Αthens Pride 2014: “Big Things Have Small Beginnings”

Ξημερώματα Σαββάτου 7 Ιουνίου 2008. Εκείνη τη χρονιά, σχεδόν, κάθε Παρασκευόβραδο ξεκινούσε στο Hoxton και τελείωνε στο (αείμνηστο) Mo Better. Ένα από τα έθιμα που αναπτύχθηκαν (και διήρκεσαν μονάχα) εκείνη τη χρονιά ήταν μετά το πέρας των “εκτρόπων”, νωρίς το πρωί, να παίρνουμε πατάτες τηγανητές με μαγιονέζα από το Orange Submarine και να καθόμαστε να τις τρώμε απέναντι, στα τραπεζάκια της Πλατείας Εξαρχείων. Και όντως, έτσι έγινε. Η Ειρήνη και η Δανάη, ψηλά και λιγερόκορμα κορίτσια, πήραν τις καλυμμένες με μαγιονέζα τηγανητές πατάτες ενώ εγώ πήρα μία πίτσα. Πήγαμε και κάτσαμε απέναντι και αρχίσαμε να τρώμε. Το ένα έφερε το άλλο όμως και βρέθηκα να πασαλείβω μαγιονέζα στα πόδια της Ειρήνης εν είδη ενυδατικής! Χα χα χα. Χου χου χου. Κανείς από τους τρεις μας όμως δεν πρόσεξε τη στιγμή που μια παρέα από “άντρες” μας πλησίασε από πίσω μου. Καλαβαίνετε λοιπόν την έκπληξή μου, μεθυσμένος άνθρωπος, όταν ένιωσα ένα χέρι να μου αρπάζει την πίτσα από τα χέρια! Προς ακόμη μεγαλύτερη έκπληξή μου όμως, όταν γύρισα απορημένος να κοιτάξω ποιος πήρε το φαγητό μου, μια δυνατή γροθιά καρφώθηκε στη μούρη μου. (Ευτυχώς που φορούσα φακούς!)

Το τι έγινε μετά, το θυμάμαι πολύ αμυδρά. Σαν εφιάλτη. Μόνο τη λέξη “ντιντής” θυμάμαι να ακούω (ασχολίαστη η επιλογή λέξης). Σηκώθηκα έντρομος, δεν ήξερα τι μου συνέβη. Η Ειρήνη να ουρλιάζει, ενώ η Δανάη, για να την αντισταθμίσει, να έχει μείνει άναυδη. Προς κακή μου τύχη όμως, η “πλάκα” δεν είχε τελειώσει. Με τον εγκέφαλο γερά ταρακουνημένο και το κορμί να τρέμει, με πιάνει ένας άλλος “άντρας” και με ρωτάει με ενδιαφέρον “Τι έγινε; Σε χτύπησαν;” και δίνει μια γερή κεφαλιά στη μύτη μου. Τότε ήταν που ήλπιζα να ξυπνήσω από τον εφιάλτη. Το αίμα που άρχισε να καλύπτει το πρόσωπό μου όμως μου υπενθύμισε ότι όλο αυτό συνέβαινε, στ' αλήθεια, από το πουθενά, εφόσον ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μου επιτέθηκαν πισώπλατα ενώ ταυτόχρονα δε μου δόθηκε έστω η δυνατότητα αντιμετώπισης. Έτρεξα προς το Orange Submarine κυριολεκτικά φωνάζοντας “Βοήθεια”. Μου έβαλαν πάγο στη μύτη μέχρι να σταματήσει το αίμα, ήρθε κιόλας ένας από την παρέα των δραστών -ο Παντελής, μεγάλο μούτρο, θυμάμαι- και με βοήθησε, “φτιάχνοντάς” μου τη μύτη (ακόμα κάνει ένα περίεργο θόρυβο όταν την κουνάω), ενώ προσπαθούσε να ηρεμήσει την Ειρήνη που ήταν έτοιμη να εκραγεί. Ποτέ δεν κατάλαβα αν η μάνα μου όντως πίστεψε, όταν γύρισα στο σπίτι και με είδε σε αυτά τα χάλια, ότι “έπεσα μεθυσμένος και χτύπησα το κεφάλι μου σε μια πέτρα”… Δεν ήθελα να της πω τι είχε γίνει. Από τη μία δεν ήθελα να τη στεναχωρήσω, μα από την άλλη ντρεπόμουν κιόλας. Πριν πέσω -επιτέλους- για ύπνο όμως, θυμήθηκα ότι την ίδια μέρα, εκείνο το Σάββατο, σε λίγες ώρες, θα γινόταν το 4ο ATHENS PRIDE. Δεν είχα πάει ποτέ ξανά. Δεν είχα νιώσει την ανάγκη. Ή έστω να αισθανθώ άνετα να πάω. Τώρα όμως ένιωθα πως δεν είχα άλλη επιλογή. Όχι ότι θα ήταν μία εξαιρετικά βοηθητική πράξη, επί της ουσίας, αλλά όπως λέει κι ο Μιχαλάκης ο Fassbender, “Big things have small beginnings”.

