Όσο η Καρδιά κι αν Λαχταρά Δεν θα Ξαναγαπήσω Καμία Κονσόλα όσο το Super Nintendo

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US

Στις αρχές της δεκαετίας του '90, σε παιδικές χαρές ανά τον κόσμο λάμβανε χώρα παθιασμένη κουβέντα σχετικά με το ποια κονσόλα ήταν καλύτερη: το Super Nintendo ή το Sega Mega Drive (Genesis για τη Βόρεια Αμερική). Εγώ ήμουν στη γωνιά της Nintendo, υπερασπιζόμενος τη θρυλική 16-bit κονσόλα ενάντια σε μια ομάδα φίλων μου που ήταν ορκισμένοι οπαδοί της Sega. Δεν ήξερα ακριβώς γιατί ήταν η καλύτερη. Απλώς ήταν.

«Έχει πιο πολλά χρώματα», υποστήριζα, χωρίς να ξέρω ακριβώς τι σημαίνει αυτό. «Ναι, αλλά έχει το Sonic;» μου απαντούσαν. Ήταν μια μάχη που δεν μπορούσα να κερδίσω. Ήταν περισσότεροι και ήταν όλοι πεπεισμένοι πως αυτός ο μπλε σκαντζόχοιρος ήταν η κορυφή του video gaming. Πήγαινα σπίτι ηττημένος, αλλά μετά έβαζα το Super Metroid και ήξερα ότι είχα δίκιο.

Έπειτα από 23 χρόνια, εξακολουθώ να πιστεύω πως έχω δίκιο. Το Mega Drive σίγουρα ήταν φοβερή κονσόλα. Είχε περισσότερη ωμή δύναμη από το SNES, αλλά η Nintendo το είχε βάλει κάτω από κάθε άλλη άποψη. Μπορεί να είμαι κάπως επηρεασμένος από τα εφηβικό μου πάθος, αλλά νομίζω πως οι αποδείξεις μιλούν μόνες τους.

Είχα απόλυτο δίκιο για τα χρώματα. Το Genesis είχε 512 χρώματα και μπορούσε να δείχνει 62 από αυτά την ίδια στιγμή στην οθόνη. Το SNES είχε πάνω από 32.000 και μπορούσε να δείχνει ταυτόχρονα 256 από αυτά. Γι' αυτό άλλωστε και τα περισσότερα παιχνίδια του Mega Drive φαίνονταν μουντά, ενώ τα αντίστοιχα του SNES φαίνονταν ολοζώντανα.

Μετά υπάρχει και το sound chip της Sony, το S-SMP, το οποίο σχεδιάστηκε από τον Ken Kutaragi, που αργότερα θα σχεδίαζε το PlayStation. Η μουσική που μπορούσε να αναπαραγάγει αυτό το μικρό τετραγωνάκι σιλικόνης παραμένει φανταστική και έχει ένα ξεκάθαρο στιλ το οποίο δεν μπορούσε να αναπαραγάγει το αντίστοιχο chip της Sega (YM2612) ούτε στα πιο τρελά του όνειρα. Ακούστε ακόμα και τώρα το «Corridors of Time» από το Chrono Trigger, το «Aquatic Ambience» του Donkey Kong Country ή το «Terra's Theme» από το Final Fantasy VI και θα καταλάβετε τι σας λέω. Η video game μουσική δεν βγαίνει σε καλύτερη μορφή.

Ένας άλλος τρόπος που το SNES κάλυπτε την έλλειψη μούσκουλων σε σχέση με το Genesis ήταν η ικανότητα που είχε να στρέφει, να κάμπτει και να δημιουργεί στρώσεις από pixels, η οποία δημιουργούσε μια πειστική αίσθηση 3D. Παιχνίδια όπως το F-Zero χρησιμοποίησαν αυτήν τη δυνατότητα της κονσόλας για να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση μιας τρισδιάστατης πίστας. Όλο αυτό λεγόταν Mode 7 και ήταν ένας ακόμα λόγος που το SNES ξεχώριζε από το Mega Drive.

