Αυτός ο Τύπος Κινηματογραφεί τον Εαυτό του Κάθε Μέρα Για Τέσσερις Ωρες Χωρίς να Κάνει Τίποτα

Τους τελευταίους έξι μήνες, για τέσσερις ώρες κάθε μέρα, ο Benjamin Bennett κάθεται μόνος στο άδειο δωμάτιο του και εμφανίζεται σε livestreaming ακίνητος και χαμογελώντας με μια ζεν-σιωπή. Μέχρι τώρα, έχει ανεβάσει 116 ώρες πλάνων του, όπου κάθεται χωρίς να δίνει οποιαδήποτε λογική εξήγηση. Μετά την ανακάλυψη της δουλειάς του Ben, εν μέσω του 25ου livestream, φάνηκε σαν όλοι να ήθελαν να μάθουν γιατί κάποιος θα αφιέρωνε χρόνο για να κάνει κάτι τέτοιο. Ήταν τέχνη; Διαλογισμός; Ψυχική ασθένεια;

Με μια πρώτη ματιά, φάνηκε ότι είναι μια μορφή τέχνης, που έχει να κάνει περισσότερο με την αντοχή του περφόρμερ από ότι με το ίδιο το περιεχόμενο του έργου. Για παράδειγμα, πριν από ενάμιση χρόνο, ο Jay Z ραπάρισε το κομμάτι «Picasso Baby» ξανά και ξανά και ξανά, συνεχόμενα για έξι ώρες στο Pace Gallery στη Νέα Υόρκη. Το 1963, ο John Cage ανάγκασε μια ομάδα πιανιστών να παίξει 840 φορές στη σειρά το «Vexations» του Erik Satie, λόγω της αστείας μουσικής σημειογραφίας στο περιθώρια της σύνθεσης. Ίσως ο πιο διάσημος καλλιτέχνης του είδους ήταν ο Tehching Hsieh, ο οποίος έκανε μια σειρά από πρότζεκτ αντοχής, συμπεριλαμβανομένου ενός που κλειδώθηκε μέσα σε κλουβί, χωρίς να μπορεί να μιλήσει, να διαβάσει, να γράψει, ή να δει τηλεόραση για έναν ολόκληρο χρόνο. Πέρασε ακόμα ένα χρόνο ζώντας στους δρόμους, αρνούμενος να μπει σε κτήρια, έναν άλλο χρόνο δέθηκε με μία γυναίκα καλλιτέχνη με σκοινί και δεν επιτρεπόταν να την αγγίξει.

Συγκριτικά, οι 4ωρες συνεδρίες του Ben που κάθεται και χαμογελάει φαίνονται ήπιες, αλλά η δουλειά του μοιάζει να ακολουθεί την ίδια παράδοση. Του ζήτησα να μου τηλεφωνήσει μετά από μια συνεδρία, την οποία παρακολούθησα κατά διαστήματα στη διάρκεια του πρωινού και στη συνέχεια του μεσημεριανού. Ήταν ανησυχητικό. Με πήρε αμέσως μετά το τέλος του βίντεό του και για να απαντήσει τις ερωτήσεις μου, έκανε μεγάλες παύσεις 10 δευτερολέπτων η καθεμία.

VICE: Μόλις τελείωσες μια συνεδρία. Πώς νιώθεις αυτή τη στιγμή;
Benjamin Bennett: Αρκετά φυσιολογικά. Το πρόσωπο και τα πόδια μου πονάνε λίγο αλλά φαίνεται ότι ανακάμπτω από τον πόνο όλο και πιο γρήγορα.

Γιατί άρχισες να το κάνεις αυτό;
Δεν ξέρω. Μου φάνηκε ότι ήταν κάτι που έλειπε από το Ίντερνετ. Φαινόταν ότι ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει και κανένας άλλος δεν επρόκειτο να το κάνει.

Ναι, αλλά τι νιώθεις ότι έλειπε; Ποιος είναι ο σκοπός;
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ένας σκοπός. Το inbox μου είναι γεμάτο από ερωτήσεις γιατί το κάνω αυτό, αλλά δεν νομίζω ότι αυτή η ερώτηση ταιριάζει σε αυτό το είδος δραστηριότητας.

Λοιπόν, εννοώ, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα κάθονταν και θα χαμογελούσαν σε μια κάμερα για τέσσερις ώρες κάθε φορά.
Σίγουρα.

