Μέσα στον Άγνωστο Κόσμο των Τρανς που Ρίχνουν Κατάρες για να Εισπράξουν Χρέη

Οδηγώντας μέσα στους ηλιόλουστους δρόμους της Λαχόρης του Πακιστάν, θα συναντήσεις πολλή φτώχεια, περίτεχνα ζωγραφισμένα φορτηγά και άνδρες με γενειάδες, όλα εκ των οποίων φαντάζουν απόλυτα φυσιολογικά. Τα πάντα, όμως, καταρρέουν, μόλις δεις μια τρανς γυναίκα στον δρόμο. Όπως φαίνεται, τα διεμφυλικά άτομα είναι σχετικά ενσωματωμένα στην πακιστανική κοινωνία, παρά τη συντηρητική φύση της θεοκρατικής κυβέρνησης της χώρας.

Μιλάμε άλλωστε για ένα ισλαμικό έθνος, που αποτελεί ένα από τα λημέρια των Ταλιμπάν και του δικτύου Χακάνι – δεν πρόκειται ακριβώς για μια κοινωνία φιλελεύθερων προοδευτικών, ανοιχτών στη ΛΟΑΤK κοινότητα. Παρόλα αυτά, τα περισσότερα τρανς άτομα στο Πακιστάν δεν είναι κλεισμένα σπίτι. Συνήθως, θα τα δεις να περπατούν στον δρόμο με τη γυναικεία περιβολή τους, προετοιμάζοντας σιγά-σιγά το έδαφος για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των τρανς ατόμων και την αναγνώρισή τους. Το 2009, προστέθηκε η επιλογή «Άλλο», κάτω από το «Φύλο» στις ταυτότητες και τον περασμένο Ιούνιο εκδόθηκε το πρώτο διαβατήριο τρίτου φύλου στην ακτιβίστρια Farzana Riaz. «Παρέλαβα το διαβατήριό μου, το οποίο αναφέρει ότι το φύλο μου είναι "Χ" και όχι "αρσενικό" ή "θηλυκό"», είπε η Farzana στο ειδησεογραφικό πρακτορείο AFP. Ακόμη και τα πιο ακραία θρησκευτικά κόμματα φονταμενταλιστών, όπως το Τζαμιάτ Ουλεμά-ε-Ισλάμ-Φ (JUI-F), προβαίνουν σε κινήσεις που δεν θα περίμενε κανείς, όπως το να υποστηρίζουν την πρώτη νομοθετική πράξη που προστατεύει τα δικαιώματα των διεμφυλικών ατόμων. Εξέδωσαν μάλιστα ακόμη και «φετφά ενάντια στις παρενοχλήσεις των διεμφυλικών ατόμων, υπογεγραμμένο από 50 κληρικούς», σύμφωνα με άρθρο του INews, μια ηλεκτρονική ειδησεογραφική πλατφόρμα.

Αν και η χώρα μπορεί να μοιάζει παράδοξα προοδευτική, τα διεμφυλικά άτομα εξακολουθούν να βιώνουν διακρίσεις και να πέφτουν θύματα βίας. Παρόλα αυτά, τον Αύγουστο, κατά τη διεξαγωγή της πρώτης απογραφής του πληθυσμού του Πακιστάν μετά από δέκα χρόνια, δόθηκε η δυνατότητα της επιλογής του «τρανς» ως φύλου, με περισσότερους από 10.000 ανθρώπους να αυτοπροσδιορίζονται έτσι. Αυτή η λανθάνουσα ανοχή έχει τις ρίζες της στον πνευματισμό και βασίζεται στην πεποίθηση ότι τα τρανς άτομα είναι πνευματικές οντότητες που με κάποιον τρόπο είναι πιο κοντά στον Θεό, λόγω της ανικανότητάς τους να ενταχθούν στο μοντέλο της πυρηνικής οικογένειας και –κυρίως– επειδή μπορούν να σε καταραστούν με τις δυνάμεις τους.