Τα παιχνίδια του SNES μπορούσαν επίσης να περιλαμβάνουν επιπλέον εξοπλισμό γραφικών, όπως το περίφημο Super FX chip. Το συγκεκριμένο chip μπορούσε να παραγάγει πραγματικά 3D γραφικά, ενισχύοντας παιχνίδια όπως το Star Fox και το Stunt Race FX, τα οποία μπορεί να φαντάζουν πρωτόγονα με τα τωρινά δεδομένα, αλλά τότε ήταν απίστευτα. Τα φανταχτερά πολύγωνα του Star Fox με βοήθησαν να περάσω μια ιδιαίτερα βαριά περίπτωση ανεμοβλογιάς.

Αλλά τελικά ήταν τα ίδια τα παιχνίδια που οριοθέτησαν τον μύθο του SNES. H τεχνολογία δεν μπορεί να σε σώσει αν τα παιχνίδια είναι για κλοτσιές και η βιβλιοθήκη του SNES ήταν απίστευτη. Υπάρχει το αψεγάδιαστο Super Metroid, ένα open world platformer-εξαιρετικό παράδειγμα ρυθμού, level design και ατμόσφαιρας.

Το The Legend of Zelda: A Link to the Past είναι μια τεράστια, αρχοντική περιπέτεια που κάνει έξυπνη χρήση της ιδέας του ταξιδιού στον χρόνο. Το Sim City έφερε τον γνωστό PC τίτλο στις κονσόλες για πρώτη φορά, διατηρώντας όλο το βάθος και την πολυπλοκότητά του.

Το Super Mario World είναι ένα platformer με ασύλληπτο σχεδιασμό και ίσως η καλύτερη περιπέτεια της καριέρας του διάσημου Ιταλού υδραυλικού. Αρχικά το έπαιρνες πακέτο με την κονσόλα, κάτι που σήμαινε πως ήταν το πρώτο παιχνίδι που αποκτούσες ως ιδιοκτήτης του SNES και, πραγματικά, πόσο γαμάτη εισαγωγή. Αυτό ήταν και το μόνο παιχνίδι που πήρα όταν απέκτησα το SNES εκείνα τα Χριστούγεννα και ήταν το μόνο που χρειαζόμουν.

Μετά πας στο Donkey Kong Country, το οποίο χρησιμοποίησε pre-rendered sprites για να περάσει την ψευδαίσθηση ότι το SNES έβγαζε CG visuals από το «πάνω ράφι» και κατάφερε τον σκοπό του. Θυμάμαι να σκέφτομαι ότι τα γραφικά είχαν φτάσει στο απόγειό τους. Η Nintendo είχε πει τότε πως models του παιχνιδιού είχαν δημιουργηθεί από τους ίδιους υπολογιστές που είχαν κάνει τα CG effects για το Jurassic Park. Αυτό το εκπληκτικό making-of ντοκιμαντέρ ρίχνει μια συναρπαστική ματιά στο πώς φτιάχτηκε το παιχνίδι.

Και βέβαια υπάρχει το Street Fighter II, το οποίο, εντάξει, είναι το Street Fighter II. Ο βασιλιάς των fighters. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη κονσόλα που έχει τόσο ευρεία γκάμα κλασικών τίτλων. Δεν έχω καν αναφέρει το Castlevania. Το Mega Man. To Earthbound. Το Super Mario Kart. Το Timecop. Βασικά, αυτό το τελευταίο να το αφήσουμε καλύτερα. Υπήρχαν προφανώς και πολλοί τίτλοι που ήταν σάπιοι, κυρίως αυτοί που έβγαιναν για να δέσουν με κάποια χολιγουντιανή ταινία.

Τo SNES είχε και μια μεγάλη συλλογή από απίστευτα RPGs, τα καλύτερα των οποίων προέρχονταν από τον ιαπωνικό publisher/developer στάβλο της Squaresoft, που πλέον ξέρουμε ως Square Enix. Το πλουσιότατο Final Fantasy VI θεωρείται από πολλούς fans το καλύτερο της σειράς. Τα πάντα σχετικά με αυτό –η μουσική, οι μάχες, η ιστορία του– είναι συγκλονιστικά καλά. Ύστερα από αυτό τον τίτλο η σειρά πήγε στο PlayStation, αλλά μερικά από τα καλύτερα κεφάλαια της σειράς αποτυπώθηκαν στο NES και στο SNES.

