Μουσική

Fedde Le Grand: Πώς το "Put Your Hands Up for Detroit" Άλλαξε τη Ζωή μου

Στη 15η επέτειο της κυκλοφορίας του, ο Fedde Le Grand εξηγεί πώς το κομμάτι στο οποίο δεν είχε δώσει καν σημασία έγινε διεθνές club hit.
FL
Κείμενο Fedde Le Grand
Emma Garland
όπως τη διηγήθηκε στον Emma Garland
London, GB
1624635849702-feddelegrandlead
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: TEAM LE GRAND

Όποιος έχει πάει σε club από το 2006 ως σήμερα σίγουρα έχει ακούσει το “Put Your Hands Up For Detroit”, το electro house hit single του Ολλανδού παραγωγού ηλεκτρονικής μουσικής και DJ, Fedde Le Grand.

Απ’ όταν το κυκλοφόρησε (μόνος του) και ανέβηκε στα charts στην Ολλανδία, σύντομα έγινε διεθνής επιτυχία φτάνοντας Νο.1 σε Αγγλία, Ισπανία, Ρωσία, Σκωτία, Φινλανδία και Βουλγαρία. Το video, που γυρίστηκε στα κεντρικά του Safeway στο Χίλινγκτον, έχει γίνει κλασικό. Το κομμάτι έχει γίνει επίσης κλασικό. Πάντα σε κάνει να θες να σηκωθείς να χορέψεις με τα χέρια ψηλά τραγουδώντας, έστω κι αν τα λες όλα λάθος.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Εδώ ο Fedde Le Grand συζητάει την επίδραση που είχε το “Put Your Hands Up For Detroit” και τη θέση του στο τοπίο του p2p file shairing, στα μουσικά βίντεο και στη μεταβολική εποχή για την ηλεκτρονική χορευτική μουσική γενικά.


Πριν κυκλοφορήσει το “Put Your Hands Up 4 Detroit” ήμουν κατά βάση DJ σε ένα μικρό club στο Τίλμπουργκ. Τη μέρα ήταν καφέ, μπορούσες να φας και να πιεις τον καφέ σου, και το βράδυ παραμέριζε τα τραπέζια και γινόταν πίστα.  Τις Πέμπτες έπαιζε εκεί ο Funkerman και σκεφτόταν να αρχίσει μια δισκογραφική, έτσι κάναμε τη Flamingo Recordings το 2004 και αρχίσαμε να κυκλοφορούμε μόνοι μας πράγματα. 

Κάθε κομμάτι που φτιάχναμε το στέλναμε στην Defected, τη Subliminal και τη Spinnin’ Records, επειδή ήταν τα πιο hot labels τότε. Το“Put Your Hands Up For Detroit” ήταν το τρίτο ή τέταρτο κομμάτι που στείλαμε, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Η Flamingo τα πήγαινε όμως καλά για ανεξάρτητο label, έτσι είπαμε «δε γαμιέται, θα το βγάλουμε ξανά μόνοι μας». Μόλις βγήκε, απέκτησε δική του ζωή.

Τα πράγματα ήταν λίγο «ψόφια» στην dance σκηνή στα μέσα της δεκαετίας του 2000, τουλάχιστον στην Ολλανδία. Οι βασικοί club ήχοι σε όλη την Ευρώπη ήταν κυρίως hip-hop και R&B. Έτσι άρχισα να κάνω πάρτι στο Τίλμπουργκ και στο Αϊντχόφεν επειδή δεν ήξερα κανέναν άλλον στην dance σκηνή. Τότε ήμουν συνεσταλμένος και δεν είχα τα κότσια να πάω στο Άμστερνταμ και να μπω σε ένα club, και να πω είμαι ο τάδε, κλείσε με. Έτσι σκέφτηκα πως αν έκανα εγώ το πάρτι θα μπορούσα να κλείνω τους Djs που μου άρεσαν και να τους γνωρίζω ουσιαστικά.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Αυτά τα πάρτι πήγαν, τελικά, πολύ καλά. Ήταν πολύ μικρή σκηνή στην Ολλανδία, οπότε αν σου αρέσει η dance μουσική τα ήξερες διότι ήταν λίγα – και εν μέρει γι’ αυτό τα δικά μας ήταν τόσο πετυχημένα. Όταν ένας από τους αγαπημένους μου Ολλανδούς Djs, ο Erick E, πρότεινε να μεταφέρουμε το concept στο Άμστερνταμ, ενώσαμε τις δυνάμεις μας και αυτή ήταν μάλλον η αρχή μιας σοβαρής καριέρας για μένα. Λίγο μετά, εγώ και ο Funkerman ξεκινήσαμε τη Flamingo.

