Φοβάμαι Ότι μια Μέρα θα Σκοτώσω τους Γονείς μου

Είναι πολύ πιθανό να έχεις βρεθεί, κάποια στιγμή στη ζωή σου, να μιλάς με κάποιον και ξαφνικά να σου έρθει μια αναλαμπή και να φανταστείς τον εαυτό σου να χώνει ένα μαχαίρι στον λαιμό αυτού του ατόμου. Ένας φίλος, ένας εραστής ή κάποιος που δεν θα ήθελες να δεις να πνίγεται σε μια λίμνη με το ίδιο του το αίμα. Συνήθως είναι μια αστραπιαία εικόνα, μια σκέψη που εξαφανίζεται κατευθείαν. Αυτές οι βίαιες σκέψεις μπορούν να γίνουν λίγο πιο επίμονες όταν βρίσκεσαι κολλημένος στην κίνηση με ένα μάτσο μαλάκες ή όταν κάθεσαι απέναντι από κάποιον συνάδελφο ο οποίος απολαμβάνει τη σούπα με τα noodles που τρώει για μεσημεριανό - αλλά συνήθως ξεχνάς αυτές τις εικόνες λίγο αφότου σου έρθουν. Και αν δεν τις ξεχάσεις, δεν θα σε ανησυχήσει ιδιαίτερα. Ξέρεις ότι ποτέ δεν θα σκότωνες κάποιον.

Αυτού του είδους τα οράματα, όμως, δεν είναι φευγαλέα για όλους. Όπως για εμένα, για παράδειγμα˙ πάσχω από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (ΙΨΔ) πρόκλησης τραυματισμού εδώ και έξι χρόνια. Η ΙΨΔ πρόκλησης τραυματισμού είναι μια ψυχική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από τη φοβία ότι μπορεί να κάνεις κάτι που ξέρεις ότι είναι κακό – κάτι φρικιαστικό, εγκληματικό ή υπερβατικό. Έχεις φοβία ότι μπορεί να γίνεις παιδόφιλος ή ότι μπορεί να σκοτώσεις και να βιάσεις˙ ότι θα έχεις ένα ανεξέλεγκτο βίαιο ξέσπασμα που θα αποδείξει ότι είσαι τέρας.

Το κλειδί είναι πως η φοβία ότι δεν θα μπορέσεις να εμποδίσεις τον εαυτό σου από το να κάνει κάτι αποτρόπαιο δεν είναι το ίδιο πράγμα με την επιθυμία να το κάνεις πραγματικά. Οι άνθρωποι που υποφέρουν από ΙΨΔ πρόκλησης τραυματισμού δεν κινδυνεύουν να ενδώσουν στις παρορμήσεις τους περισσότερο από άλλους ανθρώπους. Απλώς έχουν μια διαρκή φοβία γι' αυτό τον κίνδυνο.

Για εμένα, όλα άρχισαν με μια κρίση άγχους που είχα στα 17, όταν ήμουν γενικά ανέμελος και χαρούμενος. Μια μέρα άρχισα να φρικάρω – ένα συναίσθημα που με συνόδευε μέρα-νύχτα. Είχα εκείνο τον φόβο που νιώθεις λίγο πριν πας στην πιο σημαντική συνέντευξη δουλειάς της ζωής σου, μόνο που στην περίπτωσή μου δεν υπήρχε καμία συνέντευξη. Ήμουν τρομοκρατημένος και δεν είχα ιδέα γιατί. Εκείνες οι μέρες είναι μια θολούρα στο μυαλό μου πλέον – περνούσα τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο μου πέφτοντας για ύπνο, ενώ ήμουν εκνευρισμένος με τους φίλους μου και ανήμπορος να εστιάσω οπουδήποτε αλλού πέρα από το άγχος μου.

Τότε, μια νύχτα που προσπαθούσα να κοιμηθώ, πέρασε μια σκέψη από το μυαλό μου. Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου φαντάστηκα ότι πηγαίνω στην κουζίνα, παίρνω ένα κοφτερό μαχαίρι, πηγαίνω στο δωμάτιο των γονιών μου και τους δολοφονώ άγρια στον ύπνο τους. Η σκέψη αυτή με έπεισε ότι κυριολεκτικά τρελαινόμουν. Ξαφνικά, το άγχος μου διοχετεύτηκε κάπου. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, είχα εμμονή ότι μπορεί να σκότωνα τους γονείς μου. Υπήρχαν κάποιες στιγμές λογικής στις οποίες έλεγα στον εαυτό μου ότι ήξερα ότι ποτέ δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο, αλλά οι στιγμές αυτές εξαφανίζονταν όταν αναρωτιόμουν «τι θα γινόταν αν…;», «τι θα γινόταν αν τρελαινόσουν σήμερα, αν έχανες τον έλεγχο και πραγματικά άρπαζες ένα μαχαίρι;». Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο – στο σχολείο ίδρωνα και πανικοβαλλόμουν την ώρα του μαθήματος και στο μεσημεριανό με τους γονείς μου φοβόμουν να αγγίξω κοφτερά μαχαίρια.

