Το Rave Party στο Κέντρο της Αθήνας Όπου θα Κάθεσαι

Πώς είναι να παρακολουθείς ένα rave party στο οποίο μπορείς να συμμετάσχεις μόνο από την καρέκλα σου; Τι θέση έχει το rave στην υψηλή τέχνη; Ποια είναι η σκοτεινή σχέση ανάμεσα στη βία και τη διασκέδαση; Όλες αυτές τις απορίες μάς λύνει η χορογράφος και σκηνοθέτρια Gisèle Vienne, λίγο προτού ανοίξει η αυλαία για το rave party της στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση το ερχόμενο σαββατοκύριακο. Υπό τους ήχους ενός κανονικού rave party, τους οποίους έχει επιμεληθεί ο διάσημος Αμερικανός DJ Peter Rehberg, στην παράσταση Crowd της Gisèle Vienne θα παρακολουθήσουμε τα σώματα 15 νέων χορευτών να δημιουργούν μια ατέλειωτη σειρά από πίνακες σε πολύ αργή κίνηση, σαν ταμπλό βιβάν, κάνοντας, όπως λέει η ίδια η δημιουργός, το κοινό να νιώσει «φτιαγμένο».

VICE: Eίναι η πρώτη σου φορά στην Αθήνα;
Gisè le Vienne: Ναι και είμαι πολύ ενθουσιασμένη. Έχω πολλή δουλειά και δεν έχω καταφέρει να έρθω ούτε για διακοπές, αν και θα έπρεπε.

Τι θα δούμε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση;
Είναι κάτι πολύ παράξενο. Θα υπάρχει techno μουσική από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και ισχυρές αναφορές στα rave party, τόσο εκείνης της εποχής, όσο και του 2018. Ο θεατής θα δει ότι όλες οι κινήσεις είναι ρετουσαρισμένες, σχηματίζουν λούπες, έχουν απότομες αλλαγές, κομμένες κινήσεις ή παρουσιάζονται σε αργή κίνηση. Αυτό δημιουργεί μια έντονα παραμορφωμένη αντίληψη για αυτό που παρακολουθείς και σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι είσαι υπό την επήρεια ναρκωτικών. Παίζουμε πολύ με τον χρόνο και με το μοντάζ, επομένως η εμπειρία που προκύπτει είναι πολύ περίεργη, λόγω αυτής της επεξεργασίας. Από την άλλη, μπορείς να δεις τα πάντα με μεγαλύτερη ακρίβεια, λόγω της επιμήκυνσης του χρόνου και του έντονου μοντάζ και αυτό σου δίνει μια διπλή αντίληψη: από τη μια νιώθεις «φτιαγμένος» και από την άλλη, βλέπεις τα πάντα πολύ καλύτερα. Ή τουλάχιστον έχεις την αίσθηση ότι βλέπεις τα πάντα πολύ καλύτερα.

Η ομάδα αποτελείται από 15 χορευτές, οι οποίοι είναι εξαιρετικοί performer και αποτυπώνουν άψογα αυτές τις επεξεργασμένες κινήσεις. Φυσικά, άντλησα μεγάλη έμπνευση από τα κινηματογραφικά εφέ, τα οποία όμως εκτυλίσσονται μπροστά σου στην πραγματικότητα και νομίζεις ότι αυτό είναι μια ψευδαίσθηση. Δεν παρακολουθείς πια μια ταινία, βλέπεις ανθρώπους να εκτελούν αυτές τις κινήσεις σε πραγματικό χρόνο. Νομίζω ότι αυτός είναι ένας πολύ ιδιαίτερος τρόπος επεξεργασίας και το αποτέλεσμα έχει μεγάλο μουσικό και χορογραφικό ενδιαφέρον.

