Εργένης και Πάλι για μια Εβδομάδα

Ήταν το 1995 όταν πήγα να μείνω μόνος μου για πρώτη φορά – κι αν θυμάμαι καλά, την πρώτη μέρα είχα ψιθυρίσει «έτσι θέλω να είναι η ζωή μου από εδώ και πέρα». Κι όταν είπα «έτσι θέλω να είναι» δεν εννοούσα μόνος μου, αλλά με κραιπάλες, ύπνο το πρωί, τασάκια παντού γεμάτα γόπες, άδεια μπουκάλια πεταμένα στο σαλόνι και κουτιά πίτσας να φτιάχνουν ένα junk food βουνό. Αν όλη η ζωή κρατάει 17 χρόνια, μάλλον τα κατάφερα.

Εδώ και περίπου τέσσερα χρόνια συζώ και όσο σούπερ κι αν είναι τα πράγματα (αν ήθελα ας έγραφα κάτι άλλο), ειλικρινά είναι στιγμές που σου λείπει λίγο ο χώρος σου. Όχι μόνο σε μένα, είμαι σίγουρος ότι το ίδιο ισχύει και για τη φίλη μου. Τώρα μπορεί να σκεφτείς ότι υπερβάλλω, στην τελική πόσο δύσκολο είναι να βρεις λίγο χώρο στο σπίτι σου; Και εγώ αυτό έλεγα μέχρι που τα έβαλα κάτω τα πράγματα, έκανα τις πράξεις και το αποτέλεσμα δεν ήταν και το καλύτερο. Τι εννοώ; Αυτά τα περίπου τέσσερα χρόνια, τις καθημερινές είμαι στο γραφείο περίπου 10 με 13 ώρες, ενώ όταν τελειώνω είτε πάω σπίτι και ψοφάω είτε πάω για ποτό (και ψοφάω). Τα Σαββατοκύριακα, από την άλλη, ανήκουν στην κατηγορία που μου λέει η φίλη μου «να κάνουμε πράγματα μαζί». Είναι μια ύπουλη ατάκα, γιατί η αλήθεια είναι πως κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει «να κάνουμε πράγματα μαζί», πέρα από εκείνη. Άρα η στιγμή «χώρος» υπάρχει μόνο τα ΣουΚου που η φίλη μου έχει βάρδια στη δουλειά της (ένα τον μήνα δηλαδή). Αν τα βάλεις κάτω, τα τέσσερα τελευταία χρόνια ο χώρος είναι μετρημένος: 47 ώρες συνολικά.

Άρα καταλαβαίνεις πως όταν μου είπε: «Μωράκι, σε πειράζει να πάω μια εβδομάδα Ιταλία, να δω και τον αδερφό μου και να κάνω διακοπές;» η αντίδρασή μου ήταν κάπως έτσι:

ΟΚ, να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν σκέφτηκα «να η ευκαιρία να τα κάνω όλα πουτάνα», δεν σκέφτηκα «να η ευκαιρία να πιω μέχρι να λιώσω και να πάρω ναρκωτικά μέχρι να δω κύκλους», δεν σκέφτηκα «να η ευκαιρία να κάνω και πάλι το σπίτι φοιτητομπουρδέλο». ΟΚ, ναι, τα σκέφτηκα όλα αυτά, αλλά η αλήθεια είναι πως το πρώτο πράγμα που έκανα εικόνα στο μυαλό μου είναι να αράζω καναπέ, να τρώω βρόμικο, να βλέπω στην τηλεόραση ποδόσφαιρο για 5 ώρες σερί, στα καπάκια για 22η φορά την πρώτη τριλογία Star Wars, παράλληλα να ακούω Nirvana και να μη χρειάζεται να μαντέψω «τι εννοεί τώρα να κάνουμε κάτι μαζί; Να πάμε για ταινία ή για bungee jumping; Τι; ΤΙ ΘΕΛΕΙ;» έχοντας παράλληλα αυτό το βλέμμα ηρεμίας που λέει «φυσικά, αγάπη μου, να κάνουμε κάτι μαζί».

