Κάποια «Μέταλλα» δεν Σκουριάζουν Ποτέ

Με τον Νίκο και τον Θοδωρή γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, αφού υπήρξαμε και οι τρεις μαθητές του τιμημένου 3ου Γυμνασίου και 3ου Λυκείου Καλλιθέας. Από τότε βέβαια έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα. Για τον Νίκο και τον Θοδωρή όμως υπάρχει κάτι που δεν άλλαξε ποτέ - κι αυτό είναι η αγάπη τους για το Heavy Metal. Είναι όπως ακριβώς τους θυμάμαι στο σχολείο, ίδια μαλλιά, ίδια ρούχα, ίδιο γέλιο. Έχουν την ίδια μπάντα (Strikelight - με τον πρώτο στην κιθάρα και τον δεύτερο στο μπάσο), με την οποία έχουν αισίως κυκλοφορήσει δύο δίσκους και έχουν πραγματοποιήσει δεκάδες live - τόσο εδώ όσο και στο εξωτερικό. Η underground Heavy Metal σκηνή της Ελλάδας δεν έχει τεράστιο κοινό, έχει όμως πιστό. Και ο Νίκος με τον Θοδωρή είναι δύο εξ αυτών.

Συναντηθήκαμε στο studio που διατηρεί ο Νίκος τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Το studio Entasis, -πού αλλού;- στην Καλλιθέα. Είναι ο μόνος που εξακολουθεί να μένει εκεί (απ' τους τρεις μας) - όταν όμως έχεις ζήσει και περπατήσει μια πόλη τόσο πολύ, παραμένει "σπίτι σου", όπως και να 'χει. Έτσι λοιπόν, δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα να βρω το studio. Σ' αυτό, βέβαια, βοήθησαν και οι Twisted Sister που ακούγονταν από τα ανοιχτά παράθυρα στην διαπασών. Όπως ήταν επόμενο, δεν άκουσε ποτέ και κανείς το κουδούνι, ευτυχώς όμως ήταν ξεκλείδωτα. Προνοητικοί. Ανεβαίνω. Θυμόμαστε λίγο τα παλιά, φτιάχνουμε καφέ και ξεκινάμε. Εξακολουθούμε να ακούμε Twisted Sister.

VICE: Ποιος ήταν ο πρώτος δίσκος που αγοράσατε;

Νίκος: Από το Μοναστηράκι, παλιά, το Iron Maiden και το Piece of Mind των Iron Maiden.

Θοδωρής: Το Iron Maiden των Iron Maiden σε ηλικία 12 χρονών.

Έχετε αντιμετωπίσει ποτέ περίεργα σχόλια λόγω της εμφάνισής σας;

Νίκος: Δεν θα έλεγα ποτέ κάτι το τραγικό όπως τις ιστορίες που ακούγαμε για τα '80s, αλλά κατά καιρούς μια αποστροφή την εισπράξαμε στο σχολείο, στο δρόμο, αλλά και από «καλοπροαίρετους» γείτονες.

Θοδωρής: Ξύλο με ψευτόμαγκες για τα μαλλιά μου και ένα t-shirt των Maiden. Να σε σταματάνε οι μπάτσοι για εξακρίβωση στοιχείων ήταν και είναι νομίζω ψιλοσυνηθισμένο στην φάση μας. Νομίζουν, κάθε φορά, ότι έπιασαν τον μεγάλο έμπορο ναρκωτικών κ.λπ.. Επίσης, οι γειτόνισσες έλεγαν στους δικούς μου συνέχεια «Πότε θα κουρευτεί ο Θοδωράκης;»… Ωραία χρόνια.

Είστε μια δεμένη παρέα και δεμένη μπάντα από τότε. Τι είναι όμως εκείνο που σας δένει πιο πολύ; Είναι η μουσική ή η επικοινωνία γενικότερα; Ή και τα δύο αυτά μαζί;

Νίκος: Το γεγονός ότι μας συνδέει παλιά και μακροχρόνια φιλία, σε συνδυασμό με την αγάπη γι' αυτή τη μουσική και το πώς μεγαλώνοντας ανακαλύπταμε μαζί μπάντες, βιώναμε καταστάσεις όπως συναυλίες, ξενύχτια κ.τ.λ.. Όταν μια μπάντα την ενώνει και η φιλία εκτός από τη μουσική είναι πιο πιθανό να μείνει δεμένη στον χρόνο.

Θοδωρής: Μας δένει η αγάπη για το Heavy Metal, μας δένει ο κοινός τρόπος ζωής, το κοινό γούστο στις ώριμες γυναίκες και το αλκοόλ. (γέλια)

Υπάρχουν άτομα που ανήκαν στην παρέα/στον χώρο και που, τέλοσπάντων, με τα χρόνια άλλαξαν τελείως γούστα, στέκια κ.τ.λ.;

Νίκος: Πάρα πολλοί. Στο σχολείο ήταν μια κλασική περίπτωση κάποιος να ακούει και να ντύνεται «heavy metal» μόνο και μόνο για να το παίξει μάγκας ή να ξεχωρίσει. Ατάκα που λέγαμε όσο μεγαλώναμε και βλέπαμε άτομα που κάναμε παρέα να έχουν «προδώσει» το Metal είναι ότι «ξεπουλήθηκαν για να βρουν γκόμενα».

