Τα Χειρότερα Ξυλίκια στην Ιστορία των Video Games

Διαγωνιζόμενοι στο EVO Champion Series 2014

Το να παίζεις video games επαγγελματικά, μπορεί να σε κάνει εκατομμυριούχο. Βέβαια αυτή η πληροφορία δεν θα σε εκπλήξει ιδιαίτερα αν παρακολουθείς τον επικερδέστατο κόσμο των eSports. Τα συνολικά κέρδη που μοιράστηκαν στους νικητές του τουρνουά Dota 2 για παράδειγμα ήταν 10.5 εκατομμύρια δολάρια, ένα ποσό σαφώς πιο ψηλό από τα 3 εκατομμύρια του περσινού τουρνουά.

Τον Ιούνιο, 10.000 άτομα παρευρέθησαν στο Wembley Arena του Λονδίνου, για να παρακολουθήσουν την πέμπτη εβδομάδα του Ευρωπαϊκού League of Legends Championship Series, ένα τουρνουά τόσο μεγάλο που πέρα από τα μέσα που ασχολούνται με το είδος, κέντρισε και το ενδιαφέρον του BBC. Το 2013, 71 εκατομμύρια άνθρωποι παρακολούθησαν διάφορες εκφάνσεις του ανταγωνιστικού gaming, οπότε μπορεί κάποιος να καταλάβει τον λόγο που έχει ειπωθεί ότι ίσως κάποια στιγμή το δούμε να μπαίνει και στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Αρκετοί από τους καλύτερους του είδους, παρέλασαν στο φετινό EVO Champion Series, το οποίο έλαβε χώρα από τις 11 έως τις 13 Ιουλίου στο Westgate Las Vegas Resort and Casino. Το EVO είναι ένα τουρνουά που καλεί τους καλύτερους «μαχητές» από όλον τον κόσμο να διαγωνιστούν σε μια πλειάδα από beat-em-ups από το Ultra Street Fighter IV (SFIV) και το Ultimate Marvel Vs Capcom 3, μέχρι το Tekken Tag Tournament 2 και το Super Smash Bros Melee (SSBM). Το ενδιαφέρον βέβαια σε όλο αυτό είναι ότι δεν μιλάμε απαραίτητα για καινούργια παιχνίδια. Σε αντίθεση με τις μεγάλες gaming εκθέσεις παγκοσμίως, όπου ο ενθουσιασμός εκφράζεται για τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες, τουρνουά σαν το EVO επικεντρώνονται στα καλύτερα παιχνίδια του κάθε είδους, ανεξαρτήτως χρονολογίας.

Παρευρισκόμενοι στο διεθνές τουρνουά DOTA 2 το 2012

Είναι παιχνίδια που αποτελούν την βάση του είδους τους. Το Super Smash Bros κυκλοφόρησε το 2001 και είναι τόσο στενά συνδεδεμένο με το χειριστήριο του Game Cube, που η Nintendo, στο πλαίσιο της κυκλοφορίας του νέου κεφαλαίου στην σειράς σε 3DS και Wii U, θα το κάνει συμβατό με αυτό. Είναι ένα παιχνίδι που δεν έχει ξεπεραστεί εδώ και 13 χρόνια. Το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί και για το Ultra Street Fighter IV, που αποτελεί μέρος της ομότιτλης σειράς που ξεκίνησε το 1987.

Γιατί όμως αυτοί οι παλιοί τίτλοι συνεχίζουν την πορεία τους; Ο Robby Gee, που τερμάτισε στην πρώτη τριάδα του Βρετανικού τουρνουά Smash Bros, μας λέει σχετικά: «Έχει να κάνει με το πόσο πλούσιο είναι το παιχνίδι, με τους μηχανισμούς του. Νομίζω πως οι προγραμματιστές του παιχνιδιού δεν καταλάβαιναν ότι έφτιαχναν κάτι τόσο διαχρονικό, αν και είμαι σίγουρος ότι τώρα θα σου έλεγαν ότι το γνώριζαν. Έχει τόσες πολλές λεπτομέρειες που το κάνουν ένα εξαιρετικό ανταγωνιστικό παιχνίδι. Το παίζω εδώ και 13 χρόνια και εξακολουθώ να θέλω να ασχολούμαι κάθε μέρα».

«Όσο για το Street Fighter IV, αυτό είναι άλλο θέμα», λέει ο Robby. «Το παιχνίδι έχει λιγότερες επιλογές από το SSBM, αλλά αυτό το πιο αυστηρό του πλαίσιο, το κάνει πιο εύκολο για περισσότερους παίκτες να αναπτύξουν τις ικανότητές τους μέσα σε αυτό. Το SSBM έχει υψηλό δείκτη δυσκολίας, σου παίρνει 3 με 4 χρόνια για να καταλάβεις τι ακριβώς κάνεις εκεί μέσα, ενώ οι παίκτες του SFIV μπορούν και μπαίνουν σε αυτό σχετικά γρήγορα. Αυτό είναι το βασικό θετικό του στοιχείο».

Βέβαια όταν μιλάμε για ξυλίκια, σαν και αυτά που βρίσκουμε στο EVO, η ιστορία του gaming είναι γεμάτη από τίτλους που προσπάθησαν ανεπιτυχώς να τα βάλουν με γίγαντες όπως το Mortal Kombat, το Killer Instinct ή το παντοδύναμο Street Fighter. Παρακάτω ακολουθεί μια ντροπιαστική λίστα των χειρότερων τίτλων του είδους.

