Όλοι έχουμε guilty pleasures. Αν, και όπως έχει πει ο Dave Grohl, «δεν πιστεύω πως υπάρχουν guilty pleasures, αν σου αρέσει ένα κωλοτράγουδο, τότε άκουσε το, δεν είναι κακό να σου αρέσει κάτι». Θα συμφωνήσω λοιπόν με τον τεράστιο Grohl και θα προχωρήσω στη προσωπική μου απόλαυση η οποία, δεν είναι άλλη από το να παρακολουθώ live διάφορες διασκευομπάντες.Όλοι έχουμε βρεθεί σε ένα τέτοιο event. Είτε επειδή παίζει ένας φίλος μας στη μπάντα, είτε επειδή, στην Ελλάδα, ακόμα και για χέσιμο να πας, στη τουαλέτα θα υπάρχει μια μπάντα που παίζει διασκευές. Τώρα θα με ρωτήσεις, «καλά, τόσο πολύ σου αρέσουν οι μπάντες που παίζουν διασκευές;». Η απάντηση είναι όχι, ειλικρινά, είναι πολύ λίγες οι φορές που μου αρέσει αυτό που βλέπω, όμως, το χόμπι μου είναι να παρατηρώ το κάθε τι που συμβαίνει όταν παίζει μια τέτοια μπάντα και να πλάθω φανταστικές ιστορίες στο μυαλό μου, χωρίς μάλιστα να γνωρίζω κανέναν από αυτούς. Μέχρι το τέλος της εμφάνισης τους, κανένα τρίωρο αργότερα, νιώθω πως πλέον οι τύποι είναι κολλητάρια μου. Κάθε φορά. Όχι, δεν μου αρέσει η μουσική τους, αν ήθελα να ακούσω κακοπαιγμένους Black Keys, θα πήγαινα να τους δω το καλοκαίρι στο Rockwave Festival. Γουστάρω όμως τις ομοιότητες που βρίσκω σε όλα αυτά τα σχήματα που, για κάποιο περίεργο λόγο, είναι πολύ περισσότερες από ότι θα έπρεπε.
Οι διασκευομπάντες δεν δημιουργούνται από το μηδέν. Πρέπει να υπάρξει ένας οραματιστής που θα στήσει το γκρουπ και θα σηκώσει το βάρος της υπέρτατης τέχνης του μιμητισμού στους ώμους του. Ο leader, συνήθως είναι ο κιθαρίστας της μπάντας και πρόκειται για έναν τύπο που βαρέθηκε να παίζει το «Stairway to Heaven» μόνος του σπίτι και αποφάσισε να μαζέψει κάποια φιλαράκια του για να παίζουν όλοι μαζί. Θεωρεί τον εαυτό του βιρτουόζο της κιθάρας και πετάει άκυρα σόλο πάνω σε κομμάτια που δεν έχουν και δεν θα έπρεπε να έχουν σόλο! Πόσω μάλλον τα δικά του, basic, solo που ακούγονται πιο ίδια και από ρίγες σε χίψτερ μπλουζάκι. Γενικά, ο τυπάς, πουλάει παραμύθι στα γκομενάκια, πως κάνει τέχνη και το τραγικό είναι πως, τις πιο πολλές φορές, το κόλπο πιάνει. Φυσικά, ο ίδιος μέσα του γνωρίζει πως έχει λιγότερο ταλέντο και από ένα αβοκάντο.
Η τέχνη
Πάνω από όλα η τέχνη. Αυτό είναι το μότο της μέσης διασκευομπάντας. Πως αλλιώς θα βρούνε μέρος για να παίξουν τραγούδια που έχουν γράψει άλλοι με μοναδικό σκοπό να τσεπώσουν κάποια φράγκα και να ρίξουν κορίτσια ή αγόρια; Γουστάρω τις στιγμές που νομίζουν ότι έχουν κάνει κάποια φοβερή καινοτομία, όπως για παράδειγμα, το γεγονός πως παίζουν κάποιο πασίγνωστο ροκ κομμάτι σε πιο funk ρυθμούς, πράγμα το οποίο, ειλικρινά, έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε και να ακούμε. Το βλέπεις στα πρόσωπα τους με τη πρώτη νότα, ειδικά στου leader που είχε την ιδεάρα, ρίχνουν ένα μικρό χαμόγελο αυτοεκτίμησης και κοιτάνε το κοινό για να κόψουν αντιδράσεις. Αυτές δεν έρχονται ποτέ μιας και συνήθως το κοινό, είτε έχει πάει από υποχρέωση, είτε, απλώς αράζει με μια μπύρα και μιλάει για άσχετα πράγματα.