Εκείνη την εποχή οι Djs πάντα ανταλλάσσαμε κομμάτια που βρίσκαμε. Ήταν τις μέρες του βινυλίου, έτσι ήταν δύσκολο να βρεις πράγματα – αν υπήρχαν μόνο τρεις κόπιες μιας κυκλοφορίας, ήταν κυριολεκτικά οι μόνες που υπήρχαν. Ένας DJ σε ένα μεγάλο club που έπαιζα μοιραζόταν την αγάπη μου για το broken beat και είχε μια κόπια του “Hands Up For Detroit” του Matthew Dear. Παίζει να υπήρχαν δύο ή τρεις κόπιες στην Ολλανδία. Μου το έβαλε να το ακούσω και στην αρχή, οφείλω να ομολογήσω, δεν ψήθηκα πάρα πολύ.

Άκουγα πολύ funky house και μουσική με βάση τη disco, αλλά δεν είχα disco κομμάτια σε βινύλιο για να μιξάρω. Έτσι προσπάθησα να φτιάξω αυτούς τους ήχους με ό,τι είχα, που ήταν βασικά τα synths της Logic. Ο μπαμπάς μου άκουγε πολύ James Brown, Parliament, George Clinton και τέτοια. Πάντα μου άρεσε ένα κομμάτι των Parliament που λέγεται “Flashlight”. Ήξερα μερικές νότες που θεωρούσα funky έτσι δοκίμασα να βάλω μια παρόμοια μπασογραμμή και μετά να διπλασιάσω τις νότες. Μετά από τρεις μέρες είχα τη βασική ιδέα για ένα κομμάτι, αλλά χρειαζόταν κάτι άλλο. Τότε θυμήθηκα το “Hands Up For Detroit” και έκανα τη σύνθεση. Όταν τελείωσα, ήμουν ακόμα αναποφάσιστος. Ήθελα να το κάνω B-side, αλλά στον Funkerman άρεσε πολύ και το έκανε A-side. Ευτυχώς!

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Άρχισαν να το παίζουν πρώτα οι Ολλανδοί συνάδελφοί μου, επειδή μοίρασα μερικές κόπιες σε Djs της περιοχής. Αλλά τότε το μοίρασμα μουσικής μέσω Ίντερνετ ξεκίνησε να παίρνει τα πάνω του, οπότε άρχισαν να εμφανίζονται ένα σωρό bootleg εκδοχές του κομματιού. Κατάλαβα ότι ήταν κάτι ξεχωριστό όταν επικοινώνησε μαζί μου ο Dave Spoon. Μιλήσαμε λιγάκι και είπε «μας αρέσει πολύ το κομμάτι, εμένα και στον φίλο μου τον Mark από την CO2 Records». Λίγους μήνες αργότερα υπογράψαμε στην CO2 για το κομμάτι. Έπειτα ο Dave το έδωσε στη Ministry of Sound, που το κυκλοφόρησε διεθνώς και έφτιαξε αυτό το βίντεο. Ήδη είχε κάνει σούσουρο στα clubs, αλλά μόλις βγήκε το βίντεο απογειώθηκε.

Σήμερα, αν έχεις τέτοιον δίσκο, από το δωμάτιό σου βρίσκεσαι αυτόματα στο stage αλλά τότε δεν ήταν τόσο συνηθισμένο. Για την ακρίβεια υπήρξαν πολλές επικρίσεις. Διάβασα διάφορα άρθρα για one-hit wonders και για το αν είμαι καλός DJ ή ότι μοιάζω σαν μέλος των Backstreet Boys. Πάντα έπαιζα tech house και ξαφνικά βρέθηκα στην εμπορική dance σκηνή και αντιμετώπισα πολύ αρνητισμό.