Υποθέτω ότι πραγματικά δεν καταλαβαίνω. Είναι κάποιου τύπου καλλιτεχνική περφόρμανς;
Ναι, σίγουρα θα μπορούσες να το τοποθετήσεις σε ένα πλαίσιο καλλιτεχνικής περφόρμανς και εγώ σίγουρα ενδιαφέρομαι για την τέχνη της περφόρμανς και τη σχεσιακή αισθητική. Νομίζω ότι στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο σημαντικό τι το θεωρώ πως είναι, είναι πιο σημαντικό τι το θεωρεί ο θεατής. Δεν είναι απαραίτητο για μένα να το κατηγοριοποιήσω. Ένα βιβλίο πάνω σε αυτό το θέμα, που με έχει επηρεάσει πολύ είναι το Artificial Hells: Participatory Art and the Politics of Spectatorship της Claire Bishop. Είναι πανέξυπνη. Αλλά δεν αισθάνομαι ότι είναι ένα πράγμα με κανόνες. Αυτό που βλέπεις είναι και αυτό που είναι. Εάν κάποιος μπορεί να το παρακολουθήσει, νομίζω ότι μπορεί να το καταλάβει. Ακόμα κι αν νομίζουν ότι δεν το καταλαβαίνουν, πιστεύω ότι αυτό που αντιλαμβάνονται ως μη κατανοητό είναι στην πραγματικότητα η σωστή κατανόηση.

Προετοιμάζεσαι με κάποιο τρόπο;
Ίσως πίνω λίγο νερό και ουρώ λίγο πριν να ξεκινήσω.

Πεινάς ή χρειάζεται να πας στην τουαλέτα πριν από τις συνεδρίες σου;
Όχι, ποτέ δεν πεινάω όταν το κάνω και δεν χρειάζεται να φάω πάρα πολύ φαγητό τις μέρες που το κάνω. Μια φορά ξέχασα να πάω για ούρηση και εντυπωσιάζομαι που δεν υπάρχουν περισσότερα σχόλια στο βίντεο.

Τι συνέβη;
Νομίζω ότι θα ήθελα να το αφήσω να αιωρείται ως μυστήριο.

Μπορεί να δεις κάποιον να ανοίγει την πόρτα στο 2:36:30

Εντάξει. Γιατί γελάς;
Νομίζω ότι εάν δεν γελούσα, τότε θα φαινόταν σαν να έκανα διαλογισμό και θα έμοιαζα απλά με κάποιον που είναι περίεργος μάρτυρας. Δεν νομίζω ότι κάποιος θα το παρακολουθούσε ή θα ενδιαφερόταν να το παρακολουθήσει. Και νομίζω ότι το γέλιο είναι καλύτερη αντανάκλαση του πώς θα ήθελα να απευθυνθώ στον κόσμο, από ότι εάν καθόμουν απλώς εκεί χωρίς να χαμογελάω. Πιστεύω ότι αντισταθμίζει τη σοβαρότητα της διάρκειας.

Διάβασα ότι αναγκάζοντας τον εαυτό σου να χαμογελάσει, όταν δεν θέλεις, σε κάνει να νιώθεις πιο ευτυχισμένος. Αισθάνεσαι πιο ευτυχισμένος.
Μερικές φορές, νιώθω έτσι. Πιστεύω, ότι απλώς κοιτώντας τον εαυτό μου να χαμογελάει, συχνά ήταν πραγματικά διασκεδαστικό και με έκανε να γελάω πιο δυνατά, κάτι που δημιουργεί ανάδραση. Μερικές φορές αισθάνομαι γελοίος, μερικές φορές λυπημένος, αλλά κατά κύριο λόγο νιώθω φυσιολογικός. Νομίζω ότι είναι πιθανό να δούμε μια σειρά από συναισθήματα στο πρόσωπό μου, μέσω του χαμόγελου.

Κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη όλη μέρα;
Ναι.

Σε κάποιο σημείο, κάποιος κλέφτης μπήκε στο σπίτι σου και δεν αντέδρασες, πώς ήταν αυτό;
Συνέβη γύρω στην Ημέρα των Ευχαριστιών. Άκουσα ένα χτύπημα στην πόρτα και ήμουν μόνος στο σπίτι. Έπειτα άκουσα μερικά δυνατά χτυπήματα και κάποιος μπήκε και άρχισε να ψάχνει κάτω ενώ ήμουν στον πάνω όροφο. Αυτό μου φάνηκε ύποπτο επειδή ο συγκάτοικός μου έλειπε στη δουλειά, οπότε σκέφτηκα ότι κάποιος κλέφτης μπήκε μέσα. Ήξερα όμως από την αρχή ότι δεν επρόκειτο να κουνηθώ. Έπειτα τον άκουσα, να έρχεται προς το δωμάτιό μου. Άνοιξε την πόρτα και είπε «Γεια σου». Δεν κουνήθηκα, έκλεισε την πόρτα και έφυγε από το σπίτι. Και έπειτα ολοκλήρωσα τη συνεδρία. Διαπίστωσα ότι είχε κλωτσήσει την πόρτα.

