Γιατί Θέλουμε Τόσο Πολύ να Μετατρέψουμε Δύο Δολοφόνους σε Θρύλους;

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Με τον διπλό ρόλο του Tom Hardy στο Legend να ετοιμάζεται να «περπατήσει» στους βρετανικούς κινηματογράφους αυτήν την εβδομάδα, τα αδέρφια Kray είναι ξανά στο προσκήνιο. Αν περπατήσει κανείς στο Whitechapel Road του Λονδίνου, θα αισθανθεί ότι ο Ronnie και ο Reggie, αν και έχουν αφήσει εδώ και καιρό τον μάταιο τούτο κόσμο, εξακολουθούν να προσέχουν τα παλιά τους λημέρια, κοιτάζοντάς τα από γιγαντοαφίσες και διαφημιστικές πινακίδες. Λίγο πιο κάτω, στην Brick Lane, υπάρχει μια pop-up έκθεση που παρουσιάζει το σαλόνι της μητέρας τους, όπου μπορείς να κάτσεις και να πιείς το τσάι σου. Επιπλέον, υπάρχει και ένα straight-to-DVD cult δημιούργημα, το περίφημο Rise of the Krays, το οποίο κυκλοφορεί στην πιάτσα.

Οι Krays επέστρεψαν λοιπόν -όχι βέβαια πως έφυγαν ποτέ- και αν θέλει κανείς να μάθει γιατί αυτοί οι βίαιοι δολοφόνοι, οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για μια σωρεία εγκλημάτων θεωρούνται ακόμα από πολλούς ως κάτι σαν ήρωες, τότε το Legend είναι ένα καλό μέρος για να ξεκινήσει. Η ταινία ρίχνει μια ημι-σοβαρή ματιά στην πτώση των Krays στα τέλη της δεκαετίας του 60, κρατώντας την σκληρότητα και την βία που ήταν τα σήματα κατατεθέν τους σε σχεδόν καρτουνίστικα επίπεδα και τις ατάκες και τα κοστούμια τόσο κοφτερά, ώστε να επιβεβαιώνουν τον ρόλο τους ως σύμβολα της pop κουλτούρας. Το Legend κάνει ένα επιτυχημένο reboot στο brand των Krays, στοχεύοντας την γενιά του Instagram, χαρίζοντας στην ιστορία των δίδυμων γκάνγκστερ μια πολύ πιο χιουμοριστική χροιά από όσο θα έπρεπε με βάση τις πράξεις τους.

Χρειαζόμαστε όμως άλλη μια ταινία για τα αδέρφια Kray; Πολλά από τα άτομα που συναντώ στην ξενάγηση των παλαιών λημεριών των Krays στο East End ένα μουντό απόγευμα Σαββάτου, θεωρούν πως ναι. Είναι περίπου 20 άτομα και ανάμεσά τους συναντάς ανθρώπους που δείχνουν ένα απλό ενδιαφέρον για τους δίδυμους, αλλά και φανατικούς θαυμαστές τους. Βέβαια υπάρχουν και μερικοί που μοιάζουν με πορτιέρηδες, που άνετα θα μπορούσαν να είχαν δουλέψει με τους Krays αν είχαν γεννηθεί σε άλλη εποχή, αλλά άλλο αυτό. Για όλους αυτούς, οι δίδυμοι είναι ήρωες, «αληθινά παιδιά του East End» και «θρύλοι».

Τα παραπάνω δεν ισχύουν για τον ξεναγό μας, τον John, έναν μεσήλικα με άσπρα γένια που μοιάζει λες και θα μπορούσε να έχει ένα δισκάδικο με σπάνια grooves στο Δυτικό Λονδίνο. Ακόμα κι αυτός όμως δηλώνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ιστορία των Krays και σχεδιάζει να γράψει ένα βιβλίο με θέμα εκείνους. Καθώς πάμε από το Blind Beggar προς την Vallance Road, όπου οι Krays έστησαν το πρώτο αρχηγείο τους και από εκεί στο Bath House και στο Repton Boxing Club, πριν καταλήξουμε στο Carpenter's Arms, βρίσκω τον εαυτό μου να απορροφάται από τον μύθο τους. Είμαι ξαφνικά ένα κομμάτι του κόσμου τους και νιώθω μια περίεργη νοσταλγία για ένα κεφάλαιο της ιστορίας του Λονδίνου που δεν έζησα ποτέ. Δεν θα έπρεπε.

Αλλά τελικά, πρόκειται απλά για έναν μύθο και όπως πολύ σωστά σημειώνει ο John «όλοι μας αγαπάμε τοις γκανγκστερικές ταινίες, αλλά δεν θα θέλαμε να ήταν αληθινές, έτσι δεν είναι;»

Οι Krays κατάφεραν να διαχειριστούν πολύ προσεκτικά την δημόσια εικόνα τους, κατά την διάρκεια της φυλάκισής τους για την δολοφονία του George Cornell (Ronnie) και την αδίστακτη εκτέλεση του Jack "the Hat" McVittie (Reggie) σε ένα υπόγειο του Stoke Newington. Λίγο πριν φυλακιστούν, οι δίδυμοι είχαν επικοινωνήσει με τον βιογράφο του Ian Fleming, John Pearson, θέλοντας να του αναθέσουν να αποτυπώσει την ιστορία τους. Το The Profession of Violence (1972) το πρώτο από τα βιβλία που έγραψε ο Pearson για τους Krays, θεωρείται το σημαντικότερο κείμενο που έχει γραφεί για τους δίδυμους και αποτελεί και το υλικό πάνω στο οποίο στηρίχτηκε το σενάριο του Legend.