Όταν βγήκε το κομμάτι, με έκλειναν μαζί με acts όπως οι Vengaboys, 2-Unlimited και Scooter, που δεν ήταν καθόλου αυτό που ήθελα να κάνω. Θυμάμαι μια περιοδεία στην Αυστραλία, έπαιζα σε μια μικρή σκηνή και θυμάμαι τον Carl Cox, τον Sharam από τους Deep Dish και τον Josh Wink να στέκονται δίπλα μου και να λένε «ΟΚ, για να δούμε αν ξέρει να παίζει». Ο Carl μετά με κάλεσε να παίξω στο Space στην Ίμπιζα και έκανα και μερικές ακόμη εμφανίσεις μαζί του - ήταν τεράστια ανακούφιση καθώς αυτό ήθελα να κάνω.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Προφανώς ήξερα από την αρχή ότι δεν θα μπορούσα να είμαι τελείως underground. Είναι σαν να παραγγέλνεις μαγιονέζα σε εστιατόριο πέντε αστέρων – δεν ξεχνιέται. Το καταλαβαίνω και το ‘χω αποδεχτεί, αλλά τότε με πλήγωνε λίγο. Το κομμάτι έγινε τυχαία crossover, δεν είχα στο μυαλό μου ότι θα μπορούσε να γίνει μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία. Ήμουν τυχερός που άτομα σαν τον Carl και τον Mark με δέχτηκαν ως τον καλλιτέχνη που θέλω να είμαι, αλλά χρειάστηκε ένας ολόκληρος χρόνος μέχρι τα πράγματα να πάνε προς μια κατεύθυνση που με ικανοποιούσε. Λίγα χρόνια αργότερα έκανα το “Let Me Think About It” με την Ida Corr, που επίσης ήταν μια γκρίζα ζώνη ανάμεσα σε dance, pop και indie. Μετά από αυτό το κομμάτι έκανα σκόπιμα πιο underground πράγματα για πολύ καιρό.

Κατά τη γνώμη μου η δημοφιλία του “Put Your Hands Up For Detroit” εντασσόταν σε μια παράξενη μεταβατική φάση για τη dance μουσική γενικά. Το “Call On Me” του Eric Prydz,  το “Exceeder” του Mason και το “Satisfaction” του Benny Benassi κυκλοφόρησαν την ίδια εποχή και αυτό έκανε μεγάλη διαφορά. Νομίζω πως ο κόσμος άρχισε να θεωρεί την dance μουσική ως μουσική για το ραδιόφωνο – όχι μόνο για τα clubs. Κάποιοι την αγαπούσαν και κάποιοι τη μισούσαν. Κι έτσι είναι ακόμα τα πράγματα.

Νομίζω ότι κάπως ασυνείδητα είχαμε πιάσει κάτι και μιξάραμε funky ήχους με πολύ ηλεκτρονικό τρόπο. Εκείνη την εποχή έπαιζε πολύ disco house έτσι ό,τι μπορούσε να σαμπλαριστεί είχε γίνει. Δεν μπορώ να πω ότι είχαμε όραμα, απλώς μια επιθυμία να κάνουμε κάτι άλλο, αλλά τελικά δεν φοβηθήκαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό διατηρώντας τη funky αίσθηση. Όπως με όλα ήταν ένας συνδυασμός σκληρής δουλειάς, τύχης και timing. Μάλλον ήμουν τυχερός.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Συζητήσαμε αν έπρεπε να αλλάξουμε το «Ντιτρόιτ», να βάλουμε Άμστερνταμ ή Άιντχοβεν. Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε αλλά όλοι οι Djs που θαυμάζω προέρχονται από το Σικάγο και το Ντιτρόιτ, έτσι για μένα ήταν λογικό να κάνω έναν φόρο τιμής στη σκηνή αυτή. Από μουσικής άποψης, είναι καταπληκτική πόλη και νομίζω ότι ο κόσμος αγκάλιασε τον δίσκο. Μέχρι σήμερα το παίζουν σε αθλητικές και άλλες εκδηλώσεις στο Ντιτρόιτ. Ακόμα κι αν σήμερα κάποιοι το μισούσαν και κάποιοι το λάτρευαν, δεν θα άλλαζα τίποτα. Πήγε όπως έπρεπε να πάει.

Περισσότερα από το VICE

Η Κυρία Βάσω Αφηγείται πώς Είναι να Είσαι Μητέρα Ενός Τρανς Κοριτσιού στην Ελλάδα

Αυτός ο Οπαδός Έγινε Meme ως το Πρόσωπο της Απογοήτευσης

Οι «Ανατριχίλες» Είναι η Horror Σειρά Βιβλίων που Μεγάλωσε Εκατομμύρια Millennials

Ακολουθήστε το VICE σε FacebookInstagram και Twitter.