«Το επόμενο είναι ένα δικό μας κομμάτι»
Η χειρότερη στιγμή του live. Δεν ξέρω γιατί όλα αυτά τα συγκροτήματα νιώθουν την ανάγκη να μας παρουσιάσουν ένα δικό τους κομμάτι. Πρώτον, δεν έχει πάει κανείς εκεί για να ακούσει κάτι τέτοιο και δεύτερον, ποτέ στην ιστορία της Ελληνικής μουσικής, όταν κάποιος είπε τη φράση «τώρα θα σας παίξουμε ένα δικό μας κομμάτι» δεν ακούστηκε ένα καλό τραγούδι. Τις πιο πολλές φορές, αυτό που ακούστηκε ήταν ένα υπερβολικά απλό και γλυκανάλατο, ποπ και για κάποιο περίεργο λόγο, ελληνόφωνο κομμάτι. Από αυτά τα άθλια κομμάτια που είχαν κατακλύσει τα ραδιόφωνα στα τέλη των '90's. Φίλε μου, μείνε στις διασκευές.
Το βλέμμα του Κύκλωπα
Το «βλέμμα του Κύκλωπα», είναι μια από τις αγαπημένες μου στιγμές σε τέτοιου είδους live. Συνήθως το έχει ο ντράμερ ή ο μπασίστας, που είναι οι πιο προσγειωμένοι τύποι στη μπάντα. Πρόκειται για τις κλεφτές ματιές που ρίχνουν προς το κοινό, όταν σε αυτό βρίσκεται η κοπέλα τους, η οποία, μιλάει με κάποιον άγνωστο τύπο. Το πρόσωπο τους μένει ανέκφραστο, όμως, τα μάτια τους ρίχνουν ακτίνες λέιζερ και το παίξιμο μπαίνει στον αυτόματο πιλότο ενώ στο μυαλό τους ακούγονται μπινελίκια. Πολλές φορές, σφίγγουν λίγο και το στόμα τους. Μου αρέσει να ανακαλύπτω τις κοπέλες τους και να πηγαίνω να τους μιλάω την ώρα που το αγόρι τους παίζει live. Έτσι, για σπάσιμο.
Ο άλλος κιθαρίστας
Πάντα υπάρχει αυτός ο τύπος. Πρόκειται για τον δεύτερο κιθαρίστα της μπάντας ο οποίος, παίζει να είναι ο πιο ντροπαλός άνθρωπος στον κόσμο. Συνήθως, είναι λεπτούλης και ντυμένος με ρούχα που θα έκαναν τη μαμά του υπερήφανη, έχει μια καλή κιθάρα την οποία φοράει σε ορθολογικό ύψος, αυτό δηλαδή που είναι επιτρεπτό από τον καθηγητή του στο ωδείο και παίζει με λιγότερο νεύρο και από εμένα όταν κοιμάμαι. Μια λάθος νότα μπορεί να του καταστρέψει τη ζωή και να τον αναγκάσει να παρατήσει τη μουσική για πάντα. Ειδικά αν στο κοινό βρίσκονται συμμαθητές από το ωδείο. Σχεδόν ποτέ δεν ακούς τι παίζει γιατί το volume του ενισχυτή του είναι πάντα χαμηλά. Βασικά, θα προτιμούσε να χρησιμοποιεί τον ενισχυτή για κάλυψη και να παίζει πίσω από αυτόν. Συνήθως βέβαια, δεν τον παρατηρείς επειδή κάθεται στην άκρη του stage, κάπως πλάγια, και πιστεύει πως το rock n' roll είναι αηδίες και πως ο κόσμος, για να ακούσει σωστά μουσική θα έπρεπε να βγαίνει ο καλλιτέχνης και να κάθεται σε μια καρέκλα, παρουσιάζοντας στο κοινό πόσο καλά παίζει τις κλίμακες και τα ακόρντα σε μια τέλεια κουρδισμένη κιθάρα. Θα τον δεις, αν κάθεται σε ορατό σημείο, να χαμογελά ενοχλημένος όταν ο leader παίξει ένα «αλήτικο» σόλο ή όταν θα πει κάτι που δεν αρμόζει στους «κανόνες σωστής συμπεριφοράς του μουσικού» που είναι αναρτημένοι σε κάποιο πίνακα στο ωδείο του. Μετά το live, θα μαζέψει γρήγορα τον εξοπλισμό του για να τον προστατεύσει από τη θερμοκρασία που επικρατεί στον χώρο, θα πιει μια μπύρα για να το ρίξει έξω και θα φύγει, φυσικά μόνος του, με το πεντακάθαρο αυτοκίνητο του. Σίγουρα η πιο rock n' roll φιγούρα της μπάντας και δεν το λέω ειρωνικά.