Πώς αποφάσισες να κάνεις αυτό το project;
Με ενδιέφερε πολύ η σύνδεση που υπάρχει μεταξύ των παγανιστικών τελετουργικών και της σύγχρονης κουλτούρας. Πριν από έξι χρόνια ξεκίνησα να ασχολούμαι με αυτό το project και σε αυτό το πλαίσιο χρησιμοποίησα τη μουσική του Stravinsky και είδα ότι θύμιζε πολύ τα rave party και την techno κουλτούρα. Επομένως, η παράσταση έχει παρόμοια δομή με την Ιεροτελεστία της Άνοιξης, η οποία έχει παρόμοια δομή με τα τελετουργικά και τα rave party. Προφανώς υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ όλων αυτών. Επίσης, με ενδιαφέρει πάρα πολύ η κουλτούρα των εναλλακτικών νέων και η μουσική τους: techno, metal, black metal, rock, industrial. Δεν είναι, όμως, μόνο η μουσική που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά και οι οπτικοί κώδικες των rave party, οι κώδικες συμπεριφοράς, οι ενδυματολογικοί κώδικες και όλοι οι κώδικες που κατασκευάζονται, καθώς και η δημιουργικότητα που συνοδεύει τα διάφορα μουσικά είδη. Στην κουλτούρα των εναλλακτικών νέων εστιάζω στα πράγματα που δεν φαίνονται. Η κουλτούρα αυτή δεν έχει να κάνει μόνο με το να περνάς καλά και να γίνεσαι λιώμα. Νομίζω ότι ψάχνουμε κάτι πολύ πιο βαθύ, ψάχνουμε τις δυνατές εμπειρίες, εξετάζουμε τι σημαίνει να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου με διαφορετικούς τρόπους. Γι’ αυτό μερικές φορές εκνευρίζομαι, όταν ο κόσμος υποτιμά αυτήν την κουλτούρα και πιστεύει ότι οι νέοι που την απαρτίζουν θέλουν απλώς να διασκεδάζουν, να κάνουν καταχρήσεις και να αυτοκαταστρέφονται. Θεωρώ ότι αυτή η αντίληψη υποβιβάζει σκόπιμα μια εμπειρία που είναι πολύ πιο σημαντική, δημιουργική και συναρπαστική, από όσο πιστεύει ο mainstream κόσμος. Επίσης, αυτός είναι ο λόγος που πιστεύω ότι έχει ενδιαφέρον να μπει όλο αυτό σε ένα θεατρικό πλαίσιο υψηλής τέχνης, με σκοπό να αναδειχθεί ότι αυτή η εναλλακτική κουλτούρα είναι στην πραγματικότητα μέρος της υψηλής τέχνης και είναι πολύ σημαντική.

Ο θεατής έχει την αίσθηση ότι βρίσκεται στην αρχή ή στο τέλος του party;
Και τα δύο. Η παράσταση διαρκεί 90 λεπτά, όμως υπάρχουν διαφορετικοί χρονισμοί. Έχεις την αίσθηση ότι το party διαρκεί ώρες. Αυτός είναι ο λόγος που κάποια σημεία είναι επιβραδυμένα, άλλα κόβονται απότομα, άλλα είναι επιταχυμένα - αυτό είναι που κάνει πολύ περίεργη την αίσθηση του χρόνου. Ο χρόνος του φωτός, για παράδειγμα, είναι σε χρόνια. Η μουσική, από την άλλη, είναι σε πραγματικό χρόνο. Επομένως, ακόμη και μέσα σε μια στιγμή, ο θεατής βλέπει συχνά διαφορετικούς performer σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και αυτό μπορεί να εκπλήξει, αλλά και να συναρπάσει το κοινό. Είναι, λοιπόν, ένα 12ωρο party που παρουσιάζεται μέσα σε 90 λεπτά. Είναι μια έντονα σωματική και συναισθηματική εμπειρία για το κοινό.

Πώς είναι να κάθεσαι σε ένα rave party; Πώς θα νιώσουμε, δεδομένου ότι δεν θα μπορούμε να κινηθούμε και να χορέψουμε;
Προφανώς η μουσική θα σε κάνει να θέλεις να χορέψεις, από την άλλη, όμως, με το να παρακολουθείς αυτές τις περίεργες κινήσεις καθηλωμένος σε ένα κάθισμα, νιώθεις «φτιαγμένος» κατά κάποιον τρόπο. Νομίζω ότι το μυαλό σου μπαίνει σε λειτουργία μαστούρας. Από τη μια νιώθεις ευφορία και θέλεις να χορέψεις, από την άλλη νιώθεις μαστουρωμένος και χαίρεσαι που κάθεσαι σε μια καρέκλα σε αυτήν την κατάσταση. Η μουσική είναι πολύ ανεβαστική, αλλά εσύ είσαι σε καταστολή, γι’ αυτό και η εμπειρία αυτή είναι πολύ περίεργη για το σώμα. Επίσης, έχεις πολύ χώρο για τον εαυτό σου: Προσπάθησα να δημιουργήσω κάτι πολύ προσωπικό και το αποτέλεσμά είναι μια έντονα στοχαστική και εσωτερική εμπειρία, ακόμη και αν συνοδεύεται από πολύ γρήγορη μουσική. Είναι πολύ ιδιαίτερο το συναίσθημα, όπως θα δεις. Μια θεατής μου είπε ότι ένιωσε ότι ήταν μαζί με τους χορευτές στο party, όσο καθόταν στην καρέκλα της. Τα σώματα είναι σε πολύ παράξενη στάση. Έχεις την αίσθηση ότι είσαι υπό την επήρεια ναρκωτικών και νιώθεις όμορφα που κάθεσαι. Το σώμα σου είναι κομμάτι της εμπειρίας και νιώθεις ότι συμμετέχεις σε αυτό που γίνεται επί σκηνής.

Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Θυμάσαι το πρώτο σου rave party;
Πρέπει να το σκεφτώ… Θυμάμαι ένα από τα πρώτα. Έμενα στην Γκρενόμπλ, η οποία είναι κοντά στην Ιταλία και την Ελβετία. Δεν είμαι σίγουρη αν ήταν το πρώτο, αλλά θυμάμαι ότι είχα βγει με την παρέα μου, πήγαμε κάπου με το αυτοκίνητο και καταλήξαμε να παρτάρουμε όλο το βράδυ. Η τοποθεσία ήταν κάπου ανάμεσα στη Γκρενόμπλ και τη Γένοβα και ήταν εκπληκτική. Ήμασταν σε μια κοιλάδα και βλέπαμε τον ήλιο να ανατέλλει από τα βουνά.

