Η Εξομολόγηση Ενός Παλαιστίνιου που Βασανίστηκε για 50 Συνεχόμενες Μέρες στη Δυτική Όχθη

«Έτσι απέναντι καθόμουν με έναν από τους ανακριτές των ισραηλινών Αρχών, σε μια από τις πολλές φορές που με συνέλαβαν και μου ζήτησαν πληροφορίες για τις δράσεις των Παλαιστινίων, αφού μου είχαν ασκήσει σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια», μου λέει ο Ibrahim Ibraigheth, ένας Παλαιστίνιος ακτιβιστής που εδώ και δύο δεκαετίες συμμετέχει ενεργά στην ανάδειξη των παραβιάσεων των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων από το Ισραήλ, στη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη.

Ζητάω από τον Ibrahim να μου διηγηθεί περισσότερα πράγματα για τις συλλήψεις και τα βασανιστήρια που έχει υποστεί από τις ισραηλινές Αρχές. «Με έχουν συλλάβει συνολικά 14 φορές στη Δυτική Όχθη, ενώ έχω υποστεί βασανιστήρια και σωματική βία τέσσερις φορές. Ο λόγος είναι ότι συμμετείχα σε διαδηλώσεις και προσπαθούσα με ειρηνικά μέσα να κινητοποιήσω άλλους ανθρώπους κατά της παραβίασης των δικαιωμάτων μας από το κράτος του Ισραήλ. Μια φορά, με κράτησαν και με βασάνισαν για πάνω από 50 ημέρες. Ξύλο και ψυχολογική βία, θέλουν να σε κάνουν να σπάσεις, να σε απενεργοποιήσουν από τον αγώνα που δίνεις. Μια μέρα, μετά από πολύ ξύλο, με έβαλαν σε μια καρέκλα. Μετά από λίγα λεπτά, ένας ανακριτής των ισραηλινών Αρχών κάθισε από την άλλη πλευρά του τραπεζιού. Ξαφνικά ξεκίνησε να γελάει. Χαμογέλασα κι εγώ. “Γιατί γελάς;”, με ρώτησε με περιέργεια. “Με έχετε εδώ, με βασανίζετε και σε βλέπω να γελάς, να ικανοποιείσαι από τον πόνο του άλλου. Νομίζω ότι αυτό σε κάνει έναν άνθρωπο όχι και τόσο φυσιολογικό. Ελπίζω τουλάχιστον όλα αυτά να τα κάνεις μόνο σε μένα και σε άλλους Παλαιστίνιους, ελπίζω να μη χτυπάς έτσι τη γυναίκα και τα παιδιά σου».

Ο Ibrahim Ibraigheth, Διευθυντής της ActionAid Παλαιστίνης και επικεφαλής της ανθρωπιστικής βοήθειας που προσφέρεται εκεί από την οργάνωση, μιλάει ήρεμα, χωρίς την ένταση που θα περίμενε κανείς στη φωνή του. Τον ρωτάω πώς αισθάνεται για τους βασανιστές του. «Αισθάνομαι ότι τους μισώ. Τους μισώ, επειδή αυτό που έκαναν σε μένα το κάνουν και σε χιλιάδες άλλους. Αυτό, ωστόσο, αφορά στους βασανιστές μου, τους βασανιστές των Παλαιστινίων και όλους τους βασανιστές που ασκούν βία σε ανθρώπους σε όλον τον κόσμο. Έχω ακόμη την ελπίδα ότι οι Παλαιστίνιοι και οι Ισραηλινοί μπορούν να ζήσουν ειρηνικά. Ωστόσο, καμιά συμφιλίωση δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την αναγνώριση και τον σεβασμό των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, καμιά ειρηνική συμβίωση δεν είναι δυνατή, όταν οι Παλαιστίνιοι στερούνται το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, όταν δεν μπορούν να ασκήσουν τα δικαιώματα που τους αναγνωρίζουν οι διεθνείς συμβάσεις και το διεθνές δίκαιο».

