Συναντήσαμε στη Βουλιαγμένη Έναν 76χρονο Παππού που Έχει Παλέψει με τον Μπρους Λι, τον Τζάκι Τσαν και τον Τσακ Νόρις

Το πιθανότερο είναι το όνομα Hwang In-Shik να μη σας λέει πολλά. Ούτε και εμένα θα μου έλεγε, εδώ που τα λέμε, αν ο πατέρας μου δεν έφερνε σπίτι στα μέσα της «Δεκαετίας-Που-Δεν-Λέει-Να-Πεθάνει-Ακόμα» (ναι, στα '80s αναφέρομαι) ένα αλλόκοτο, φουτουριστικό μηχάνημα, «διακοσμημένο» με πολύχρωμα κουμπάκια. Ήμουν-δεν ήμουν πέντε-έξι ετών, όμως θυμάμαι σαν τώρα την έξαψη της στιγμής, τη διεγερμένη περιέργεια για τη συσκευή που ερχόταν από το μέλλον. Μια άξαφνη τεχνολογική «καταιγίδα» είχε πλημμυρίσει τα σωθικά μου – χοροπηδούσα πάνω-κάτω και ούρλιαζα κραδαίνοντας στο χέρι το μαύρο κοντρόλ λες και είχα σηκώσει το πιο πολύτιμο τρόπαιο. Μπίνγκο, είχαμε επιτέλους βίντεο! Λίγη ώρα αργότερα, κατηφόριζα ξαναμμένος την οδό Στίλπωνος με προορισμό την πλατεία Βαρνάβα, στο Παγκράτι, όπου εκείνη την εποχή υπήρχε ένα μικρό video club στη γωνιά της Πρόκλου.

Εισέβαλα στον χώρο μαρσάροντας και άρχισα να σκαλίζω τα πάντα – κοιτούσα με λαχτάρα τα εξώφυλλα, ανεβοκατέβαζα βιντεοκασέτες, είχα ανακαλύψει το Ιερό Γκράαλ. «Λοιπόν, θα πάρουμε αυτές τις τρεις ταινίες, τις οποίες πρέπει απαραιτήτως να δεις, και θα νοικιάσουμε και δύο καράτε, εντάξει;» μου 'πε ο πατέρας. Συμφώνησα χωρίς αντίρρηση – δεν με ενδιέφερε καθόλου τι θα έβλεπα, αρκεί η βιντεοκασέτα να έμπαινε στην υποδοχή και να απολάμβανα τον επαναλαμβανόμενο βόμβο της εισόδου. Οι ταινίες που νοικιάσαμε ήταν η τριλογία του Star Wars και δύο «καράτε»: Το Return of the Dragon με τον Μπρους Λι και το Drunken Master με τον Τζάκι Τσαν. Στην πορεία των ετών κατάλαβα πως η επιλογή δεν ήταν τυχαία˙ στην πραγματικότητα ο πατέρας μου δεν ήθελε να με «εκπαιδεύσει» κινηματογραφικά – απλώς ο άνθρωπος ήταν και παραμένει φανατικός δύο κινηματογραφικών genres, των sci-fi φιλμ και των «καράτε», όπως αποκαλούνταν τότε οι ταινίες πολεμικών τεχνών. Έτσι, πήρε αυτά που ήθελε να δει ο ίδιος. Για την ακρίβεια, να ξαναδεί. Απλώς, παρέα με τον γιο του.

