Σε μια ανόητη προσπάθεια αυτοβελτίωσης, γράφτηκα σε ένα μεγάλο γυμναστήριο. Το γυμναστήριο ήταν φρικτό –ένα μοβ τερατώδες πράγματα γεμάτο σαραβαλιασμένα ελλειπτικά και πατώματα μες στΗ βρόμα-, αλλά η τιμή ήταν ΟΚ. Για 20 ευρώ τον μήνα είχα απεριόριστη πρόσβαση στις εγκαταστάσεις, συν παροχές για μαύρισμα και χρήση των πολυθρόνων μασάζ. Καθώς πήγαινα το βράδυ για να κάνω step, μπορούσα να παρατηρώ τους άλλους με την ησυχία μου. Είδα μερικές φοβερές φάσεις, κάμψεις «σφυριά» για δικέφαλους στο μηχάνημα για squat, άνδρες με τζιν να κάνουν θλιβερές προσπάθειες έλξεων, ροφήματα πρωτεΐνης που χύθηκαν στο πάτωμα και έμειναν εκεί, πήζοντας σε λιμνούλες απάθειας και καλών προθέσεων. Αλλά το χειρότερο συνέβη τη μέρα της πίτσας.
Το ότι το γυμναστήριο είχε μέρα πίτσας ήταν αρκετά θλιβερό, αλλά ο τρόπος που οι πελάτες κατανάλωναν τις πίτσες ήταν τελείως καταθλιπτικός. Καθώς έκανα sprint σε διπλάσια ταχύτητα, έβλεπα τον έναν μετά τον άλλον να καταπίνουν περιχαρείς τυρί και ζύμη και ύστερα να ανεβαίνουν στα μηχανήματα αεροβικής, για να ασκηθούν. Ενώ προσπαθούσα να υπολογίσω τι θερμίδες πήραν και τι θερμίδες έκαιγαν, είδα έναν να παίρνει το κομμάτι του και να ανεβαίνει στο διάδρομο. Ο τύπος έτρωγε κανονικά πίτσα, ενώ προσπαθούσε να κάνει jogging. Υπήρχε κάτι βαθιά ενοχλητικό σ’ αυτήν την εικόνα. Αμέσως έγινε μια μεταφορά για όλους τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους σαμποτάρουμε τον εαυτό μας, πώς η έλλειψη γνώσης μπορεί να είναι κάτι επικίνδυνο, πώς οι θεσμοί που υποτίθεται ότι μας βοηθούν δεν έχουν πάντα τις καλύτερες προθέσεις. Ενώ αναλογιζόμουν την υπαρξιακή φρίκη του τύπου που έτρωγε πίτσα στον διάδρομο, του έπεσε το κομμάτι - με την καλή πλευρά προς τα κάτω. Από τον διάδρομο, κύλησε αμέσως στο πάτωμα. Για ένα δευτερόλεπτο ο τύπος είχε μια έκφραση σαν κάποιος να είχε κλωτσήσει το σκυλί του. Ύστερα, κατέβηκε από τον διάδρομο και πήγε να πάρει και άλλη πίτσα.Μετά από αυτήν την εμπειρία, ξεκίνησα να αναρωτιέμαι για όλα τα υπόλοιπα φρικτά πράγματα που συμβαίνουν στα γυμναστήρια. Αποφάσισα να μιλήσω με personal trainer για τα χειρότερα πράγματα που έχουν δει στη δουλειά.
Θα μπορούσα να μιλήσω για τα μέλη του γυμναστηρίου που δεν βάζουν τα βάρη στη θέση τους, που αφήνουν το πάτωμα του γυμναστηρίου χάλια, σε βαθμό επικινδυνότητας. Για γυμναστές που είναι συνέχεια με το κινητό, τσεκάρουν το Tinder κατά τη διάρκεια των μαθημάτων ή κοιμούνται με πελάτες τους. Θα μπορούσα να μιλήσω για τότε που ένας τύπος συνελήφθη, όταν έβγαλε το παντελόνι του και ακολούθησε μια γυναίκα στα αποδυτήρια. Αλλά το χειρότερο για μένα είναι η επικριτική προπόνηση. Το personal training είναι μια υπηρεσία πολυτελείας. Δεν έχουν όλοι τα λεφτά για κάτι τέτοιο. Γι’ αυτό είναι κρίμα να βλέπω ανθρώπους να τους λένε μια ώρα τι κάνουν λάθος και πόσο χάλια τα πηγαίνουν στη γυμναστική τους. Οι επικριτικοί προπονητές προσπαθούν να βάλουν τον πελάτη τους σε ένα αυστηρό πλαίσιο άσκησης, άσχετα αν είναι το σωστό για τους πελάτες τους, με βάση τους στόχους τους. Αντί να τους αναθέσουν πράγματα τα όποια μπορούν να πετύχουν, τους βάζουν ασκήσεις για τις οποίες δεν είναι έτοιμοι και ύστερα θυμώνουν, όταν οι πελάτες δεν τα καταφέρνουν. Σου έδωσαν καλά λεφτά, για να τους βοηθήσεις να βελτιωθούν. Πώς θα γίνει αυτό, αν τους φέρεσαι σαν να είναι παιδάκια;
Πρέπει να πω ότι όλοι μου οι πελάτες είναι εκπληκτικοί. Δουλεύω με ανθρώπους που προσπαθούν πολύ να πετύχουν τους στόχους τους και θέλουν να κάνουν πράγματα. Αλλά υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι στον χώρο του fitness που είναι, ας πούμε, ενδιαφέροντες. Προτού δουλέψω εδώ που δουλεύω τώρα, ήμουν σε ένα μεγάλο γυμναστήριο. Μου ζητούσαν μερικά πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Ένας τύπος επέμενε να φοράει μάσκα οξυγόνου σε όλη την προπόνηση. Ένας άλλος ρωτούσε αν μπορούσαμε να τον βοηθήσουμε να κάνει squat με μπάρα, ενώ στεκόταν πάνω σε μια μπάλα γυμναστικής - είπε ότι είχε εμπνευστεί από τους ελέφαντες στο τσίρκο. Υπήρχαν κάποιοι που βαριανάσαιναν στο τηλέφωνο. Άλλοι που ήθελαν βοήθεια στα αποδυτήρια. Αλλά ο πιο αξιομνημόνευτος ήταν ο τύπος που ρώτησε αν μπορούσα να τον κρατάω αγκαλιά στην πισίνα όπου μάθαινε να κολυμπάει. Είπε ότι ήθελε να τον κρατήσω, όπως η μητέρα του. Αυτό ήταν πολύ παράξενο.
