To άρθρο έχει ανανεωθεί στις 30/11/2016«Μέσω της τέχνης να βρίσκουμε τον τρόπο ώστε να τα βγάλουμε πέρα σε όλο αυτό το σάπιο σκηνικό. Να θυμίζουμε στον εαυτό μας καθημερινά ότι ένας τρόπος για να βελτιώσουμε την κατάσταση είναι να κοιτάξουμε λίγο το κοινό καλό και όχι ο καθένας μόνο την κωλάρα του».Λόγος μεστός και γλυκόπικρος, χωρίς φτιασιδώματα, όπως οι στίχοι του. Ο 12ος Πίθηκος μιλά για το μακρύ και γοητευτικό μουσικό ταξίδι του, από τις πρώτες ηχογραφήσεις στον Βορρά ως τα 10,6 εκατομμύρια views των κομματιών του, σήμερα, στο Youtube και τα μεγάλα live σε όλη την Ελλάδα. Επίσης για τους παιδικούς του ήρωες, το breakdance, τις αλήθειες του ελληνικού hip hop, την τέχνη και την έμπνευση στον καιρό της κρίσης, αλλά και τα επόμενα μεγάλα του σχέδια.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Κυρίες και κύριοι, αυτός είναι ο 30χρονος Θεσσαλονικιός MC σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση στο VICE.
VICE: Άκη καλησπέρα, σε μία πρόσφατη συνέντευξή του στο VICE, ο graffiti writer Jasone των SGB σε χαρακτήρισε ως τον «Eminem της Ελλάδας». Πώς εισπράττεις τέτοια λόγια; 12ος Πίθηκος: (Γελάει) Ο μεγάλος Jasone. Είναι τιμή που μεγάλωσα με αυτόν τον άνθρωπο. Άλλα παιδιά είχαν για ήρωες τον Superman και τον Batman κι εμείς είχαμε τον Jasone. Εντάξει, δεν θα μπορούσα να με χαρακτηρίσω εγώ κάπως έτσι, μπορώ μόνο να πω ότι έχω καταφέρει αρκετά πράγματα με τη μουσική μου και σκοπεύω να καταφέρω πολλά ακόμα. Χαίρομαι όμως που ο J με βλέπει έτσι.Τι σημαίνει για σένα η Καλαμαριά και οι παιδικοί σου φίλοι;
Η Καλαμαριά είναι η περιοχή μου, το σπίτι μου, εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα. Αγαπώ την περιοχή μου πάρα πολύ, κυρίως τους ανθρώπους δίπλα στους οποίους μεγάλωσα και έζησα όλα αυτά τα χρόνια. Με πολλούς από τους παιδικούς μου φίλους είμαστε ακόμα μαζί και ειλικρινά πιστεύω πως είναι σπουδαίο να είσαι φίλος 15 χρόνια με κάποιους ανθρώπους. Είναι σπουδαίο να τους βλέπεις να μεγαλώνουν μαζί σου σε όλες σου τις φάσεις και, εξίσου δύσκολο, να χωρίζουν οι δρόμοι σου με άλλους. Έτσι είναι η ζωή όμως, τι να κάνεις; Έχω ένα τατουάζ στο δεξί μου μπράτσο που λέει FRIENDS. Όσοι ήταν πραγματικοί φίλοι, θα είναι για πάντα μαζί μου.Πώς ήταν η διαδρομή από τις πρώτες ηχογραφήσεις ως τα σημερινά 10,6 εκατ. views στο Youtube (στο κομμάτι «Υπήρχαν πράγματα») και τα μεγάλα live;
Μια τρέλα. Ποτέ, μα ποτέ, δεν πίστευα πως θα φτάναμε ως εδώ. Το είχα φανταστεί βέβαια, ή μάλλον ονειρευτεί, όταν ήμουν μικρός. Να λοιπόν που καμιά φορά τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Είναι μια πορεία στην οποία συνάντησα πάρα-πάρα πολλές δυσκολίες. Έδωσα τους αγώνες μου για να πετύχω όσα ήθελα. Υπήρξαν, βέβαια, άνθρωποι που με βοήθησαν και μου στάθηκαν πολύ και άλλοι που ήθελαν απλά να με θάψουν. Πιστεύω πως το κάρμα μού έδωσε πίσω, κατά κάποιον τρόπο, αυτό που μου χρωστούσε. Δεν το έκανα ποτέ όμως με σκοπό να γίνω γνωστός. Ήταν απλά άλλος ένας τρόπος έκφρασης.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Θυμάμαι, σαν χθες, τις πρώτες μας ηχογραφήσεις με το πρώτο μου συγκρότημα, τους Funky Dust Crew, στο σπίτι σε ένα μικρό μαγνητόφωνο. Το πρώτο μας live το '98 σε ένα σχολείο, τα cyphers στο σπίτι του ΚRASE, θυμάμαι ότι μαζεύαμε το πεντοχίλιαρο για να πάμε για πρώτη φορά σε στούντιο, ήμασταν παιδιά που απλά κάνανε αυτό που γουστάρανε.Θυμάμαι, επίσης, έναν παλιό μας φίλο graffita που ήταν μεγαλύτερος από εμάς, τον LOKO, στον οποίον είχα δώσει μια κασέτα με τις ηχογραφήσεις μας και μου είχε πει «σπόρε, συνέχισε αυτό που κάνεις, μην τα παρατήσεις» και αυτό έκανα.Τι αποκομίζεις από τα live ανά την Ελλάδα;
