Τι Έχω Μάθει ως Γιατρός σε Κρατητήριο

Από τη στήλη Life Inside.

Το Life Inside είναι μια συνεχής συνεργασία μεταξύ του Marshall Project και του VICE που προβάλλει σε πρώτο πρόσωπο τις αντιλήψεις ανθρώπων οι οποίοι ζουν και εργάζονται στο ποινικό σύστημα δικαιοσύνης. Αυτό το άρθρο αρχικά δημοσιεύτηκε στο VICE US.

Δεν έχω δει ποτέ τόσο πολλούς τραυματισμούς χεριών στη ζωή μου. Δάχτυλα με διάστρεμμα, μελανιασμένη και πρησμένη σάρκα – όλα να αναπτύσσονται γύρω από άφθονα τατουάζ.

Οι τραυματισμοί των κρατουμένων σχεδόν αναπόφευκτα προέρχονται από θυμό. Δεν μπορούν να βγουν με εγγύηση. Αναβάλλονται οι δίκες. Η οικογένειά τους δεν απαντά όταν παίρνουν τηλέφωνο. Έτσι, ρίχνουν μπουνιά στον τοίχο ή στις ατσάλινες πόρτες των κελιών τους. Μερικές φορές ρίχνουν γροθιές ο ένας στον άλλον (παρεμπιπτόντως, πάρα πολύ συχνοί είναι και οι τραυματισμοί στο πρόσωπο).

Αλλά οι τραυματισμοί στα χέρια είναι εύκολο να αντιμετωπιστούν. Μια ακτινογραφία, ένας επίδεσμος, μερικά ibuprofen και ο τρόφιμος επιστρέφει στο κελί του.

Αυτό το έχω μάθει δουλεύοντας ως γιατρός σε κρατητήριο πόλης, όπου ασχολούμαι με τα έκτακτα περιστατικά. Προκύπτουν πολλά ήσσονος σημασίας τραύματα. Σημειώνονται πολλές γαστροοισοφαγικές παλινδρομήσεις που προκαλούνται από λιπαρά τρόφιμα που σερβίρονται στην τραπεζαρία και πολλοί κρατούμενοι παρουσιάζουν πόνο στην πλάτη από τους μεγάλους τσιμεντόλιθους που χρησιμοποιούνται για κρεβάτια εδώ. Υπάρχει άγχος που εκφράζεται ως πόνος στο στήθος, υψηλό επίπεδο σακχάρου στους διαβητικούς με διαβήτη Τύπου ΙΙ και λοιμώξεις του δέρματος που εξελίσσονται σε αποστήματα.

Αυτά είναι κοινά προβλήματα. Σε τελική ανάλυση, πρόκειται για κάτι εύκολο.

Σκέφτηκα ότι και το πρόβλημα του Jay θα ήταν επίσης εύκολα αντιμετωπίσιμο.

Αρκετές μέρες προτού τον δω, ο Jay είχε βρεθεί από τους δρόμους στα τοπικά επείγοντα περιστατικά, όπου τον πήγαν με συμπτώματα προσωρινής τρέλας, καθώς είχε πάρει ένα κοκτέιλ παράνομων διεγερτικών και ηρεμιστικών. Σύμφωνα με το εξιτήριο που υπάρχει στον φάκελό του, του έκαναν αποτοξίνωση για λίγες ώρες και έπειτα τον μετέφεραν εδώ. Και το πρωτόκολλο του κρατητηρίου –υπάρχει πρωτόκολλο για όλα– απαιτεί να υπάρχει παρακολούθηση για κάθε κρατούμενο που νοσηλεύτηκε προσφάτως.

Ήλπιζα όταν θα ήταν ένα απλό ραντεβού. Η βάρδιά μου είχε σχεδόν τελειώσει και υπήρχαν ακόμα οκτώ ασθενείς στη λίστα μου για να εξεταστούν μετά τον Jay. Ο φάκελός του περιείχε πολλές σύντομες… θητείες στο κρατητήριο τα προηγούμενα χρόνια. Του έριξα μια γρήγορη ματιά και έπειτα ζήτησα από έναν αξιωματικό να τον φωνάξει να έρθει κάτω. Οι μη βίαιοι κρατούμενοι επιτρέπεται να περιφέρονται στους διαδρόμους με σχετική ελευθερία, οπότε ο Jay θα ερχόταν από την πτέρυγά του στον ιατρικό όροφο χωρίς συνοδεία.

Μπήκε στο δωμάτιο εξέτασης συνεσταλμένα και κάθισε στη σκληρή πλαστική καρέκλα απέναντί μου, με τα χέρια σταυρωμένα και το κεφάλι κάτω. Όπως πολλοί από τους ασθενείς μου, ήταν ένας νεαρός μαύρος άντρας με πράσινη φόρμα και σανδάλια έντονου πορτοκαλί χρώματος. Αστυνομικοί με μαύρες στολές περιφέρονταν στον διάδρομο από πίσω του. Για κάποιο λόγο, η αίθουσα εξέτασης ήταν σχεδιασμένη ώστε οι κρατούμενοι να κάθονται ανάμεσα σε μένα και την ανοιχτή πόρτα – ανάμεσα σε μένα και το φωτεινό κόκκινο κουμπί του πανικού. Αλλά ποτέ δεν αισθάνθηκα αναγκασμένη να το πατήσω.