Εκτός από personal trainer, δουλεύω με κάποιους ανθρώπους πάνω στη διατροφή τους. Νομίζω ότι η μεγαλύτερη πρόκληση για ανθρώπους που θέλουν να αλλάξουν τη διατροφή τους είναι να διαβάζουν όλες αυτές τις αηδίες στο Ίντερνετ. Μπορεί να παραπληροφορηθείς. Πριν από τρία χρόνια, μια κυρία που συμβούλευα μου είπε ότι νόμιζε πως είχε καταναλώσει αρκετά λαχανικά για εκείνη τη μέρα. Ως πρώτη μερίδα λαχανικών είχε παραγγείλει τηγανητό κινέζικο ρύζι που περιλάμβανε αρακά και καρότα. Η άλλη μερίδα ήταν μια XL πίτσα με αλλαντικά, που είχε επίσης κρεμμύδι και πράσινη πιπεριά. Αμέσως έγινε εμφανές το σοκ μου, που αυτή η γυναίκα πίστευε ότι είχε καταναλώσει αρκετά από τα σωστά λαχανικά, πράγμα που δεν ήταν αλήθεια. Η ιδέα ότι υπάρχει ένα διαιτολόγιο που περιλαμβάνει τα πάντα είναι μύθος. Σήμερα, υπάρχει τόση πληροφορία άμεσα διαθέσιμη που είναι δύσκολο να ξέρουν οι πελάτες ποια είναι σωστή, αλλά και πού να ψάξουν. Πάντως, τα λαχανικά στην πίτσα δεν μετράνε για κανονικά λαχανικά.
Ξεκίνησα να δουλεύω στο γυμναστήριο του πανεπιστημίου, όταν ήμουν φοιτητής. Κατά βάση, έκοβα βόλτες και μετρούσα κόσμο για στατιστική. Πού και πού γέμιζα τα υγρά μαντηλάκια ή καθάριζα λιγάκι. Εύκολα πράγματα. Η μόνη φορά που αυτό άλλαζε, ήταν όταν είχε κόσμο. Τον Σεπτέμβρη και τον Ιανουάριο, γινόμασταν σκέτη ζούγκλα. Υπήρχαν 200 άτομα μόνο στην αίθουσα με τα βάρη. Μια μέρα του Σεπτέμβρη, μπήκα στην αίθουσα με τα βάρη περιμένοντας την καταστροφή. Ήταν απρόσμενα ήσυχα. Μόνο ένας τύπος. Φορούσε ένα αμάνικο μπλουζάκι, είχε ακουστικά και ένα καπελάκι φορεμένο στραβά. Πηγαίνει στον οριζόντιο πάγκο, παίρνει βάρη σαράντα κιλών και ετοιμάζεται για μάχη. Στη δεύτερη επανάληψη, σταματάει. Αφήνει τα βάρη και πιάνει τον ώμο του. Έχει χλωμιάσει και καθώς προσπαθεί να σηκωθεί, τρέμει. Ρήξη θωρακικού μυός, αναμφίβολα. Αργότερα στη βάρδιά μου, τον βλέπω να μαζεύει τα πράγματά του. Κουβαλάει ένα σωρό πράγματα από τη μια και το μπράτσο του ξεκινάει να αλλάζει χρώμα από το μελάνιασμα. Το λέω συνέχεια: Πρέπει να ξέρεις τα όριά σου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Όταν βλέπω τη σπονδυλική στήλη κάποιου να κυρτώνει έτσι»
Το χειρότερο πράγμα που έχω δει στο γυμναστήριο είναι κάτι που βλέπω σχεδόν κάθε φορά. Είναι η μόνη φορά που η αψίδα στον λογότυπο των McDonald’s δεν είναι η πιο αποκρουστική αψίδα που μπορεί να κοιτάξει κάποιος. Μιλάω για την αψίδα που σχηματίζεται στο σώμα κάποιου, όταν στέκεται μπροστά στην μπάρα, σκύβει και κάνει κάτι που νομίζει ότι είναι άρση θανάτου. Όταν βλέπω τη σπονδυλική στήλη κάποιου να κυρτώνει έτσι, ο χειροπράκτης και προπονητής δύναμης μέσα μου πεθαίνει λιγάκι. Η κυρτή σπονδυλική στήλη στην άρση θανάτου είναι το φιλί του θανάτου: θα μπορούσε να είναι το πρώτο και τελευταίο προσωπικό ρεκόρ που θα κάνεις. Για να το αποφύγεις: μίλησε με κάποιον. Ζήτα βοήθεια. Τράβηξε βίντεο τον εαυτό σου. Κατέβασε το Coach’s Eye. Ή πες σε κάποιον να δει αν η πλάτη σου κυρτώνει και μετά κέρασέ τον έναν happy meal στα McDonald’s.ΤοάρθροδημοσιεύτηκεαρχικάστοVICE Canada.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίοNewsletterμας.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