Πρόσφατα, κοίταξα έναν χάρτη της Ελλάδας για να δω σε πόσες πόλεις έχω παίξει και δίπλα σε καθεμιά έγραφα «12». Ε λοιπόν, έχω παίξει από το πιο βόρειο μέρος της Ελλάδας μέχρι το πιο νότιο, από την Αλεξανδρούπολη ως την Κύπρο, τι να σου πω. Ο χάρτης έμοιαζε με ένα τεράστιο 12.Σε κάθε live, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο, παίρνεις διαφορετική ενέργεια από τον κόσμο, είναι μαγεία. Δεν φαντάζεσαι τι μου έχει εκμυστηρευτεί κόσμος ανά την Ελλάδα, για το τί έχω κάνει γι' αυτούς μέσω της μουσικής μου χωρίς εγώ να το γνωρίζω, τρελά πράγματα. Αν δεν είχα πάει στην πόλη τους, δεν θα τα ήξερα καν. Το πιο σημαντικό είναι ότι σε πάρα πολλές πόλεις έχω πλέον ανθρώπους δικούς μου, που τους γνώρισα, με φιλοξένησαν στα σπίτια τους και μοιραστήκαμε τρελά σκηνικά. Ξέρω ότι σε όποια πόλη από αυτές και να πάω, έχω να τηλεφωνήσω σε έναν δικό μου άνθρωπο. Τα χαιρετίσματα μου σε όλους και όλες.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μιλάς στα τραγούδια σου για την κρίση. Γεννιέται τέχνη στην κρίση;
Η παγκόσμια ιστορία έχει αποδείξει πως σε καιρό κρίσης γεννιέται τέχνη. Είναι το μόνο σίγουρο. Το θέμα είναι πως αν απλά μιζεριάζεις και καταδικάζεις την κρίση, δεν κερδίζεις τίποτα απολύτως. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει μέσω της τέχνης να βρίσκουμε και έναν τρόπο να τα βγάλουμε πέρα μέσα σε όλο αυτό το σάπιο σκηνικό. Να θυμίζουμε στον εαυτό μας καθημερινά πως ένας τρόπος να βελτιώσουμε την κατάσταση είναι να κοιτάξουμε λίγο το κοινό καλό και όχι ο καθένας μόνο την κωλάρα του.Εσύ προσωπικά ως καλλιτέχνης, πώς τη βιώνεις την κρίση;
Τη βιώνω πολύ έντονα μπορώ να πω, όπως οι πιο πολλοί από εμάς. Το ζήτημα είναι περίπλοκο και έχει πολλές πλευρές. Όταν ένας καλλιτέχνης βγάζει τα προς το ζην του από αυτό που κάνει, επηρεάζεται φυσικά από τον τομέα των χρημάτων. Αν δηλαδή το κοινό που τον γουστάρει μπορεί να τον στηρίξει, πηγαίνοντας σε ένα live, αγοράζοντας ένα cd, ένα μπλουζάκι κ.τ.λ.Φυσικά, πρέπει να προσπαθούμε, ως καλλιτέχνες, να κρατάμε τις τιμές σε ένα λογικό επίπεδο για να μπορέσουν να έρθουν όλοι, να βγουν τα έξοδα (ενοίκιο, φόροι, μεταφορικά) κι έπειτα να μείνουν κάποια χρήματα στους καλλιτέχνες. Πρέπει και οι μαγαζάτορες να είναι περισσότεροι ελαστικοί με τις τιμές τους, ώστε από τη μια να μπορεί να έρχεται περισσότερος κόσμος και από την άλλη να έχουν και οι ίδιοι δουλειά. Εγώ, όπως και οι πιο πολλοί κοντά στην ηλικία μου, έχουμε ένα κάρο γαμησιάτικα κάθε μήνα, αλλά επιβιώνουμε.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πώς επιλέγεις τη θεματική των τραγουδιών σου; Από τι εμπνέεσαι;
