Πώς Είναι το να Δουλεύεις στη Βιομηχανία του Αγοραίου Έρωτα και να Κρύβεσαι από τον Νόμο

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο VICE US.

Θυμάμαι ακόμα την ημέρα που συνειδητοποίησα πως μπορούσε κανείς νόμιμα να διαφημίζει υπηρεσίες escort.

Ήμουν 19 ετών και ξεφύλλιζα τον χρυσό οδηγό, καθισμένη στο κρεβάτι ενός άντρα, ο οποίος μου επέτρεπε γενναιόδωρα να μείνω εκείνο το βράδυ στο σπίτι του, υπό κάποιους όρους βέβαια. Μετά τις σελίδες αυτοκινητιστικών αντιπροσωπειών και πριν τις υδραυλικές εργασίες, έπεσα πάνω σε σελίδες που υπονοούσαν άλλου είδους υπηρεσίες, πιο προσωπικές. Τα τηλεφωνικά νούμερα ήταν τυπωμένα με τεράστια γράμματα, αλλά οι διαφημίσεις δεν παρείχαν πολλές πληροφορίες πέρα από αυτά. «Αφού είναι νόμιμο να χρεώνεις μια τιμή για τις υπηρεσίες σου, τότε είναι νόμιμο να διαφημίζεσαι», μου είπε πλησιάζοντας κοντά μου.

Ήταν τόσες πολλές οι σελίδες με αυτές τις διαφημίσεις, που δεν μπορούσα παρά να παρατηρήσω πόσο μεγάλο μέρος του οδηγού έπιαναν. Τόσες πολλές διαφημίσεις επί τόσους πολλούς άντρες, επί τόσα πολλά χρήματα. Τα οικονομικά μεγέθη άρχισαν να γίνονται πιο ευδιάκριτα.

Ο «φίλος» μου είχε δίκιο, τουλάχιστον για κάποια χρόνια: τα site και τα περιοδικά τα οποία χρησιμοποιούσαν τα escorts για να σετάρουν τα ραντεβού τους προστατεύονταν από την Πρώτη Τροπολογία του Αμερικανικού Συντάγματος. Πλέον όμως, τα κόκκινα φανάρια του διαδικτύου δέχονται πυρά, με την πιο πρόσφατη περίπτωση να είναι η σύλληψη του CEO του Rentboy.com, καθώς και έξι υπαλλήλων του. Αν καταδικαστούν, το δεδικασμένο μπορεί να σημάνει το τέλος για κάποια είδη διαφήμισης. Όχι βέβαια πως αυτό θα σταματήσει αυτούς που θέλουν να πληρώνουν για σεξ, ή αυτούς που το πουλάνε. Οι εργαζόμενοι στον χώρο του αγοραίου έρωτα και οι πελάτες τους υπάρχουν εδώ και χρόνια, οπότε πάντα θα υπάρχει ένας νέος τρόπος.

Στην περίπτωση του Rentboy, δεν είχαμε να κάνουμε με μια εταιρία που λειτουργούσε υπό κάποιο καθεστώς ατιμωρησίας, αλλά με μια έλλειψη ντροπής. Με τα male escorts να λογίζονται ως εργαζόμενοι που δεν επηρεάζονται από τους νόμους περί πορνείας, η εντύπωση που υπήρχε ήταν πως οι αρχές απλά επέτρεπαν στα άτομα που ζητούσαν τέτοιου είδους υπηρεσίες να τις βρίσκουν άνετα. Ζήλευα αυτήν την κατάσταση, όταν είδα μέλη της εταιρίας στα Hookies -τα διεθνή βραβεία για escorts- όταν ακόμα δεν ήξερα ότι παρακολουθούνταν από τις αρχές. Άλλωστε, η δουλειά μου ως συνοδός και μέτοχος σε εταιρεία συνοδών είχε και έχει αρκετές δόσεις μυστικού πράκτορα.

