Φωτογραφίες: Δημήτρης Ραπακούσης Ο Πιερ ντε Κουμπερντέν, ίσως ήταν ο πρώτος που είπε πως στον αθλητισμό «αξία έχει η συμμετοχή και όχι η νίκη». Για τον Αστέρα Εξαρχείων, τη θρυλική ομάδα του κέντρου της Αθήνας, ισχύει ακριβώς αυτό και στην προχθεσινή, κυριακάτικη αναμέτρηση της γυναικείας ομάδας μπάσκετ με την αντίστοιχη του κολεγίου Deree, που διεξήχθη στη φάση της 23ης Αγωνιστικής του Β' ομίλου της Γ' ΕΣΚΑ Γυναικών στο κλειστό γήπεδο του Στρέφη, το απέδειξαν για άλλη μια φορά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αφού ακολούθησα την κλασική διαδικασία που περνάει κανείς πριν παρακολουθήσει αγώνα στο συγκεκριμένο γήπεδο -δηλαδή το άραγμα στο πάνω μέρος του γηπέδου, λίγο πριν ξεκινήσει ο αγώνας, απ' όπου μπορείς να ρίξεις μια ματιά σε όλη την Αθήνα-, μπήκα στις κερκίδες. Ο αγώνας ήταν προγραμματισμένος για τις πέντε το απόγευμα, ο καιρός ήταν καλοκαιρινός και η διάθεση το ίδιο απ' όσους βρίσκονταν εκεί, ενώ οι παίκτριες με τις χαρακτηριστικές ασπρόμαυρες στολές, έκαναν το προκαθορισμένο ζέσταμα πριν το τζάμπολ.
Λίγο πριν ο αγώνας ξεκινήσει από τις κερκίδες ακούγεται παραδοσιακά το «Μπάτσοι-Γουρούνια-Δολοφόνοι» και το εμβληματικό τύμπανο που φέρνουν οι φίλαθλοι στους αγώνες βγάζει τον πρώτο του ήχο. Ένας αγώνας που γίνεται ανάμεσα στον Αστέρα Εξαρχείων και το Κολέγιο Deree σε παραπέμπει αυτόματα σε καλάθια με ταξικό πρόσημο. Και ενδεχομένως να έχουν αν σκεφτούμε πως η ομάδα της Ακαδημίας Μπάσκετ του Deree προπονείται για παράδειγμα σε καλύτερες εγκαταστάσεις και ευνοϊκότερες συνθήκες και υπάρχει ολόκληρο team που να τις φροντίζει. Είναι μια από τις καλύτερες ομάδες του ομίλου από άποψη απόδοσης και αυτό φαίνεται και από τον βαθμολογικό πίνακα, αφού είναι πέμπτη στην κατάταξη. Από την άλλη, η ομάδα του Αστέρα δεν έχει μέχρι στιγμής νίκες και αν λάβει κανείς υπόψιν τις βαθμολογίες, ήταν σαν να διαγωνίζονται εντός του παρκέ ο Δαυίδ με τον Γολιάθ. Παρόλα αυτά, ποιος νοιάζεται για το αποτέλεσμα; Στον Αστέρα Εξαρχείων, κανείς. Κυριολεκτικά, δεν υπάρχουν φίλαθλοι που να απολαμβάνουν αγώνες περισσότερο. Δεν υπάρχει ίχνος χουλιγκανισμού, ούτε καν συνθήματα κατά της αντίπαλης ομάδας. Μόνο πείραγμα αγνών φιλάθλων. Τουλάχιστον σε όσους αγώνες τους έχω βρεθεί, ακούς μόνο συνθήματα υπέρ της δικής τους ομάδας ή άλλα, πολιτικού περιεχομένου και αλληλεγγύης υπέρ των ευπαθών πληθυσμών. Το βασικότερο είναι ότι συμπαραστέκονται με κάθε τρόπο στις παίκτριες και τους παίκτες. Αν κερδίσουν, ανάβουν καπνογόνα. Αν χάσουν, το ίδιο. Ανεξάρτητα από το κάθε αποτέλεσμα, πανηγυρίζουν, χοροπηδάνε και τραγουδούν σαν τρελοί. Ποιος δεν ξέρει το χαρακτηριστικότερο σύνθημα όλων, «Ζαλίζομαι! Ζαλίζομαι! Έχω ζάλη, ζάλη στο κεφάλι, έχω τρέλα, τρέλα στο μυαλό, έχω Αστέρα, Αστέρα στην καρδιά µου και παντού, παντού σ' ακολουθώ». Τα συνθήματα δεν σταματούν για όση ώρα κι αν διαρκεί ο αγώνας.Λίγο πριν ο αγώνας ξεκινήσει από τις κερκίδες ακούγεται παραδοσιακά το «Μπάτσοι-Γουρούνια-Δολοφόνοι».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο Αστέρας ακολουθεί τα πρότυπα της κολεκτίβας. Είναι συλλογικότητα και είναι ένας από τους πιο ιδιαίτερους ομίλους που υπάρχουν τόσο για τον δίκαιο τρόπο που λειτουργεί, όσο και για το κοινωνικό έργο που επιτελεί. Είναι θα λέγαμε η ελληνική St. Pauli και δεν είναι καθόλου τυχαίο το πανό του γερμανικού αθλητικού συλλόγου που κρεμιέται σε κάθε αγώνα. Όλοι όσοι βρίσκονται στον όμιλο είναι εθελοντές, τα πάντα είναι αυτοσυντηρούμενα και οργανωμένα από τους ίδιους, ενώ στα παιχνίδια τους δεν κόβεις ποτέ εισιτήριο επειδή πιστεύουν πως ο κάθε ένας θα πρέπει να δίνει ό,τι έχει και μπορεί. Κυρίως, δεν θέλουν να αποκλείουν κανέναν από το γήπεδο. Είναι μια ομάδα με πολιτική άποψη, δράση και έκφραση. Το λιγότερο που τους ενδιαφέρει είναι να κυνηγήσουν εμμονικά κατηγορίες και νίκες.