Η ικανότητά τους να καταριούνται οποιονδήποτε επιλέξουν, είναι μια τόσο διαδεδομένη αντίληψη στο Πακιστάν, που το κράτος προσλαμβάνει τρανς άτομα, για να εισπράττουν φόρους και να συλλέγουν χρέη. Σύμφωνα με άρθρο του 2012 για τον Guardian, «τα ποσοστά είσπραξης είναι κατά 15% υψηλότερα σε σχέση με τους συμβατικούς φοροεισπράκτορες, οι οποίοι συχνά αντιμετωπίζονται βίαια από τους νοικοκυραίους». Ο κόσμος θεωρεί ότι αν δεν πληρώσει, θα πέσει κατάρα στο σπίτι του, την οικογένειά του και τους φίλους του. Μια άλλη πρακτική των τρανς ατόμων είναι να χορεύουν έξω από το σπίτι σου, μέχρι να πληρώσεις, ντροπιάζοντάς σε στη γειτονιά. Όμως για τις περισσότερες τρανσέξουαλ του Πακιστάν, η ζωή δεν είναι ρόδινη – πολύ συχνά, αναγκάζονται να ζητιανεύουν και να εκπορνεύονται. Επίσης, συνηθίζουν να εμφανίζονται σε γάμους, όπου κάνουν ένα χορευτικό και στη συνέχεια δίνουν τις ευλογίες τους στους νεόνυμφους, οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να τους επιτρέψουν να παρευρεθούν στους εορτασμούς, διαφορετικά θα έρθουν αντιμέτωποι με την οργή της κατάρας των τρανς. Τα πλούσια ζευγάρια προσκαλούν επίσης τα τρανς άτομα στο σπίτι τους, για να ευλογήσουν ένα νεογέννητο παιδί.

Την πρώτη φορά που είδα μια τρανς γυναίκα στη Λαχόρη, ήταν σε ένα φανάρι στον δρόμο. Ήμουν με τον φίλο μου τον Omar Jamil, μέσα στη μαύρη του Mustang του 1995, όταν ξαφνικά ο Omar είπε, «γαμώτο, κοιταχτήκαμε στα μάτια». Εκείνη μας πλησίασε, για να ζητήσει ψιλά και όταν ο Omar της είπε ότι δεν είχαμε τίποτα, έσφιξε τη γροθιά της και εξαπέλυσε μια κατάρα προς τον Omar. Ο ίδιος αργότερα είχε έναν σοβαρό τσακωμό με ένα αγαπημένο του πρόσωπο και αντιμετώπισε προβλήματα στη δουλειά, κάτι που, στο μυαλό του Omar, ήταν άμεσο επακόλουθο της κατάρας. Η περιέργειά μου είχε κεντριστεί και ήθελα να μάθω περισσότερα. Έτσι, ο Omar μου πρότεινε να μιλήσω με την αδερφή του, τη Nadia FazalJamil, μια διάσημη Πακιστανή ηθοποιό που από καιρό ενδιαφερόταν για την τρανς κοινότητα. Είχε συμμετάσχει σε μια ταινία μικρού μήκους με τίτλο BeautyParlor σε σκηνοθεσία Mehreen Jabbar, η οποία ήταν βασισμένη στη ζωή μιας τρανς γυναίκας με ένα πόδι.