Κοιτάζοντας τα πράγματα εκ των υστέρων, αντιλαμβάνομαι ότι το άγχος μου λειτουργούσε όπως ένα αυτοάνοσο νόσημα, όπου το ανοσοποιητικό σου σύστημα που συνήθως σε προστατεύει, αρχίζει να επιτίθεται στο σώμα σου. Το τμήμα στο υποσυνείδητό μου που ήταν υπεύθυνο για την αναγνώριση του σωστού και του λάθους με κυρίευε ολοκληρωτικά και επηρέαζε την ψυχική μου υγεία και την ευτυχία μου. Τότε δεν μπορούσα να το δω αυτό. Ήμουν πεπεισμένος ότι τρελαινόμουν. Έπειτα από λίγα χρόνια είχα φτάσει στα όριά μου και έκλεισα ραντεβού με έναν ψυχολόγο.

Όταν μπήκα μέσα για το πρώτο ραντεβού ήμουν απολύτως σίγουρος ότι θα έβγαινα με ζουρλομανδύα και ότι θα με πετούσαν σε ένα ασθενοφόρο για να με κλείσουν σε κάποιο ίδρυμα. Το πρώτο πράγμα που είπα στον ψυχολόγο μου ήταν ότι νόμιζα πως ήμουν σχιζοφρενής. Αλλά παρατήρησα ότι όσο φλυαρούσα για ένα δεκάλεπτο περίπου, εκείνος δεν έδειχνε ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος. Με διαβεβαίωσε ότι δεν θα είχα κλείσει ραντεβού μαζί του αν ήμουν ψυχωτικός ή ψυχοπαθής, κάτι το οποίο με ανακούφισε. Μου εξήγησε τι ήταν η ΙΨΔ πρόκλησης τραυματισμού, λέγοντάς μου ότι είναι μια σχετικά συχνή διαταραχή – έρευνα του 2007 διαπίστωσε ότι το 78% των ανθρώπων με ΙΨΔ υποφέρει από τις λεγόμενες «ιδεοληψίες». Πολλοί άνθρωποι που πάσχουν από ΙΨΔ πρόκλησης τραυματισμού δεν είναι διαγνωσμένοι επειδή δεν αντιλαμβάνονται ότι οι σκέψεις τους αποτελούν ΙΨΔ. Είκοσι λεπτά αφότου με καθησύχασε κάπως ο ψυχολόγος μου, βάλαμε ως στόχο τη θεραπεία μου και κλείσαμε ραντεβού για την επόμενη βδομάδα.

Είχα επιτέλους διαγνωστεί, αλλά η ανακούφισή μου δεν κράτησε για πολύ. Δεν σκέφτηκα ξανά ότι σκοτώνω τους γονείς μου, αλλά άρχισαν να ξεπηδούν νέες ανατριχιαστικές σκέψεις: φοβία ότι θα γίνω κατά συρροή δολοφόνος, ότι θα κάνω σεξ με ζώα, ότι ήμουν καταπιεσμένος παιδεραστής. Όλα αυτά περνούσαν από το μυαλό μου. Παρά τη βοήθεια που μου πρόσφερε ο ψυχολόγος μου, ποτέ δεν μπόρεσα να ελέγξω εξ ολοκλήρου τις σκέψεις μου και τους αντίστοιχους φόβους που με κυρίευαν. Κι αν έκανε λάθος; Κι αν ήμουν πραγματικά άρρωστος και απλώς εκείνος δεν το είχε καταλάβει; Κάθε φορά που εξαφανιζόταν κάποιο από τα οράματα, το αντικαθιστούσε ένα τρομακτικότερο.

Αυτήν τη στιγμή φοβάμαι ότι υποσυνείδητα είμαι παιδόφιλος. Όταν βλέπω ένα παιδί στον δρόμο πλημμυρίζω από σκέψεις όπως: Γιατί το κοίταξα; Τι σκέφτομαι; Ήταν μια καταπιεσμένη επιθυμία αυτό; Έχω μια μικρή αδερφή και είναι απίστευτα αγχωτικό να είμαι κοντά της – όχι επειδή υπάρχει πραγματική επιθυμία, αυτό το ξέρω, αλλά λόγω του φόβου ότι μπορεί να υπάρξει πραγματική επιθυμία. Μέσω της ψυχοθεραπείας έμαθα μερικούς τρόπους να αντιμετωπίζω τον φόβο και να μην παραλύω εντελώς μπροστά του. Όταν μου έρχεται μια σκέψη, αντί να προσπαθώ να την αποφύγω, προσπαθώ να την αποδεχτώ γι' αυτό που είναι. Δεν καταπιέζω τη σκέψη, αλλά προσπαθώ να αποστασιοποιηθώ από αυτήν και να δω πού κατευθύνεται. Αν δεν την καταπιέζω, το όραμα εξουδετερώνεται. Βεβαιώνομαι ότι δεν έχω στ' αλήθεια αυτή την επιθυμία και ο πανικός υποχωρεί.