Σήμερα, βλέπουμε συχνά να επανέρχεται στην επικαιρότητα το παλαιστινιακό ζήτημα και οι συγκρούσεις μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραήλ στη Μέση Ανατολή και συγκεκριμένα τη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτική Όχθη. Ας εξηγήσουμε σύντομα πώς έχει διαμορφωθεί το χάσμα μεταξύ των δύο πλευρών που διεκδικούν την ίδια γη ως πατρογονική: Στις αρχές του 20ού αιώνα, η περιοχή του σημερινού Ισραήλ και της Παλαιστίνης ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και τη μοιράζονταν ως κάτοικοι χριστιανοί, μουσουλμάνοι και εβραίοι στο θρήσκευμα, που ζούσαν ειρηνικά μεταξύ τους. Σταδιακά, κάποιοι μουσουλμάνοι της περιοχής ανέπτυξαν μια ξεχωριστή εθνική ταυτότητα, την παλαιστινιακή, την ώρα που μερίδα των εβραίων της περιοχής υποστήριζε ότι ο ιουδαΐσμός δεν είναι απλώς μια θρησκεία, αλλά και μια εθνική ταυτότητα και άρα θα έπρεπε να αποκτήσει κράτος - μια αντίληψη που ενισχυόταν και ως αντίδραση στον όλο και εντονότερο αντισημιτισμό που εξαπλωνόταν στην Ευρώπη. Τις εξελίξεις επιτάχυνε ραγδαία το Ολοκαύτωμα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που έκανε πιο επιτακτικό το αίτημα των εβραίων για ένα ανεξάρτητο κράτος του Ισραήλ.

Σε μια προσπάθεια ειρηνικής επίλυσης του ζητήματος, ο ΟΗΕ διαμόρφωσε ένα σχέδιο, το οποίο μοίραζε την περιοχή σε δύο μέρη, στα οποία προορίζονταν να δημιουργηθεί το κράτος της Παλαιστίνης και του Ισραήλ, με την Ιερουσαλήμ να παραμένει ουδέτερη ως διεθνής ζώνη. Πρώτο δέχτηκε το παραπάνω σχέδιο η πλευρά του Ισραήλ, που κήρυξε την ανεξαρτησία του το 1947. Από την πλευρά τους, οι Άραβες της περιοχής είδαν το πλάνο του ΟΗΕ ως έναν δούρειο ίππο για τη διατήρηση της αποικιοκρατίας στην περιοχή. Γι’ αυτόν τον λόγο ξέσπασε η λεγόμενη αραβοϊσραηλινή σύγκρουση, κατά την οποία τα αραβικά κράτη της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, του Λιβάνου, της Συρίας, του Ιράκ και της Παλαιστίνης επιτέθηκαν στο νεοσυσταθέν κράτος του Ισραήλ. Ωστόσο, το Ισραήλ κέρδισε τον πόλεμο και πήρε τον έλεγχο μέρους της γης που προοριζόταν να ενταχθεί στο παλαιστινιακό κράτος, με αποτέλεσμα πολλοί Παλαιστίνιοι να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να αναζητήσουν καταφύγιο ως πρόσφυγες στις γειτονικές αραβικές χώρες. Το Ισραήλ δεν κατάφερε να αποκτήσει τον έλεγχο της Λωρίδας της Γάζας, που βρισκόταν υπό την κυριότητα της Αιγύπτου και της Δυτικής Όχθης, που βρισκόταν υπό την κυριότητα της Ιορδανίας. Ακολούθησε ο Πόλεμος των Έξι Ημερών, το 1967, τον οποίο ξεκίνησε το Ισραήλ και κατά τον οποίο πήρε τον έλεγχο και της Δυτικής Όχθης και της Γάζας. Από εκείνην την περίοδο, το Ισραήλ ξεκίνησε τους -παράνομους με βάση το διεθνές δίκαιο- εποικισμούς, δίνοντας κίνητρα σε πολίτες του, ώστε να εγκατασταθούν στη Δυτική Όχθη και να αλλάξει η ισορροπία των πληθυσμών σε μια περιοχή που σύμφωνα με τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, θα έπρεπε να ανήκει στην Παλαιστίνη. Όταν οι Παλαιστίνιοι εξεγέρθηκαν με την Πρώτη Ιντιφάντα (1987-1993) και τη Δεύτερη Ιντιφάντα (2000-2005), αντιμετώπισαν την καταστολή των ισραηλίτικων Αρχών.

