέργειες του THC που έφευγε από τον οργανισμό μου. Ακόμη και αυτό το κείμενο δυσκολεύομαι να το γράψω. Είμαι κουρασμένη, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ και αισθάνομαι πολύ πιο χαζή απ' ό,τι όταν ήμουν φτιαγμένη. Σκέφτομαι όλα τα δραματικά σημεία στο Infinite Jest (εκδ. Little Brown Book Group) -το βιβλίο του David Foster Wallace για τα πράγματα που λατρεύουμε, ώστε να καταφέρουμε να περάσουμε αυτήν τη ζωή, συχνά κόντρα στον ίδιο τον στόχο– που μιλάνε για τον εθισμό στο χόρτο. Όταν διάβασα το βιβλίο προσεκτικά (μαστουρωμένη) πέρσι, τα αποσπάσματα αυτά μου φάνηκαν χαζά, αλλά τώρα βγάζουν νόημα. Πάντα πίστευα ότι μπορούσα να κόψω κατά βούληση τον εθισμό μου, τον οποίο αρνιόμουν να θεωρήσω εθισμό. Δεν έβλεπα τον λόγο. Ωστόσο, ήταν δύσκολο για μένα να σταματήσω να καπνίζω. Συνέχεια σκέφτομαι ότι οι επιπτώσεις της αποτοξίνωσης από το χόρτο θα μπορούσαν να περιοριστούν πολύ εύκολα, με λίγο χόρτο. Η ναυτία, οι πονοκέφαλοι, οι κυκλοθυμίες, η έλλειψη όρεξης.

Επίσης, βγάζω σπυράκια, πράγμα πολύ εκνευριστικό. Εκνευριστικό: μια λέξη που περιγράφει με μεγάλη ακρίβεια το πώς περνάω το στερητικό σύνδρομο. Δεν είναι αβάσταχτη φρίκη, αλλά με ρίχνει. Έχω χάσει κάποιες μέρες από τη δουλειά εξαιτίας του απροσδιόριστου φρικτού συναισθήματος που νιώθω καθημερινά. Αλλά, με κάποιον τρόπο, είμαι πιο ευτυχισμένη.

Με εκνευρίζει επίσης που οι κακές εκπομπές που απολάμβανα «ειρωνικά», τώρα μου φαίνονται αίσχος. Φυσικά, ακόμη μου αρέσει η τηλεόραση, είναι δύσκολο να αποφύγεις κάθε φυγή από την πραγματικότητα, παρόλο που είναι αναποτελεσματική ως μέτρο ανακούφισης. Ελπίζω όταν βγει η καινούρια σεζόν του Terrace House στο Netflix να μου αρέσει ακόμη. Πάντως, είναι καλό να βλέπεις λιγότερη τηλεόραση.

Αυτό που με εμπόδισε να καπνίσω ξανά είναι ότι θυμάμαι πώς έφτασα στο σημείο να θέλω να σταματήσω. Μια καταθλιπτική γυναίκα στο Infinite Jest λέει αναφερόμενη στο χόρτο (με πολλή αργκό της δεκαετίας του '90): «Γίνομαι όλο και πιο δυστυχισμένη και αγανακτώ όλο και περισσότερο με τον εαυτό μου που καπνίζει τόσο πολύ. Ξεκινώ να μαστουρώνω και σκέφτομαι μόνο πως πρέπει να σταματήσω να καπνίζω τόσους μπάφους, ώστε να μπορώ να γυρίσω στη δουλειά και να αρχίσω να λέω ότι είμαι εδώ, όταν τηλεφωνεί κάποιος, ώστε να ξεκινήσω να ζω κάποιου είδους αναθεματισμένη ζωή, αντί να κάθομαι με τις πιτζάμες, προσποιούμενη ότι είμαι άρρωστη σαν μαθήτρια Δημοτικού και καπνίζοντας και βλέποντας Twin Peaks ξανά».

Είναι παγιδευμένη στον φαύλο κύκλο του «το κόβω, καπνίζω, το κόβω, καπνίζω» και δεν θέλω να συμβεί σε εμένα αυτό. Η κάνναβη είναι αβλαβές φυτό, θα έπρεπε να είναι νόμιμο και οι άνθρωποι που το χρησιμοποιούν θα έπρεπε να είναι ελεύθεροι να το κάνουν. Έχει αποδειχτεί ότι λειτουργεί ωραία για πάρα πολλούς ανθρώπους, αλλά ίσως όχι για μένα.

Και πάλι, δυσκολεύομαι να το εσωτερικεύσω πλήρως και νιώθω περίεργα στη σκέψη να το σταματήσω διά παντός (πώς μπορεί να είναι κακό το χόρτο, ενώ είναι καλό;). Στο τέλος της πρώτης εβδομάδας, πήγα ξανά στον βελονιστή και καθώς ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, με βελόνες κάτω από το δέρμα μου στα αυτιά, στο μέτωπο, στα χέρια, τα πόδια και τα πέλματα, ξεκίνησα να σκέφτομαι το χόρτο και ιδέες για την αναμόρφωση της σχέσης μας. Ίσως μπορούσα να το χρησιμοποιώ με ιερό τρόπο, να δημιουργήσω κάποιου είδους μαγικό τελετουργικό συγχρονισμένο με την πανσέληνο; Ίσως θα μπορούσα απλώς να πηγαίνω στους εορτασμούς του 4/20, μια φορά τον χρόνο; Φέρομαι σαν τρελή εθισμένη;

Έφυγα, χωρίς να μάθω την απάντηση - και ακόμη δεν την ξέρω. Αλλά ξέρω ότι, όταν ανοίγω το συρτάρι όπου έκρυψα το χόρτο μου, δεν σκέφτομαι καν να το βγάλω, αν και η ωραία μυρωδιά δεν περνάει απαρατήρητη. Ξέρω ότι ο φίλος μου λέει ότι είμαι αμυδρά πιο παρών, αν εξαιρέσουμε τις παρενέργειες του στερητικού συνδρόμου. Ξέρω ότι όλοι λένε πως είναι περήφανοι για μένα, και απολαμβάνω τον έπαινο και τις φιλοφρονήσεις. Οι νέοι μου εθισμοί είναι η ψυχανάλυση, η άσκηση και ο βελονισμός, καθώς είμαι αποφασισμένη να περάσω τουλάχιστον έναν μήνα χωρίς χόρτο. Λέω συνέχεια στον εαυτό μου ότι δεν θα αφήσω τα πράγματα να γίνουν, όπως ήταν παλιότερα.

Περισσότερα από το VICE

Ο Γιώργος Κατίδης Θέλει μια Δεύτερη Ευκαιρία

«Μοιάζουν με Διακινητές Ναρκωτικών» - Ρώσοι και Αμερικανοί YouTubers Αντιδρούν σε Ελληνικά Ραπ Τραγούδια

Τι να Βάλεις στο Μηχανογραφικό σου για να Βρεις Δουλειά στην Ελλάδα