Ο Καλός, ο Κακός και στη Μέση η Lana Del Rey

Τα κομμάτια της, «West Coast» και «Ultraviolence», είναι αυτή τη στιγμή τα απόλυτα ραδιοφωνικά hits. Ενώ τα κορίτσια που κάνουν τις βόλτες τους το μεσημέρι στους καλοκαιρινούς δρόμους της Αθήνας κάνουν τα πάντα για να αντιγράψουν το στυλ της -όχι πάντα επιτυχημένα  είναι η αλήθεια. Η ουσία είναι όμως, πως αυτή τη στιγμή, η Lana Del Rey είναι μια pop star.

Μια pop star με εκατομμύρια fans και άλλους τόσους haters. Έτσι δύο συντάκτες του Vice πήραν τον ρόλο του «καλού» και του «κακού» και έβαλαν στο μικροσκόπιό τους την 29χρονη τραγουδίστρια.

Ο ΚΑΛΟΣ

Γράφει ο Γιάννης Χαρτζανιώτης

Αν και ποτέ δεν ήμουν μεγάλος fan της pop μουσικής, και δεν νομίζω πως θα γίνω κιόλας, μιας και τα περισσότερα μου ακούσματα κυμαίνονται γύρω από το rock και το metal και όλα τα παρακλάδια τους, χωρίς να λέω όμως πως είμαι κλειστός σε άλλα είδη μουσικής. Αλλά εν έτει 2014, που η μόδα του όλου vintage στοιχείου έχει γίνει (έστω και για λίγο) τρόπος ζωής, εγώ έχω φάει ένα «χοντρό» κόλλημα με την Lana Del Rey, αυτήν την καταθλιπτική ντίβα που έχουν λατρέψει πολλοί και την έχουν μισήσει άλλοι τόσοι..

Η νεαρή pop star που ζει το παιδικό όνειρο της και φέτος κυκλοφόρησε τον τρίτο της δίσκο «Ultraviolence», μπορεί να ενοχλεί πολλούς μουσικόφιλους, αλλά κατ’εμέ, έχει μία ξεχωριστή χροιά και έναν ιδιαίτερο τόνο που κανείς μέχρι στιγμής (διάσημος τουλάχιστον) δεν έχει. Η φωνή της Lana λοιπόν άλλες φορές μπορεί να σε κάνει να μελαγχολήσεις ή να ερωτευθείς και άλλες φορές να «υπνωτιστείς» με έναν ξεχωριστό τρόπο γιατί πολύ απλά σου θυμίζει κάποιους παλιούς έρωτες ή χαμένα καλοκαίρια. Όπως επίσης σου βγάζει προς τα έξω μια εσωτερική, καταθλιπτικη ατμόσφαιρα που δεν ιντριγκάρει μόνο τα 20χρονα, αλλά και κάποιες μεγαλύτερες ηλικίες  που αισθάνονται ακριβώς το ίδιο.

Μουσικά επίσης, μ’ αρέσει ο συνδιασμός της δικής της pop αντίληψης με το  indie, το alternative ή το sadcore. Το «Ultraviolence» είναι ένα ενδιαφέρον και ευχάριστο πείραμα στα αυτιά των ανθρώπων που δεν είναι μεγάλοι φίλοι της pop και μας παραπέμπει σε άλλους καλλιτέχνες, όπως την εκλίπουσα Amy Winehouse ή τον Morissey.

Το πιο ενδιαφέρον σε αυτή τν γυναίκα είναι πως το στυλ της, το «ναζιάρικο» και παράλληλα νωχελικό βλέμμα της, μας ταξιδεύει στην ρετρό εποχή του 50’ και του ’60. Ένα στυλ που μας θυμίζει όλες τις παλιές αμερικάνικες ταινίες της Marilyn Monroe, ενώ τα  βαμμένα κόκκινα χείλη της δείχνουν ακόμα περισσότερο την έντονη θυλικότητα της που την κάνουν όντως «Young And Beautiful».

Μπορώ να πω με βεβαιότητα πως πέρα από τα τρία πρώτα χιτάκια της, «Blue Jeans», «Video Games» και «Born To Die», o νέος της δίσκος, ως προς το σύνολο του, προβάλλει τον σκοτεινό, αισθησιακό και «παρακμιακό» χαρακτήρα της Lana Del Rey. Σταδιακά η 29χρονη χτίζει τον δικό της μύθο στην μουσική βιομηχανία.