Αφού λοιπόν τελείωσα τους πανηγυρισμούς, δέχθηκα συγχαρητήρια μετά λυγμών από φίλους που συζούν γι' αυτή την απίστευτη τύχη μου και πέρασαν οι μέρες, ήρθε εκείνο το πρωινό που η εργένική μου ζωή έκανε επανεκκίνηση για 7 μέρες. Τόσα όνειρα, τόσος ενθουσιασμός.

Η αλήθεια είναι ότι αρχικά με θαύμασα, το ξεκίνημά μου ήταν δυναμικό. Γέμισα το ψυγείο με τα απαραίτητα (μπίρες) και τις δύο πρώτες μέρες ένιωσα να ζω ξανά τη σχολική πενταήμερη. Πρωί δουλειά, τέλος κατά τις 9 το βράδυ, τηλέφωνα, φίλοι, ποτά, ποτά, ποτά, βρόμικα, αφτεράδικα, πρωί, σπίτι, ντουζάκι, αλλαγή ρούχων, δουλειά και repeat για δεύτερη μέρα. Την τρίτη μέρα ήρθε η στιγμή να κάνω την εικόνα του μυαλού μου πραγματικότητα: σπίτι, άκυρα πράγματα στην τηλεόραση, φίλοι πέρασαν μια βόλτα, πίτσα, μπίρα, μουσικές και ύπνος στον καναπέ. Γνήσιος φοιτητής.

Και πάνω που έλεγα «τώρα πάμε για τα σκληρά και καλά», χτύπησε το καμπανάκι των 38 ετών. Περιττό να σου πω ότι την 5η μέρα έφυγα από το γραφείο ράκος, έριξα άκυρο σε όποιον με πήρε τηλέφωνο για ποτό (ήταν και Παρασκευή, γαμώ την ξεφτίλα μου), σύρθηκα μέχρι το σπίτι σε χάλια κατάσταση, ξάπλωσα στον καναπέ και νομίζω ότι δεν πήγε καν 11 η ώρα για να με πάρει ο ύπνος. Για το επόμενο δωδεκάωρο έλιωνα χωρίς να αλλάξω πλευρό, μετά δυσκολευόμουν να πάω μέχρι την κουζίνα να φτιάξω καφέ, είχα την αίσθηση ότι ανέβασα έναν μικρό πυρετό, σκέφτηκα να πάρω τη μάνα μου τηλέφωνο να μου φέρει μια σούπα, αλλά έδειξα χαρακτήρα στο τέλος. Νομίζω ότι βρέθηκα ένα βήμα προτού κατέβω σε ένα καφενείο δίπλα στο σπίτι μου να παίξω τάβλι μαζί με κάτι μεσήλικες και να χτυπάμε ο ένας τον άλλο ευγενικά στην πλάτη όταν φέρνουμε διπλές.

Τελικά τις δύο τελευταίες «εργένικες» μέρες μου, αποφάσισα να ισορροπήσω κάπως τα πράγματα. Ποτά, βόλτες και ξενύχτι, αλλά με ρέγουλα, γιατί αν συνέχιζα έτσι μάλλον όταν θα γυρνούσε η φίλη μου από την Ιταλία θα έβρισκε τα κόκκαλά μου στο σπίτι.

«Και τώρα που καλοέμαθες μόνος σου, πως θα την παλέψεις που επιστρέφει;» με ρώτησε ένας φίλος την τελευταία μέρα της «ελευθερίας» μου και η αλήθεια είναι ότι με προβληματίσε.

Για λίγο όμως, γιατί τελικά άλλος αποδείχθηκε ο μεγάλος εφιάλτης μου. Όταν είδα το σπίτι λίγες ώρες πριν από την επιστροφή της, που έμοιαζε με πεδίο μάχης και λίγα σου λέω. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στο πλύσιμο των πιάτων και το πέταγμα του βουνού από σκουπίδια, οι «εργένικες» ημέρες μου έφτασαν στο τέλος τους. Και στο μυαλό μου έπαιζε σε λούπα η ατάκα «να κάνουμε πράγματα μαζί». ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΙ;

Περισσότερα από το VICE

Τρώγοντας με Ένα Ευρώ στο Κέντρο της Αθήνας θα Παχύνεις Περισσότερο από όσο Νομίζεις

Ιστορίες από τα «Χρυσά» Χρόνια της Ολυμπιακής Αεροπορίας

Μια Ερωτική Επιστολή στο 2007