Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Όπως τα περισσότερα πράγματα σε αυτήν τη μάταιη ζωή, το ενδιαφέρον μου για το poker δημιουργήθηκε έπειτα από παρακολούθηση βιντεοσυλλογών στο YouTube. Συνήθως το poker στην τηλεόραση είναι το καταφύγιο εκείνων που πάσχουν από αϋπνίες ή εκείνων που γυρίζουν με τη μοναξιά τους στο σπίτι μετά από μπαρότσαρκα και θέλουν παρέα για να φάνε κρύα σουβλάκια. Είμαι όμως κι εγώ που καταναλώνω ποκεροβιντεοσυλλογές (ναι) επί ώρες, βλέποντας τρελά hands, αγριεμένους παίκτες να τα παίρνουν στο κρανίο όταν χάνουν και κάτι που ονομάζουν slow roll, που από ό,τι καταλαβαίνω είναι το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις στο poker.

Χθες βράδυ, αφού παρακολούθησα πέντε σερί βίντεο με το «κωλόπαιδο του πόκερ» Phil Helmuth να αποκαλεί «ηλίθιο» έναν κακομοίρη που δεν ήξερε καλά αγγλικά, σκέφτηκα το εξής: πόσο δύσκολο να είναι όλο αυτό; Αν ακολουθούσα τους κανόνες των τηλεοπτικών πόκερ ηρώων μου ευλαβικά, όπως για παράδειγμα ο Justin Schwartz, θα μπορούσα κι εγώ να μαζέψω χρήμα; Θα μπορούσα κι εγώ να θριαμβεύσω στο World Series of Poker;

Κατέβασα το poker app Full Tilt λοιπόν, το φόρτωσα με 40 λίρες από την τσέπη μου και προετοίμασα τον εαυτό μου να χωθώ σοβαρά στο Hold 'Em. Για μία ώρα. Αλλά πρώτα έπρεπε να βρεθώ στην κατάλληλη εγκεφαλική κατάσταση, που στο πόκερ σημαίνει: ενεργειακά ποτά και γυαλιά ηλίου.

Οποιοσδήποτε έχει λειτουργικό εγκέφαλο και έλλειψη βιταμίνης D γνωρίζει πως ο μόνος δρόμος προς την online επιτυχία σε οτιδήποτε βρίσκεται μέσω της θέλησής σου να παίξεις όλο το βράδυ. Αν όμως κάποιος δεν έχει αρκετά λεφτά για κόκες, τότε και με τα energy drinks γίνεται η δουλειά. Προετοιμαζόμενος για μια βραδιά με πολύ χαρτί, κατέβασα το πρώτο μου Monster. Ήταν το πρώτο που είχα πιει. Ποτέ. Δεν ντρέπομαι να σας πω ότι ήταν σιχαμένο.

Γνωρίζω πως τουλάχιστον στο επίπεδο των μέτριων παικτών (αλλά όχι μόνο), το γυαλί ηλίου παίζει πολύ. Ξέρω ότι έπαιζα online, αλλά έστω κι έτσι νιώθω ότι με τα γυαλιά ήμουν λίγο πιο θαρραλέος και μπορούσα να αντιμετωπίσω τους online αντιπάλους μου. Άλλωστε, εδώ έχουμε να κάνουμε με nerds του πόκερ. Δεν πρέπει να τους αφήνεις να εντοπίζουν τις αδυναμίες σου. Πρέπει να παραμένεις ήρεμος. Φόρεσα τα γυαλιά και ήπια το Monster. Ήμουν έτοιμος.

Το μόνο που χρειαζόταν να κάνω πλέον ήταν αυτά που είχα μάθει από τους «δασκάλους». Κοινώς:

Δεν έχω ξανατζογάρει στη ζωή μου, πέρα από κάποια ηλίθια στοιχήματα με φίλους, όπου το χρήμα είναι απλώς ένα κομμάτι της απόδειξης του πόσο σκατά είναι η ποδοσφαιρική ομάδα κάποιου. Ναι, για σένα μιλάω, καλή μου Arsenal. Τώρα όμως έπαιζα με κανονικά λεφτά και έπρεπε να γίνω σκληρός. Με την «ταυρίνη» και την «L-καρνιτίνη» να ρέουν μέσα μου, θεώρησα σωστό να ξεκινήσω να προσβάλλω τους αντιπάλους μου. Αν κατάφερνα να τορπιλίσω την αυτοπεποίθησή τους, τότε ίσως να μην κατάφερναν να απαντήσουν στα πονταρίσματά μου. Ναι, εντάξει, με 20 δολάρια είχα μπει, όχι με κανένα πραγματικό μεγάλο ποσό, αλλά από κάπου έπρεπε να ξεκινήσω κι εγώ την πορεία μου σαν high roller.