Βρέθηκα με τη Nadia στο σπίτι των γονιών της μετά από δυο μέρες, για να προσπαθήσω να κατανοήσω καλύτερα πώς τα έβγαζαν πέρα τα τρανσέξουαλ άτομα σε έναν τόσο συντηρητικό κόσμο. Όπως μου είπε, «Οι τρανσέξουαλ έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς πρόσφατα ξεκίνησαν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους και, κατά κάποιον τρόπο, ο κόσμος τους φοβάται, λόγω των δεισιδαιμονιών που επικρατούν γύρω από τις δυνάμεις τους και την ικανότητά τους να καταριούνται, χρησιμοποιώντας μαύρη μαγεία. Αν μια τρανς ζητήσει χρήματα ή ζητιανεύει έξω από την πόρτα κάποιου, αυτός αγχώνεται, επειδή δεν θέλει να τον καταραστεί». Στη συνέχεια, μου είπε ότι η ίδια είχε μεγαλώσει έχοντας τρανσέξουαλ άτομα ως υπηρέτες στο σπίτι του ξαδέρφου και της γιαγιάς της και μου εξήγησε ότι επειδή η σεξουαλικότητα είναι τόσο καταπιεσμένη στο Πακιστάν, κανείς δεν κάνει ερωτήσεις για το ποιος πηγαίνει με ποιον ή πώς γίνεται αυτό. Μου είπε, μάλιστα, ότι οι ετεροφυλόφιλοι άνδρες φλερτάρουν ανοιχτά με τα τρανς άτομα, χωρίς να κάνουν καμία ερώτηση, πράγμα που οφείλεται στην αδυναμία των ανδρών να φλερτάρουν με γυναίκες ή να πάνε σε ένα στριπτιζάδικο. Το τρίτο φύλο είναι αυτό που έχει αυτόν τον ρόλο στο Πακιστάν.

[VICE Video] Η Πάολα Συναντά τη Δήμητρ@

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ήθελα να γνωρίσω κάποιες τρανς γυναίκες και έτσι ξεκίνησα να παίρνω πληροφορίες από τον κόσμο, μέχρι που τελικά ένας άλλος φίλος, ο Saad Zaidi, με έφερε σε επαφή με μια 73χρονη ερμαφρόδιτη ονόματι Safia, η οποία δούλευε στο σπίτι του θείου της για 50 χρόνια, ως οικονόμος. Είχε μικρό ανάστημα και δέχτηκε ντροπαλά να της πάρω συνέντευξη, παρουσία ολόκληρης της οικογένειας στης οποίας το σπίτι εργαζόταν. Έπαιζε με τη μαντήλα της καθ' όλη τη διάρκεια της συνέντευξης και γελούσε νευρικά, όταν της έκανα ερωτήσεις. Η Safia μου είπε ότι τα περισσότερα τρανς άτομα που βλέπει κανείς στον δρόμο, είναι στην πραγματικότητα αγόρια. Όπως είπε, «Η αλήθεια είναι ότι είναι άνδρες, όμως ντύνονται σαν γυναίκες. Τους αρέσει να συμπεριφέρονται ως τραβεστί». Όταν τη ρώτησα γιατί, μου είπε, «Ο Αλλάχ ακούει μονάχα τη φωνή μιας θεοσεβούμενης τραβεστί από τη φύση της και όχι των υπολοίπων. Μόνο μια "βιολογική τραβεστί" έχει λόγο. Όσοι παριστάνουν ότι είναι τραβεστί, δεν θα εισακουστούν από τον Αλλάχ». Υπονοούσε, με άλλα λόγια, ότι όταν οι γκέι άνδρες ντύνονται με γυναικεία ρούχα, προσποιούνται τους ερμαφρόδιτους, ώστε να μπορέσουν ακολούθως να υποκριθούν ότι έχουν την ικανότητα να καταραστούν. Μια ικανότητα που τους κάνει να εμπνέουν τον σεβασμό στον δρόμο και η οποία αποτελεί μια μέθοδο, για να εκφράσουν κάποια μορφή της σεξουαλικότητάς τους. Όταν τη ρώτησα αν είχε καταραστεί ποτέ κάποιον, έστρεψε το βλέμμα της αλλού αμήχανα και μου είπε, «Είχα κάποιες εμπειρίες. Είχε έρθει εδώ η γειτόνισσά μου. Δεν μπορούσε να κάνει παιδιά, επί επτά χρόνια. Προσευχήθηκα για εκείνη και ευλογήθηκε με έναν γιο. Ο Αλλάχ εισάκουσε τις προσευχές μου».