Παρά τις προσπάθειες επίλυσης των διαφορών, το μπαράζ βίας μεταξύ των δύο πλευρών έχει οδηγήσει μέχρι σήμερα όλες τις διαπραγματεύσεις σε αποτυχία, με αποτέλεσμα εκατομμύρια Παλαιστίνιοι να ζουν υπό απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, τόσο στη Λωρίδα της Γάζας όσο και στη Δυτική Όχθη. «Η Γάζα είναι σήμερα μια τεράστια φυλακή, η μεγαλύτερη φυλακή που έχει ποτέ δει η ανθρώπινη Ιστορία. Οι Παλαιστίνιοι της περιοχής ζουν ως κρατούμενοι», λέει ο Ibrahim Ibraigheth. Πράγματι, από την ημέρα που η Χαμάς πήρε, μετά από εκλογές, τον έλεγχο της Γάζας, το Ισραήλ έχει σφίξει ασφυκτικά τον κλοιό γύρω από την περιοχή, προκαλώντας ακραία πτώση του βιοτικού επιπέδου των Παλαιστινίων. Το 80% των δύο και πλέον εκατομμυρίων Παλαιστινίων της Γάζας δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς ανθρωπιστική βοήθεια, είτε μιλάμε για φαγητό είτε για υπηρεσίες υγείας. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, η Λωρίδα της Γάζας δεν θα είναι κατάλληλη για ανθρώπινη διαβίωση μέχρι το 2020. Η ανεργία έχει αγγίξει το 45%, με τους περισσότερους νέους να μην μπορούν να σπουδάσουν, να μην μπορούν να βρουν δουλειά και να μην μπορούν να φύγουν από εκεί. Το σύστημα υγείας της περιοχής περνάει βαθιά κρίση, αφού πολλά νοσοκομεία έχουν καταστραφεί ολοσχερώς ή υπολειτουργούν εξαιτίας των ζημιών που έχουν προκαλέσει οι στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισραήλ. Την τελευταία δεκαετία, το Ισραήλ έχει κάνει χρήση τεθωρακισμένων και μαχητικών αεροσκαφών απέναντι σε αμάχους, σε γυναίκες και παιδιά. Ακόμη, το Ισραήλ έχει περιορίσει σε μόλις τέσσερις ώρες την ημέρα τον χρόνο πρόσβασης των Παλαιστινίων σε ηλεκτρικό ρεύμα. Φανταστείτε πώς μπορεί να λειτουργήσουν τα νοσοκομεία, οι δομές υγείας και τα σχολεία με ρεύμα μόνο για τέσσερις ώρες καθημερινά. Είναι βασανιστήριο. Η Γάζα είναι ο τόπος, όπου και η ελπίδα πεθαίνει», λέει ο Ibrahim.

Από την πλευρά του, το Ισραήλ δικαιολογεί να σκληρά μέτρα απέναντι στη Λωρίδα της Γάζας επικαλούμενο την ασφάλειά του απέναντι στη Χαμάς, η οποία έχει τον έλεγχο της περιοχής από το 2007 και έχει οργανώσει πολεμικές επιχειρήσεις κατά του Ισραήλ. Η Χαμάς ως οργάνωση ή παρακλάδια της έχουν κατά καιρούς αναγνωριστεί ως τρομοκρατική οργάνωση από τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς παρότι στόχος της Χαμάς είναι η απελευθέρωση των Παλαιστινίων, μερίδα όσων συμμετέχουν στην ισλαμιστική οργάνωση έχουν υποστηρίξει ότι παλεύουν για τον πλήρη αφανισμό του Ισραήλ.

