In Photos: Η Ομορφιά που Βρίσκεται σε Κάθε Σώμα

Στην ομαδική έκθεση με τον τίτλο BODY BEAUTIFUL, που ξεκίνησε στις 20 Δεκεμβρίου στη Νέα Υόρκη, συμμετέχουν 50 σύγχρονοι καλλιτέχνες, ενώ στα έργα τους εξυμνείται το body positivity. Η τέχνη τους και το κίνημα γύρω από το body positivity αμφισβητεί τα αυστηρά δυτικοποιημένα ετεροκανονικά πρότυπα, που εδώ και χρόνια επηρεάζουν την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμηση.

Το έργο τους περιλαμβάνει όλες τις σιλουέτες, τις ηλικίες και τα φύλα, ενώ για τους σκοπούς της φωτογράφισης χρησιμοποιήθηκαν από κεντητά και γλυπτά, μέχρι ζωγραφιές. Το i-D μίλησε με τρεις από τους φωτογράφους της έκθεσης, οι οποίοι μας εξήγησαν πώς αντιλαμβάνονται το βλέμμα και το σώμα σήμερα.

Η Βρετανίδα φωτογράφος αυτοπροσδιορίζεται ως ακτιβίστρια και καλλιτέχνιδα. Τα σκληρά ασπρόμαυρα πορτρέτα της περιλαμβάνουν δυναμικά, υγρά σώματα και ατρόμητα, ελκυστικά υποκείμενα.

Πώς έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο φωτογραφίζεις τα σώματα με την πάροδο του χρόνου;
Μου άρεσε πάντα να αμφισβητώ τις παγιωμένες σχέσεις εξουσίας. Ως μία «γυναίκα» με μακρά ιστορία σεξουαλικής βίας ήθελα να ξαναπάρω πίσω αυτή την εξουσία, αντικειμενοποιώντας τους άνδρες. Ωστόσο, όσο μεγάλωνα και ωρίμαζα, εστίασα περισσότερο στο να ενδυναμώσω όσα περιθωριοποιούνται και καταπιέζονται από την πατριαρχία: τις γυναίκες, τις εργαζόμενες στο σεξ και την LGBTQ+ κοινότητα. Δουλεύω με φίλους από την κοινότητά μου… Αν αναλογιστεί κανείς πόσο προσωπικές είναι οι φωτογραφίες που βγάζω, μπορεί εύκολα να καταλάβει ότι είναι αναγκαίο να αισθανόμαστε άνετα ο ένας με τον άλλον. Κάνει την εμπειρία πιο διεγερτική και ευχάριστη για όλους.

Πώς επηρεάζει το μέρος ή η κουλτούρα τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεσαι για το σώμα;
Το Ηνωμένο Βασίλειο είναι πολύ καθωσπρέπει και συντηρητικό, οπότε με το να περιβάλλω τον εαυτό μου με ανθρώπους σαν κι αυτούς, επαναστατημένους και αντικομφορμιστές, διαμορφώνω κι εγώ την ταυτότητά μου. Μου πήρε πολύ καιρό να νιώθω άνετα με το δικό μου σώμα και τη δική μου σεξουαλικότητα. Επεδίωξα συνειδητά να δουλέψω με όλα τα μεγέθη, τα φύλα, τις εθνότητες, τις σεξουαλικότητες κτλ.

Πες μας κάτι για τη φωτογραφία σου στην έκθεση.
Αυτή είναι η φίλη μου, Alexandra Loveless. Πιστεύω ότι αυτή η φωτογραφία είναι πολύ δυνατή διότι όταν ο κόσμος βλέπει σημάδια μαστεκτομής, πιστεύει ότι αυτό το άτομο είναι σε διαδικασία μετάβασης. Σ' εκείνη, απλά δεν άρεσε το στήθος της. Μπορεί να είναι τόσο απλό μερικές φορές. Ελπίζω με περισσότερη ενημέρωση και κατανόηση όλων των σωμάτων και των ταυτοτήτων, να φτάσουμε σε μία πιο συμπεριληπτική αποδοχή και να απορρίψουμε μη ρεαλιστικες δυαδικές δομές που κυριαρχούν στην κοινωνία μας.