Οι Krays πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του '80 διαπραγματευόμενοι την δημιουργία μιας ταινίας με θέμα την ζωή τους και τελικά αν και οι ίδιοι εμφανίστηκαν απογοητευμένοι από το γεγονός ότι η Billie Whitelaw ενσάρκωσε μια αθυρόστομη «εκδοχή» της μητέρας τους στο The Krays του Peter Medak, εντούτοις η ταινία προσέθεσε άλλο ένα επίπεδο στον μύθο τους.

Αν υπάρχει ένα κλισέ που ακούει κανείς συχνά για τους Krays, αυτό είναι το περίφημο «αγαπούσαν την μάνα τους» ή ακόμα και το «φρόντιζαν τους δικούς τους». Η θεατρική συγγραφέας Camilla Whitehill όμως, είναι ένα από τα άτομα που δεν πείθεται ότι κάτι τέτοιο ισχύει. H Whitehill μόλις ολοκλήρωσε το πέρασμα της παράστασής της «Where Do Little Birds Go?» απο το Εδιμβούργο, ένα θεατρικό που βασίστηκε στην ιστορία της Lisa Prescott, η οποία δούλευε ως οικοδέσποινα στο Winston club των αδερφών Kray, μέχρι που ένα βράδυ του 1966, οι δίδυμοι την απήγαγαν και την κλείδωσαν σε ένα διαμέρισμα με τον "The Mad Axeman" Frank Mitchell για τέσσερα μερόνυχτα, ο οποίος την κακοποίησε σεξουαλικά. Οι Krays είχαν βοηθήσει τον Mitchell να δραπετεύσει από τις φυλακές Broadmoor, αλλά σύντομα συνειδητοποίησαν πως δεν ήξεραν τι να κάνουν με τον φυγά. Ο Mitchell εξαφανίστηκε ξαφνικά λίγο καιρό αργότερα.

«Είχα διαβάσει αρκετά βιβλία για τους Krays, μιας και με ενδιέφεραν οι αστυνομικές ιστορίες», λέει η Whitehill. «Η ιστορία της Lisa, υπήρχε σε αρκετά από τα βιβλία που διάβασα, σε άλλα με περισσότερη λεπτομέρεια και σε άλλα όχι και τόσο. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον το γεγονός -και με εκνεύρισε- ότι υπήρχαν τόσο πολλά σε αυτά τα βιβλία για τους βασανιστές της και τόσο λίγα για εκείνη. Της άλλαξα λοιπόν το όνομα στην παράσταση και δημιούργησα μια παιδική ηλικία και ένα παρελθόν για εκείνη. Η απαγωγή όμως και η κακοποίηση ήταν πέρα για πέρα αληθινά γεγονότα».

«Ο θρύλος των Krays δεν συνάδει με αυτά που έκαναν στην πραγματικότητα. Δεν ήταν κάποιοι καθώς-πρέπει τύποι, τίποτα εγκληματικές διάνοιες. Αυτό ήθελαν να είναι, αλλά στην πραγματικότητα ήταν απλοί εγκληματίες, φονιάδες. Ήταν βίαιοι και απαίσιοι και δεν έδιναν δεκάρα για το ποιος επηρεαζόταν από τις πράξεις τους.

Ήθελαν να είναι αφεντικά στο στυλ της Μαφίας και ναι, ήλεγχαν πολλά κλαμπ και μπαρ και είχαν ένα τεράστιο κύκλωμα, αλλά έκαναν ηλίθια λάθη και επιπλέον, οι αληθινοί γκάνγκστερ δεν ήθελαν να είναι διάσημοι. Αυτοί το ήθελαν. Έζησαν ένα περίεργο και μοναδικό κεφάλαιο της ιστορίας της χώρας. Δεν σκοπεύω να δω την ταινία, γιατί δεν με ενδιαφέρει το οτιδήποτε εξυμνεί την βία. Άσε που βλέποντας το trailer, είδα ότι προσπαθεί να τους παρουσιάσει ως κάποια άτομα που ουδεμία σχέση έχουν με τα άτομα εκείνα που ανέδειξε η έρευνά μου».

Ο David Bailey, ο οποίος κατάφερε να αποτυπώσει την πιο γνωστή εικόνα των Krays για τους Sunday Times το 1965, θεωρεί πως εν τέλει η φήμη των Krays ήταν αυτή που οδήγησε στην πτώση τους. «Όταν είσαι αληθινός γκάνγκστερ, κανείς δεν ξέρει ποιος είσαι», δήλωσε στο BBC. Αν και τους στοχοποίησε στα μάτια των αρχών και οδήγησε σε περιπαικτικά σχόλια από μεριάς των αντιπάλων τους, όπως οι Richardsons, η φήμη τους άμβλυνε κάποια από τα πιο σκοτεινά σημεία της ιστορίας τους.

Εκείνοι πάντα ήθελαν να είναι διάσημοι, αστέρια: το East End της νιότης τους ήταν γεμάτο από μεγάλες προσωπικότητες, όχι μόνο από τον κόσμο του εγκλήματος, αλλά και από τον κόσμο του θεάματος. Το Legend απλά θα κάνει αυτό που θα ήθελαν - θα τους παρουσιάσει όπως φαντάζονταν τους εαυτούς τους και θα σβήσει από την μνήμη μερικά από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματά τους.

Οι Krays βασιλεύουν ακόμα.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.