Γιατί δεν Ασχολείται Κανείς με τα Βραβεία Grammy;

Θυμάμαι, στο λύκειο, όταν ο σπαστικός του σχολείου αποφάσιζε να κάνει πάρτι για τα γενέθλιά του στο σπίτι του και μας καλούσε να πάμε, πάντα του λέγαμε «ναι», αλλά στο τέλος κάναμε κάτι άλλο εκείνο βράδυ. Όχι επειδή θέλαμε να του το χαλάσουμε και να το περάσει μόνο με τους άλλους 3-4 πραγματικούς σπαστικούς φίλους του, αλλά επειδή στο τέλος βρίσκαμε κάτι καλύτερο να κάνουμε. Άλλωστε ήταν ένα πάρτι όπου δεν μάζευε και πολλά κοριτσάκια, δεν είχε αλκοόλ και καμιά τρέλα.

Αυτή την εικόνα έχουν πλέον και οι τελετές για τα βραβεία Grammy. Δεν ασχολείται κανείς, πέρα από τους «nerd φίλους» - στη συγκεκριμένη περίπτωση τους μουσικούς και τις δισκογραφικές εταιρίες. Κάτι που κατάλαβα το βράδυ της Κυριακής - όταν δηλαδή και πραγματοποιήθηκε η 57η τελετή των βραβείων Grammy. Αν δεν ήσουν υποψήφιος για το χρυσό γραμμόφωνο απλά δεν σε ενδιέφερε η τελετή. Άλλωστε εκείνο το βράδυ ήταν και τα βραβεία BAFTA, αλλά και η προβολή της ελληνικής ταινίας «Αν» - πιστέψτε με, στα social media νικητής βγήκε το φιλμ του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, καθώς το twitter πήρε φωτιά από τα σχόλια. Τα Grammy όχι απλά πέρασαν και δεν ακούμπησαν, αλλά ούτε καν την επόμενη μέρα δεν ασχολήθηκε άνθρωπος: άντε 2-3 πωρωμένοι και τα site που έκαναν το «μονόστηλο» με τους νικητές.

Φαντάσου δηλαδή ότι η «καλύτερη» στιγμή της βραδιάς ήταν τα μεθυσμένα λόγια του Kanye West, όταν κέρδισε το Grammy για το καλύτερο άλμπουμ ο Beck και όχι η Beyonce. Α, ναι και το στρινγκ της Madonna - που ειλικρινά δεν γούσταρε κανένας που το είδε.

Αυτό και πάμε για άλλα θέματα. Αλλά τι σκατά έγινε και η μεγαλύτερη γιορτή της μουσικής βιομηχανίας θυμίζει το ξενέρωτο πάρτι του σπαστικού συμμαθητή σου;

Η αλήθεια είναι πως τα πράγματα δεν ήταν έτσι παλιά - τότε που ο κόσμος αγόραζε άλμπουμ, υπήρχαν μουσικά περιοδικά και ακούγαμε ραδιόφωνο με τις ώρες. Ναι, τα βραβεία Grammy δεν είχαν ποτέ την αίγλη των Oscar, αλλά τόση μιζέρια δεν την περίμενα. Τουλάχιστον τη δεκαετία του '80 -άντε μέχρι και τα μέσα των nineties- είχαν μια λάμψη. Και σου έδιναν τη διάθεση να ασχοληθείς, έστω και λίγο. Όλοι θυμόμαστε τον Michael Jackson να σαρώνει τα βραβεία και να σπάει ρεκόρ, τα μπινελίκια μας όταν το «Smells Like Teen Spirit» των Nirvana έχασε το βραβείο Καλύτερου Rock Τραγουδιού από το ακουστικό «Leyla» του Eric Clapton το 1993, ή την «ιστορική» και sexy εμφάνιση της Jennifer Lopez στη τελετή του 2000 - όταν δεν ήξερες που να πρωτοκοιτάξεις. Όλα αυτά όμως μοιάζουν περασμένα μεγαλεία.

Η πτώση της μουσικής βιομηχανίας φαίνεται να έχει παρασύρει μαζί της και τα Grammy. Πλέον είναι μια γιορτή από τους μουσικούς για τους μουσικούς, που όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και περνάνε καλά - ναι, μοιάζει με ένα στρουμφοχωριό της μουσικής.

Με την ίδια ευκολία που οι περισσότεροι δεν αγοράζουν άλμπουμ και ακούνε πρώτα Arctic Monkeys και στη συνέχεια Lady Gaga, έτσι εύκολα δεν βλέπουν και τα βραβεία Grammy γιατί «ποιος ενδιαφέρεται άλλωστε;».

Άσε που τα τελευταία χρόνια τα βραβεία Grammy έχουν και λίγο τη φήμη του «στημμένου». Δηλαδή θέλουν να έχουν όλους τους μεγάλους της βιομηχανίας χαρούμενους. Άρα κόβουν το καρπούζι στα 10 κομμάτια, μοιράζουν και τα κουκούτσια και είναι όλοι χαρούμενοι: θα πάρεις εσύ του καλύτερου άλμπουμ, για να πάρει ο άλλος του καλύτερου κομματιού και εσύ στο βάθος έχεις την καλύτερη εμφάνιση. Ok, χαρούμενοι όλοι; Άντε και του χρόνου.

Και μάλλον του χρόνου θα έχει ακόμα λιγότερη τηλεθέαση από ότι πέρσι και πρόπερσι και πάει λέγοντας. Στην τελική αφού τα παιδιά περνάνε καλά μεταξύ τους και μόνοι τους, γιατί να τους χαλάσουμε εμείς το πάρτι;

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.