Ακούσαμε τη Νέα Μουσική Συλλογή για τον Μέγα Αλέξανδρο Επειδή Δεν θα Μπορέσετε Εσείς

Πριν από λίγες ημέρες, έπεσε στην αντίληψή μου μια μικρή συλλογή επικής μουσικής αφιερωμένη στον Μέγα Αλέξανδρο. Αρχικά, δεν έδωσα σημασία. Χαζεύοντας, όμως, το σαββατοκύριακο τα επεισόδια που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, αποφάσισα να επιστρέψω σε αυτήν. Τίτλος του μουσικού δημιουργήματος είναι το διακριτικό Alexander The Great King Of The Greeks και ο άνθρωπος πίσω από αυτό ονομάζεται Βασίλης Κωστούλας. Θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον, αν επρόκειτο για τον ίδιο καλλιτέχνη που ερμηνεύει το hit των πανηγυριών «Υποψίες», όμως υποθέτω πως είναι μια απλή συνωνυμία. Αποφάσισα, λοιπόν, να αποτίσω έναν φόρο τιμής σε αυτό το σύγχρονο μουσικό έργο γράφοντας μια κριτική γι' αυτό.

Η φάση ξεκινάει -φυσικά- με αέρα, κάτι εκρήξεις και με το βίντεο που συνοδεύει τη μουσική να μας δείχνει ένα κατοστάρικο (αναπολώντας τη δραχμή, ίσως;), την ίδια στιγμή που σκάει μια γραμματοσειρά-λουκούμι για το επόμενο Age of Empires. Εδώ που τα λέμε, η όλη φάση θα μπορούσε άνετα να είναι μέρος διαφημιστικής καμπάνιας κάποιου νέου τίτλου της εν λόγω σειράς. Σου λέει, τώρα που βγαίνει το Assassin’s Creed με άρωμα αρχαίας Ελλάδας, ας κάνουμε και εμείς κάτι με τον Μέγα Αλέξανδρο». Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν ισχύει, οπότε ας επιστρέψουμε στα μουσικά. Ακούγοντας το πρώτο κομμάτι της συλλογής, είμαι σίγουρος πως ο Βασίλης είναι μεταλλάς: Κιθαριστικά solo και επικές ενορχηστρώσεις στις οποίες άνετα θα κολλούσαν στίχοι για δράκους, μαύρους ιππότες, ξωτικά και ό,τι άλλο τέλος πάντων πωρώνει τους οπαδούς του epic metal. Ο τρόπος που τελειώνει το κομμάτι -με ένα πολύ χαρούμενο γύρισμα στον ήχο-, υποθέτω πως αντιπροσωπεύει τη στιγμή της απελευθέρωσης. Όταν, δηλαδή, οι λαοί μάζευαν τα κομμένα μέλη των νεκρών που άφηναν οι στρατοί πίσω τους, ζώντας εν συνεχεία αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Θέλω να κλείσετε τα μάτια σας και να φανταστείτε ότι βρίσκεστε στα μπουζούκια. Η μπάντα ανεβαίνει στη σκηνή και ακούγονται οι πρώτες νότες. Οι βαριεστημένοι μεταλλάδες μουσικοί ξεδίνουν για τρία με τέσσερα λεπτά, μέχρι να παραγγείλουν οι πελάτες τις φιάλες τους και να προμηθευτούν τους πολυπόθητους δίσκους με τα λουλούδια. Προς το τέλος, θέλω να βάλετε τα δυνατά σας και να φανταστείτε κάποιον τύπου Αντώνη Ρέμο ή Γιάννη Πλούταρχο να εμφανίζεται στη σκηνή και να λέει από το μικρόφωνο: «Καλησπέρα» και μετά να πέφτουν τα πρώτα ριφάκια από μπουζούκι. Ξέρω πως είναι περίεργο, αλλά βγάζει νόημα.

«Πώς ήθελα να είχα ένα / και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά / που σαν θα μεγαλώσουν όλα / θα γίνουν λεβέντες για χάρη του Πειραιά»: Δεν γίνεται να μην ακούς υποσυνείδητα τη Μελίνα Μερκούρη να τραγουδά τους παραπάνω στίχους στις πρώτες νότες του τρίτου κομματιού της συλλογής. Κάποιος συνωμοσιολόγος -ή ο Τάκης Τσουκαλάς- θα έκανε την εξής αλληλουχία σκέψεων: «Η Ελλάδα του Μέγα Αλέξανδρου είναι “Τα Παιδιά του Πειραιά”, οπότε, μάλλον ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν Ολυμπιακός και στην πραγματικότητα αυτό που έκανε δεν ήταν επιθέσεις, αλλά πεσίματα σε συνδέσμους άλλων ομάδων σε όλη την Ασία». Άντε γεια! Το υπόλοιπο κομμάτι δεν το άκουσα, παρασύρθηκα από τις σκέψεις μου.