Όταν αποχαιρέτησα τη Safia, είχα μια νέα αποστολή στη ζωή: να βρω τρανς πόρνες και να μιλήσω μαζί τους. Κυνηγούσα τους πάντες, προσπαθώντας να βρω διασυνδέσεις και να μπορέσω να τις προσεγγίσω, όμως δεν κατάφερα τίποτα. Δύο μέρες πριν από την πτήση μου, ο Omar με προσκάλεσε σε ένα πάρτι στο σπίτι του φίλου του Fundhi. Φτάνοντας εκεί, βρήκα μια παρέα 15 ατόμων να πίνει αλκοόλ και να καπνίζει χασίς – ανάμεσά τους και μερικοί υπάλληλοι του Αμερικανικού Προξενείου, οι οποίοι είχαν γίνει κομμάτια. Σύντομα, μπήκα στο αντίστοιχο κλίμα, συμμετέχοντας στους εορτασμούς και μετά από κάποιες ώρες αποφάσισα να φύγω με τον Omar. Στον δρόμο προς το σπίτι, μέσα στη γλυκιά παραζάλη μας, ο Omar μου έδειξε κάποιες τραβεστί που ζητιάνευαν σε μια διασταύρωση. Μία από αυτές λεγόταν Rukaiya και ο Omar ξεκίνησε να της εξηγεί ότι θα ήθελα να συναντηθώ μαζί με εκείνην και τις φίλες της, για να τους πάρω συνέντευξη. Μετά από 15 λεπτά γρήγορων συνομιλιών σε ούρντου και με δέκα ευρώ, η Rukaiya δέχτηκε να οργανώσει μια συνέντευξη για το απόγευμα της επόμενης μέρας και μας πρότεινε να πάμε με το αυτοκίνητο στο διαμέρισμά της, για να μας δείξει πώς να φτάσουμε εκεί την επομένη. Σύντομα, το κόκκινο σάρι της και οι πρώτες ακτίνες του ηλίου βρέθηκαν στο πίσω κάθισμα της Mustang του Omar. Ο Omar κοίταξε με αγωνία τον δρόμο και μου είπε, «Αν μας πάρει κανένα μάτι, στο ορκίζομαι, θα σε σκοτώσω». Η Rukaiya μας εξήγησε ήρεμα πώς να φτάσουμε στο σπίτι της και μέσα σε δευτερόλεπτα ξεκίνησε να μου χαϊδεύει τον ώμο και την κοιλιά. Με απαλές κινήσεις, έβγαλα τη ζώνη του καθίσματος, το έφερα πιο μπροστά, της χαμογέλασα και της είπα, «όχι ευχαριστώ». H Rukaiya άγγιξε με τον ίδιο τρόπο και τον Omar, ο οποίος όμως δεν κατάφερε να την πείσει να σταματήσει, μέχρι που στο τέλος ξέσπασε σε φωνές: «Σταμάτα λέμε, δεν παίζει».

Περνώντας μέσα από την κίνηση της Λαχόρης, τελικά φτάσαμε σε ένα κακόφημο μέρος της πόλης. Περάσαμε από πολλές υπόγειες σήραγγες και σύντομα βρεθήκαμε σε μια γειτονιά με υποφωτισμένα σοκάκια, γεμάτα σκουπίδια και παλιά έπιπλα. Η Mustang του Omar ξεχώριζε κυριολεκτικά σαν τη μύγα μες στο γάλα. Τελικά, φτάσαμε σε ένα στενό όπου η Rukaiya μας είπε να στρίψουμε δεξιά. Ο Omar έστριψε, εξακολουθώντας να επαναλαμβάνει «Δεν παίζει, δεν παίζει». Οδηγώντας πολύ αργά, επιχειρήσαμε να μπούμε στο σοκάκι που ίσα-ίσα χώραγε το αυτοκίνητο. Έβγαλα το κεφάλι από το παράθυρο, για να βεβαιωθώ ότι δεν είχε γρατζουνιστεί το αυτοκίνητο και μετά από ένα πεντάλεπτο και αρκετές μανούβρες, αναγκαστήκαμε να κάνουμε όπισθεν, καθώς μια σκαλωσιά από μπαμπού, μας έκλεινε τον δρόμο. Τελικά, καταφέραμε να βγούμε από τα στενά σοκάκια και βεβαιώσαμε τη Rukaiya ότι θα την περιμένουμε την επόμενη μέρα στην ίδια γωνία.