Τα επόμενα χρόνια της ζωής μου είδα τόσο sci-fi και κυρίως «καράτε», που ονόματα όπως ο Samo Hung, η Αngela Mao, ο Chia-Hui Liu, ο David Chiang, η Lily Li, η Hu Yin-yin, ο Chang Yi, ο Chin Hsiang-lin, τα οποία φαντάζουν σε πολλούς άγνωστα και πιθανώς αστεία, αποτελούν για εμένα ένα ολόκληρο φαντασιακό σύμπαν, μια εκλεπτυσμένη cult μυθολογία που με τα χρόνια μετασχηματίστηκε σε αγνή, άδολη αγάπη. Παλαιότερα, όταν νοικιάζαμε ταινίες με φίλους η μόνιμη επωδός ήταν: «Μαλάκα, μη μας φέρεις πάλι κάνα κινέζικο». Όμως δεν άλλαξα μυαλά. Μέχρι και σήμερα, ο ασιατικός κινηματογράφος παραμένει ο αγαπημένος μου. «Καταβροχθίζω» ακατάπαυστα κινέζικα, γιαπωνέζικα, κορεάτικα, ταϊλανδέζικα φιλμ όπως ο πεινασμένος τη χωριάτικη μετά την παραλία. Μύθοι όπως ο Μπρους Λι, ο Τζάκι Τσαν, αλλά και μεταγενέστεροι action heroes όπως ο Jet Li, o Donnie Yen, ο Tony Jaa μπορεί να μη διεκδικούν δάφνες υποκριτικής, όμως οι ταινίες τους, μέσα στην ελαφρότητά τους, είναι ικανές να εκτρέψουν, για λίγο, το βλέμμα μου από το πλέγμα της πραγματικότητας.

Η λάβρα του μεσημεριού «βράζει» το οδόστρωμα της λεωφόρου Βουλιαγμένης ενώ κατευθύνομαι προς το ξενοδοχείο Margi στην οδό Λιτούς. Σε ένα γωνιακό, ήσυχο τραπέζι με περιμένουν τρεις άντρες: O Master Βαγγέλης Θάνος, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Hapkido και υψηλόβαθμο στέλεχος της World Hapkido Federation, ο Roe Jai Myung, directory general της World Hapkido Federation και ένας ηλικιωμένος άντρας, ο οποίος κοιτάζει με αμυδρή ευθυμία τον ελληνικό ουρανό. Φορά καρό κασκέτο, μεγάλα γυαλιά μυωπίας και μπλε σακάκι τύπου Μάο. «Ο ένας ώμος σου είναι χαμηλότερος από τον άλλο. Έχεις ανισορροπία στα άκρα;» με ρωτά ενώ πλησιάζω για τις απαραίτητες συστάσεις. Προς στιγμήν «παγώνω», δεν ξέρω τι να απαντήσω. «Έχω;» επιστρέφω την ερώτηση. «Όλα διορθώνονται», μου απαντά χαμογελαστός. Τείνω το χέρι για μια πρώτη χειραψία και αισθάνομαι μια «τανάλια» να τυλίγει κάθε μόριο της παλάμης μου – αν δεν ντρεπόμουν, θα ούρλιαζα σαν μικρό κορίτσι από τον πόνο. Όμως στέκομαι απέναντι σε έναν πραγματικό θρύλο των πολεμικών τεχνών, έναν άνθρωπο που γύριζε ταινίες και βόλταρε στο Χονγκ Κονγκ με τον Μπρους Λι, που «χορογραφούσε» τις σκηνές δράσης του Τζάκι Τσαν και πρωταγωνιστούσε στα φιλμ του, που ήταν δάσκαλος της Angela Mao και δεκάδων άλλων action legend της κινηματογραφικής βιομηχανίας του Χονγκ Κονγκ και που, διάολε, προπονούνταν με τον Τσακ Νόρις! Τον Τσακ Νόρις! Αυτή η ασκητική και καλοσυνάτη φιγούρα, ο ταπεινός παππούλης των 76 ετών, είναι στην πραγματικότητα ένας grandmaster με 10 Dan που ενσαρκώνει τη φιλοσοφία του hapkido με απρόσμενη απλότητα.