Dangerous Streets (1994)

Ένα σχετικό σχόλιο στο YouTube τα λέει όλα. «Κι εγώ που νόμιζα ότι το Shaq Fu ήταν χάλια». Που ήταν δηλαδή, αλλά το Dangerous Streets ήταν ακόμα χειρότερο. Από την απαίσια συσκευασία του, μέχρι τους δυσανάλογα χτισμένους χαρακτήρες του και τα φρικτά animations του, είναι όλα άθλια.

Το Amiga Power, ένα εβδομαδιαίο περιοδικό για τους fan των Amiga, είχε βαθμολογήσει την προσπάθεια της Flair Software να πιάσει κάτι από την μαγεία του Street Fighter με 3%. Και αυτό αρκεί.

Capital Punishment (1996)

Ήμουν ιδιοκτήτης Amiga οπότε μπορώ να μοιραστώ τον πόνο των συντρόφων μου για την ανικανότητα της πλατφόρμας να έχει ένα ξυλίκι της προκοπής. Κομμάτια του Street Fighter και του Mortal Kombat πήγαιναν σαν τις χελώνες και τα αποκλειστικά για το σύστημα ξυλίκια, όπως το Body Blows (1993) της Team 17 και το Full Contact (1991), έπασχαν από το γεγονός ότι σου παρείχαν ένα κουμπί για να ενεργοποιήσεις τις επιθέσεις σου. Αλλά πραγματικά, ούτε ο χειρότερος πειρατής παιχνιδιών για Amiga δεν άξιζε να υποστεί το Capital Punishment, ένα παιχνίδι τόσο προκλητικά απαράδεκτο που το τραγικό του gameplay σχεδόν σκέπασε το γεγονός ότι οι δημιουργοί του στην clickBOOM, προσπάθησαν ουσιαστικά να πουλήσουν το παιχνίδι με βάση τα βυζιά που περιείχε.

Rise of the Robots (1994)

Πασίγνωστο για την αθλιότητά του, το Rise of the Robots, είχε την εμφάνιση αλλά χωρίς ίχνος περιεχομένου. Ενώ το Super Smash Bros μπορεί ακόμα να σε διασκεδάσει παρά τα παρωχημένα του γραφικά, η Mirage που κατασκεύασε το Rise of the Robots, έριξε όλο το βάρος στην παρουσίαση και ξέχασε να βάλει ένα παιχνίδι της προκοπής πίσω από τα φίνα γραφικά της.

Μπορείς να χειριστείς μόνο έναν χαρακτήρα, τον Cyborg, που ανταποκρινόταν στις εντολές σου με την ίδια ακρίβεια που ανταποκρίνεται ένας σκύλος εν μέσω αγέλης που το έχει ρίξει στο ζευγάρωμα. Βέβαια, αν μάθαινες την ιπτάμενη κλωτσιά του Cyborg, το έληγες το παιχνίδι, αλλά άλλο αυτό. Δεν έχω ιδέα πως ο κριτικός του CVG του απένειμε 91%, αλλά ελπίζω η μνήμη αυτής του της πράξης να στοιχειώνει τους εφιάλτες του.

Pit-Fighter (1990)

Με είχε συνεπάρει θυμάμαι το Pit Fighter, γιατί μου φαινόταν εξωτικό, ήταν κομμάτι της κουλτούρας των arcade στα οποία ήμουν πολύ μικρός για να πάω. Υποσχόταν ένα νέο επίπεδο ρεαλισμού, καθώς βροντοφώναζε ότι είχε «ΨΗΦΙΑΚΑ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΜΕΝΑ ΓΡΑΦΙΚΑ», λες και αν το έγραφε με μικρά γράμματα δεν θα το πιάναμε. Το γεγονός ότι μπορούσαν να παίζουν τρεις παίκτες ταυτόχρονα, ήταν άλλο ένα ωραίο σημείο του και κάτι που το Street Fighter δεν μπορούσε να προσφέρει.

Μόνο που τότε το μετέφεραν στις σπιτικές μας κονσόλες και τους υπολογιστές μας και ήταν του σατανά. Οι χαρακτήρες ήταν βαρετοί και κινούνταν λες και είχαν καταπιεί σκούπα, ο χειρισμός τους ήταν τσιμεντένιος, οι κινήσεις τους ήταν για να σε παίρνει ο ύπνος και η όλη ιστορία ήταν το μεγαλύτερο ξενέρωμα που μπορούσες να φας σαν παιδί που είχες πειστεί από τις υποσχέσεις για ένα ξυλίκι που δεν ήταν σαν τα άλλα.

Για να το συνοψίσουμε, δεν υπάρχει κάποιο σετ αυστηρών κανόνων που σε οδηγούν στο να φτιάξεις ένα καλό ξυλίκι, αν και το να έχεις ωραίους χαρακτήρες και ειδικές κινήσεις τις οποίες μπορείς να κάνεις με λίγη προσπάθεια, σε βοηθάει από το να ξεχωρίσεις και να μη καταλήξεις στον λάκκο με τα gaming σκατά που περιγράψαμε πιο πάνω.

Μπορεί λοιπόν στο μέλλον να δούμε τον Mario να ταΐζει δέκα κιλά ξύλο την Princess Peach στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ενώ αρμάδες φανατικών Nintendo-ιστών επευφημούν τον αγαπημένο τους χαρακτήρα; Μάλλον όχι. Γιατί εδώ που τα λέμε, αν βάλουμε τα video games στους Ολυμπιακούς Αγώνες, σε λίγο θα ζητήσουν να βάλουν και τα βελάκια…

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.