Χιλιάδες χρόνια προτού μας ενώσουν οι Έλληνες του εξωτερικού με τους στίχους «σαχλαμάρες, μαλακίες, ό,τι να ’ναι βρε παιδιά», τον δύσκολο αυτό ρόλο είχε αναλάβει ο Μέγας Αλέξανδρος. Ο Κωστούλας εμπνεύστηκε από όλο αυτό, δημιουργώντας ένα κομμάτι, το οποίο τοποθέτησε στη μέση της συλλογής, θέλοντας να δείξει ότι πρόκειται για τον συνδετικό κρίκο που κρατάει τα κεφάλαια του έπους δεμένα μεταξύ τους. Ηχητικά θυμίζει ΠΑΣΟΚ σε μέρες ευημερίας, με λίγη ξινίλα από Νέα Δημοκρατία σε ρόλο αντιπολίτευσης. Ιδανικό για βίντεο με ομιλίες του Ανδρέα Παπανδρέου.

Πολλά έχουν ειπωθεί για την παρουσία του αδιαμφισβήτητα τεράστιου στρατηλάτη στην Ιερουσαλήμ και εδώ, ο καλλιτέχνης έρχεται να δώσει τη δική του οπτική πάνω στο θέμα. Το «Alexander & Jerusalem» είναι μια σύνθεση με ανατολίτικες επιρροές που θα μπορούσε άνετα να παίζει στο soundtrack του Αλαντίν ή σε 80s δίσκο του ΛεΠα. Ίσως το πιο αδύναμο σημείο του Alexander The Great King Of The Greeks, αν εξαιρέσεις το σολίδι στο μπουζούκι που σκάει σαν κεραυνός εν αιθρία στη μέση του κομματιού. Στα τελευταία δύο λεπτά βρέθηκα να αναρωτιέμαι αν ο συνθέτης έχει κάποια συγγένεια -έστω και μακρινή- με τον πρώην άσο του Ολυμπιακού, Θανάση Κωστούλα.

Το τελευταίο κομμάτι έχει ως τίτλο το όνομα του Παρμενίωνα, o οποίος σε αντίθεση με τον Κωστούλα είχε αγωνισθεί σε δύο μόλις ομάδες, ως στρατηγός - σε αυτήν του Φιλίππου Β΄ και στου Αλέξανδρου. Δολοφονήθηκε από τον δεύτερο, όταν αποκαλύφθηκε ότι είχε σκεφτεί να τον δολοφονήσει εν μέσω της εκστρατείας. Ηχητικά, θα μπορούσε να αποτελεί τραγούδι τίτλων αρχής ξεχασμένης early 90s κωμικής σειράς με πρωταγωνιστές τον Τόνι Άντονυ και την Κατερίνα Γιουλάκη. Μπορώ ήδη να φανταστώ τις σκηνές να διαδέχονται η μία την άλλη: Ο Τόνι Άντονυ με καφέ γιλέκο και μαύρο πουκάμισο, ο Τόνι Άντονυ με μαύρο γιλέκο και καφέ πουκάμισο, ο Τόνι Άντονυ με τζιν πουκάμισο και καφέ γιλέκο, ο Τόνι Άντονυ με τζιν πουκάμισο και μαύρο γιλέκο - respect στον Τόνι Άντονυ.

Y.Γ. Το παρόν κείμενο είναι χιουμοριστικό - κοινώς, μη φρικάρετε.

Περισσότερα από το VICE

Όσα Θυμάμαι από Εκείνη τη Νύχτα που Ένας Μπάφος με Έστειλε στο Ψυχιατρείο

Γιατί το Ξυρισμένο Κεφάλι Είναι Τόσο Σημαντικό για τη Λεσβιακή Ταυτότητα

Πρέπει να Ξέρεις ότι 7.000 Αράχνες, Κατσαρίδες και Φίδια Λείπουν από Ένα Μουσείο