Εμπνέομαι, κατά κύριο λόγο, από την καθημερινότητα. Από τους ανθρώπους γύρω μου, από καταστάσεις που βιώνω εγώ και οι κοντινοί μου άνθρωποι. Από κάποιο βιβλίο που θα διαβάσω ίσως, από τα γεγονότα που τρέχουν γύρω μας με τρομερή ταχύτητα, από τον αγώνα που δίνουμε όλοι καθημερινά για να επιβιώσουμε, από τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Επίσης από τα πάθη μου, τα λάθη μου και τα πιστεύω μου. Από ό,τι αγαπάω και σιχαίνομαι σε αυτήν τη ζωή. Η λίστα θα μπορούσε να συνεχιστεί για πάρα πολύ ακόμα.Η hip hop σκηνή παραμένει σήμερα γνήσια και underground;
Underground; Κοίτα, η συγκεκριμένη λέξη έχει παρερμηνευτεί πάρα πολύ στην Ελλάδα. Ο καθένας έχει να δώσει και μία δική του ερμηνεία στη λέξη underground. Αυτό που μπορώ εγώ να σου πω είναι πως υπάρχουν αρκετοί αξιόλογοι MCs στην Ελλάδα, έχουμε να δώσουμε πολλή τροφή στο λαό. Άλλωστε, το ελληνικό rap στις μέρες μας είναι ό,τι ήταν το ελληνικό rock στη δεκαετία του '80 και '90 για τον κόσμο.Βέβαια, το rap περιέχει και κάποια στοιχεία εγωισμού για το ποιος το κάνει καλύτερα, αλλά και αυτό χρειάζεται. Είναι κάτι σαν το αλατοπίπερο στο φαγητό. Μόνο που αν το τιγκάρεις στο αλατοπίπερο, το φαγητό δεν θα τρώγεται.Παρ' όλα αυτά, στις μέρες μας είναι το μόνο είδος μουσικής, μαζί με το punk, που ασχολείται με τα κοινά, με τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, με εσωτερικά ζητήματα και προβληματισμούς, όχι μόνο με αγάπες, λουλούδια και παπαριές: «μωρό μου σ' αγαπώ, μου λείπεις», «πεθαίνω, έλα να ζήσουμε το τρελό πάρτι», «με κεράτωσες», «τα μάτια σου είναι θάλασσες» κ.τ.λ. Εντάξει, είπαμε, όλοι αγαπήσαμε, αλλά ας βρουν και κάτι άλλο να πουν, έχει καταντήσει αηδία.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τέλος, γελάω με τους MCs που το παίζουν φραγκάτοι, μεγάλοι και τρανοί και είναι απλώς μια φτηνή απομίμηση των Αμερικανών για να το παίξουν κάποιοι σε γυναίκες στο club και να τις ρίξουν στο κρεβάτι, αλλά η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική.Αλλά έτσι δεν πάει; Δεν έχει σημασία ποιος είσαι, αλλά τι δηλώνεις. Όσοι στα αλήθεια βγάζουν τόσα πολλά χρήματα από αυτό, να τα χαίρονται, πραγματικά μαγκιά τους. Όμως, αμφιβάλω αν είναι ο ένας στους δέκα.
Υπήρξες μέλος των ιστορικών Freak Style Rockets και σήμερα συμμετέχεις στους περιβόητους Black Out Crew. Τι σημαίνει για σένα το break και η προπόνηση, παρά τις διακρίσεις στα μάρμαρα της εμπορικής Στοάς Καράσσο;
Το break για μένα ήταν, είναι και θα είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου.Η αλήθεια είναι πως δεν έχω τον χρόνο, πλέον, να προπονούμαι τόσο συχνά μαζί με την ομάδα όπως παλιά, όμως αυτό δεν αλλάζει την αγάπη μου για το break και φυσικά για την ομάδα. Νοιάζομαι και βοηθάω με όποιον τρόπο μπορώ και, παράλληλα, προπονούμαι όταν έχω τον χρόνο.Οταν χορεύω μαζί με τα παιδιά ξεχνάω τα πάντα, είμαι εκεί με ψυχή και σώμα, ξεφεύγω για λίγο από όσα με απασχολούν καθημερινά. Σίγουρα, θα μας έχει πετύχει στη στοά πολύς κόσμος να χορεύουμε, είναι ωραίο να κρατάς το break στον δρόμο, εκεί από όπου ξεκίνησε. Αλλά χρειάζεται και ένας χώρος που να πληροί τις προϋποθέσεις για σωστή προπόνηση, όπως για παράδειγμα ένα καλό παρκέ. Όπως είπε και αδερφός Κelment, λίγο πριν φύγουμε για το παγκόσμιο πρωτάθλημα (Battle Of The Year) στο οποίο η ομάδα κατέκτησε την 7η θέση, «10 χρόνια στα τσιμέντα και τα μάρμαρα, για 5 λεπτά στη σκηνή».
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
