Ο Άνθρωπος που Θέλει να Φωτογραφίσει 100 Ανθρώπους με Λεύκη

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που είδα κάποιον με λεύκη, επειδή είναι μια στιγμή για την οποία ντρέπομαι πολύ. Ήταν η πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο και στην τάξη μας είχε ανατεθεί ένα διασκεδαστικό παιχνίδι, για να γνωριστούμε: Θα στεκόμασταν πλάτη-πλάτη και ύστερα θα γυρίζαμε και θα κάναμε αστείες γκριμάτσες. Εγώ γύρισα και είδα τον παρτενέρ μου και ροζ σημάδια στο δέρμα του. Τινάχτηκα πίσω από φόβο. «Χαχά, σε τρόμαξα», είπε γελώντας, νομίζοντας ότι με είχε τρομάξει η γκριμάτσα του. Γέλασα τρεμάμενα, ενώ αναρωτιόμουν αν είχα κολλήσει το «εξάνθημα» που λανθασμένα πίστευα ότι είχε. Έτρεξα στο θρανίο μου.

Είπα στη μαμά μου γι’ αυτόν τον συμμαθητή την επόμενη μέρα, καθώς πηγαίναμε σχολείο και ρώτησε τι είχε. «Έτσι γεννήθηκε», μου είπε, εξηγώντας τι ήταν η λεύκη. «Δεν είναι εξάνθημα». Όλα αυτά ήταν πολλά, για να τα επεξεργαστεί ο 12χρονος εγκέφαλός μου και για να είμαι ειλικρινής, μόνο όταν είδα τη Winnie Harlow στο America’s Next Top Model αντιλήφθηκα αυτήν την ομορφιά που παραβλέπουμε, στα ασύμμετρα - σαν πεταλούδες - μοτίβα. Δυστυχώς, η άγνοια και ο αδικαιολόγητος φόβος απέναντι στη λεύκη είναι άφθονος στον κόσμο μας. Ο Michael Jackson, ο πιο διάσημος άνθρωπος στην ποπ κουλτούρα με αυτή την πάθηση, πέθανε χωρίς να καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος του κοινού ή και να πιστέψει ακόμη, ότι είχε λεύκη και ότι αυτός ήταν ο βασικός παράγοντας που το δέρμα του άσπριζε. Νόμιζαν ότι ήθελε να γίνει λευκός.

Ο Brock Elbank θέλει να τονίσει την ομορφιά της λεύκης με μια συνεχιζόμενη σειρά φωτογραφιών. Ο φωτογράφος που ζει στο Λονδίνο φωτογραφίζει μοντέλα και καθημερινούς ανθρώπους με λεύκη, που βρίσκει κυρίως μέσω του Instagram. Οι φωτεινές, λαμπερές φωτογραφίες του θέλουν να ανατρέψουν το στίγμα που έχουν συναντήσει πολλοί από αυτούς στη ζωή τους, εκθέτοντας πλήρως τις ταυτότητες και τα χαρακτηριστικά τους - και πολύ σωστά: Δεν έχουν τίποτα να κρύψουν.

«Πολλές φορές, οι φωτογραφίσεις καταλήγουν να είναι συνεδρίες ψυχοθεραπείας», μου λέει ο Brock στο τηλέφωνο, «επειδή μιλάμε για βαθιά πράγματα. Φωτογράφισα μια κοπέλα από το Τρινιντάντ και Τομπάγκο, που είναι μαύρη και έχασε όλο της το χρώμα. Ήταν πιο άσπρη και από μένα. Μου είπε ότι της πήρε 15 χρόνια να συνηθίσει την απόχρωση του λευκού της». Πολλοί από τους ανθρώπους στις φωτογραφίες του Brock έχουν συμμετάσχει όχι από ματαιοδοξία, αλλά για να νιώσουν ότι ανήκουν σε μια κοινότητα. «Ένας τύπος ήταν 50 χρονών και είχε πάει διακοπές, κάηκε από τον ήλιο κι αυτό πυροδότησε τη λεύκη. Το μισό του πρόσωπο έχασε το χρώμα του. Στα 50 του, ήταν κάτι δύσκολο να αντιμετωπίσει. Είδε τη σειρά που φτιάχνω και σκέφτηκε, "Δεν ξέρω κανέναν με λεύκη και θέλω να το κάνω για μένα και να γνωρίσω άλλους που έχουν το ίδιο πράγμα"».