Πώς είναι όμως να ανήκεις σε μια βιομηχανία της οποίας ένα από τα βασικά στοιχεία επιτυχίας είναι το να μην συλλαμβάνεσαι και το να ξέρεις ότι αν μπλέξεις δεν μπορείς ποτέ να απευθυνθείς στις αρχές; Έχω περάσει τόσα χρόνια σε παράνομες δουλειές που θεωρώ πλέον ως δεδομένο το να κρύβεσαι από τον νόμο. Αποδίδω τις όποιες ικανότητες που έχω -και οι οποίες παραπέμπουν σε ντεντέκτιβ- στα χρόνια που έχω περάσει επιβεβαιώνοντας τα στοιχεία πιθανών πελατών. Είναι όμως αναγκαίες: είμαι αρκετά κλειστός άνθρωπος, εκ της φύσεως καχύποπτη και εκφράζω την εμπιστοσύνη μου πολύ δύσκολα. Δεν με πειράζει και ιδιαίτερα που έχω αποκτήσει αυτά τα χαρακτηριστικά. Η ζωή όλων μας θα ήταν πολύ πιο εύκολη αν προσέχαμε περισσότερο, αν η «αραχνοαίσθησή» μας ήταν μονίμως στο μάξιμουμ. Ακόμα κι έτσι όμως, δεν καλύπτεις τα πάντα και σίγουρα δεν μπορείς να σβήσει τις αρνητικές επιπτώσεις του να δουλεύεις σε χώρους που πάνε ενάντια στους νόμους.

Μια εβδομάδα μετά την αποκάλυψη του χρυσού οδηγού, κατάφερα να με δεχτούν στο τρίτο πρακτορείο συνοδών με το οποίο επικοινώνησα. Ήταν το μόνο που δεν μου το έκλεισε, επειδή από την φωνή ακουγόμουν μικρή, αλλά και το μόνο όπου δεν μου έκαναν ηλίθιες ερωτήσεις. Το ραντεβού ήταν για την επόμενη ημέρα και φαντάστηκα ότι θα περνούσα από κάποιου είδους ιερά εξέταση σχετικά με το ποιες σεξουαλικές πράξεις θα μπορούσα να κάνω, πώς θα τις έκανα και το αν θα μπορούσα με κάποιο μαγικό τρόπο να αποκτήσω καλύτερα μαλλιά.

Η συνέντευξη τελικά διήρκεσε τρία λεπτά και δεν ήταν τόσο «ακατάλληλη» όσο περίμενα. Συζητήσαμε για τρόπους μετακίνησης, για πληρωμές μέσω πιστωτικής κάρτας και για το πρόγραμμά μου. Η γυναίκα που μου μιλούσε ήταν δραματικά αδύνατη και έμοιαζε σαν μονόχρωμη -με το μαύρισμά της να ταιριάζει απόλυτα με το χρώμα των μαλλιών της. Κάπνιζε τσιγάρα με γαρίφαλο και έβγαζε έναν αέρα ηρεμίας αλλά και άγχους, δύο στοιχεία που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν πίστευα ότι μπορούσαν να συνυπάρξουν. Η τελική της ερώτηση ήταν η εξής: «Ξέρεις για τι πράγμα συζητάμε έτσι;»

Την ίδια βραδιά είχα το πρώτο μου ραντεβού.

