To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο i-D.«Την πρώτη φορά που έπιασα φωτογραφική μηχανή στα χέρια μου ήμουν 12 χρονών», λέει η Irina Yulieva. «Ο θείος μου ήταν φωτογράφος και μου εξήγησε πώς λειτουργούσε. Τότε ξεκίνησα να φωτογραφίζω τα πάντα: τους φίλους μου, την οικογένειά μου, τη γάτα μου». Μετά από αυτήν την αρχική εμμονή –από εκείνες που σε κάνουν αφόρητο για έναν μήνα, μέχρι να βρεις την επόμενη- η Irina δεν έπιασε φωτογραφική για τα επόμενα 20 χρόνια, ώσπου αποφάσισε να σπουδάσει φωτορεπόρτερ στη γενέτειρά της, την Αγία Πετρούπολη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αποφοίτησε το 2010 και ξεκίνησε να φωτογραφίζει ξανά την οικογένειά της. Τα τελευταία χρόνια έχει φωτογραφίσει τα παιδιά της και τους φίλους τους, καθώς μεγαλώνουν τα ατελείωτα καλοκαίρια στο χωριό Μπαλσόι Σαμπσκ στη ρωσική ύπαιθρο. Εκεί περνούσε και η ίδια τις σχολικές της διακοπές, παίζοντας ως παιδί, αλλά δοκιμάζοντας να είναι ενήλικη. Οι φωτογραφίες της έχουν μια ένταση που θυμίζει Gummo και χαρακτηρίζονται από το παράξενο στοιχείο των επαρχιακών πόλεων –τραβάει με μια απλή κόμπακτ φωτογραφική και αφήνει την ημερομηνία να φαίνεται στην άκρη-, αλλά είναι επίσης γεμάτες όμορφη νοσταλγία για τα δικά της εφηβικά καλοκαίρια. Η Irina αυτή τη στιγμή μετατρέπει τη σειρά που αποκαλεί TenderAger(Τρυφερή Ηλικία) σε βιβλίο. «Ο τίτλος εργασίας είναι Σπασμένα Γόνατα», λέει. «Θα είναι μια ιστορία για την ενηλικίωση. Αλλά στην πραγματικότητα αφορά εμένα».
i-D: Ποιες είναι οι πιο έντονες αναμνήσεις που έχεις από τις δικές σου καλοκαιρινές διακοπές στο Μπαλσόι Σαμπσκ; Irina Yulieva: Κολυμπούσαμε, ψαρεύαμε, μαζεύαμε μανιτάρια και μούρα στο δάσος, και ψήναμε πατάτες στη φωτιά. Υπήρχε φρέσκο γάλα, θερίζαμε. Ο παππούς μου έφτιαχνες βάρκες, σαν κανό Ινδιάνων, με έπαιρνε μαζί του στο δάσος και ελέγχαμε τις παγίδες. Επίσης, κολυμπούσαμε μέχρι μακριά, στα πιο απομονωμένα μέρη. Θυμάμαι ακόμα και πώς μύριζαν τα κουταβάκια, επειδή ο παππούς εξέτρεφε Σαμογιέντ. Θυμάμαι και τον μαύρο ουρανό, γεμάτο αστέρια. Όλα έμοιαζαν να κρατάνε για πάντα. Εκείνη την εποχή ένιωθα ελεύθερη και ευτυχισμένη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Έχω την αίσθηση ότι τα παιδιά πλέον δεν περνάνε τόσο χρόνο έξω, τουλάχιστον στις ΗΠΑ. Ισχύει και στη Ρωσία; Πόσο σημαντικό είναι για τα παιδιά να ζουν περιπέτειες στην ύπαιθρο;
Οι καλοκαιρινές διακοπές στη Ρωσία κρατάνε τρεις μήνες. Οι γονείς που ζουν σε μεγάλες πόλεις σχεδόν πάντα προσπαθούν να πηγαίνουν τα παιδιά τους στην ύπαιθρο, πιο κοντά στη φύση. Η φύση είναι ένα ιδιαίτερο περιβάλλον, που δημιουργήθηκε από το σύμπαν και όχι από τους ανθρώπους. Νομίζω ότι αυτό είναι που κάνει τη φύση ξεχωριστή και η επαφή μαζί της μας βοηθάει να αντιληφθούμε το σύμπαν.
Πώς γνώρισες τα περισσότερα παιδιά και τους έφηβους στις φωτογραφίες σου;
Πολλές είναι φωτογραφίες των παιδιών μου. Ξεκίνησα να δουλεύω τη σειρά TenderAger όταν η κόρη μου ήταν 13 και ο γιος μου δυο χρονών. Επίσης, φωτογράφισα τους φίλους της κόρης μου, την ανιψιά μου και παιδιά που μένουν κοντά.
Το όλο project είναι αφιερωμένο στην κόρη μου, τη Sasha. Παρακολουθούσα τις αλλαγές που της συνέβαιναν στην εφηβεία, τη μεταμόρφωσή της από κορίτσι σε γυναίκα και ταυτόχρονα με θυμόμουν ξεκάθαρα σε αυτή την ηλικία. Είχα μια υπέροχη ευκαιρία να γυρίσω πίσω στον χρόνο, να ζήσω ξανά τις στιγμές της δικής μου εφηβείας.
Αν έπρεπε να διαλέξεις, ποια θα ήταν η αγαπημένη σου φωτογραφία και ποια η ιστορία που κρύβεται πίσω της;
Είναι μια από τις πρώτες της σειράς, ένα κορίτσι στο νερό. Είναι φίλη της κόρης μου. Εκείνη τη μέρα διασχίζαμε το ποτάμι της πόλης – το κάναμε και όταν ήμουν εγώ μικρή. Είναι πλατύ και ρηχό, αλλά το νερό κυλάει γρήγορα και ήταν ολόκληρη περιπέτεια να το διασχίσουμε. Αργότερα τριγυρνούσαμε και κολυμπούσαμε και τότε τράβηξα τη φωτογραφία. Νομίζω ότι αιχμαλωτίζει μια αίσθηση αρμονίας. Ξαπλώνεις και χαλαρώνεις και το νερό σε κρατάει στην επιφάνεια και σβήνει τους ήχους. Κοίτα πόσο ήρεμη και όμορφη φωτογραφία είναι.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
