Η μουσική είναι η τέχνη που μπορεί να μιλήσει, ίσως πιο εύκολα από τις υπόλοιπες, κατευθείαν στην καρδιά αλλά και το μυαλό του μέσου ανθρώπου. Τις τελευταίες ημέρες ζούμε κάποιες πρωτόγνωρες και πάνω από όλα, άσχημες καταστάσεις. Κόσμος που φοβάται για το αύριο και στοιβάζεται έξω από τράπεζες και στα ταμεία των σούπερ μάρκετ ώστε να προλάβει τι;

Δυστυχώς, ούτε οι ίδιοι δεν γνωρίζουν.

Είναι από τις σπάνιες εκείνες στιγμές που δεν υπάρχει χώρος για χιούμορ ή χαζοχαρούμενες, lifestyle αναλύσεις της παιδικής χαράς.

Την τελευταία εβδομάδα, που κλείνουμε αισίως εβδομάδα από την στιγμή της ανακοίνωσης του δημοψηφίσματος, ξέθαψα κάποια τραγούδια τα οποία, κατά κάποιο περίεργο τρόπο, είχαν προβλέψει ή περιγράψει τα όσα ζούμε σήμερα. Όχι απαραίτητα με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες όμως, μέσω στίχων και αναφορών, προσπάθησαν να μας περάσουν κάποια μηνύματα - προειδοποιήσεις για το τι πρόκειται να επακολουθήσει. Κάποια με άμεσο τρόπο και άλλα με λίγο πιο έμμεσα τρικ.Την ίδια στιγμή, η πλεiοψηφία των Ελλήνων ξόδευε αμέριμνη, χιλιάδες ευρώ σε μπουζούκια και πίστες γεμάτες γαρύφαλλα. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι, οι λίγοι, οι ρομαντικοί να γνωρίζουν.

Δεν ξέρω.

Παρακάτω, συγκέντρωσα κάποια τραγούδια που, κατά την ταπεινή μου άποψη, είχαν κάτι να πουν αλλά πέρασαν απαρατήρητα μέσα στην τρέλα της εποχής του χρηματιστηρίου και της ένταξης στο Ευρώ.

Κι όμως, κάποτε το Ελληνικό hip hop έσπερνε. Έφτυνε στην μούρη του μέσου νεοέλληνα και σνόμπαρε τα ακριβά κλαμπ και τα μπουζούκια. Δεν έχει σημασία τι δρόμους επέλεξαν μετέπειτα κάποια μέλη της εν λόγω μπάντας (το αναφέρω για τους γνωρίζοντες). Οι Άγνωστοι Γνωστοί άφησαν πίσω τους έναν ύμνο για την εργατική τάξη, αυτή την κραυγή αγανάκτησης μιας γενιάς που έβλεπε την ματαιότητα των πράξεων των συνομήλικων αλλά και των πατεράδων τους.

Δεν γνωρίζω αν ο Εισβολέας και η παρέα του είχαν προβλέψει το τι θα συνέβαινε στην χώρα μερικά χρόνια αργότερα, όμως, σίγουρα είχαν πολλά νεύρα με την ψεύτικη όπως αποδείχτηκε, κοινωνική ανύψωση του μέσου Έλληνα που κατέστρεψε ήδη δύο γενιές. Στο συγκεκριμένο κομμάτι, μπορείς να ακούσεις ένα από τα συγκλονιστικότερα κουπλέ που ηχογραφήθηκαν ποτέ από εγχώριο rap καλλιτέχνη. Μιλάω για το τελευταίο κουπλέ του κομματιού που ανήκει στον Εισβολέα με αποκορύφωμα τους, επίσης τελευταίους, του στίχους.

Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης είναι μια μοναδική περίπτωση καλλιτέχνη. Αυτοεξόριστος, έκανε ακριβώς αυτό που ήθελε γράφοντας στα παλιά του τα υποδήματα μόδες, εντεχνίλες και δημόσιες σχέσεις. Μπορεί εμπορικά αυτή η επιλογή να μην βοήθησε, όμως, νομίζω πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος κοιμάται τα βράδια με την συνείδηση του ήσυχη.

Υπάρχουν πολλά τραγούδια του Λουκιανού Κηλαηδόνη που θα μπορούσα να βάλω σε αυτή τη λίστα αλλά διάλεξα τον "Τοκογλύφο" για δύο λόγους. Αρχικά, επειδή ήθελα να πρωτοτυπήσω και δεύτερον επειδή ο τίτλος του κομματιού τα λέει όλα. Για όσους δεν πείθονται όμως, παραθέτω και κάποιους στίχους, "κλειδιά" που διαβάζοντας τους, καταλαβαίνεις τι υπονοούσε ο Γιάννης Νεγρεπόντης (στιχουργός του τραγουδιού).

Δεν τρελαίνομαι για τον Χατζιδάκι (προσωπικά γούστα, μην με φάτε τώρα), αυτό όμως δεν μπορεί να αλλάξει το γεγονός πως ήταν ένας άνθρωπος με μεγάλες ιδέες και φοβερό ταλέντο. Πρέπει να παραδεχθώ πως η επιλογή του "Κεμάλ" είναι πιο κλισέ και από το να βάλω το "Last Christmas" σε λίστα με τα καλύτερα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια όλων των εποχών. Όμως, πως θα μπορούσα να αφήσω έξω από αυτό το κείμενο ένα κομμάτι που μιλά για έναν ονειροπόλο ταξιδιώτη και μάλιστα, όταν αυτό κλείνει με τον ίδιο τον συνθέτη να αποχαιρετά τον ήρωα του με τα εξής λόγια,

Ηχητικά, είναι πολύ μακριά από τα γούστα μου όμως στιχουργικά, ο Νίκος Γκάτσος με κάνει να χαίρομαι που μπορώ να κατανοήσω τα όσα έχει αποτυπώσει στο χαρτί ακριβώς όπως γράφτηκαν.

Ένας σκύλος την αράζει στο Κολωνάκι και βιώνει την ματαιότητα της ύπαρξης μέσα από τα μάτια και τις φιγούρες όσων περνάνε εκεί. Μόνιμοι κάτοικοι, νάρκισσοι και αυλικοί σε ένα παιχνίδι εντυπώσεων και αποπλάνησης. Εδώ ο Φοίβος Δεληβοριάς, μας βάζει στην εικόνα ως παρατηρητές (οι οποίοι δεν έχουν κάτι να κερδίσουν ή να χάσουν) στην καθημερινότητα μιας από τις πλουσιότερες περιοχές της Αθήνας. Το γλείψιμο και τα ψεύτικα κοπλιμέντα χτίζουν την εικόνα μιας κακώς δομημένης κοινωνίας, έτοιμης να γκρεμοτσακιστεί στην πρώτη λακκούβα που θα βρεθεί στο διάβα της πολύ απλά, επειδή ε'ιναι απασχολημένη με το να κοιτά την αντανάκλαση της στον καθρέφτη, θαυμάζοντας τον ψεύτικο της εαυτό. Ίσως να μην αντιπροσωπεύει στο έπακρο το σήμερα όμως, είναι μια πικρή ανάμνηση από ένα πολύ κοντινό παρελθόν, λίγο πριν η κρίση μας χτυπήσει την πόρτα.

Καταστάσεις που μάλλον πέρασαν μια για πάντα…

Περισσότερα από το VICE

Μπήκαμε στο Μουσείο των Άψογα Διατηρημένων Πτωμάτων

Ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης δεν Έχει Μετρήσει Ποτέ το IQ του - Αλλά Είναι πιο Έξυπνος από Εσένα

Πέρασα το Σαββατοκύριακό μου με Έναν Έμπορο Ναρκωτικών του Deep Web