Όπως κάθε μπάντα, έτσι και η διασκευομπάντα, έχει τις εποχές της. Για παράδειγμα, αν όταν τους πετύχεις live και έχουν στο line up μια κοπέλα που κάνει δεύτερα φωνητικά, σημαίνει πως τους έχεις βρει στη δεύτερη περίοδο τους. Ο κόσμος, είχε αρχίσει να βαριέται τα ίδια και τα ίδια και αποφάσισαν να προσθέσουν μια ωραία κοπέλα, που ντύνεται σέξι, για να ανανεώσουν το ενδιαφέρον του κοινού. Κατά τη κάφρικη λογική τους, «αυτά θέλει ο κόσμος». Όμως, υπάρχει και η περίπτωση, ο leader, να γουστάρει τη κοπέλα και να την έχωσε στο γκρουπ με σκοπό να τη «ρίξει». Πράγμα, που μάλλον δεν θα συμβεί ποτέ. Θα δεις τον «άλλο κιθαρίστα» να της ρίχνει κλεφτές, ντροπαλές ματιές ενώ παίζει και αυτή σε κάποιο σημείο της εμφάνισης τους, θα πάει κοντά του και θα «κάνει παιχνίδι» μαζί του για το show. Αυτό το σημείο είναι πολύ σημαντικό, μιας και στο μυαλό του τυπά παίζουν οι εξής σκέψεις: «Δεν μπορεί, με γουστάρει, απόψε θα της το πω ότι την αγαπώ, και θα παρατήσουμε αυτή τη μπάντα και θα φτιάξουμε μαζί το γκρουπ μας που θα παίζουμε σωστές μουσικές. Θα τη παντρευτώ». Φυσικά, αυτό δεν θα συμβεί ποτέ και μετά από κάποιο διάστημα, όταν η κοπέλα θα είναι η μόνη που έχει κάνει μια κάποια πορεία στη μουσική, δεν θα τον αναγνωρίζει καν στον δρόμο.
Το αστείο της υπόθεσης. Το κοινό, απαρτίζεται κατά 99%, από φίλους τους, που με το ζόρι αναγνωρίζουν ένα κομμάτι των Peppers και θα ήθελαν να αράζουν στον καναπέ τους, και από 3-4 καμένους μουσικούς από άλλες διασκευομπάντες που έχουν έρθει για να κράξουν. Τέλος, σε πολλές περιπτώσεις, έρχονται και «υπερήφανοι» γονείς που κάθονται πίσω - πίσω και πίνουν ποτάκι παρακολουθώντας την καθυστερημένη, εφηβική επανάσταση των κανακάριδων τους ενώ, πίσω από το ψεύτικο χαμόγελο τους, κρύβονται σκέψεις σχετικά με το «μέλλον του παιδιού τους και τις ευκαιρίες που έχει πετάξει, όταν μπορούσαν να τον χώσουν σε μια δουλειά με κονέ, για να παίζει ταμπούρλα». Φυσικά, ο leader, συμπεριφέρεται σαν να μη γνωρίζει κανέναν από το κοινό όσο βρίσκεται onstage, ασχέτως αν το εν λόγω stage, παίζει να βρίσκεται μόλις ένα τετράγωνο μακριά από το πατρικό του όπου μένει ακόμα.Συμπέρασμα: Ευχαριστώ, για τις όμορφες στιγμές κωμωδίας που μου έχετε προσφέρει τόσα χρόνια. Για έναν περίεργο λόγο, πετύχατε τον σκοπό σας, δηλαδή να με διασκεδάσετε ως μέρος του κοινού, απλώς, όχι με τον τρόπο που πιστεύετε ότι το κάνετε. Δεν μετανιώνω ούτε λεπτό, αλλά ούτε και ευρώ, από αυτά που έχω ξοδέψει σε ζωντανές εμφανίσεις τέτοιων συγκροτημάτων. Εύγε!
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