Η κρίσιμη ανθρωπιστικά κατάσταση που επικρατεί στη Λωρίδα της Γάζας επανήλθε στην επικαιρότητα τον περασμένο Μάιο, όταν η διοίκηση Trump άλλαξε την πάγια πολιτική των ΗΠΑ και μετέφερε την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ, αναγνωρίζοντας την τελευταία, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, ως πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ. Κατά τη διάρκεια του εορτασμού για τη μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, χιλιάδες Παλαιστίνιοι συγκεντρώθηκαν στα ανατολικά σύνορα με το Ισραήλ, για να διαμαρτυρηθούν κατά της παραπάνω απόφασης. Οι Ισραηλινοί στρατιώτες απάντησαν βίαια, με αποτέλεσμα δεκάδες άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους και χιλιάδες άλλοι να τραυματιστούν. Ηγέτες χωρών και διεθνείς οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα καταδίκασαν το Ισραήλ για «δυσανάλογη χρήση βίας». Από την πλευρά του, το Ισραήλ είπε ότι ακολούθησε τους διεθνείς κανόνες και άνοιξε πυρ κατά όσων απείλησαν την κυριαρχία και τους πολίτες του.

Αν τα παραπάνω προκάλεσαν την αντίδραση της διεθνούς κοινής γνώμης, ακόμη μεγαλύτερο προβληματισμό προκαλεί η αφόρητη καθημερινότητα με την οποία έρχονται αντιμέτωποι οι Παλαιστίνιοι της Γάζας, πάνω από το 50% των οποίων είναι ανήλικοι. Η Λωρίδα της Γάζας υφίσταται ουσιαστικά μια βίαιη, μεσαιωνικής κοπής πολιορκία. Η τελευταία επιβλήθηκε από το Ισραήλ μετά από τη νίκη στις εκλογές του 2006 της Χαμάς και είχε ως στόχο να δημιουργήσει έναν «οικονομικό πόλεμο» κατά της περιοχής, βάζοντας εμπόδια στην οικονομική δραστηριότητα της Λωρίδας της Γάζας, με απώτερο σκοπό να στρέψει τους Παλαιστινίους κατά της κυβέρνησης της Χαμάς. Στο πλαίσιο αυτών των μέτρων, οι ισραηλινές Αρχές περιόρισαν τις εισαγωγές στα προϊόντα που οι ίδιοι θεωρούν ως ανθρωπιστική βοήθεια, ενώ ουσιαστικά απαγόρευσαν τις εξαγωγές, στραγγαλίζοντας την τοπική οικονομία. Παράλληλα, οι άδειες εξόδου από τη Γάζα μειώθηκαν δραστικά, με αποτέλεσμα η περιοχή να γίνει ένα τεράστιο «στρατόπεδο συγκέντρωσης» -σύμφωνα με τα λόγια του τέως πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου, David Cameron- αφού οι άνθρωποι κατέληξαν εγκλωβισμένοι, αδυνατώντας να διαφύγουν με οποιονδήποτε τρόπο.

