Μια Νύχτα με τον LightStep τον Αληθινό Υπερήρωα του Montreal

​

Εδώ και δύο χρόνια, το Montreal έχει τον δικό του υπερήρωα. Είναι ένας υπερήρωας που δεν ανήκει στην αστική ομάδα πολεμιστών του εγκλήματος, που λέγεται New York Initiative, ούτε και στην πιο στιλάτη ομάδα των Real Life Super Hero Project. Ο δικός μας ήρωας είναι κοντός, αδύνατος, vegan και ορίζει τον εαυτό του ως ομοφυλόφιλο και φανατικά φεμινιστή. Επιπλέον επιθυμεί να του απευθύνουν τον λόγο χρησιμοποιώντας το «αυτοί». Κοινώς, αυτοί δεν είναι αυτό που περιμένεις να δεις όταν σκέφτεσαι έναν σούπερ ήρωα.

Φίλες και φίλοι, ο LightStep.

Ο LightStep είναι κομμάτι μιας ευρύτερης κοινότητας που ονομάζεται Real Life Superheroes (RLSH), μιας παγκόσμιας ομάδας ανθρώπων από τη Αργεντινή μέχρι το Ηνωμένο Βασίλειο, που έχουν αποφασίσει να περιπολούν τους δρόμους των πόλεών τους, κάνοντας καλές πράξεις και παλεύοντας εναντίον του κακού. Αυτές οι πράξεις μπορεί να είναι κάτι τόσο απλό, όσο το να βοηθάς κάποιον να αλλάξει λάστιχο στην περιοχή του Brampton, να μοιράζεις ρούχα στους άστεγους του Windsor, μέχρι το να πολεμάς κανονικά το έγκλημα, κάτι που οδήγησε στην φυλακή ένα μέλος της κοινότητας του RSLH στην Washington για πρόκληση σωματικής βλάβης. Ο LightStep όμως πιστεύει (πιστεύουν;) ότι αποκλιμάκωση οριακών καταστάσεων, είναι πολύ πιο σημαντική από μια στολή, ή το να ψεκάζεις κόσμο που υποπτεύεσαι ότι έχει εμπλακεί σε καυγά με σπρέι πιπεριού (πάλι από μέλη της RLSH στην Washington). «Ο κόσμος αναγνωρίζει και συνδέεται άμεσα με την εικόνα ενός υπερήρωα, με κάποιον ο οποίος είναι ανώνυμος και για οποιονδήποτε λόγο, θέλει να βοηθήσει το κοινό με τις καλές του πράξεις», μου λέει ο LightStep, «αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το θέμα είναι να είσαι στο σωστό σημείο, την κατάλληλη στιγμή».

Η στολή του LightStep θα μπορούσε να έχει βγει από το Mad Max. Μια μαύρη ολόσωμη στολή με κουκούλα, από πάνω μια μπλούζα φτιαγμένη από Kevlar και πάνω από όλα αυτά, ένα προστατευτικό μπουφάν για μοτοκρός, επιγονατίδες, επικαλαμίδες και μια κάμερα GoPro για να καταγράφει τις περιπολίες του. «Με προστατεύει από μαχαιριές και σφαίρες», μου λένε. «Δεν είναι για παιχνίδι η στολή μου». Ο LightStep με άφησε να τον (τους;) ακολουθήσω σε μια περιπολία του στην πολυσύχναστη St. Laurent Street το Halloween που μας πέρασε, αλλά μου είπε να μεταμφιεστώ. «Αν δεν είσαι ντυμένος θα είναι κάπως καταθλιπτικό». Φόρεσα μια μπλε περούκα, έβαψα το πρόσωπό μου και φόρεσα αναπαυτικά παπούτσια… θα περπατούσαμε όλη την νύχτα.

Καθώς πλησιάζουμε την γεμάτη μπαρ περιοχή στο κάτω μέρος της St. Laurent, μας σταματάει πολύς κόσμος, ο οποίος θέλει να φωτογραφηθεί με τον LightStep. Το μεθύσι που υπάρχει παντού είναι συγκλονιστικό, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι δεν έχουμε καν πιάσει τα μεσάνυχτα.