Ο Καναδός παίκτης του πόκερ Daniel Negreanu έχει κερδίσει έξι βραχιολάκια World Series of Poker (WSOP) μέσα στην προηγούμενη δεκαετία. Είναι επίσης ένας τύπος που δεν βάζει γλώσσα μέσα του κατά τη διάρκεια της κάθε παρτίδας, προσπαθώντας διαρκώς (συνήθως όχι με μεγάλη επιτυχία) να μαντέψει τα χαρτιά των αντιπάλων του, ουσιαστικά για να τους σπάσει την αυτοσυγκέντρωση. Κατάλαβα βέβαια ότι χωρίς το μπόνους της βαριάς μου φωνής –πού να ακουστεί η φωνή από το ένα poker app για Mac– κάπου θα έχανε όλο αυτό, αλλά δεν ήθελα να το αφήσω να περάσει.

Βέβαια, δεν λειτουργεί αν το πεις μόνο μία φορά. Πρέπει να το λες και να το ξαναλές. Είσαι ένας γκουρού του πόκερ. Είσαι ο Νοστράδαμος του online Vegas και οι αντίπαλοί σου καλό θα είναι να πάρουν τις υπερδυνάμεις σου στα σοβαρά, ειδάλλως θα βρεθούν με άδειες τσέπες.

Παρά τους παλικαρισμούς και τα κορδώματα, η αλήθεια είναι πως δεν τα πήγαινα και πολύ καλά. Αφού μου έκατσε full house με ντάμες και ρηγάδες, κάπως κατάφερα και τα έκανα σκατά, μιας και με έναν τρόπο που ακόμα δεν έχω πλήρως καταλάβει, ο chip leader μου την έκανε γυριστή με καλύτερο φύλλο.

Το πενιχρό μου buy in των 20 δολαρίων έχει ήδη πέσει στα ακόμα πιο πενιχρό 4,48. Είχα απογοητεύσει τους ήρωές μου. Συγγνώμη, Daniel Negreanu, Wild Bill και «Action» Dan Harrington. Είμαι κι εγώ απλά ένας λούζερ μέσα σε τόσους άλλους χαμένους λούζερ.

Η μία ώρα που είχα βάλει στην άκρη για να αφιερώσω στο πόκερ είχε τελειώσει. Κατάφερα να ανέβω πάλι στα 16 δολάρια ή κάπου εκεί, αλλά η γνώμη που είχα για το πόκερ είχε αλλάξει για πάντα. Μου άρεσε η φάση του να κερδίζεις λεφτά, αλλά δεν είχα και τόσο μεγάλη διάθεση να ξαναζήσω τον τρόμο του να τα χάνω.

Νόμιζα ότι το να είσαι αστέρι του πόκερ θα είχε πολύ μυστήριο, πολλά κόλπα, ότι θα έπινα διάφορα περίεργα και ότι θα ήμουν πολύ μαλάκας και δεν αμφιβάλλω ότι όλο αυτά παίζουν πολύ. Αλλά τελικά έμαθα κάτι πιο σημαντικό: ότι απαιτεί δεξιοτεχνία, ότι θέλει να είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου και για τους γύρω σου. Αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία.

Έφυγα από το τραπέζι την κατάλληλη ώρα, προτού η δίνη του τζόγου με καταπιεί ολοσχερώς, όπως και τόσους άλλους πριν από εμένα.

Περισσότερα από το VICE

Τρώγοντας με Ένα Ευρώ στο Κέντρο της Αθήνας θα Παχύνεις Περισσότερο από όσο Νομίζεις

Ιστορίες από τα «Χρυσά» Χρόνια της Ολυμπιακής Αεροπορίας

Χλιδάτα Πάρτι, Τρέλες και ο Κολλητός του Leonardo DiCaprio στα 90's