Εξερευνώντας τη Neverland του Michael Jackson

Στις 18 Νοεμβρίου του 2003, το 3.000 στρεμμάτων ράντσο Neverland του Michael Jackson δέχτηκε την «επίσκεψη» 70 αστυνομικών από το Αστυνομικό Τμήμα της Σάντα Μπάρμπαρα, μετά από καταγγελίες που αφορούσαν την σεξουαλική παρενόχληση ανηλίκων από τον βασιλιά της ποπ. Μετά από αυτήν την «έφοδο», ο Jackson εγκατέλειψε το ράντσο, δηλώνοντας πως αισθανόταν πως είχε «βιαστεί» και τρία χρόνια αργότερα η έκταση κατασχέθηκε.

Με το ράντσο να παραμένει χωρίς ιδιοκτήτη, μια ομάδα φωτογράφων μπήκε κρυφά και εξερεύνησε το εγκαταλειμμένο «βασίλειο», επιστρέφοντας συχνά από τον Δεκέμβριο του 2007 μέχρι και τον Μάρτιο του 2008. Μίλησα με τους φωτογράφους, θέλοντας να μάθω τι είδαν εκεί (επειδή η καταπάτηση ξένης περιουσίας είναι παράνομη και επειδή με έπιασε μια νοσταλγία για τα Χελωνονιντζάκια, αποφάσισα να «ονομάσω» τους φωτογράφους Rafael, Leonardo και Donatello. To τέταρτο μέλος της παρέας μας παρείχε τις φωτογραφίες και δεν συμμετείχε στην συνέντευξη).

VICE: Πώς σας ήρθε να εξερευνήσετε το ράντσο;
Leonardo: Ήταν μια ιδέα της στιγμής. Ήξερα πως το ράντσο είχε εγκαταλειφτεί για κάποιο καιρό και ήξερα πως ο Jackson ήταν στο Ντουμπάι και ότι δεν μπορούσε να καλύψει τα έξοδα ηλεκτροδότησης. Ήξερα λοιπόν ότι είχαμε μια πολύ μικρή χρονικά ευκαιρία να το δούμε από κοντά. Την ημέρα που αποφάσισα να μπω είχε πάρα πολύ αέρα, πράγμα που με βοήθησε γιατί ο αέρας κάλυψε τον όποιο θόρυβο έκανα από τους φρουρούς που υπήρχαν εκεί. Δεν περίμενα ότι θα καταφέρω να μπω, αλλά ήθελα να το δοκιμάσω.

Ποια ήταν τα πιο περίεργα πράγματα που είδατε εκεί;
Raphael: [Γέλια]
Leonardo: Ο Raphael γελάει γιατί ό,τι είδαμε εκεί ήταν κάπως περίεργο. Για να σου πω την αλήθεια, δεν ήμουν ποτέ μεγάλος οπαδός του Jackson, αλλά ήξερα ότι ήταν μια πολύ σημαντική φυσιογνωμία της Αμερικάνικης ιστορίας. Τότε βέβαια, πολύς κόσμος δεν συνειδητοποιούσε ότι ήταν ένα κομμάτι της ιστορίας του τόπου και ήξερα ότι υπήρχε η πιθανότητα το οτιδήποτε συνδεόταν μαζί του να χαθεί πολύ γρήγορα. Αν δεν το είχαμε καταγράψει, νομίζω πως θα μιλούσαμε για μια πολύ μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Θεώρησα λοιπόν ότι έπρεπε να κάνουμε αυτό που τελικά κάναμε πολύ γρήγορα, πριν χαθεί για πάντα.
Raphael: Μπορούμε να μιλήσουμε για αυτά που είδαμε εντός του σπιτιού; Είναι κομμάτι του άρθρου αυτό;