Αν η Λωρίδα της Γάζας μοιάζει με μια τεράστια φυλακή, παρόμοια φαίνεται να είναι η κατάσταση και στη Δυτική Όχθη, όπου «οι Παλαιστίνιοι ζουν σε περιοχές που πάλι μοιάζουν με μικρές φυλακές», λέει ο Ibrahim και εξηγεί: «Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Δυτική Όχθη, όπου η περιοχή είναι έντονα κατακερματισμένη και είναι δύσκολο να μιλήσουμε ενιαία. Ωστόσο, θα πρέπει να πούμε ότι την ώρα που περισσότεροι από μισό εκατομμύριο Ισραηλινοί ζουν παράνομα ως έποικοι στην περιοχή, χωρίς να υπολογίζουμε την Ανατολική Ιερουσαλήμ, οι ισραηλινές Αρχές διαμορφώνουν ένα πλαίσιο αβίωτης διαβίωσης για τους Παλαιστινίους. Κατάσχεται παράνομα η γη τους, γίνονται έφοδοι σε σπίτια και συλλήψεις ακόμη και ανηλίκων, καταστρέφονται σοδειές, κάποιες περιοχές έχουν ουσιαστικά στρατικοποιηθεί με τη μεγάλη παρουσία Ισραηλινών δυνάμεων, ενώ οι ντόπιοι πληθυσμοί αδυνατούν να κάνουν το οτιδήποτε, δεν μπορούν να χτίσουν ούτε ένα νέο δωμάτιο στο σπίτι τους, σχεδόν όλες οι οικοδομικές άδειες απορρίπτονται. Ακόμη, το Ισραήλ έχει εγκαταστήσει εκατοντάδες checkpoints σε ολόκληρη τη Δυτική Όχθη, για να ελέγχει την κίνηση των Παλαιστινίων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι Παλαιστίνιοι -ανάμεσά τους ανήλικα παιδιά και γυναίκες- να ελέγχονται καθημερινά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αξιοπρέπειά τους».

VICE Video: Οι Πληροφοριοδότες από τις ΗΠΑ

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ο Ibrahim Ibraigheth κατάγεται από τη Χεβρώνα, μια παλαιστινιακή πόλη της Δυτικής Όχθης, 30 χιλιόμετρα νότια της Ιερουσαλήμ. Πρόκειται για ένα σημαντικό κέντρο του παλαιστινιακού γίγνεσθαι, αφού η πόλη συνεισφέρει περίπου το ένα τρίτο του ΑΕΠ της περιοχής και φιλοξενεί το Πανεπιστήμιο της Χεβρώνας και το Πολυτεχνείο της Παλαιστίνης. «Εκεί έχουν εγκατασταθεί παράνομα περισσότεροι από 400 έποικοι, ενώ την πόλη ελέγχουν καθημερινά 3.500 Ισραηλινοί στρατιώτες. Όποιος πολίτης θέλει να πάει στο τζαμί, πρέπει να περάσει από κάποιο από τα δεκάδες checkpoints του Στρατού. Τα σημεία ελέγχου είναι τόσα πολλά, που για να κάνει κάποιος μια απόσταση πέντε λεπτών με το αυτοκίνητο, θα χρειαστεί 45 λεπτά. Άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους, καθώς το ασθενοφόρο δεν πρόλαβε να πάει στο σημείο όπου χρειάζονταν άμεση βοήθεια, επειδή καθυστέρησε στον έλεγχο από τις ισραηλινές Αρχές. Αν σκεφτεί κανείς ότι αυτή είναι η κατάσταση στην καρδιά της μεγαλύτερης παλαιστινιακής πόλης στη Δυτική Όχθη, δεν θα απορήσει που άλλοι Παλαιστίνιοι, σε πιο απομακρυσμένα μέρη, δεν έχουν πρόσβαση σε σχολεία, δομές υγείας ή τηλεπικοινωνίες, την ώρα που κάποιοι από αυτούς αναγκάζονται να ζουν σε σπηλιές. Όλες αυτές οι πρακτικές έχουν διαμορφώσει έναν συνεχή και υπόγειο πόλεμο, που με την ανοχή και τη στήριξη των ΗΠΑ και άλλων υπερδυνάμεων διατηρείται εδώ και δεκαετίες», λέει ο ίδιος.