Κάνουμε μια στάση για να πάρουμε πίπες για κρακ -τις οποίες θα μοιράσει δωρεάν σε χρήστες o ήρωας μας, σε μια προσπάθεια να αποτρέψει εγκληματικές ενέργειες- τις οποίες ο LightStep τοποθετεί στην τσάντα του, μαζί με είδη πρώτων βοηθειών, κουτάκια για βελόνες, γάντια λάτεξ, προφυλακτικά, κάλτσες, γάντια και καπέλα.

Συνεχίζουμε την περιπολία μας, πηγαίνοντας προς την πλατεία Berri-UQAM, που είναι γεμάτη από εμπόρους ναρκωτικών και χρήστες. «Έχουν τύχει περιστατικά όπου χρήστες μου πέταξαν βελόνες… για πλάκα βέβαια, αλλά και πάλι έπρεπε να τις αποφύγω», λέει ο LightStep. Φτάνοντας στην πλατεία, μου αποκαλύπτει την ιστορία του.

Στα μέσα του 2012, ο άνθρωπος που θα γινόταν ο LightStep είχε μόλις μετακομίσει στο Montreal με τον τότε σύντροφό του. Προσπαθώντας να συνδεθούν με την πόλη και να την καταλάβουν καλύτερα, άρχισαν να περπατάνε τις βραδινές ώρες, γνωρίζοντας τους νυχτόβιους τύπους του Montreal. Ένα βράδυ, στο πάρκο Jeanne Mance, στις παρυφές του Mount Royal, συναντούν έναν τύπο ο οποίος έψαχνε τα περιεχόμενα ενός σακιδίου που φαινόταν πως δεν ήταν δικό του. Παίρνοντας το σακίδιο στα χέρια του, ο LightStep εντόπισε τον πραγματικό του ιδιοκτήτη, ο οποίος εξεπλάγην που του επεστράφη το MacBook Pro του.

Η ιδέα του ήρωα που κάνει το καλό, είχε φυτευτεί πια στο μυαλό του.

Την επόμενη μέρα, ο LightStep αναρωτήθηκε αν θα ήταν δυνατόν να προσπαθήσει να είναι στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή. Οι φίλοι του είπαν ότι απλά θα έβαζε τον εαυτό του σε κίνδυνο, αλλά εκείνο το βράδυ ήταν το πρώτο που ο LightStep βγήκε στους δρόμους σαν επίδοξος ήρωας.

«Ήταν το βράδυ που συνάντησα τον Hawk». Στις 6 Αυγούστου του 2012, ο LightStep βγαίνει στους δρόμους φορώντας τα «κανονικά» του ρούχα και φαίνεται σαν όλους τους άλλους. Η πρώτη του βραδιά ξεκίνησε απλά με το να βοηθήσει κάποιους τουρίστες που είχαν χαθεί και να παρέμβει σε κάποιους ήπιους τσακωμούς. Την θεώρησε επιτυχημένη. Γυρνώντας όμως στο σπίτι του, ο LightStep εντοπίζει έναν άντρα με παντελόνι παραλλαγής, ένα σκονισμένο δερμάτινο τζάκετ και ένα πουκάμισο bowling να κουβαλάει μια μεγάλη τσάντα κουτσαίνοντας. Με τα κατακόκκινα μάτια του και με τις ουλές που κουβαλούσε στο πρόσωπό του, ο τύπος ήταν τρομακτικός. Ο LightStep τον πλησίασε και τον ρώτησε πως τον λένε. Ήταν ο Hawk.

«Όταν του έκανα ερωτήσεις, απλά έκανε γκριμάτσες ή γρύλιζε. Κάποια στιγμή μου είπε ότι έψαχνε ένα πανδοχείο και τον ρώτησα από ποιον πλανήτη είχε κατέβει».

Τότε ήταν που ο Hawk είπε ότι «απόψε θα σκοτώσω κάποιον» και έδειξε στον LigthStep το πιστόλι που είχε χωμένο στο παντελόνι του, επαναλαμβάνοντας συνέχεια την φράση του, σχεδόν τραγουδιστά. «Απόψε θα σκοτώσω κάποιον, απόψε θα σκοτώσω κάποιον».

Ο LightStep ήξερε πλέον πως έπρεπε να μείνει μαζί του. «Θεώρησα πως αν ήταν να με σκοτώσει θα το είχε κάνει από την αρχή, επομένως έμεινα», μου λέει. «Κατάλαβα πως μου είχε δοθεί ένα προνόμιο εκείνο το βράδυ, ένα προνόμιο που έπρεπε να εκμεταλλευθώ».

Οι δύο τους περπάτησαν δυτικά μέχρι που συνάντησαν μια παρέα που έφευγε από ένα μπαρ. Ο Hawk είπε πως «αυτούς δεν τους σκοτώνω! Αυτοί οι τύποι είναι αδέρφια, δεν τα σκοτώνω τα αδέρφια μου». Τους χαιρέτησε όλους έναν έναν, τους μίλησε για λίγο, κάνοντας τράκα ένα τσιγάρο.

Με τον Hawk απασχολημένο, ο LightStep βρήκε την ευκαιρία και κάλεσε την Άμεση Δράση. Μόλις ένα λεπτό αργότερο, εμφανίστηκε ένα περιπολικό. «Ο αστυνομικός μου έκανε νόημα, για να επιβεβαιώσει ότι εγώ τους κάλεσα, μετά μου δείχνει τον Hawk και εγώ γνέφω καταφατικά. Αυτό ήταν. Ήρθαν άλλα τέσσερα περιπολικά, τον αρπάζουν και του φεύγει το όπλο. Αυτό ήταν όλο. Τον συνέλαβαν».

Αυτή είναι η μια εκ των τριών περιστάσεων που ο LightStep έχει απευθυνθεί στην αστυνομία τα τελευταία δύο χρόνια. «Νομίζω ότι γενικά είναι μεγάλη μαλακία να καλείς της αστυνομία για να αντιμετωπίσει άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας, αλλά σε αυτήν την περίπτωση ο τύπος είχε όπλο και ήθελε να το χρησιμοποιήσει για να κάνει κακό σε κάποιον».

Ο LightStep είναι πολύ επιφυλακτικός (επιφυλακτικοί ίσως…) απέναντι στην αστυνομία και αυτός είναι και ένας από τους λόγους που κάνει τις περιπολίες του, ελπίζοντας ότι μέσω αυτών το όλο το πλάνο θα πάρει το μέγεθος που εκείνος φαντάζεται. Ή εκείνοι. «Αυτό το αστυνομικό κράτος καταπατά τα δικαιώματά μας. Υπάρχει μια ολοένα και πιο έντονη στρατικοποίηση της αστυνομίας, ειδικά μετά από όλες αυτές τις ιστορίες περί τρομοκρατίας», λέει ο LightStep με στόμφο.

«Το ερώτημα βέβαια που τίθεται, είναι το πώς μπορούμε να ενισχύσουμε τις κοινότητές μας. Για παράδειγμα, φαντάσου έναν κόσμο χωρίς αστυνομία», λέει ο LightStep. «Πώς θα ήταν αυτός; Μπορείς να φανταστείς ένα νούμερο που θα μπορούσες να καλέσεις πέρα από αυτό της Άμεσης Δράσης; Ποιος θα απαντούσε αυτό το τηλεφώνημά σου;».

Σκέπτομαι ποιος θα ήλεγχε αυτούς τους ανθρώπους. Τα πρώτα αστυνομικά σώματα ήταν ουσιαστικά εθελοντικά και όλο αυτό ακούγεται απλά σαν μια υπόθεση μεταφοράς εξουσίας. Ο LightStep όμως διαφωνεί.