Την επομένη, ο Omar, ο Fundhi και εγώ βρεθήκαμε στη γωνία της Rukaiya, όπου μας περίμενε μαζί με μια φίλη της. Ακολουθήσαμε τις δυο κυρίες με τις φανταχτερές ενδυμασίες σε έναν χωματόδρομο και αφού ανεβήκαμε μια σκάλα γεμάτη κάτουρα και σκατά, βρεθήκαμε σε ένα σκοτεινό στούντιο 15 τετραγωνικών. Σε περίοπτη θέση, βρισκόταν ένα υπέρδιπλο κρεβάτι, πάνω στο οποίο καθόταν μία ακόμη φίλη της Rukaiya. Φωτογραφίες με τρανς γυναίκες που φορούσαν σάρι και κρατούσαν αρκουδάκια διακοσμούσαν τους τοίχους, ενώ η μπόχα ήταν απλωμένη σε όλο το δωμάτιο. Με το που ξεκίνησε η συνέντευξη, ο φόβος της ληστείας εξαφανίστηκε σιγά-σιγά και τα κορίτσια ξεκίνησαν να μου διηγούνται την ιστορία τους.

«Όταν ήμασταν μικρές και οι γονείς μας είδαν το φύλο μας, μας έδωσαν. Μας άφησαν στα χέρια μιας γκουρού», μου είπαν.

«Σας πούλησαν οι ίδιοι οι γονείς σας;», ρώτησα.

«Ναι. Είμαστε όλες τραβεστί. Δεν μπορούμε να παντρευτούμε. Ζούμε μια διαφορετική ζωή και έχουμε έναν δικό μας κόσμο».

Η Rukaiya μου μίλησε στη συνέχεια για την κοινωνική ιεραρχία των τραβεστί: «Η υψηλότερη βαθμίδα είναι της γκουρού. Η γκουρού είναι σαν μητέρα και έπειτα υπάρχει και ο πατέρας. Η δική μου γκουρού δεν είναι εδώ τώρα. Εγώ είμαι η γκουρού αυτών των "τσιάλας" (παιδιών). Αυτοί οι άνθρωποι είναι τα παιδιά μου και έχω ακόμη έξι που είναι έξω τώρα».

Περίπου έναν μήνα μετά την επιστροφή μου στο Παρίσι, πήρα συνέντευξη από τον Δρ Jaques Waynberg, σεξολόγο που ειδικεύεται στη σεξουαλικότητα των τρανς ατόμων. Μου εξήγησε ότι, καθώς ο μέσος Πακιστανός πολίτης δεν μπορεί να δεχτεί την ασάφεια του φύλου ενός τρανς ατόμου, ο μόνος τρόπος να διαχειριστεί την παρουσία του, είναι να το θεωρήσει μιας είδους πνευματική οντότητα, κάτι σαν μάγο ή ιερέα. Στη συνέχεια, μου εξήγησε τις ιεραρχικές διαβαθμίσεις: «Στην ανώτερη θέση βρίσκεται, για αυτά τα αγόρια, μια πραγματική τρανσέξουαλ (σ.σ. όπως η Safia). Αυτό σημαίνει ότι ένα άτομο γεννιέται με απροσδιόριστο φύλο. Έπειτα, είναι τα άτομα που έχουν χάσει τα γεννητικά τους όργανα – δηλαδή τα έχουν αφαιρέσει, είτε για να γίνουν τρανσέξουαλ είτε λόγω ανατομικών/γενετικών προβλημάτων. Τέλος, υπάρχουν άτομα που έχουν μια σχετικά θηλυπρεπή εμφάνιση, την οποία ενισχύουν φορώντας γυναικεία ρούχα. Σε κάθε περίπτωση, το βασικό είναι να μπορείς να συγκριθείς με έναν ευνούχο. Ο στόχος είναι να ανελιχθείς μέσα από την προνομιούχα κάστα των –ελλείψει καλύτερου χαρακτηρισμού– "ανθρώπων που παίρνουν τις αποφάσεις", δηλαδή των ανθρώπων που λένε την αλήθεια. Με άλλα λόγια, μιλάμε για μια κάστα η οποία συνδέεται με τον πνευματικό κόσμο».