Θοδωρής: Υπήρχαν άτομα που μεγαλώσαμε μαζί, γνωστοί απ' το συνάφι αλλά και κάποια πρώην μέλη της πρώιμης σύνθεσης της μπάντας που είτε άλλαξαν για είναι πιο προσιτοί στα «θέλω» της μάζας -κοινώς έγιναν trendουλες-, είτε για να «σενιαριστούν» και να βρουν καμιά γκόμενα κ.λπ. τραγελαφικά. Νομίζω ότι είχαν μια επιδερμική σχέση με το Heavy Metal αλλά χαίρομαι πολύ όταν με βλέπουν μετά από χρόνια και μου λένε «Πω, πω δεν άλλαξες καθόλου».

Σας έχει ζητήσει ποτέ -πρώην φυσικά- κοπέλα σας π.χ. να κουρευτείτε;

Νίκος: Όχι.

Θοδωρής: Όχι γιατί τους άρεσα γι' αυτό που είμαι.

Θέλω ένα top 5 δίσκων (και απ' τους δυο).

Νίκος: Angelwitch - Angelwittch, Heavy Load - Death or Glory, Cirith Ungol - Frost And Fire, Tyrant - Anthology, Exciter - Heavy Metal Maniac.

Θοδωρής: Heavy Load - Stronger Than Evil, Angelwitch - Angelwitch, Tokyo Blade - Tokyo Blade, Praying Mantis - Time Tells No Lies, Diamond Head - Lightning To The Nations.

Πρόσφατα παίξατε στην Κύπρο, στο φεστιβάλ Power of the Night. Πείτε μου μερικά πράγματα γι' αυτήν την διοργάνωση, αλλά και την εμπειρία σας γενικότερα.

Νίκος: Πρόκειται για έναν θεσμό που καθιερώθηκε τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο. Φεστιβάλ φτιαγμένο από οπαδούς για οπαδούς. Ήταν απίστευτη εμπειρία. Καταρχάς ήταν όλα τρομερά οργανωμένα. Η πώρωση χτύπησε κόκκινο.

Θοδωρής: Το Power of the Night ήταν πολύ απλά ό,τι καλύτερο, τα τελευταία χρόνια, τόσο από άποψη οργάνωσης όσο και από άποψη χώρου. Απίστευτα άτομα, μικρότερων κυρίως ηλικιών (γνώστες της underground Metal σκηνής), full ενέργεια και φυσικά πολύ δυνατά live. Ανυπομονώ να επιστρέψουμε σύντομα, το κοινό διψάει για live - το δηλώνουν άλλωστε και οι αντιδράσεις τους. Είναι ωραίο κοινό, παθιασμένο - ακριβώς όπως εμείς.

Υπάρχει κάποιο άλλο είδος μουσικής το οποίο να ακούτε σχετικά ευχάριστα; Και αν ναι, ποιο;

Νίκος: Λόγω επαγγέλματος ακούω και ασχολούμαι με πολλά είδη μουσικής - και σε πολλά από αυτά έχω βρει τραγούδια που με αγγίξαν. Από hip-hop μέχρι και έντεχνα. Ακόμα και dance. Μου αρέσει πολύ η Italo Disco σκηνή των '80s, ίσως λόγω αυτής της μελωδικής της νοσταλγίας.

Θοδωρής: Εννοείται, '70s Rock, Hard Rock κ.ά..

Η Heavy Metal σκηνή μπορεί να μην έχει τεράστιο κοινό στην Ελλάδα, έχει όμως -σίγουρα- φανατικό. Στα δικά σας live, τι κλίμα επικρατεί συνήθως και τι σχόλια ακούτε;

Νίκος: Ακριβώς όπως το είπες. Το κοινό είναι φανατικό και πιστό. Είμαστε και εμείς μια μπάντα που αποτελείται πρώτα από οπαδούς και μετά από μουσικούς με αποτέλεσμα να είμαστε πολύ κοντά με το κοινό. Καλή βραδιά δεν είναι μόνο μια βραδιά με πολύ κόσμο αλλά αυτή με το σωστό κόσμο. Όταν ικανοποιείται αυτή η συνθήκη το αποτέλεσμα είναι το λιγότερο κολασμένο.

Θοδωρής: Θα συμφωνήσω με τον Νίκο.