Το ίδιο έγινε και στον χθεσινό αγώνα. Ο Αστέρας βρισκόταν σχεδόν σε όλη τη διάρκεια μπροστά στο σκορ και όλα έδειχναν πως θα κερδίσουν, αφού είχαν το προβάδισμα σε όλα τα δεκάλεπτα. Παρόλα αυτά, στην τελευταία φάση του παιχνιδιού, η ομάδα του Deree έκανε βασικές αλλαγές βάζοντας πιο ψηλές παίκτριες, κερδίζοντας ψύχραιμα και μεθοδικά, με 52-59. Ο αγώνας ήταν ντέρμπι, είχε όμως όλες τις προδιαγραφές του fair play που θες να δεις σε κάθε άθλημα. Όπως είπε και ο Θοδωρής Πρισκομάτης, Αθλητικός Διευθυντής του Αμερικάνικου Κολεγίου Deree: «Ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι με πολλές εναλλαγές, με ωραία ατμόσφαιρα. Ήταν ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που είδα φέτος. Είμαι πολύ ευχαριστημένος από την απόδοση της ομάδας μου, αλλά εντυπωσιάστηκα και από την απόδοση των αντιπάλων, που ήταν πολύ αγωνιστικοί. Νομίζω πως όλοι ευχαριστήθηκαν ένα πολύ ωραίο παιχνίδι».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το ίδιο ανέφερε και ο προπονητής του Αστέρα Εξαρχείων, Δημήτρης Μαζαράκης, σχολιάζοντας το αποτέλεσμα. Στην ερώτηση αν ήταν δίκαιο, δεν άφησε περιθώρια αμφιβολίας, ενώ σχολιάζοντας την ανατροπή που έγινε στο σκορ ανέφερε: «Προηγηθήκαμε με 13 πόντους και μετά μας το γύρισαν με την ψυχραιμία και την εμπειρία τους τα κορίτσια της αντίπαλης ομάδας. Για εμάς, είναι μια δύσκολη χρονιά επειδή η ομάδα αποτελείται από παιδιά που είχαν σταματήσει, κορίτσια που είχαν να παίξουν καιρό. Η ομάδα έχει κυρίως από μικρότερες ηλικίες, μαθήτριες και κάποιες φοιτήτριες, οπότε μας λείπει η εμπειρία από εικόνες και αγώνες μπάσκετ. Ήταν ένας πολύ ωραίος αγώνας με εναλλαγές και διακυμάνσεις στα σκορ. Ήταν μια πολύ καλή προσπάθεια και από τις δυο ομάδες».Αν κάποιος έμπαινε την ώρα που το παιχνίδι είχε λήξει, θα πίστευε πως ο Αστέρας έχει κερδίσει.
Αν κάποιος έμπαινε την ώρα που το παιχνίδι είχε λήξει, θα πίστευε πως ο Αστέρας έχει κερδίσει. Παίκτριες, προπονητής, φίλαθλοι πανηγύριζαν όλοι μαζί, καπνογόνα ήταν αναμένα στις ψηλότερες θέσεις της κερκίδας, ενώ όλοι μαζί έπαιζαν μπουγέλο και βάραγαν σουτάκια υπό τη μουσική υπόκρουση Ξύλινων Σπαθιών. Παράλληλα μαζεύουν τα κουτάκια της μπίρας και τους καφέδες μόνοι τους για να μη λερώσουν το γήπεδο. Όταν βγαίνουν έξω από το γήπεδο, συνεχίζουν να παίζουν νερατζοπόλεμο και να λένε αστεία.
Ο αθλητισμός είναι αυτή η εικόνα. Και μάλλον είναι λάθος που περιγράφεται σαν «αγώνας», διότι η σωστή λέξη στην περίπτωση των ομάδων των Εξαρχείων είναι «παιχνίδι». Μόνο έτσι μπορείς να χαρακτηρίσεις το συναίσθημα που έχεις όταν φεύγεις από το γήπεδο του Στρέφη ή από όπου παίζουν. Είναι παρόμοιο με εκείνο το συναίσθημα που έχεις όταν θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια και τα απογεύματα που γύριζες σπίτι από κάποια αλάνα, ιδρωμένος επειδή έπαιζες όλη την ημέρα, βρώμικος γιατί δεν νοιάστηκες αν θα πέσεις κάτω, με ματωμένα γόνατα διότι ήξερες ότι και να πέσεις θα ξανασηκωθείς και χαρούμενος, αφού πέρασες ένα απόγευμα με τους φίλους σου. Kαι αυτό είναι ένα συναίσθημα που δημιουργείται ανεξάρτητα από τους αριθμούς στον πίνακα της τελικής βαθμολογίας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες παρακάτω:
