Tρομακτικές Λεπτομέρειες Aπό το Ημερολόγιο Ενός Διάσημου Εκτελεστή με Γκιλοτίνα

Στα ημερολόγια του Anatole Deibler δεν βρίσκεις περιγραφές του τι έκανε τη μέρα του, αλλά πορτρέτα δολοφόνων, κλεφτών και βιαστών παιδιών. Είναι τα πρόσωπα των εγκληματιών που περιμένουν να ακούσουν την τιμωρία τους. Καταναγκαστικά έργα στη Γουιάνα; Ισόβια; Ή ένα αξημέρωτο ραντεβού με τον Anatole Deibler, τον διάσημο εκτελεστή;

Από την αρχή της καριέρας του, το 1891, ο Deibler κρατούσε λεπτομερή σημειωματάρια για τους εγκληματίες που αποκεφάλιζε, μαζί με τα εγκληματικά τους βιογραφικά. Αν ένα όνομα είχε δίπλα έναν κόκκινο σταυρό μέσα σε μαύρο κύκλο, είχε αντιμετωπίσει την γκιλοτίνα του Deibler. Ο ιστορικός εγκλημάτων Éric Guillion έψαχνε τα αρχεία της αστυνομίας του Παρισιού όταν βρήκε έναν κατάλογο με παλιές φωτογραφίες σύλληψης. Προσεκτικά διατηρημένες, οι φωτογραφίες που βρήκε συμπληρώνουν τα τετράδια του Deibler, καταγράφοντας 299 αποκεφαλισμούς στην 40ετη καριέρα του ως εκτελεστή.

Το βιβλίο του Guillon, Guillotiné, περιλαμβάνει αφηγήσεις μερικών φρικτών εγκλημάτων. Ένα παράδειγμα είναι η δεύτερη εκτέλεση του Deibler το 1891: δύο νεαροί σκότωσαν μια ηλικιωμένη, ύστερα έκοψαν τη γλώσσα της, τρύπησαν με τρυπάνι τον κρόταφο και χόρεψαν πάνω στο πτώμα της. Έπειτα έφαγαν κάτι και πήγαν στο θέατρο για άλλοθι.

Ο συγγραφέας μάς μιλάει για τα πρόσωπα στις φωτογραφίες και τον συναρπαστικό εκτελεστή.

VICE: Πότε ξεκίνησαν οι φωτογραφίες σύλληψης;
Éric Guillon: Στο τέλος του 19ου αιώνα, πριν αρχίσει δηλαδή ο Anatole Deibler την καριέρα του. Πιο πριν ήταν εύκολο να ξεφύγεις με μια ψεύτικη ταυτότητα και ο μόνος αξιόπιστος τρόπος αναγνώρισης εγκληματιών ήταν το σημάδεμα στο δέρμα.

Τι ξέρουμε για τους εγκληματίες που παρουσιάζονται εδώ;
Ήταν κατά κύριο λόγο δολοφόνοι, ένοχοι για φρικτά εγκλήματα, όπως βασανισμό γυναικών ή παιδιών. Τότε στο Παρίσι περπατούσες και κινδύνευες να σου επιτεθεί κάποια συμμορία. Η εποχή που ήταν πιο ενεργός ο Deibler, από το 1890 ως το 1939, συμπίπτει με τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε και πολλές περιπτώσεις περιλάμβαναν νέους άντρες μικρότερους των 20 ετών. Υπήρχε ξεκάθαρη αύξηση στη νεανική εγκληματικότητα κατά τη διάρκεια του πολέμου, λόγω της καταστροφής των οικογενειακών δομών.

Πώς γίνονταν οι εκτελέσεις;
Η μέρα της εκτέλεσης δεν ανακοινωνόταν στους καταδίκους, για να μη γίνουν ανεξέλεγκτοι. Μερικές φορές περίμεναν τέσσερις ή πέντε μήνες. Περνούσαν κάθε βράδυ πιστεύοντας ότι μπορεί να είναι το τελευταίο τους. Από τον νόμο, όλες οι εκτελέσεις έπρεπε να γίνουν πρώτες πρωινές ώρες. Τη νύχτα πριν την εκτέλεση, ο Deibler και οι βοηθοί του συναρμολογούσαν την γκιλοτίνα όσο πιο αθόρυβα μπορούσαν, αλλά πολλοί το έπαιρναν είδηση.