Πολλά άτομα που εργάζονται στον τομέα του αγοραίου έρωτα ξεκινούν με τις ίδιες ελάχιστες πληροφορίες με τις οποίες ξεκίνησα και εγώ, συλλέγοντας γνώσεις στην πορεία. Τα άτομα νεαρότερης ηλικίας δεν γνωρίζουν τον τρόπο να θέτουν όρια και να τα διατηρούν. To να μαθαίνεις την δουλειά δεν είναι εύκολο έτσι. Το άτομο που συναντάς στο ραντεβού δεν έχει απαραίτητα τους ίδιους στόχους με εσένα, δεν ενδιαφέρεται για την προστασία των δικών σου ορίων. Οι περισσότεροι πελάτες βέβαια δεν είναι βίαιοι, αλλά είναι τόσο κακοί στο να αναγνωρίζουν την γλώσσα του σώματος και στο να κατανοούν την σεξουαλική επικοινωνία, όπως και οι περισσότεροι εκεί έξω. Τα νομικά «εμπόδια» που με οδήγησαν στο να συναντήσω τον πρώτο μου πελάτη χωρίς να ξέρω τίποτα για την δουλειά, υπάρχουν ακόμα. Εμποδίζουν τους εργαζόμενους στον χώρο από το να ξέρουν τι να περιμένουν, από το να λαμβάνουν την εκπαίδευση που χρειάζονται και από το να μιλούν ελεύθερα και ανοιχτά, σχετικά με το τι είναι διατεθειμένοι να κάνουν και τι όχι. Αυτή η κατάσταση, όπως είναι αντιληπτό, συχνά οδηγεί σε δυσάρεστες εμπειρίες.

Έχοντας βρεθεί και στην άλλη μεριά του τραπεζιού, γνωρίζω πως η μονόχρωμη κυρία δεν είχε πολλές επιλογές σχετικά με αυτά που μπορούσε να μου πει. Δύο χρόνια μετά την συνέντευξη, έχοντας μόλις μετακομίσει στην Νέα Υόρκη, δούλευα πλέον ως τηλεφωνήτρια σε ένα πρακτορείο. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έμαθα ήταν ότι ποτέ δεν συζητάμε συγκεκριμένα. Το να συζητάς για το κόστος των υπηρεσιών είναι νόμιμο. Το να συζητάς για το τι περιλαμβάνουν αυτές οι υπηρεσίες ΔΕΝ είναι. Όπως το είχε θέσει το αφεντικό μου: «αυτές οι κοπέλες δεν είναι ιερόδουλες. Είναι απλά γυναίκες που πληρώνονται για να κάνουν παρέα σε κυρίους γιατί είναι πανέμορφες. Απλά τυγχάνει να είναι και μεγάλες τσούλες, αλλά αυτό είναι δική τους δουλειά». Η φωνητική εγκράτεια είναι ο κανόνας ένα, δύο και τρία σε αυτήν την δουλειά, μιας και στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν και άλλοι. Το ρίσκο είναι σημαντικό όταν εργάζεσαι σε έναν χώρο που θεωρείται παράνομο να πουλάς κάτι, αλλά νόμιμο να το «χαρίζεις». Την πρώτη και την δεύτερη ημέρα μου, είχα πάνω μου το άγρυπνο βλέμμα του ιδιοκτήτη, ο οποίος μου έδωσε μια λίστα από λέξεις και φράσεις που δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω: σεξ, full service, νταβατζής και οποιαδήποτε αναφορά σε συγκεκριμένες δραστηριότητες (ακόμα και ως ακρώνυμα). Με τίποτα. Αν χρησιμοποιούνταν αυτές οι λέξεις κατά την διάρκεια της επικοινωνίας, έπρεπε να κλείσω την γραμμή.

Όταν οι κοπέλες είχαν προβλήματα, προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν τα προβλήματά τους μέσω κώδικα, κάτι που ήταν πολύ τρομακτικό. Το να πρέπει να καταλάβεις το τι συμβαίνει με αυτόν τον τρόπο, όταν σου μιλάει με κλάματα η τρομαγμένη φωνή μιας γυναίκας που πριν λίγο έστειλες σε ένα δωμάτιο με έναν άγνωστο, είναι ένα ισχυρό τεστ, ακόμα και για το πιο ψύχραιμο άτομο. Ευτυχώς για μένα, καμία κοπέλα με την οποία συνεργάστηκα δεν έμπλεξε άσχημα.