Το να μιλάω σε άλλους γι' αυτό με βοηθάει επίσης. Σε ένα online forum για την ΙΨΔ πρόκλησης τραυματισμού γνώρισα την 27χρονη Lola, η οποία μου μίλησε για τη διαταραχή της. Όπως κι εγώ, υποφέρει κυρίως από τον φόβο ότι είναι ή ότι θα γίνει παιδόφιλη, αλλά της είναι ιδιαίτερα δύσκολο γιατί είναι μητέρα ενός παιδιού δύο ετών. Όταν φροντίζει τον γιο της, ζει με τον διαρκή τρόμο ότι μπορεί να τον βλάψει και ότι δεν θα μπορέσει να συγκρατηθεί. «Είναι πολύ δύσκολο να ζεις μ' αυτό, αλλά ξέρω ότι δεν θα συμβεί και προσπαθώ να το διαχειριστώ καθημερινά. Τους τελευταίους μήνες άρχισα να εμφανίζω μια νέα ιδεοληψία. Έχω φοβία ότι μπορεί να μην αγαπώ τον άντρα μου. Όταν τον βλέπω, παρατηρώ συνεχώς τις κινήσεις του και αναλύω το πώς με κάνουν να νιώθω, προκειμένου να διαπιστώσω αν τον αγαπώ ακόμα ή όχι. Όλη την ημέρα σκέφτομαι ξανά και ξανά τις στιγμές από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε και εξετάζω προσεκτικά το κάθε λεπτό. Γιατί δεν γέλασα όταν έκανε εκείνο το αστείο; Γιατί δεν έκανα έρωτα μαζί του χθες το βράδυ; Ξέρω ότι τον αγαπώ βαθιά, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να το αμφισβητώ».

Αυτό χτύπησε μια ευαίσθητη χορδή μου, διότι έχω αναρωτηθεί με εμμονή το ίδιο πράγμα ενώ ήμουν σε σχέση και αυτό με τρέλανε. Αλλά δεν είμαι παντρεμένος ούτε έχω παιδί. Η ΙΨΔ δεν έχει καταστρέψει κάποιον οικογενειακό δεσμό μου προς το παρόν. Το να μιλάω στη Lola για τη δοκιμασία που περνάει με βοήθησε να δω την κατάστασή μου από μια νέα σκοπιά.

Έχοντας επισκεφτεί πολλούς ψυχολόγους, εγκατέλειψα την ιδέα ότι θα μπορούσα κάποτε να απαλλαγώ πλήρως από την ΙΨΔ. Πάντα ήμουν πολύ επιφυλακτικός απέναντι στην ψυχοθεραπεία και αρνούμουν οποιαδήποτε φαρμακευτική αγωγή, γι' αυτό και ένιωθα ότι υπάρχει στασιμότητα στην κατάστασή μου. Πρόσφατα, ένας καινούργιος ψυχολόγος μού συνέστησε τη γνωστική συμπεριφορική θεραπεία κατά της ΙΨΔ και των διαταραχών άγχους. Στο πλαίσιο της θεραπείας, εκτίθεται κάποιος σταδιακά και σε φάσεις στην πηγή των φόβων του. Στο μεταξύ, μαθαίνεις να κάνεις ασκήσεις χαλάρωσης για να ελέγξεις τις ψυχολογικές επιπτώσεις του φόβου. Επιπλέον, κάνεις ασκήσεις στο σπίτι στα ενδιάμεσα διαστήματα των συνεδριών, οι οποίες σε φέρνουν αντιμέτωπο με το αντικείμενο της φοβίας σου – κρατάς, για παράδειγμα, ένα κοφτερό μαχαίρι ή κάνεις περισσότερη παρέα με τη μικρή σου αδερφή αντί να την αποφεύγεις. Αυτήν τη στιγμή βρίσκομαι σ' αυτό το πρώιμο στάδιο της θεραπείας.

Το μόνο πράγμα που έχω μάθει είναι ότι όσο πιο πολύ προσπαθείς να καταπολεμήσεις τις ιδεοληψίες τόσο πιο συχνά θα τις εκδηλώσεις και τόσο πιο βίαιες θα γίνουν. Ξέρω ότι το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνω είναι να πάρω μια βαθιά ανάσα και να αποδεχτώ τις σκέψεις στο κεφάλι μου. Ο φόβος και η αποστροφή μου είναι στην ουσία απόδειξη ότι δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα στην ηθική μου.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE France.

Περισσότερα από το VICE

Προσπάθησαν να Εξαφανίσουν τον Ιο Ζίκα Αλλά Τελικά Σκότωσαν Εκατομμύρια Μέλισσες στις ΗΠΑ

Oι Έλληνες Βeliebers Συναντήθηκαν στο Θησείο

Η Περίοδος μια Γυναίκας Επηρεάζει τον Τρόπο που της τα «Σκάει» το MDMA