Αν ρώταγαν έναν Αθηναίο ποιο είναι το σήμα κατατεθέν αυτής της πόλης, σίγουρα εκτός από τις πολυκατοικίες και το ωραίο φαγητό θα σου απαντούσε η νυχτερινή της ζωή. Τι ακριβώς όμως εννοούμε νυχτερινή ζωή; Που ξεκινάει και που τελειώνει; Υπάρχουν οι άνθρωποι που θα βγουν για ένα χαλαρό ποτό ή για φαγητό και η διασκέδαση τους θα λήξει λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Υπάρχουν, βέβαια, εκείνοι που η διασκέδασή τους ξεκινάει την ώρα που φεύγουν οι «χαλαροί» και θα τελειώσει με το άνοιγμα του μετρό. Και φυσικά, υπάρχουν εκείνοι που αρχίζουν τα πάρτι όταν όλοι οι υπόλοιποι πάνε για ύπνο - και επιστρέφουν στα κρεβάτια τους όταν ο ήλιος έχει ανατείλει για τα καλά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είναι Παρασκευή βράδυ κι αποφασίζω να ξεκινήσω μια τέτοια βόλτα στην Αθήνα, να δω πού πηγαίνει όλος αυτός ο κόσμος που κοιμάται το πρωί.
Ξεκίνησα από το Πλυντήριο, που βρίσκεται στο Μεταξουργείο και ανοίγει τις πόρτες του στις 23.00. Όταν φτάνω στην πόρτα μιλάω με τα παιδιά που μου λένε γελώντας ότι πρέπει να πω ότι το μαγαζί στις 5 το πρωί ανοίγει φώτα. «Μην και δεν το γράψεις» μου λένε, «γιατί μετά ο κόσμος ρωτάει γιατί ανοίγουμε φώτα τόσο νωρίς αφού μας λένε αφτεράδικο». Τους διαβεβαιώνω ότι θα μεταφέρω την πληροφορία και μπαίνω μέσα.
Απλωμένα ρούχα στους τοίχους και παλιά πλυντήρια συνθέτουν την ατμόσφαιρα που υποδηλώνει και το όνομα του μαγαζιού.
Το μαγαζί είναι φίσκα, μια μάζα ανθρώπων από όλες τις ηλικίες χορεύει στο ρυθμό 80's-90's μουσικής ανάμεσα σε παλιά πλυντήρια, κόκκινα φώτα και λάμπες. Αρκετά industrial, το μαγαζί είναι έτσι φτιαγμένο για να μπορεί να χωρέσει αρκετό κόσμο και να κρατήσει την φασαρία που γίνεται μέσα στους τοίχους του μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Επόμενος σταθμός ένα γνώριμο στέκι του Μεταξουργείου. Το Άσυλο είναι παλιό. Για όσους το ξέρουν, θα θυμούνται τα ξέφρενα πάρτι που γίνονταν στην Γιατράκου, τα φτηνά καθαρά ποτά και τις μουσικάρες του. Το Άσυλο βρίσκεται λοιπόν πια ανανεωμένο στην Αχιλλέως, λίγο πριν τη πλατεία Μεταξουργείου. Απ' έξω φαίνεται ότι γίνεται το αδιαχώρητο, σπρώχνω τον κόσμο που χορεύει, «κάθομαι» στο μπαρ και μιλάω με τον Κώστα Περγιάλη. «Πρώτα ποτό και μετά τα λέμε όλα» μου κάνει. Ζητάω μπίρα, εξηγώντας ότι έχω μεγάλο βράδυ μπροστά μου και τον ρωτάω να μου πει το «σήμα κατατεθέν» του μαγαζιού. Γελάει και λέει «ό,τι γίνεται στο Άσυλο μένει στο Άσυλο».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η διακόσμηση του καινούριου Ασύλου δεν διαφέρει πολύ με το παλιό. Ο ίδιος industrial αέρας, με λίγες προσθήκες, που το κάνουν πιο άνετο.
Κάνω μια βόλτα ανάμεσα στον κόσμο, το μαγαζί είναι τόσο ασφυκτικά γεμάτο που σχεδόν με παραπέμπει σε πάρτι. Τα φώτα του κι ένα projection στον τοίχο δημιουργούν την τέλεια ατμοσφαιρική κατάσταση για όσα θέλεις να ζήσεις σ' ένα μπαρ.Συνεχίζω και κατευθύνομαι προς τα Εξάρχεια οπού και θα τελειώσω το βράδυ μου μιας και στα εκεί έχει τρία από τα πιο γνωστά αφτεράδικα της πόλης.