Ήταν στη δεκαετία του ’90;
Ναι, γεννήθηκα το 1976, επομένως ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Το 1993, όταν ήμουν 17, μετακόμισα στο Βερολίνο, όπου ήταν πολύ διαφορετικό το τοπίο: Αντί για βουνά και κοιλάδες υπήρχαν εγκαταλελειμμένες αποθήκες, καταφύγια, βομβαρδισμένα κτίρια και μέρη με απίστευτη αρχιτεκτονική. Ο κόσμος ήταν επίσης πολύ διαφορετικός. Επομένως, υπήρχε ένας συνδυασμός καταπληκτικών ανθρώπων, κτιρίων και μουσικής.

Διαβάζουμε ότι το project σου παρουσιάζει τη σκοτεινή σχέση μεταξύ βίας και διασκέδασης. Τι σημαίνει αυτό;
Νομίζω ότι αυτό που έχει ενδιαφέρον στο Crowd είναι ότι υπάρχει ένα μεγάλο εύρος συναισθημάτων. Θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά αισθησιακό. Αυτό που κυριαρχεί είναι η ευαισθησία, ο αισθησιασμός, ακόμη και ο ερωτισμός, ενώ ταυτόχρονα υπάρχει το χιούμορ, η βία, το σκοτάδι και η διασκέδαση, επομένως δημιουργείται πλήθος συναισθημάτων. Υπάρχει πολύς πόνος, επίσης, όμως η βία που βλέπουμε έχει θετικό πρόσημο. Ζω στο Παρίσι εδώ και πολλά χρόνια και θεωρώ ότι η δουλειά μου είναι μια αντίδραση στη βία που έχει βάρβαρη μορφή και αρνητικό πρόσημο. Οι πολιτισμένοι άνθρωποι είναι εγγενώς βάρβαροι, άλλωστε – κάθε πολιτισμένος άνθρωπος κρύβει βία μέσα του και αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Προφανώς η βία μπορεί να είναι αρνητική, όμως μπορεί να γίνει και θετική. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν να δω ποια είναι τα μέρη που μας επιτρέπουν να εκφράσουμε την εσωτερική μας βία με θετικό τρόπο. Πάντα μας λένε ότι πρέπει να καταδικάζουμε τη βία και να την ξεριζώνουμε από μέσα μας, όμως πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι είμαστε βίαιοι. Ας το αποδεχτούμε και ας γίνουμε πιο ειλικρινείς για το ποιοι είμαστε. Αφού αναγνωρίσουμε ότι η βία είναι κομμάτι του εαυτού μας και ότι εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο στον καθένα, πρέπει να βρούμε τους χώρους που μπορούμε να την εκφράσουμε, χωρίς να βλάπτουμε την κοινωνία. Πιστεύω, λοιπόν, ότι από την αρχαιότητα ακόμη, τα party και οι γιορτές λειτουργούσαν ως υπερβατικές εμπειρίες, όπως συμβαίνει και με την τέχνη. Η τέχνη και τα party αποτελούν ένα πρόσφορο έδαφος για τη μετουσίωση της θετικής βίας. Στο Crowd, η βία αποτυπώνεται στις κινήσεις τον χορευτών και τον βίαιο χορό τους και φυσικά δεν υπάρχει τίποτα το αρνητικό σε έναν βίαιο χορό. Επίσης, υπάρχουν μάχες που θυμίζουν παιχνίδια, όπου και πάλι, δεν είναι αρνητικά χρωματισμένες, μιας και το παιχνίδι δεν έχει τίποτα το αρνητικό. Δούλευα πάνω στην αρνητική βία για χρόνια –έχω δουλέψει με δολοφόνους και εξτρεμιστές– όμως μετά από όσα έχουν γίνει στον κόσμο και τη ρητορική που ανέπτυξαν οι πολιτικοί, αποφάσισα ότι θέλω να δείξω πόσο βίαιοι και ταυτόχρονα πολιτισμένοι είμαστε. Η βία δεν είναι ούτε αρνητική, ούτε θετική. Εξαρτάται από το συγκείμενο. Πρώτα πρέπει να γνωρίζουμε για τι πράγμα μιλάμε: Προφανώς είναι αρνητικό να σκοτώσεις, όμως το να παλεύεις είναι μάλλον θετικό.

Περισσότερα για την παράσταση που θα γίνει στη Στέγη, εδώ.

Περισσότερα από το VICE

Η Ελληνίδα Αnimator που «Ντύνει» την Παιδική Όπερα της Λένας Πλάτωνος

Τι Χρειάζεται για να Ταΐσεις 900.000 Ιδρωμένους Ravers

«Η Δουλειά Είναι η Ζωή μου»: Επιχειρηματίες Εξηγούν πώς Βρίσκουν την Ισορροπία Ζωής-Δουλειάς