«Έπειτα από 60 χρόνια εξάσκησης, τελικά πού σας οδήγησε το μονοπάτι του hapkido;» ανοίγω την κουβέντα. «Ξεκίνησα να ασχολούμαι στα 14. Εκείνη την εποχή είχα εντυπωσιαστεί από τα λακτίσματα, τα ακροβατικά, όλα όσα φάνταζαν πέρα από τους ανθρώπινους περιορισμούς. Αναζητούσα έναν κόσμο χωρίς ρεαλισμό. Όταν ενηλικιώθηκα άλλαξα οπτική, είδα το hapkido σαν μια διέξοδο για να προστατεύει κανείς τον εαυτό του. Ήταν δύσκολες και άγριες εποχές. Είχα, όμως, κάνει πάλι λάθος. Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια, να ωριμάσει όλη η φιλοσοφία της τέχνης μέσα μου για να αντιληφθώ ότι τελικά οι πολεμικές τέχνες δεν είναι παρά μια βαθύτερη επαφή με το ίδιο σου το σώμα, μια ενδοσκόπηση σε άγνωστα νερά, ένας εξαγνισμός σώματος και πνεύματος». Μου ζητά να απλώσω το χέρι μου. Το χτυπά απαλά στον καρπό και αισθάνομαι έναν οξύ πόνο να διαπερνά όλο μου τον καρπό. «Hapkido είναι η ανταλλαγή ενέργειας και συναισθημάτων. Δεν είναι μπουνιές και κλοτσιές. Δυστυχώς, πολλοί δάσκαλοι δηλητηριάζουν τα μυαλά των μικρών παιδιών, καλλιεργούν επιθετικά ένστικτα και τους ζητούν να φωνάζουν έπειτα από κάθε χτύπημα. Τίποτα από αυτά δεν έχει σχέση με το παραδοσιακό hapkido».

Στην κουβέντα παρεμβαίνει ο Βαγγέλης Θάνος. «Είμαι ενθουσιασμένος που ο Grandmaster Hwang In-Shik βρίσκεται εδώ. Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό γεγονός για το χώρο των πολεμικών τεχνών και ειδικά για το Hapkido. Mετά το δάσκαλο Kwang Sik Myung o οποίος εδραίωσε την τέχνη στην Ελλάδα, μέσω της Πανελλήνιας Ένωσης Hapkido, είναι ο επόμενος μεγάλος δάσκαλος που επισκέπτεται την χώρα μας. Είμαι βέβαιος ότι έχουμε πολλά να διδαχθούμε από αυτόν».

«Ποιος ήταν ο καλύτερος μαχητής απ' όσους συνεργαστήκατε;» στρέφω τη συζήτηση προς το κινηματογραφικό παρελθόν του Hwang In-Shik. «Χμ, ο κινηματογράφος είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τις πολεμικές τέχνες. Στις ταινίες ο Μπρους Λι μπορούσε να ρίξει κάτω με ένα λάκτισμα πέντε ανθρώπους. Όλο αυτό ήταν μια ψευδαίσθηση, ένα τρικ για το κοινό. Γι' αυτό και δεν ένιωθα ποτέ άνετα στις ταινίες. Εκεί τα πάντα αφορούσαν το θέαμα. Προσπαθούσα να φέρομαι σαν επαγγελματίας αλλά αισθανόμουν άβολα και αμήχανα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Δεν ήμουν ηθοποιός, αλλά ένας δάσκαλος πολεμικών τεχνών. Νεότερο, μάλιστα, με ενοχλούσε που ήμουν ο τύπος που τις "έτρωγε" από τον πρωταγωνιστή. Πληγωνόταν ο εγωισμός μου, σκεφτόμουν τους μαθητές μου πίσω στη Σεούλ που θα έβλεπαν τις σκηνές και θα κλονιζόταν η εμπιστοσύνη τους σε εμένα. Μετά τα φιλμ βέβαια ήμασταν φίλοι με όλους – με τον Μπρους Λι βγαίναμε, τρώγαμε μαζί. Ο Μπρους ήταν ένα μοναχικό παιδί που χτυπήθηκε από το σύνδρομο των επιτυχημένων ανθρώπων. Ξέρεις, όταν φτάνεις πολύ ψηλά χάνεις τους πραγματικούς φίλους, αποκτάς "αυλή", ανθρώπους που δεν νοιάζονται πραγματικά για εσένα, απλώς παρασιτούν πάνω στην επιτυχία σου».