Ο ΚΑΚΟΣ

Γράφει ο Φροίξος Φυντανίδης

Επί χρόνια συχνάζω σε μπαράκια που παίζουν indie-χιπστεροτράγουδα, ενώ μου αρέσει το vintage look στα κορίτσια. Με αυτά, η αλήθεια είναι πως θα ήμουν ιδανικός fan της Lana Del Rey, καθώς έχει όλο το πακέτο που μου αρέσει. Αλλά (γιατί πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχει ένα «αλλά») έχω ένα κόλλημα: όταν κάποιος δηλώνει «μουσικός» εγώ κολλάω και ασχολούμαι με τη μουσική. Ντροπή μου, το ξέρω. Και με αυτή τη λογική, θεωρώ τη Lana Del Rey την πλέον υπερτιμημένη και ατάλαντη νέα star του πενταγράμμου.

Για ένα πράγμα της βγάζω το καπέλο: για την ομάδα management που έχει από πίσω της. Η 29χρονη μοντελοτραγουδίστρια κατάφερε το 2012 να γίνει pop star με το «Born to Die», προτού καν κυκλοφορήσει ο δίσκος. Ο τρόπος που την έκανε διάσημη η ομάδα της θα πρέπει να διδάσκεται στο πανεπιστήμιο. Αυτό θεωρώ ότι είναι και το πιο εντυπωσιακό επίτευγμα της καριέρας της. Από εκεί και πέρα, ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πως αυτή η μέτρια τραγουδίστρια κατάφερε να θεωρείται μουσικό «φαινόμενο» και να έχει πουλήσει περισσότερα από 5 εκατομμύρια άλμπουμ παγκοσμίως.

Λες να τα κατάφερε επειδή έχει μια συμπαθητική φατσούλα; Ή μήπως επειδή είναι fashion icon και το παίζει και μοντέλο; Γιατί μουσικά αν την κρίνεις (που έτσι πρέπει αφού δηλώνει τραγουδίστρια) δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Αν την έχεις ακούσει live -ή έστω έχεις δει κάποιο video από συναυλία της- καταλαβαίνεις ότι είναι άφωνη. Και δεν χρειάζεται να έχεις μουσικές γνώσεις ή μουσικό αυτί για να το καταλάβεις αυτό - αυτί να έχεις μόνο αρκεί. Ενώ, δεν μπορείς να διαφωνήσεις ότι τα κομμάτια της είναι όλα μια «κοψιά», κομμένα και ραμμένα για drama queen καταστάσεις.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το νέο της άλμπουμ «Ultraviolence». Περίπου 1,5 μήνα μετά την κυκλοφορία του, έχει πουλήσει πάνω από 1 εκατομμύρια αντίτυπα, έχει καταφέρει να σκαρφαλώσει στο Νο.1 των charts των περισσότερων χωρών, αλλά θα μπορούσε να ονομάζεται και «Born to Die Volume 2», αφού δεν έχει και καμιά διαφορά από τη προηγούμενη δουλειά της. Απλά είναι ένας δίσκος που απευθύνεται σε παιδιά που νοσταλγούν τους χαμένους τους έρωτες και ρομαντικούς ανήλικους.

Άλλωστε το drama queen το έχει και η ίδια μέσα της κατά πολύ. Ποτέ δεν έκρυψε (για την ακρίβεια περισσότερο διαφήμισε) το πρόβλημά της με το αλκοόλ, δεν διστάζει να μιλάει για τις αποτυχημένες ερωτικές της σχέσεις, ενώ σε πρόσφατη συνέντευξή της στον Guardian αφού αναφέρθηκε στα είδωλά τhς Amy Winehouse και Kurt Cobain δεν είχε πρόβλημα να δηλώσει «μακάρι να είχα πεθάνει ήδη». Γιατί όπως έχει πει και η ίδια «θέλω να είμαι αυθεντική».

Τώρα βέβαια γιατί μετά άρχισε να γκρινιάζει για τη συνέντευξη στον Guardian και ότι την παραπλάνησαν, είναι άλλο θέμα. Μπορεί να μην της φάνηκε πολύ… αυθεντικό το τελικό αποτέλεσμα και αυτά που είπε.

Αλλά είπαμε, ας ασχοληθούμε με τη μουσική. Και το συμπέρασμα είναι αυτό: Στα 29 της χρόνια έχει κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ (μην ξεχνάς το πρώτο ομώνυμο της, του 2010, όσο κι αν η ίδια προσπαθεί να το… ξεχάσει) και περίπου 40 τραγούδια, από τα οποία με το ζόρι έχει 3 συμπαθητικά. Τραγούδια γεμάτα κλάμα και απογοήτευση, που είσαι σίγουρος ότι κάπου τα έχεις ξανακούσει, αλλά δεν μπορείς να θυμηθείς που. Ε, μεταξύ μας, δεν το λες και επιτυχία.

Και μπορεί η ίδια να δηλώνει «καλλιτέχνης», αλλά όπως έχει πει και ο Pablo Picasso «όλα τα παιδιά είναι καλλιτέχνες. Το πρόβλημα είναι να παραμείνουν και όταν μεγαλώσουν». Και η Lana Del Rey δυσκολεύεται σε αυτό.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.