«Όλα αυτά που μας οδήγησαν ως εδώ, όλη η πορεία της ιστορίας, όλα αυτά μας δείχνουν ότι κάτι πολύ βασικό δεν λειτουργεί. Άρα πρέπει να δοκιμάσουμε κάτι άλλο, πρέπει να δράσουμε χωρίς να κοιτάμε την ιστορία. Δεν λέω να την ξεχάσουμε, αλλά πρέπει να κινηθούμε με μα ελαφρότητα και μια ελευθερία που θα μας επιτρέψει να δράσουμε διαφορετικά, να συνδεθούμε διαφορετικά, να αγαπήσουμε διαφορετικά, να μάθουμε, να μοιραστούμε». Μέσα από το μεταλλικό πλέγμα της μάσκας του, βλέπω μια λάμψη στα μάτια του LightStep.

«Μου καθαρίζεις σε παρακαλώ την μάσκα μου; Έχει αρχίσει να θολώνει πάλι».

Στην γωνία της St. Laurent και της Prince Arthur, ένας μεγάλος όχλος έχει μαζευτεί μπροστά από το φαγάδικο La Belle Province. Ο LightStep τρέχει προς τα εκεί, μαζί με διάφορους αστυνομικούς. Ο κόσμος ζητωκραυγάζει και ενθαρρύνει δύο άντρες που παλεύουν, αν και τον έναν από τους δύο τον κρατάνε δύο άτομα. Μέσα σε δευτερόλεπτα, οι αστυνομικοί έχουν διαλύσει τον όχλο και εγώ έχω μπερδευτεί τελείως. Προς στιγμήν, χάνω την επαφή μου με τον ήρωά μας.

Τον εντοπίζω (μπορεί και τους) λίγες στιγμές αργότερα. Μου λένε πως «κοίτα δεν είμαι εδώ για να αντικαταστήσω τους αστυνομικούς. Δεν με ενδιαφέρει να πάρω στο κυνήγι ληστές τραπεζών που κουβαλάνε σακιά με νομίσματα, ή αυτούς που κλέβουν για να επιζήσουν, ή αυτούς που πουλάνε ναρκωτικά, ή αυτούς που εκπορνεύονται. Δεν με ενδιαφέρουν τέτοιου είδους εγκλήματα». Μου λένε (το συνήθισα νομίζω) πως οι αληθινοί εγκληματίες έχουν δουλειές γραφείου και σκοπός τους είναι να κρατάνε τους φτωχούς στην φτώχεια τους, αλλά ούτε αυτούς κυνηγάνε. Ο (Οι) LightStep είναι εδώ για την κοινότητα, για να αποτελέσει την έμπνευση για την αλληλοϋποστήριξη των πολιτών.

Με την βραδιά να πλησιάζει στο τέλος της, συνειδητοποιώ πως ο LightStep δεν είναι απλά ο άνθρωπος κάτω από την μάσκα (ο αδύνατος, vegan ομοφυλόφιλος φεμινιστής), αλλά μια περσόνα που υπάρχει με την βοήθεια αυτού του vegan ομοφυλόφιλου φεμινιστή. Ο LightStep θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε θέλει και μπορεί να σηκωθεί και να δράσει.

Οδηγώντας το ποδήλατό μου στη St. Dominique, ακούω μια κοπέλα να ουρλιάζει: «Γιατί δεν βγάζεις τον σκασμό και να πας στον διάολο;»

Γυρίζω, αφήνω το ποδήλατό μου και πλησιάζω μια ομάδα νεαρών γυναικών γύρω στα 19. Ένας ψηλός, μεγαλόσωμος άντρας τις ακολουθεί. Τις ρωτάω αν είναι καλά και μια κοπέλα της παρέας, με πολύ έντονη φωνή μου λέει πως δεν θυμούνται που έχουν παρκάρει. Δευτερόλεπτα αφότου καταφτάνω, ο μεγαλόσωμος άντρας εξαφανίζεται. Έτσι απλά. Μετά από μια σύντομη έρευνα, βοηθώ τις κοπέλες να βρουν το αμάξι τους.

Η κοπέλα με την έντονη φωνή με αγκαλιάζει και μου λέει απλά: «Μας έσωσες».

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.