Έναν χρόνο μετά περίπου, η επιχείρηση προχώρησε σε αναδιάρθρωση και βρέθηκα στην θέση της μετόχου, κάτι που σήμαινε πως πλέον έπαιρνα συνεντεύξεις από αναρίθμητες γυναίκες που έψαχναν για δουλειά. Τα περισσότερα πρακτορεία πιάνονται στα δίχτυα των αρχών σε αυτό ακριβώς το σημείο, κάτι που συνήθως έκανε τις επίδοξες συνοδούς να είναι το ίδιο καχύποπτες με εμένα. Υπήρξε όμως μια εξαίρεση: μια πανέμορφη καστανομάλλα που συνάντησα σε μια καφετέρια. Οι ερωτήσεις της έδειξαν αμέσως πως ήταν μυστική αστυνομικός και αφού της είπα ότι μάλλον είχε καταλάβει κάτι λάθος, σηκώθηκα και έφυγα. Πέρασα την επόμενη εβδομάδα σε κατάσταση έντονου άγχους, κοιτώντας γύρω μου και με καχυποψία τους πάντες.

Όταν πλέον το πρακτορείο κατέρρευσε, όλη αυτή η καχυποψία με είχε αλλάξει. Η επαφή μου με την παράνομη εργασία μου είχε δώσει μια εύκολη δικαιολογία για κάθε ανάρμοστη συμπεριφορά μου. Το βασικό μου μέλημα ήταν να μην με συλλάβουν. Όλα τα αλλά έρχονταν μετά: το να βγάλω λεφτά, το να κάνω σχέσεις, το να είμαι ευγενική, το να είμαι υγιής.

Ακόμα και τώρα, που γράφω αυτές τις γραμμές και μόνο που τις αποτυπώνω, νιώθω ένα άγχος. Φιλτράρω τα πάντα μέσω ενός απόκρυφου flow chart νομικών υποθέσεων, όπως άλλωστε κάνουν και τα περισσότερα άτομα που εργάζονται σε αυτόν τον χώρο. Αγοράζω διαφημίσεις με την κάρτα μου, έχω ένα domain περασμένο στο όνομά μου και αισθάνομαι ασφαλής γιατί είναι κάτι το σύνηθες, αλλά όχι επειδή είναι κάτι σίγουρο. Είναι μια ανασφαλής θέση αυτή στην οποία βρίσκομαι και σίγουρα όχι ο ιδανικός τρόπος για να βγάζεις το ψωμί σου. Ή για να εξασφαλίζεις την συνεχιζόμενη ελευθερία σου.

Οι εργαζόμενοι του Rentboy δεν ακολουθούσαν το πρωτόκολλο του αφεντικού μου. Εμείς όμως δεν ήμασταν ένα ad site, ήμασταν ένα πρακτορείο συνοδών. Το να σετάρεις ραντεβού είναι παράνομο, αλλά μέχρι τώρα το να παρέχεις μια πλατφόρμα μέσω της οποίας ανεξάρτητα escorts μπορούν να διαφημιστούν φάνταζε κατά κύριο λόγο νόμιμο. To Rentboy δημιουργήθηκε το 1997. Όταν διάβασα τι συνέβη, τα πρώτα μου τρία email είχαν την επικεφαλίδα «τι στο διάολο γίνεται;».

Πλέον, αυτά που μπορεί να πει -και να κάνει- κανείς σε αυτήν την δουλειά, έχουν αλλάξει κατά έναν τρόπο, που κανείς δεν μπόρεσε να προβλέψει. Πώς αλλιώς μπορείς να εξηγήσεις το γεγονός ότι ένα site που υπήρχε για 20 χρόνια μπήκε ξαφνικά στο στόχαστρο της αντι-τρομοκρατικής υπηρεσίας;

Τα περισσότερα άτομα που εργάζονται ως συνοδοί, ανησυχούν περισσότερο για την νομική τους ασφάλεια, αλλά υπάρχουν και άλλοι πιο άμεσοι κίνδυνοι. Όταν πήγα στο πρώτο μου ραντεβού, συνειδητοποίησα πως αν κάτι πάει στραβά, ήμουν μόνη μου. Ήταν ένα περίεργο συναίσθημα, το να βγαίνεις από την κοινωνία, μακριά από νόμους και ευθύνες, μακριά από το όποιο δικαίωμά σου να επικοινωνήσεις με τις αρχές. Θα ήταν ψέματα αν έλεγα ότι δεν υπήρχε κάτι συναρπαστικό σε αυτό, αλλά ήμουν απλά ένα ηλίθιο 19χρονο.