To Chrono Trigger (διαβάστε το άρθρο του VICE για τα 20 χρόνια του τίτλου εδώ) είναι ένα επικό ταξίδι μέσα από διάφορες χρονικές περιόδους, που πλέκει μια φοβερή ιστορία με ένα καστ από ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Στο σχολείο καθόμουν και ονειρευόμουν τη στιγμή που θα μπορούσα να γυρίσω σπίτι και να δραπετεύσω προς αυτούς τους κόσμους, στους οποίους εντέλει πέρασα εκατοντάδες ώρες. Τα RPGs εξακολουθούν να είναι το αγαπημένο μου είδος και τα γεύτηκα για πρώτη φορά σε αυτή την κονσόλα.

Και ας μην ξεχνάμε το controller, η επιρροή του οποίου υπάρχει μέχρι σήμερα. Ρίξτε μια ματιά στο DualShock του PS4 ή στο αντίστοιχο χειριστήριο ενός Xbox One και θα δείτε το DNA του SNES. Ήταν η πρώτη κονσόλα που εισήγαγε τα κουμπιά στη ράχη, τα οποία έχουν γίνει σταθερή αξία στο gaming και επιτρέπουν σαφώς πιο πολύπλοκες επιλογές χειρισμού. Το setup με τα έξι κουμπιά της κονσόλας έκανε το SNES την ξεκάθαρα καλύτερη σπιτική κονσόλα για να παίξει κανείς Street Fighter.

To SNES είχε μέχρι και mouse, σχεδιασμένο ειδικά για χρήση με το Mario Paint, έναν εντυπωσιακό τίτλο που σου επέτρεπε να ζωγραφίσεις, να φτιάξεις μουσική και να κάνεις animation. Μάλιστα, υπάρχει κόσμος που χρησιμοποιεί ακόμα τον εν λόγω τίτλο για να φτιάχνει μουσική. Πέρασα ώρες παίζοντας με αυτό το χοντροκομμένο mouse, παίζοντας το mini game με τη μυγοσκοτώστρα και ακούγοντας την απίστευτα χαλαρή μουσική, που χρησιμοποιούσε με τον καλύτερο τρόπο το chip ήχου της κονσόλας.

To Nintendo 64 σίγουρα διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο της καλύτερης κονσόλας της Nintendo, αλλά τα χοντροκομμένα πολύγωνα δεν έχουν μεγαλώσει με ιδιαίτερη χάρη. Τα παιχνίδια του SNES φαίνονται ακόμα καταπληκτικά, εξαιτίας του εξαιρετικού και πολύχρωμου pixel art. Τα pixelated visuals επιστρέφουν δυναμικά στην indie σκηνή, αλλά ακόμα δεν έχω δει κάτι που να είναι τόσο όμορφο όσο το Secret of Mana.

Γράφοντας αυτές τις γραμμές, νιώθω ότι είμαι ξανά στην παιδική χαρά υπερασπιζόμενος με σθένος το SNES. Δεν χρειάζεται βέβαια να το κάνω πλέον, διότι με δικαίωσε η ιστορία. Δεν ήταν απλώς μια κομβική εμπειρία gaming για μένα: ήταν μια πραγματικά επαναστατική κονσόλα, θέτοντας τους κανόνες για τις κονσόλες που ακολούθησαν και δείχνοντας στη Sega πως η δύναμη δεν ήταν το παν.

Περισσότερα από το VICE

Ο πιο Υποτιμημένος Hip Hop Δίσκος του 2016 Ανήκει στον Schoolboy Q

Ο Φωτογράφος που Κατάφερε να Διεισδύσει στη Βόρεια Κορέα όσο Κανείς Άλλος Μέχρι Σήμερα

Τα Άδεια Κτίρια που Προσπερνάς στους Ελληνικούς Δρόμους