Βέβαια.
Raphael: Δεν έχουμε μιλήσει σε κανέναν για αυτό το κομμάτι. Λοιπόν, το πιο περίεργο πράγμα ήταν πως υπήρχε παντού μια ζωγραφιά που έδειχνε ένα αγόρι με πυτζάμες καβάλα σε ένα μισοφέγγαρο. Είναι απίστευτο το πόσο μοιάζει με το σήμα της Dreamworks. To είδαμε παντού. Στις πινακίδες, στα συγκρουόμενα, στο σταθμό λεωφορείου, στην κεντρική είσοδο.
Donatello: Ήταν το περίεργο σήμα του σωστά; Το σύμβολό του;
Raphael: Ναι, εκείνο το αγοράκι με τις πυτζάμες. Φαίνεται και η πλάτη του σε κάποιες από τις ζωγραφιές, έτσι δεν είναι (γέλια);

Θεέ μου.
Donatello: Το άλλο είναι πως μάζευε αναμνηστικά με το πρόσωπό του. Είχε μπουκάλια της Pepsi, βιβλία και ένα σωρό άλλα πράγματα μέσα σε κουτιά. Είδαμε ολόκληρους σορούς από γράμματα θαυμαστών και το άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι είδα μια φωτογραφία του κατήγορου στην υπόθεση σεξουαλικής παρενόχλησης, πάνω στην οποία κάποιος είχε ζωγραφίσει κέρατα διαβόλου.
Raphael: Διάβασες την αλληλογραφία του;
Donatello: Την κοίταξα φευγαλέα.

Πώς μπήκατε στο σπίτι;
Raphael: Δεν νομίζω ότι πρέπει να μιλάμε για το πώς το κάναμε αυτό ακριβώς.

Ήταν δύσκολο;
Leonardo: Δεν παραβιάσαμε κάποιον νόμο, γιατί όλα ήταν ανοιχτά. Όλα. Το σπίτι ήταν ορθάνοιχτο.

Απίστευτο.
Raphael: Κάτι που μου έχει μείνει στο μυαλό ήταν όταν ήπια εκείνη την σόδα-σταφύλι στην κουζίνα και μετά σκούπισα τα αποτυπώματά μου από το μπουκάλι και το έκρυψα στους θάμνους.

Περίμενε. Ήπιες χυμό που βρήκες στο σπίτι;
Raphael: Διψούσα και είχε τόσα πολλά μπουκάλια σόδας-σταφύλι, οπότε είπα να πιώ ένα.

Ήταν κανονική σόδα-σταφύλι;
Raphael: Ναι ρε. Στην κουζίνα είχε ένα μενού που έλεγε πάνω «Τα Παιδιά του Κόσμου». Ό,τι υπήρχε εκεί ήταν για παιδιά. Δεν ξέρω αν είχε δικά του, αλλά…

Είχε.
Raphael: Αυτό το μενού, γραμμένο στον πίνακα, με τα σάντουιτς με ζελέ και φυστικοβούτυρο, τα μακαρόνια με τυρί και όλα αυτά, είναι κάτι που μου έχει μείνει στο μυαλό. Καθώς και όλα αυτά τα πράγματα, τα ημι-καλλιτεχνικά που υπήρχαν παντού σε όλο το σπίτι.

Ημι-καλλιτεχνικά;
Raphael: Κάτι περίεργοι καθρέφτες πάνω σε μια πλατφόρμα, δίπλα από ένα άγαλμα τύπου Ρωμαϊκό. Και αυτό δίπλα σε έναν τεράστιο πίνακα που απεικόνιζε τον Michalel Jackson. Υπήρχαν πίνακες σε όλο το σπίτι.
Donatello: Υπήρχε και ένας πίνακας που τον δείχνει να οδηγεί μια ομάδα από παιδιά.

Τελικά πόσα πράγματα καταφέρατε να δείτε στο ράντσο;
Donatello: Είδαμε ουσιαστικά τα πάντα, εκτός από τον ζωολογικό κήπο. Πήγαμε στον χώρο με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, στην έπαυλη, στο λούνα παρκ, στον σιδηρόδρομο, σε όλους τους χώρους με τα αγάλματα…

Μου φαίνεται απίστευτο το ότι δεν σας πιάσανε.
Donatello: Θα έλεγα πως είμαστε επαγγελματίες. Δεν θέλω να ακουστώ κάπως, αλλά κάνουμε τέτοια πράγματα συχνά. Πριν μπούμε σε έναν «στόχο», τον ψάχνουμε, κάνουμε την έρευνά μας. Από την άλλη, η ασφάλεια στο ράντσο ήταν πολύ χαλαρή. Ουσιαστικά αν παρακάμψεις το φορτηγάκι με τους φρουρούς που υπάρχει στην αρχή του δρόμου που οδηγεί στο ράντσο, τότε δεν έχεις πρόβλημα. Το ράντσο είναι ουσιαστικά ερημωμένο.