Γιατί ήταν τόσο σημαντικό να παραμείνεις στη θέση σου ενώ κάποιος εισέβαλλε στο σπίτι σου. Γιατί να μην κάνεις ένα διάλειμμα, να δεις ποιος είναι και να κάνεις μια άλλη συνεδρία αργότερα;
Λοιπόν, ήξερα πως εάν δεν αντιδρούσα, ότι και να συνέβαινε σε αυτή την περίπτωση θα γινόταν ένα πραγματικά καταπληκτικό βίντεο. Νομίζω ότι το να κάνω αυτό το βίντεο ήταν πιο σημαντικό για μένα εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Μεταδιδόταν ζωντανά, αλλά δεν πιστεύω ότι κάποιος παρακολουθούσε εκείνη την ώρα. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή, αλλά ήξερα πως το να μην αντιδράσω ήταν το καλύτερο πράγμα που είχα να κάνω και τώρα υπάρχει ένας τύπος εκεί έξω που έχει να πει τη δική του τρελή ιστορία.

Η συχνότητα αυτών των βίντεο αυξάνεται. Γιατί;
Υποθέτω ότι το θεωρώ καλή χρήση του χρόνου μου. Επίσης, ήλπιζα ότι θα έβγαζα περισσότερες ώρες online πριν οποιοσδήποτε παρατηρήσει τι έκανα, επειδή τότε θα ήταν ακόμα πιο συναρπαστικό για κάποιον να πέσει πάνω στα βίντεό μου.

Θα το έκανες για περισσότερες από τέσσερις ώρες κάθε φορά;
Σκέφτηκα να κάνω το εγχείρημα, εργασία πλήρους απασχόλησης. Να κάθομαι και να χαμογελάω για 40 ώρες την εβδομάδα, αλλά θα έπρεπε κάπως να στηρίξω οικονομικά τον εαυτό μου με ένα τρόπο που δεν υποβαθμίζει το έργο. Η λήψη χορηγιών θα ήταν ένας αξιοπρεπής τρόπος να το κάνω, αλλά πέρα από αυτό, το να συνεχίσω την ημερήσια εργασία μου [σε κρατικό ραδιοφωνικό σταθμό] ίσως είναι ο καλύτερος τρόπος να το κάνω. Ή θα μπορούσα να ροκανίσω τις οικονομίες μου μέχρι να τελειώσουν και έπειτα να δω τι θα κάνω στη συνέχεια. Μέχρι στιγμής, από τις χορηγίες μέσω της ιστοσελίδας μου, έλαβα συνολικά 24 δολάρια, τα μισά από αυτά ήταν από την μητέρα μου.

Τι είδους αντιδράσεις έχεις λάβει μέχρι τώρα;
Τα σχόλια στο YouTube και σε άλλες ιστοσελίδες είναι περισσότερο απορριπτικά, αλλά τα email που λαμβάνω είναι κυρίως θετικά και υποστηρικτικά. Λαμβάνω email από όλο τον κόσμο που λένε πολύ υποστηρικτικά πράγματα. Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι που στέλνουν email ενδιαφέρονται πραγματικά για το διαλογισμό ή κάνουν διαλογισμό και τους αρέσει αυτό που κάνω. Πολλοί άνθρωποι λένε πως αυτό που κάνω τους κάνει να χαμογελούν.

Και μόνο το γεγονός ότι μεταδίδεις κάτι τέτοιο δείχνει ότι επιζητάς μια αντίδραση.
Δεν επιζητώ μια αντίδραση, αλλά την καθιστώ διαθέσιμη για τον κόσμο. Μερικοί καλλιτέχνες που κάνουν ανάλογα έργα είναι οι Tehching Hsieh και Tom Friedman με το έργο 1,000 Hours of Staring - αν και αυτό που κάνω δεν συγκρίνεται με τίποτα.

Σε ανησυχεί καθόλου το θέμα ύπαρξης μακροχρόνιων επιπτώσεων;
Κάποιος μου είπε ότι οι άνθρωποι που εργάζονται στη βιομηχανία υπηρεσιών -που πρέπει να χαμογελούν όλη την ώρα ενώ δεν το θέλουν- πεθαίνουν νωρίτερα. Αλλά δεν ξέρω εάν αυτό είναι αλήθεια.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.