Πράγμα που ισχύει απόλυτα, γενικότερα, για τα δικαιώματα και τους αγώνες της LGBT κοινότητας, που μέσα σε σαράντα πέντε χρόνια έχει κερδίσει πολλές, άνισες και δύσκολες μάχες. Όλα ξεκίνησαν το 1969. Εκτός από το Woodstock και το γεγονός ότι ο Νηλ Άρμστρονγκ πάτησε στη Σελήνη, το 1969, και πιο συγκεκριμένα τα ξημερώματα της 28ης Ιουνίου, λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, τρανσέξουαλ και αμφιφυλόφιλοι διαδήλωσαν για την ύπαρξή τους μετά από επιδρομή της αστυνομίας στο Stonewall Inn, ένα ιστορικό -πλέον- gay bar στο West Village της Νέας Υόρκης. Οι πορείες συνεχίστηκαν για αρκετές μέρες και με τη βοήθεια του gay ακτιβιστή Craig L. Rodwell γεννήθηκε η έννοια του Pride. Μέσα σε λίγα χρόνια η παρέλαση της LGBT κοινότητας εξαπλώθηκε και σε άλλες πόλεις, εκτός από τη Νέα Υόρκη, και πλέον, πάνω από τέσσερις δεκαετίες μετά, διοργανώνεται σε πάνω από τριάντα χώρες.

Το Σάββατο 14 Ιουνίου, το ATHENS PRIDE 2014, εν μέσω χαλεπών καιρών, που το ΕΣΡ ακόμη βάζει πρόστιμα για gay φιλιά, η Ελλάδα είναι η τέταρτη χώρα στην Ευρώπη σε bullying και -μην ξεχνάμε- η Χρυσή Αυγή είναι το τρίτο κόμμα αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, γιορτάζει τα δέκα χρόνια ύπαρξης του θεσμού και διοργάνωσης του Φεστιβάλ Υπερηφάνειας. Δέκα χρόνια αγώνων και διαρκώς αυξούσης παρουσίας. Δέκα χρόνια που άνθρωποι βρίσκουν το θάρρος να βγουν έξω, περήφανα, και να περπατήσουν χωρίς φόβο και ντροπή, ανάμεσα στους συμπολίτες τους. Δέκα χρόνια διεκδίκησης ενός αδιαπραγμάτευτου δικαιώματος, σαν την αναπνοή. Μετά από την πρώτη εκείνη φορά που πήγα, το 2008, δεν έχω χάσει κανένα αθηναϊκό Pride -χμ, ψέμματα, δεν πήγα το 2012 διότι έλειπα εκτός Ελλάδος, αλλά φέτος μου δόθηκε η ευκαιρία να το ζήσω όπως ποτέ ξανά, εκ των έσω, και να ανέβω πάνω στο άρμα του ATHENS PRIDE!

Έφτασα στην κατάμεστη Πλατεία Κλαυθμώνος γύρω στις εξί το απόγευμα. Για καλή μου τύχη, λίγο μετά την πρώτη βόλτα μου στα περίπτερα, και ενώ μιλούσα στο τηλέφωνο, είδα με την άκρη του ματιού μου τον Δήμαρχο Αθηναίων, το Γιώργο τον Καμίνη, να κατεβαίνει από το αμάξι του, συνοδευόμενος μόνο από έναν φύλακα, και να κατευθύνεται προς το Φεστιβάλ. Άκρως φιλικός και εγκάρδιος, όταν αιφνιδιάζοντάς τον του έπιασα την κουβέντα, ενδιαφέρθηκε να μάθει για το VICE -μιας και δεν το ήξερε- και μετά μέχρι και selfie βγάλαμε! Σα να μην έφτανε όμως αυτό, λίγα μέτρα πιο κάτω, ο Γιώργος Καμίνης συνάντησε στον δρόμο του και την Πάολα Ρεβενιώτη, ποζάροντας μαζί για δημοσιογράφους και περαστικούς. Η Παόλα βέβαια, όταν γύρισε από την άλλη ο Καμίνης, διατυμπανιζε ότι “δεν τον ψήφισε κι ούτε πρόκειται”. Η οποία όμως κράταγε τις δυνάμεις της για το περίπτερο του ΚΕΕΛΠΝΟ, όπου και προκάλεσε σαματά, επειδή, όπως φώναζε, “δεν θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί” (μετά το σκάνδαλο των οροθετικών ιερόδουλων).