Ο Brock έχει δείξει σ’ όλη την πορεία του πώς μερικά εξωτερικά χαρακτηριστικά μας βοηθάνε να σχηματίσουμε «φυλές» με άλλους και να διαμορφώσουμε τις ταυτότητές μας και τις εμπειρίες της ζωής μας. Πριν από τη σειρά, φωτογράφιζε ανθρώπους από όλο τον κόσμο με φακίδες και πριν από αυτό, με γένια. «Πάντα με τραβάνε άνθρωποι που ξεχωρίζουν στο πλήθος», μου λέει ο Brock. «Τα media αντιλαμβάνονται την ομορφιά συγκεκριμένα. Το βρίσκω βαρετό. Αν πας σε ένα πρακτορείο μοντέλων… μην παρεξηγηθώ, τα μοντέλα είναι απίστευτα δείγματα της ανθρώπινης φυλής, αλλά έχουν όλοι κοιλιακούς, δυο μέτρα πόδια, σφιχτούς κώλους. Είναι λίγο μονότονο για μένα».

Το να βρίσκει και να φωτογραφίζει ανθρώπους με λεύκη είναι κάτι που απαιτεί μεγάλη προσπάθεια από τον Brock, καθώς είναι πιο σπάνιο από τα γένια ή τις φακίδες. Συνειδητοποιεί ότι τον τραβάνε περισσότερο οι άνθρωποι που δεν είναι μοντέλα ή ηθοποιοί, επειδή θέλει να κάνει περισσότερα από το να βγάλει απλώς μια ωραία φωτογραφία – θέλει και οι άνθρωποι που φωτογραφίζει να νιώθουν όμορφοι, όταν θα φύγουν. «Νομίζω ότι οι άνθρωποι που δεν έχουν συνηθίσει να φωτογραφίζονται είναι πιο εύκολο να φωτογραφηθούν», εξηγεί ο Brock, που προτιμά να αποφεύγει τα στάνταρ σκηνικά που μπορούν να αντιγραφούν παντού και φωτογραφίζει στο δικό του στούντιο στο σπίτι. «Θέλω να έχουν μια θετική εμπειρία και να είναι χαλαροί. Πρέπει να γνωρίσω το κάθε άτομο. Έτσι μιλάω μαζί τους περίπου μία με μιάμιση ώρα, προτού τους φωτογραφίσω».

Ο Brock έχει φωτογραφίσει 35 ανθρώπους (και έναν σκύλο) εδώ και έναν χρόνο που κάνει αυτήν τη σειρά. Δεν έχει τελειώσει όμως, λέει. «Ελπίζω να φτάσουν κάπου ανάμεσα στους 60 και 90 και μάλλον θα φωτογραφίζω μέχρι του χρόνου την άνοιξη», λέει, ελπίζοντας να κάνει μια έκθεση, όταν τελειώσει. Αν τα καταφέρει, θα σημαίνει ότι πολλοί περισσότεροι άνθρωποι σ’ αυτόν τον κόσμο θα έχουν κάτι παραπάνω από ωραίο υλικό για το Instagram τους. Θα έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. «Αυτό που βλέπουν ως αδυναμία, εγώ το βλέπω ως τη δύναμή τους».

mrelbank.com

@mrelbank

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE US.

Περισσότερα από το VICE

Αναγκάστηκα να Συνεχίσω μια μη Βιώσιμη Εγκυμοσύνη: Αυτό Είναι το Ημερολόγιό μου

Οι Άνθρωποι Πίσω από την «Τρίπια» Διακόσμηση των Psychedelic Πάρτι στην Ελλάδα

Μπουζούκια, Μαχαίρια και Ραντεβού σε Βραβεία: Η Ζωή μου ως Χούλιγκαν της Δέσποινας Βανδή