Δηλαδή;
Εκτός από τους δικηγόρους, τους δικαστές και τους κατήγορους, κανείς δεν έπρεπε να ξέρει πότε θα γίνει μια εκτέλεση. Αλλά τα νέα μαθαίνονταν τόσο πολλοί που οι άνθρωποι έκαναν ουρά για να παρακολουθήσουν τους αποκεφαλισμούς, που ήταν δημόσιοι ως το 1939. Ήταν εύκολο να βρεις το σημείο, καθώς η γκιλοτίνα πάντα στηνόταν στο ίδιο μέρος στο Παρίσι: μπροστά από τη φυλακή de la Sante και μετά τη φυλακή de la Roquette.

Καλλιτέχνες και άνθρωποι ανώτερων τάξεων έσπευδαν στις εκτελέσεις. Όταν επρόκειτο για διαβόητο εγκληματία, πλήρωναν πολλά λεφτά να νοικιάσουν καλές θέσεις που να βλέπουν στη σκηνή της εκτέλεσης. Άλλοι σκαρφάλωναν σε τοίχους και δέντρα. Το κοινό το θεωρούσε διασκέδαση, όπως η reality TV σήμερα. Έπειτα γινόταν κριτική της εκτέλεσης στην εφημερίδα. Μετά την πρώτη εκτέλεση του Deibler, η εφημερίδα την επόμενη μέρα έγραφε: «Ο νεαρός κύριος Deibler έδειξε σίγουρη κίνηση στον καρπό και την άνεση έμπειρου τεχνίτη. Μετά από αυτή την ευχάριστη δοκιμασία, μπορούμε να προβλέψουμε και να του ευχηθούμε καλή σταδιοδρομία και πολλές αξιοσέβαστες εκτελέσεις».

Ήταν συμπαθής ο Deibler;
Τον θεωρούσαν πρότυπο εκτελεστή. Ήταν επαγγελματίας. Δεν ήταν σαδιστής. Δεν το απολάμβανε, απλώς ήθελε να λειτουργεί καλά το μηχάνημά του για να μην παρατείνει το μαρτύριό τους.

Και πώς έγινε εκτελεστής;
Ο Anatole Deibler καταγόταν από οικογένεια εκτελεστών που δούλευαν στη Γερμανία και μετά στη Γαλλία. Οι εκτελεστές ήταν σαν κάστα – ο Deibler ήταν παντρεμένος με κόρη εκτελεστή. Δεν μπορούσες να ξεφύγεις εύκολα από την οικογενειακή επιχείρηση.

Ήθελε να γίνει εκτελεστής;
Όχι, δούλευε πωλητής για έναν ράφτη σε ένα μεγάλο παρισινό πολυκατάστημα. Αλλά τον πίεση η οικογένειά του να συνεχίσει την παράδοση. Ο πατέρας του ήταν ο μόνο εκτελεστής που παραιτήθηκε ποτέ. Έτρεμε κάθε φορά που αποκεφάλιζε κάποιον. Έτσι άνοιξε ο δρόμος για τον γιο του. Όπως και να έχει ο Deibler έγραψε ιστορία – οι εγκληματίες μάλιστα έκαναν τατουάζ στον σβέρκο «Το κεφάλι μου στον Deibler» καθώς και μια γραμμή που έγραφε «κόψτε πάνω στη διακεκομμένη γραμμή».

Τι γνώμη επικρατούσε γενικά για το επάγγελμα;
Ήταν μια θέση που την ήθελαν γενικά λόγω του status που έδινε και τον πολύ καλό μισθό για λίγη δουλειά. Τον μεσαίωνα οι εκτελεστές είχαν προνόμια, μπορούσαν για παράδειγμα να διαλέξουν ό,τι φαγητά ήθελαν στις αγορές. Μετά τον θάνατο του Deibler τον Φεβρουάριο του 1939, είχαν περίπου 200 αιτήσεις.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο VICE FR.

Περισσότερα από το VICE

Η Εξάπλωση του Κορονοϊού σε Πραγματικό Χρόνο

Αναστολή Λειτουργίας Σχολείων & Περιορισμός Κυκλοφορίας: Τα Μέτρα που Ετοιμάζονται για τον Κορονοϊό

Οι Τελευταίες Οδηγίες Προστασίας του Υπουργείου Υγείας για τον Νέο Κορονοϊό