Η Elisa Garcia de la Huerta, ως καλλιτέχνιδα με έδρα στο Βερολίνο, πειραματίζεται με την αναλογική φωτογραφία και καλλιτεχνικές ηχητικές performance. Οι εικόνες της είναι ένα συνονθύλευμα πλευρών και φύλλων, λουλουδιών και ματωμένων χεριών. Έχοντας ζήσει σε Λονδίνο, Νέα Υόρκη και Ασία, το καλλιτεχνικό της ενδιαφέρον εστιάζει στη «διαρκή παρατήρηση του πώς η θρησκεία, η πνευματικότητα, η κουλτούρα, το κοινωνικό status, η φυλή και άλλοι παράγοντες επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο αποφασίζουμε να ντυθούμε, να κάνουμε τατουάζ, να νιώθουμε ερωτικοί, να καταπιέζουμε ή να κρύβουμε το σώμα μας».

Πώς έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο φωτογραφίζεις τα σώματα με την πάροδο του χρόνου;
Οι φωτογραφίες μου έχουν γίνει πιο κοντινές και περιέχουν μεγαλύτερη λεπτομέρεια, αφού συνειδητοποίησα ότι το ενδιαφέρον μου δεν εντοπίζεται τόσο στην ταυτότητα και την κουλτούρα, όσο σε μία διακριτική και αφηρημένη ευαισθησία, οπτική και ποιητική.

Ποια είναι η σχέση σου με τα υποκείμενα;
Μερικές φορές, φωτογραφίζω φίλους και εραστές. Η άνεσή μας μπροστά στην κάμερα μεγαλώνει όσο εξελίσσεται και η προσωπική μας σχέση. Αντικατοπτρίζονται όλα στη φωτογραφία: το αίσθημα ασφάλειας και χαράς, η ενσυναίσθηση -όταν καθησυχάζεις τον άλλον, όταν τον ακούς, του μιλάς, στέκεσαι δίπλα του σιωπηλός- αλλά ακόμα περισσότερο η αμοιβαία δημιουργικότητα και η υποστήριξη. Όλα αυτά έχουν να κάνουν με το ένστικτο, με τη μη λεκτική επικοινωνία, με το χτίσιμο της στιγμής, με τον ερωτισμό και το παιχνίδι. Και με μία οργασμική αίσθηση όταν ξέρεις ότι έβγαλες την καλύτερη φωτογραφία: σου προκαλεί ταχυπαλμία, σα να βρήκε κάτι την έκφρασή του μέσα από σένα.

Σπάνια δουλεύω με συμβατικά μοντέλα σε στούντιο. Σύντομα συνειδητοποίησα ότι δεν κάνει αυτό για μένα. Τελευταία είμαι πιο ανοιχτή στο να φωτογραφίζω άτομα που ξέρω ελάχιστα. Μου αρέσει εξίσου αυτή η εμπειρία. Αφήνει χώρο σε περισσότερο πειραματισμό και παιχνίδι.

Το μέρος αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεσαι για το σώμα;
Ναι. Για παράδειγμα, ο τρόπος με τον οποίο μεγάλωσα στη Χιλή επέτρεπε και κανονικοποιούσε το bullying σε μη συμβατικά σώματα και μία δυσφορία απέναντι στη γυναικεία τριχοφυία. Η παραμονή μου στο Μπρούκλιν ήταν απίστευτα ανανεωτική και απελευθερωτική. Άρχισα να εκτιμώ περισσότερο τη διαφορετικότητα στην queer κοινότητα, στην οποία ανήκω.

Πές μας κάτι για τις φωτογραφίες σου στην έκθεση.
Το Soft Shadows είναι μέρος μίας σειράς φωτογραφιών που έβγαλα με μοντέλο την τότε κοπέλα μου Lyles Swift στο σπίτι του φίλου μου Diego, ο οποίος είχε φτιάξει μία ζούγκλα στο σαλόνι του. Πέρασα πολύ χρόνο εκεί, παρατηρώντας πώς κινείται το φως μέσα στην ημέρα και πώς δημιουργούνται οι σκιές όταν το φως περνάει ανάμεσα από τα φύλλα.