Πρώτα πάω στο Blackbird. Ανοίγει νωρίς βράδυ και κλείνει νωρίς το πρωί, βρίσκεται στον πεζόδρομο της οδού Κλεισόβης και για όποιον ξέρει είναι κλασικό στέκι στα Εξάρχεια. Μπαίνοντας μέσα βρίσκομαι κατευθείαν σε διαφορετικό κλίμα, δυνατή ροκ μουσική και κόσμος να χορεύει. Το μπαρ έχει αυτή την ταυτότητα και φαίνεται από μακριά . Είναι το μέρος που ισχύει το «ρητό» των ξενύχτηδων «βγήκαμε για ένα χαλαρό ποτό και καταλήξαμε να φύγαμε στις 6 το πρωί». Κάπως έτσι παραλίγο να την πατήσω και εγώ.
Ο Πάνος του Off the Chain μου εξηγεί ότι δώσανε πολύ μεγάλη σημασία στην διακόσμηση και στην ποιότητα του μαγαζιού.
Λίγο πριν τελειώσει η βόλτα μου και ήδη πέρα από τις αντοχές μου φθάνω στο Off the Chain στη Ζωοδόχου Πηγής.
Σε ρυθμούς swing και rock n roll χόρευε o κόσμος όταν πήγαμε στο Off the Chain (ναι, τα παιδιά χορεύουν).
Περνάω την πόρτα και η κούραση φεύγει κατευθείαν. Είναι αδύνατον να μπεις μέσα και να μην σε αναγκάσει ο χώρος και ο κόσμος να περάσεις καλά. Ροκ κλαμπ αλλά όχι με την ντεκαντανς έννοια που έχουμε συνδέσει τα ροκ κλαμπ. Προσεγμένα και ποιοτικά φτιαγμένο, είναι χωρισμένο σαν σε θεματικά δωμάτια και φτιαγμένο έτσι που θυμίζει κλαμπ στο Βερολίνο. Το παράξενο είναι ότι ενώ κοντεύει πια να ξημερώσει ο κόσμος πραγματικά χορεύει, δεν λικνίζεται απλά στην μουσική και μου δίνει να καταλάβω ότι η βραδιά θα τραβήξει πολύ ακόμα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το ρολόι δείχνει ήδη 8 το πρωί. Μετά το Off the Chain, η λογική λέει να πάω προς το σπίτι. Εγώ παίρνω τον δρόμο για το Skull Bar. Όχι ότι έχω και πολλές δυνάμεις, αλλά κρίμα. Αφού έφτασα ως εδώ. Φοράω γυαλιά ηλίου, πλησιάζω στην είσοδο και η αλήθεια είναι πως δεν πιστεύω ότι θα βρω κανέναν μέσα. Αλλά για ακόμα μια φορά κάνω μεγάλο λάθος.
Στο λεγόμενο καμαρίνι του Skull Bar η λατρεία για τη Madonna είναι ξεκάθαρη.
Το μαγαζί είναι πίτα, δεν πέφτει ουτε καρφίτσα. Έχει μεγάλη φήμη εδώ και χρόνια απ' ό,τι μου λέει ο Ακης Πότσιος, όχι μόνο επειδή είναι από τα μοναδικά στο είδος του αλλά γιατί οι θαμώνες του νιώθουν ωραία και ξεδίνουν. Το Skull Bar είναι underground και rock n roll παρόλο που του έχει κολλήσει το όνομα ότι παίζει μόνο ηλεκτρονική. Κάνω μια βόλτα μέσα στο μαγαζί και βλέπω κόσμο με γυαλιά ηλίου και ποτό στο χέρι να περνάει καλά. Το μάτι μου πέφτει στο «you are what you dance» που είναι και το μότο του μαγαζιού και προσπαθώ να καταλάβω τι είδους κόσμο έχει και βλέπω ότι έχει τα πάντα. Είναι όλοι εδώ και όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους σαν να έχουν άτυπο ραντεβού να ξαναγυρίζουν στο ίδιο μέρος τις ίδιες ώρες.
Το «You Are What You Dance» είναι το μότο του Skull bar.
Είναι πρωί, ο καιρός θυμίζει άνοιξη, οι δρόμοι έχουν κίνηση, ο περισσότερος κόσμος πηγαίνει στις δουλειές, ή για έναν πρωινό καφέ, ενώ εγώ γυρίζω σπίτι και συνωμοτικά γελάω - γελάω επειδή κάτι όμορφο συμβαίνει κάτω από τις βαριές πόρτες όλων αυτών των μαγαζιών και είναι σαν κοινό μυστικό.
Οι disco μπάλες και το projection στον τοίχο δημιουργούν μια ατμόσφαιρα από πάρτι στο Άσυλο.
Στο Blackbird πορείς να κάτσεις χαλαρά στο μπάρ ή να χορεύεις μέχρι να πέσεις κάτω.
Από τους αγαπημένους μου τοίχους στο Off the Chain.
Κάνοντας μια γύρα στο Skull bar ανακαλύπτεις μικρές γωνίες που υποδηλώνουν και την ταυτότητα του μαγαζιού.
Όντως, είναι μέρα. Δεν έχει σημασία. Στο Skull bar ο κόσμος μπαίνει όταν ο ήλιος έχει ήδη βγει.