Χρόνια αργότερα, βρέθηκα σε ένα δωμάτιο με έναν πολύ ογκώδη άντρα που δεν είχε τις καλύτερες των προθέσεων. Θυμάμαι να τον κοιτάω και να καταλαβαίνω πως το να χτυπάει γυναίκες ήταν το φετίχ του. Ήταν προετοιμασμένος με έναν τρόπο που εγώ δεν ήμουν. Είχε γράψει ένα σενάριο στο κεφάλι του, ένα σενάριο που κατέληγε με εμένα πληγωμένη, με αυτόν να φεύγει ήσυχα και με την ιστορία να τελειώνει εκεί, χωρίς αντίκτυπο για εκείνον.

Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα αισθανθείς προκαταβολικά. Σε αυτήν την περίπτωση, αποφάσισα να του «φάω» την μάπα. Το αίμα βάραγε μέσα μου, γεμάτο φυσικά χημικά και ξαφνικά αισθάνθηκα θετικά για την όλη ιστορία. Το πιο πιθανό ήταν πως θα έφευγα βαριά τραυματισμένη. Δεν θα υπήρχε μια ήρεμη έξοδος από όλο αυτό. Αλλά είχα αποφασίσει ότι δεν θα έπαιζα κάποιον δευτερεύοντα ρόλο εδώ, είτε ήμουν πουτάνα είτε όχι.

Σε εκείνη την φάση έφυγε. Όταν η αδρεναλίνη έφυγε από μέσα μου, έτρεμα αλλά είχα μουδιάσει. Δεν υπήρχε κάτι να σκεφτώ. Πεινούσα. Ήξερα ότι είχα σταθεί τυχερή και δεν ήθελα η τύχη να ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσε να με σώσει.

Ήθελα να ήμουν το άτομο που θα μπορούσε να καλέσει τους μπάτσους.

Οι συλλήψεις των ανθρώπων του Rentboy είναι μια ενδιαφέρουσα αντίθεση στην πρόσφατη έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας σχετικά με την αποποινικοποίηση της εργασίας αγοραίου έρωτα, η οποία πρότεινε την πλήρη αφαίρεση των ποινών για όσους εργάζονται σε αυτόν τον χώρο. Γράφτηκε γιατί η βιομηχανία του αγοραίου έρωτα υπάρχει σε όλον τον κόσμο και είναι επικίνδυνη. Παρά το γεγονός ότι η έκθεση προτείνει επίσης την συνέχιση και ενίσχυση της νομικής καταδίωξης του trafficking, τα πορίσματά της έχουν δεχθεί κριτική, η οποία στηρίζεται στο επιχείρημα πως η νομιμοποίηση θα οδηγούσε στην αύξηση του καταναγκαστικού σεξ.

Η εμπειρία μου λέει το αντίθετο. Το να μπορεί ο πιο ευάλωτος να καλεί τις αρχές, να βγαίνει από τις σκιές, μόνο καλό μπορεί να είναι. Προσωπικά παραβιάζω τον νόμο επειδή βγάζω λεφτά από αυτό. Πληρώνομαι καλά λεφτά για να ρισκάρω και ενδέχεται να έχανα χρήματα αν η σεξουαλική εργασία ήταν νόμιμη. Αλλά κάπου, αυτήν την στιγμή, υπάρχει ένας άντρας με ένα σενάριο στο κεφάλι του και μια κοπέλα που ξέρει ότι δεν μπορεί να πάρει την αστυνομία. Δεν είναι όλες οι κοπέλες τόσο τυχερές.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.