Είναι τεράστιο έτσι;
Raphael: Πραγματικά τεράστιο. Δεν πήγαμε καν στο ζωολογικό κήπο επειδή ήταν τόσο μακριά.
Donatello: Κάτι άλλο που είχε ενδιαφέρον είναι το γεγονός πως και τα δύο παιδικά δωμάτια ήταν κλειδωμένα, αν και καταφέραμε να μπούμε στο δωμάτιο του Michael.
Raphael: Αποφασίσαμε να μην προσπαθήσουμε να μπούμε στα παιδικά δωμάτια. Δεν μας φάνηκε σωστό.

Στο δωμάτιο με τα παιχνίδια πήγατε;
Raphael: Ναι, ήταν 18 επί 30 μέτρα και γεμάτο από ό,τι παιχνίδι μπορείς να φανταστείς. Τεράστιες κατασκευές από Lego, Darth Vader, είχε φοβερά πράγματα.

Υπήρχε τίποτα ενήλικο; Ακούγεται λες και βρίσκατε μόνο παιδικά πράγματα. Και περίεργη τέχνη.
Raphael: Υπήρχαν πολλά καθιστικά με περίεργα έργα τέχνης.
Donatello: Εγώ θυμάμαι να βλέπω και κανονικά πράγματα. Κέρματα σε ένα τραπέζι, ένα μικρό γραφείο με έναν υπολογιστή πάνω του, πράγματα που θα έβρισκες σε ένα κανονικό σπίτι.

Πόσα δωμάτια υπήρχαν; Μιλάμε για μια έπαυλη οπότε φαντάζομαι υπήρχαν πολλά.
Leonardo: Θα έλεγα ότι υπήρχαν δέκα δωμάτια. Η έπαυλη δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο ενδεχομένως φαντάζεσαι, αλλά υπήρχαν και άλλα μικρότερα κτίρια στα οποία δεν μπήκαμε.

Τουαλέτα πήγατε;
Donatello: Νομίζω ότι τσεκάραμε για να δούμε αν λειτουργεί το νερό. Από περιέργεια. Το περίεργο είναι πως μέσα στο σπίτι δεν υπήρχε σκόνη. Τα χαλιά ήταν πεντακάθαρα και δεν υπήρχε ίχνος σκόνης στα γλυπτά. Για αυτό και ήμασταν κάπως νευρικοί, γιατί υπήρχαν αποδείξεις ότι περνούσε κόσμος από εκεί. Πολλά από τα πράγματα ήταν καλυμμένα. Ήταν προφανές ότι κάποιος καθάριζε το σπίτι τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, τόσο καθαρό ήταν.

Αλλά δεν ζει πια εκεί. Δεν ζει εκεί εδώ και καιρό…
Raphael: Νομίζω ότι αυτό ήταν το στοιχείο που έπεισε τον Leonardo να πάμε εκεί. Ότι ήταν ΟΚ το να πάμε εκεί.
Leonardo: Το σπίτι έχει κατασχεθεί, είναι εγκαταλειμμένο. Για αυτό μου εμφανίστηκε στο «ραντάρ» μου.
Raphael: Πλέον νομίζω ότι είναι προφανές ότι πηγαίνουμε μόνο σε μέρη που έχουν εγκαταλειφτεί.

Δεν μου φαίνεστε για παπαράτσι.
Raphael: Ίσως είμαστε παπαράτσι γεφυρών.

Σας ευχαριστώ παιδιά.

Περισσότερα από το VICE

Ρωτήσαμε Αθηναίους Φοιτητές για τη Σχέση τους με το Καλοριφέρ

Dan Bilzerian, Λυπήσου μας

Πέρασα το Σαββατοκύριακό μου με Έναν Έμπορο Ναρκωτικών του Deep Web