Αν είχατε την δυνατότητα να διοργανώσετε ένα φεστιβάλ όπως ακριβώς το ονειρεύεστε, ποιες μπάντες θα συμπεριλαμβάνετε (ελληνικές και ξένες) και τι θα φροντίζατε γενικά να έχει/παρέχει αυτό;

Νίκος: Θα είχε τις μπάντες που ανέφερα στο TOP 5, καμιά 50αριά ακόμα ξένες, καμια 50αριά ακόμα ελληνικές όπως Wrathblade, Sacral Rage, Demolition Train μπλα, μπλα, μπλα. Είσοδος 5 ευρώ και με την είσοδο θα είχες απιεριόριστη κατανάλωση μπύρας και κρέατος. Ναι, να σημειωθεί ότι θα είχε καμια διακοσαριά ψησταριές με όλα τα καλά. Θα διαρκούσε Τρίτη έως Κυριακή. Δευτέρα ξεκούραση και από Τρίτη πάλι. Όλα αυτά σε ένα χώρο δίπλα σε μια μαγευτική παραλία τύπου Εγκρεμνούς Λευκάδος. Τι; Ζητάω πολλά; Ονειρεύεστε είπες. Και αν το τραβήξω, θα έβαζα τις πανσέτες να τις σερβίρουν διάσημες πορνοστάρ.

Θοδωρής: Θα είχε τους Heavy Load και θα ήμασταν support.

Η φωτογραφία είναι του Θέμη Γιαννόπουλου.

Η μουσική αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σας. Δεν ακούτε απλώς metal, είστε. Φαίνεστε. Αυτό όμως είναι μια δική σας προσωπική επιλογή και ενδεχομένως ευχαρίστηση. Ποια είναι γενικά η γνώμη σας για την εικόνα (κάποιου) σε σχέση με την μουσική που ακούει ή παίζει; Πρέπει να συνάδει απαραίτητα;

Νίκος: Μπα, απλά όταν ακούς Heavy Metal και όχι απλά νότες και είσαι συνειδητοποιημένος και είναι συνειφασμένη η μουσική με την ιδιοσυγκρασία σου, είσαι συνήθως και περήφανος γι' αυτό. Κι όταν είσαι για κάτι περήφανος, θες να το δείχνεις. Το Heavy Metal είναι μια μουσική που σε κάνει να αισθάνεσαι ξεχωριστός και θες να το δείξεις και να το εκφράσεις. Να τιμήσεις το συγκρότημα που απεικονίζει η μπλούζα σου γιατί πίσω από αυτό υπάρχει μια ιδέα. Ενώ ας πούμε, αυτός που ακούει Πλούταρχο ή Βανδή ή Spice Girls τι να μας πει; Για ποια ιδέα; Για αγάπες, λουλούδια και χορούς; Αυτές οι μουσικές είναι για διασκέδαση. Το Metal ψυχαγωγεί.

Θοδωρής: Το image υπάρχει για σε ξεχωρίζει από την μάζα. Εγώ, προσωπικά, καραγουστάρω τα κολλητά μου τζιν, τις καμπάνες, τα t-shirt μου και νιώθω πολύ πιο "cool" από ένα θύμα της μόδας και των προτύπων που πλασάρουν τα μ.μ.ε..

Όταν έχετε χρόνο συναντιέστε προκειμένου να τζαμάρετε ή να δοκιμάσετε κάποιο νέο κομμάτι. Σωστά; Πώς καταλήγουν συνήθως αυτές οι συναντήσεις; Πόσα κουτάκια μπύρας θα βρει κανείς στο τέλος της πρόβας;

Νίκος: Οι πρόβες είναι σταθερές, δεν συναντιόμαστε "όταν έχουμε χρόνο". Είναι ο τρόπος να ξεφύγουμε έστω για λίγες ώρες από την μιζέρια της εποχής μας. Να δημιουργήσουμε αλλά και να διασκεδάσουμε. Ξεκινάς με αρκετά μπουκάλια μπύρας, όταν τελειώσει η πρόβα λες "Δεν πάμε και για κάνα ποτό;" και κάπως έτσι ξυπνάς την άλλη μέρα και νιώθεις το κεφάλι σου να βράζει.

Θοδωρής: Κάθε πρόβα είναι ένα δίωρο πάρτυ έξω από την πραγματικότητα.

Η φωτογραφία είναι του Θέμη Γιαννόπουλου.

Το παλιότερο μπλουζάκι (μπάντας) που έχετε;

Νίκος: Πλέον, ένα μπλουζάκι της ελληνικής μπάντας Marauder. Το έχω από το 2003 νομίζω. Είχα και παλιότερα αλλά έλιωσαν. (γέλια)

Θοδωρής: Έχω ένα original tour t-shirt Thin Lizzy του 1981. Όπως καταλαβαίνεις το προσέχω σαν τα μάτια μου.

Η φωτογραφία (από τα παλιά) είναι ευγενική παραχώρηση του Νίκου Παπακώστα.

Η φωτογραφία (επίσης από τα παλιά) είναι ευγενική παραχώρηση του Θοδωρή Βογιατζή.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.