Ακόμη, είναι αξιοσημείωτο ότι το Ισραήλ ελέγχει την υδροδότηση της Δυτικής Όχθης. Πολλά από τα χωριά της περιοχής δεν είναι συνδεδεμένα με το εθνικό δίκτυο νερού, με αποτέλεσμα οι Παλαιστίνιοι να ικανοποιούν τις ανάγκες τους είτε συλλέγοντας βρόχινο νερό, είτε αγοράζοντας σε τιμές που φτάνουν το 400% της αξίας που κανονικά πωλείται στην αγορά. Μόλις το 8% της καλλιεργήσιμης γης της Δυτικής Όχθης έχει συστήματα άρδευσης, ενώ στη Γάζα ο υδροφόρος ορίζοντας έχει υποβαθμιστεί και το δίκτυο νερού έχει καταστραφεί εξαιτίας των βομβαρδισμών, με αποτέλεσμα να υπάρχουν εκτιμήσεις ότι το νερό θα έχει εξαντληθεί μέχρι το 2020.

Εκτός από τα παραπάνω, έχουν υπάρξει καταγγελίες ότι ο Ισραηλινός Στρατός επιστράτευσε ψεκαστικά αεροσκάφη, για να καταστρέψει παλαιστινιακές αγροτικές καλλιέργειες στη Γάζα. Οι ισραηλινές Αρχές παραδέχτηκαν τους αεροψεκασμούς, δηλώνοντας ότι γίνονται «για να επιτευχθούν βέλτιστες και συνεχείς επιχειρήσεις ασφαλείας», με τη δημιουργία μιας άγονης νεκρής ζώνης κοντά στα σύνορα. Ακόμη, πρόσφατα έφτασε για συζήτηση στη Βουλή του Ισραήλ ένα νομοσχέδιο, το οποίο λέει ότι «οποιοσδήποτε τραβάει βίντεο ή φωτογραφία ή καταγράφει στρατιώτες κατά τη διάρκεια άσκησης των καθηκόντων τους, με σκοπό να πλήξει το ηθικό των στρατιωτών και των πολιτών, θα καταδικάζεται σε ποινή φυλάκισης πέντε ετών. Σε περίπτωση που η παραπάνω πράξη διαπράττεται με σκοπό να απειληθεί η ασφάλεια του κράτους, ο δράστης θα τιμωρείται με ποινή φυλάκισης δέκα ετών». Η παραπάνω πρωτοβουλία προκάλεσε αντιδράσεις, αφού θεωρήθηκε μια προσπάθεια αποσιώπησης φαινομένων κατάχρησης εξουσίας κατά των Παλαιστινίων από τις Αρχές του Ισραήλ.

«Αυτό που με θλίβει είναι ότι πολλοί Ισραηλινοί δεν έχουν μάθει τίποτα από τα δεινά που πέρασαν οι πρόγονοί τους στην Ιστορία», σχολιάζει ο Ibrahim. «Δεν μπορώ να συλλάβω πώς αντιμετωπίζουν με αυτόν τον τρόπο έναν άλλο λαό, πώς κάνουν στους Παλαιστίνιους πράγματα που παραπέμπουν σε αυτά που τόσα εκατομμύρια εβραίοι έζησαν κατά το Ολοκαύτωμα. Ο B΄ Παγκόσμιος Πόλεμος προκάλεσε ένα τεράστιο κύμα προσφύγων, πολλοί από τους οποίους ήταν εβραίοι. Εδώ και 70 χρόνια, το κράτος του Ισραήλ έχει εκδιώξει εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστινίους από την πατρογονική τους γη. Σήμερα, το 50% των Παλαιστινίων είναι πρόσφυγες, έχει αναγκαστεί να εγκαταλείψει τις εστίες του, όπως ακριβώς οι εβραίοι κατά τη διάρκεια του πολέμου. Γι’ αυτό έχει την ευθύνη το Ισραήλ, που σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο είναι μια δύναμη κατοχής, με παράνομη παρουσία στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, αλλά και οι υπερδυνάμεις που το στηρίζουν, με πρώτη τις ΗΠΑ. Στο όνομα της υποτιθέμενης ασφάλειάς του, το Ισραήλ δημιουργεί ένα συνεχές βασανιστήριο για εκατομμύρια Παλαιστίνιους, που ζουν σε συνθήκες πλήρους ανασφάλειας. Αυτό δεν είναι άσκηση του δικαιώματος αυτοάμυνας. Είναι απλώς παρανοϊκό - και αυτή ακριβώς η παράνοια δημιουργεί και διατηρεί τις αιτίες που προκαλούν αντιδράσεις εναντίον των Ισραηλιτών και των εβραίων σήμερα, τις οποίες με τη σειρά του χρησιμοποιεί το Ισραήλ, για να δικαιολογήσει τις πράξεις του, σε έναν φαύλο κύκλο προπαγάνδας. Είναι χαρακτηριστικό ότι πρόσφατα ένας αξιωματούχος του Ισραήλ είπε ότι κανείς Παλαιστίνιος δεν είναι αθώος στη Γάζα. Δηλαδή, το ένα εκατομμύριο μωρά και παιδιά στη Λωρίδα της Γάζας τι έχουν κάνει; Πρόκειται για τη λογική της συλλογικής ευθύνης, την οποία ακριβώς εφάρμοσαν οι Ναζί κατά των εβραίων».