Ο Δρ Waynberg μου εξήγησε στη συνέχεια ότι η επικράτηση των τρανς ατόμων στο Πακιστάν ήταν ένα αποτέλεσμα του εκδημοκρατισμού της κοινωνίας: «Στην παραδοσιακή κοινωνία, οι ευγενείς ήταν λίγοι, όπως επίσης και οι ευνούχοι, συνεπώς υπήρχε μια ισορροπία, αντιστοιχούσε, ας πούμε, ένας ευνούχος σε κάθε αριστοκρατική οικογένεια. Όταν όμως μιλάμε για μια κοινωνία που είναι ανοιχτή, από οικονομικής άποψης, τότε αναδύεται μια μεσαία τάξη, η οποία θεωρεί ότι μπορεί να επωφεληθεί επίσης από τον μυστικισμό των ανώτερων τάξεων. Επομένως, πρόκειται για μια συμβολική απεικόνιση βαθιά ριζωμένων αντιλήψεων αυτής της κουλτούρας, σύμφωνα με τις οποίες πρέπει να βασίζεσαι σε κάποιον που έχει την ικανότητα να διαμεσολαβεί μεταξύ του παραδείσου και του εαυτού σου. Είναι προφανές ότι κάθε κοινωνία χρειάζεται έναν διαμεσολαβητή. Στη συγκεκριμένη κοινωνία, τον ρόλο αυτόν δεν τον είχε παραδοσιακά ένας ιερέας ή ένας ραβίνος, αλλά οι ευνούχοι. Πλέον, ο ρόλος αυτός έχει μεταβιβαστεί από τους ευνούχους στους ομοφυλόφιλους».

Αναφερόμενη στη σεξουαλικότητα στο Πακιστάν, η Nadia Jamil είπε: «Η ανάγκη του χαρακτηρισμού της σεξουαλικότητας δεν είναι τόσο έντονη για εμένα, ως γυναίκα – και δη ως αμφισεξουαλική γυναίκα. Δεν νιώθω την ανάγκη να βάλω κάποια ταμπέλα. Ο μόνος λόγος που επιτρέπω στον εαυτό μου να το κάνει, είναι επειδή θέλω να μάθει ο κόσμος ότι υπάρχουν άνθρωποι σαν εμένα στο Πακιστάν και ότι δεν είμαι κάποια εξαίρεση. Δεν χρειάζεται να μπαίνουν ταμπέλες στη σεξουαλικότητα. Είμαι λεσβία; Είμαι bisexual; Είμαι ετεροφυλόφιλη; Είμαι τρανσέξουαλ; Τι σημασία έχει; Νομίζω ότι η σεξουαλικότητα εδώ, ακριβώς επειδή είναι τόσο καταπιεσμένη, είναι πολύ πιο ρευστή. Δεν είναι ένα προϊόν που βάζουμε σε βαζάκια με ταμπελίτσες και τα τοποθετούμε στο ράφι των δυτικών σούπερ μάρκετ. Αυτό είναι που κάνει ενδιαφέρουσα την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα: είναι ρευστή, δεν είναι εμπορεύσιμη και δεν έχει μπει σε κουτάκια ακόμη. Είμαι βέβαιη, όμως, ότι θα συμβεί και αυτό».

Περισσότερα από το VICE

Δέκα Ερωτήσεις που Πάντα Ήθελες να Κάνεις σε Κάποιον που Αφαιρεί Τατουάζ (και τον Λένε «Θηρίο»)

Τα Εξάρχεια Έχουν Λόξιγκα

Άγνωστες Ιστορίες και Φωτογραφίες Καθημερινότητας από μια Διαβόητη Φυλακή της Βραζιλίας