«Ο Τζάκι Τσαν πώς ήταν;» τον διακόπτω. «Ο Τζάκι ήταν διαφορετικός. Άκουγε όλες τις απόψεις γύρω του, πειραματιζόταν και προσπαθούσε να συνθέσει. Ο Μπρους προτιμούσε να "χτίζει" τις σκηνές μάχης μόνος του. Ο Τζάκι ήθελε να εξερευνήσει νέα πεδία, να εισάγει νέα στιλ, να συνδυάσει τεχνικές. Ήταν ωραία εποχή. Παίξαμε μαζί στο Young Master και στο Dragon Lord το 1982. Έκανα τον κακό». «Το έχω δει!» του πετάω ενθουσιασμένος. «Ήσουν το μονόφθαλμο Αφεντικό». Ξεσπάει σε γέλια. «Ναι, αυτός ήμουν». «Με τον Τσακ Νόρις πώς γνωριστήκατε;» επανέρχομαι. «Τον Τσακ δεν τον γνώρισα καλά, απλώς παίξαμε μαζί σε κάποια φιλμ και για ένα διάστημα προπονούμασταν παρέα», αρκείται να μου πει. Βέβαια, υπάρχει μια σκηνή στο φιλμ Return of the Dragon (ή Way of the Dragon, όπως είναι ο τίτλος στο Χονγκ Κονγκ) που ο Τσακ Νόρις με αγέρωχο φλοράλ πουκάμισο παλεύει με τον Hwang In-Shik, με νικητή ασφαλώς τον πρώτο, αφού έπειτα θα ακολουθούσε η θρυλική μονομαχία με τον Μπρους Λι.

Ο λόγος που βρίσκεται ο Grandmaster Hwang In-Shik στην Αθήνα αυτή την εποχή είναι ένα ανοιχτό διεθνές σεμινάριο το οποίο έχει σκοπό να εμβαθύνει στην ερμηνεία της παραδοσιακής διδασκαλίας του Hapkido, αλλά και στην εφαρμογή της στη σύγχρονη εποχή. Επί της ουσίας πρόκειται για μια διαφωτιστική διατριβή πάνω στη δύναμη του Κι και τον εκμοντερνισμό αυτής της πανάρχαιας γνώσης, η οποία θεωρείται «μητέρα πολεμική τέχνη». «Γιατί;» ρωτώ τον master Βαγγέλη Θάνο. «Γιατί περιέχει τα πάντα χωρίς να δανείζεται τίποτα», μου εξηγεί. Καθώς σηκωνόμαστε για τον αποχαιρετισμό, ο Roe Jai Myung με προτρέπει να «επιτεθώ» στον grandmaster Hwang In-Shik -εκείνος γελάει δυνατά. Η κατάληξη είναι μάλλον ταπεινωτική.

«Χρειάζεσαι προπόνηση», μου λέει με τα σπαστά αγγλικά του. «Χρειάζομαι ένα τσιγάρο, αλλά προσπαθώ να το κόψω», απαντώ, πονώντας. «Θέλεις στα αλήθεια να το κόψεις ή απλώς φοβάσαι για την υγεία σου;» με κοιτά στα μάτια. «Μάλλον το δεύτερο». «Θα σου πω μια ιστορία τότε. Κάποτε ένας μαθητής μου έγραψε ένα πολύ πετυχημένο βιβλίο για το πώς έκοψε το κάπνισμα. Μου ζήτησε να γράψω λίγες κουβέντες ως εισαγωγή. Έγραψα "Αν θέλεις να κόψεις το κάπνισμα, τότε κάν' το. Αν πάλι το απολαμβάνεις, αλλά σε παραλύει ο φόβος της υγείας σου στο μέλλον, τότε συνέχισε να καπνίζεις. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να ζει με φόβο στην καρδιά του. Αυτό είναι το πιο επώδυνο δηλητήριο"».

* Το 16ο Πανελλήνιο σεμινάριο Hapkido, υπό τον τίτλο «Hapkido Revelations», θα πραγματοποιηθεί 20-21 Μαΐου στο Κλειστό Γυμναστήριο Αργυρούπολης (Τριπόλεως 23, Αργυρούπολη). Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ενημερωθείτε εδώ.

Περισσότερα από το VICE

Επτά Έλληνες Σεφ Μας Λένε Ποιο Είναι το Καλύτερο Street Food Για Το Hangover

Πως Ήταν να Είσαι ο Βοηθός του Stanley Kubrick επί Τρεις Δεκαετίες

Aπόδραση από το «Κολαστήριο» της Θεσσαλονίκης