Το Matrix Botanica ήταν μία φωτογράφιση που κάναμε πέρυσι το καλοκαίρι στο Βερολίνο με την Melanie Bonajo. Μία φίλη μού δάνεισε το διαμέρισμά της με αντάλλαγμα να τής φροντίζω τα φυτά. Η Melanie μου έστειλε μήνυμα ρωτώντας με αν μπορεί να κάνει ένα μπάνιο εκεί, όσο εγώ ήμουν για βόλτα στο πάρκο Tempelhof. Μάζεψα κάποια λουλούδια από το πάρκο και τα υπόλοιπα έγιναν μόνα τους.

Η Haley Morris-Cafiero αυτοπροσδιορίζεται ως performer, καλλιτέχνης, προβοκάτορας και θεατής την ίδια ώρα, ενώ χρησιμοποιεί το σώμα της σαν έναν τρόπο να ξεκινά συζητήσεις γύρω από το βλέμμα και την ντροπή. Η σειρά της “Wait Watchers," όπου φωτογραφιζόταν σε δημόσιους χώρους, έγινε viral και παράλληλα δέχθηκε πολλά άσχημα σχόλια από haters. Οπότε το πήγε λίγο παραπέρα. Αναδημιούργησε 25 προφίλ στα social media -φωτογραφίζοντας τον εαυτό της φορώντας περούκες, στολές και προσθετικά μέλη- για να υπονομεύσει την ιδέα της ανωνυμίας στο ίντερνετ. Οι αντιδράσεις του κόσμου, αν και σκληρές, δεν κράτησαν για πολύ. Οι εικόνες της, όμως, «έφτασαν στα μάτια πολλών και αναβιώθηκαν ξανά και ξανά».

Πώς έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο φωτογραφίζεις τα σώματα με την πάροδο του χρόνου;
Με το πέρασμα του χρόνου συνειδητοποίησα ότι μπορώ να χρησιμοποιήσω το σώμα μου για να υποστηρίξω όσους νιώθουν ότι η εικόνα τους βρίσκεται πέραν των κοινωνικών προσδοκιών. Δηλαδή των περισσότερων, αν θέλουμε να μιλάμε ειλικρινά.

Χρησιμοποιείς τον εαυτό σου ως υποκείμενο. Πότε αποφάσισες να το κάνεις αυτό, ποια είναι τα πλεονεκτήματα και ποιες οι αδυναμίες αυτής της επιλογής;
Ξεκίνησα να βγάζω πορτραίτα του εαυτού μου όταν αποφοίτησα από το σχολείο. Πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω τον εαυτό μου σαν ένα εργαλείο έκφρασης ιδεών. Ένα μεγάλο πλεονέκτημα αυτής της επιλογής είναι ότι εκθέτω τον εαυτό μου συναισθηματικά σε καταστάσεις που άλλοι μπορεί να μην άντεχαν. Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι ο κόσμος συχνά με αναγνωρίζει.

Στο παρελθόν έχεις περιγράψει τη δουλειά σου σαν ένα κοινωνικό πείραμα, όπου βασίζεσαι σε πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις. Πώς είναι αυτή η διαδικασία;
Είναι πολύ αναζωογονητική. Οι ιδέες για τις οποίες ενδιαφέρομαι συνήθως απαιτούν ρίσκα και τη διάθεση να καταρρίψεις εδραιωμένες αντιλήψεις.

Περισσότερα από το VICE

Εργαζόμενες του Σεξ στην Ελλάδα Μιλούν για τη Βία που Αντιμετωπίζουν Καθημερινά

Αυτή η Αφίσα για τα 2019α Γενέθλια του Χριστού Ξεσήκωσε το Ναύπλιο

O Xρόνιος Πόνος Βελτίωσε τη Σεξουαλική μου Ζωή