Εγώ και η D'Arcy Foxx.

Γύρω στις επτά παρά όμως, βρέθηκα στο πίσω μέρος της Πλατείας, επί της οδού Παπαρηγοπούλου. Εκεί βρισκόταν, σε γοργούς ρυθμούς προετοιμασίας, η υπεύθυνη για το άρμα ομάδα του ATHENS PRIDE. Την καλλιτεχνική επιμέλεια του άρματος είχε αναλάβει η εικαστικός Κατερίνα Κάνα, την ενδυματολογική επιμέλεια έκανε η D'Arcy Foxx ενώ τη μουσική επιμελήθηκε ο Photoharrie.

Ο Photoharrie.

Το άρμα, ακριβώς πίσω από τη γιγάντια σημαία του ουράνιου τόξου που ηγείτο της παρέλασης, ξεκίνησε την πορεία του μόνο με λίγα λεπτά καθυστέρησης. Η πορεία γνωστή: Σταδίου – Σύνταγμα – Φιλελλήνων – Αμαλίας – Πανεπιστημίου – Αιόλου – Σταδίου. Όταν φτάσαμε στο Σύνταγμα, και είδα τον κόσμο από πίσω μας, ένιωσα ρίγη και ανατριχίλες να με διαπερνούν. Η εμπειρία πλέον ήταν βγαλμένη μέσα από το σινεμά. Η χαρά, η αγάπη, το γέλιο, ναι, σχεδόν η ευτυχία, ήταν παρούσα στα πρόσωπα των συμμετεχόντων της παρέλασης. Και ναι, είδαμε από παππούδες και γιαγιάδες μέχρι παιδάκια, να χορεύουν και να διασκεδάζουν. Όταν φτάσαμε στο σημείο που αρχίζει και κατηφορίζει η Πανεπιστημίου, στο ύψος της Ιπποκράτους, ο κόσμος της παρέλασης έφτανε μέχρι τη Βουλή, χαρίζοντάς μου ένα θέαμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Η παρέλαση στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία και έφτασε στο τέλος της επιστρέφοντας στην Πλατεία Κλαυθμώνος, όπου οι εορτασμοί συνεχίστηκαν με συναυλίες από τους Κατερίνα Στικούδη (άξιον απορίας γιατί), Mikro (που τους θυμήθηκαν;), Ελένη Φουρέιρα (μας έλιωσε το κορμί!), αλλά και την διαχρονική Ελένη Δήμου, που συνεπήρε για λίγο το κοινό με την μπάσα αισθαντικότητά της.

Υπάρχει και η άλλη, θλιβερή όψη του νομίσματος πάντως, όπως μου θύμισε ένα φίλος κατά τη διάρκεια της βραδιάς. Καθώς ερχόταν προς το Φεστιβάλ, άκουσε τον οδηγό του λεωφορείου να λέει “Έχουνε κλείσει το δρόμο. Γίνονται επεισόδια από λεσβίες και τραβεστί”, ενώ ένας άλλος επιβάτης αναφώνησε κοιτάζοντας το πλήθος “Πωωωωωω… Είναι χιλιάδες οι λούγκρες”! Διότι ναι, αυτή είναι η συνήθης εικόνα της Αθήνας, ακόμα. Και έτσι θα παραμείνει, χωρίς τη σωστή εκπαίδευση, πληροφόρηση και, απαραίτητη, ανοιχτομυαλοσύνη. Το ATHENS PRIDE 2014 αντιστέκεται σθεναρά στις αντίξοες συνθήκες που το περιβάλλουν και όχι μόνο αυξάνεται και πληθύνεται και παίρνει και τη βούλα του Δημάρχου Αθηναίων, αλλά επιτελεί αυτό τον πρωταρχικής σημασίας σκοπό. Δίνει την ελπίδα, σε μικρές και μεγάλες “λούγκρες”, σε λεσβίες και τραβεστί, ότι κάποτε δεν θα χρειάζεται να περιμένουμε το Pride για να περπατήσουμε ανενόχλητοι στην ίδια μας την πόλη.

Selfie με τον  Καμίνη.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.