Με τις ΗΠΑ στην εποχή Trump να κλίνουν όλο και περισσότερο προς την πλευρά του Ισραήλ, ρωτάω τον Ibrahim τι περιμένει από την Ευρώπη. «Από την Ευρώπη περιμένω να σεβαστεί τη θέση της στην Ιστορία. Όλα τα ευρωπαϊκά κράτη είναι μέλη του ΟΗΕ και έχουν απέναντί τους ένα κράτος που παραβιάζει συστηματικά το διεθνές δίκαιο. Συχνά λένε ότι “ανησυχούν” για τα όσα γίνονται στην Παλαιστίνη. Όμως τι κάνουν πρακτικά γι’ αυτήν την ανησυχία τους; Παρά τις διαφορετικές στάσεις και το λίγο φως που βλέπουμε από μερικά κράτη, γενικά και στην Ευρώπη υπάρχει μια στάση υποστηρικτική για το Ισραήλ». Όταν τον ρωτάω πώς κρίνει την ελληνική κυβέρνηση και τη σύγκλιση για συνεργασία που έχει επιτευχθεί μεταξύ Αθήνας, Καΐρου και Τελ Αβίβ, μου απαντάει: «Παρακολουθώντας την ελληνική κυβέρνηση, καταλαβαίνω ότι πρέπει να αναθεωρήσω το τι θεωρώ αριστερή και δεξιά πολιτική».

Λίγο προτού χαιρετήσω τον Ibrahim, τον ρωτάω αν είναι αισιόδοξος για το μέλλον, μιας που ο λαός στον οποίο ανήκει δοκιμάζεται έντονα εδώ και επτά δεκαετίες. «Είμαι πάντα αισιόδοξος», μου απαντά. «Κάθε μέρα πλησιάζουμε όλο και πιο πολύ στην ελευθερία μας. Αν δεν τη ζήσουμε εμείς, θα τη ζήσουν τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας. Δεν θα χάσουμε, δεν θα φύγουμε από τη γη όπου γεννηθήκαμε - και αν δεν μας δοθεί το δίκιο, θα το διεκδικήσουμε μέχρι τέλους».

Περισσότερα από το VICE

Ποιoς θα Πάρει Φέτος το Mundial, Χρήστο Σωτηρακόπουλε;

Ο Ηλίας Παπανικολός Θέλει να Αποχωριστεί Σταδιακά τον Εισβολέα

«Είμαστε Τρελοί κι Ευτυχισμένοι»: Μια Γερή Φωτογραφική Βουτιά στα Εξάρχεια του 1980