«Γεια σου, Jay. Είμαι η δρ Moore. Φαίνεται ότι ήσουν προσφάτως στο νοσοκομείο. Πώς νιώθεις τώρα;».

«Όχι καλά», απάντησε ήρεμα, αν και φαινόταν καλά. Καθαρός και με διαυγή μάτια, χωρίς ίχνη που να αποκαλύπτουν στερητικό σύνδρομο ή στίγματα από τη χρήση των διάφορων ουσιών που είχε προφανώς καταναλώσει και πάρει ενέσιμα πριν από λίγες μέρες.

«Και γιατί νιώθεις έτσι;».

«Είμαι στο κρατητήριο».

Στο παρελθόν είχα αντιμετωπίσει πολλούς εξυπνάκηδες εδώ. «Αλλά τι συνέβη στο νοσοκομείο; Πώς αναρρώνεις από αυτό;»

«Ξέρεις, ήμουν χάλια. Δεν θυμάμαι καν πολλά από το γεγονός».

Έστω κι αν το νοσοκομείο ποτέ δεν επιβεβαίωσε με ιατρική εξέταση τη λήψη συγκεκριμένων ναρκωτικών ουσιών, ο Jay ομολόγησε στους γιατρούς ότι χρησιμοποίησε μεθαμφεταμίνη και ηρωίνη. «Πήγα εκεί για να καθαρίσω», συνέχισε, κοιτάζοντάς με. «Είμαι χάλια εδώ και πολύ καιρό. Ήθελα απλώς να με στείλουν στο κέντρο αποτοξίνωσης».

«Ξέρεις πότε αποφυλακίζεσαι;» Ίσως να ήταν εκεί για ένα βράδυ, σκέφτηκα, ή για κάποια μικρή παραβίαση αστυνομικής επιτήρησης, ίσως αποφυλακιζόταν σύντομα.

«Ποιος ξέρει. Νομίζω ότι πάω στη φυλακή».

Εάν ο Jay είχε εμφανιστεί στο κατώφλι των επειγόντων απλώς αποπροσανατολισμένος και φτιαγμένος, η ιστορία θα είχε τελειώσει εκεί. Όμως είχαν μείνει ναρκωτικά στην τσέπη του, οπότε αναμείχθηκε και η αστυνομία.

«Παρακάλεσα τους αστυνομικούς να μη με ψάξουν. Τους παρακάλεσα να αγνοήσουν τα ναρκωτικά. Φίλε, απλά άφησέ με να πάω στο κέντρο αποτοξίνωσης». Ο Jay δεν φαινόταν θυμωμένος ή λυπημένος. Είχε την έκφραση της συντριβής και της παραίτησης, που μου ήταν τόσο οικεία.

Είχα περάσει έναν μήνα βοηθώντας γιατρούς στο Administrative Maximum Facility στο επαρχιακό Κολοράντο – μια κακόφημη ομοσπονδιακή φυλακή υψίστης ασφαλείας. Είχα δει παρόμοια έκφραση στο πρόσωπο ενός λευκού ρατσιστή. Είχε κάνει τατουάζ σε όλο το πρόσωπό του τη φράση «Λευκή Δύναμη», διέθετε πλούσιο και βίαιο ποινικό μητρώο του και τον στοίχειωναν αμέτρητοι άλλοι δαίμονες, από τους οποίους δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να ξεφύγει. Όταν τον συνάντησα, επρόκειτο να αποφυλακιστεί σύντομα και μου είπε μέσα από ένα γυάλινο διαχωριστικό ότι σχεδίαζε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του σε μια απομονωμένη καλύβα στα βουνά. Το είχε αποδεχθεί και είχε επιλέξει να ζήσει αναλόγως.

Ευχόμουν ο Jay να είχε έρθει τρέμοντας από παρατεταμένο σύνδρομο στέρησης ηρωίνης. Αυτό ήταν κάτι που μπορούσα να θεραπεύσω με λίγη υδροξυζίνη, λίγη κλονιδίνη και ένα φλιτζάνι Gatorade. Εύκολο.

«Θα χάσεις την ασφάλεια της Medicaid όσο είσαι εδώ», του είπα. «Πρέπει να ασφαλιστείς ξανά το συντομότερο μόλις βγεις έξω. Πρέπει να σε παρακολουθεί γιατρός. Μπορούν να σε βοηθήσουν να μπεις σε κέντρο αποτοξίνωσης».

Εκτός της δουλειάς μου στο κρατητήριο, κάνω βάρδιες ως γιατρός πρωτοβάθμιας φροντίδας σε μια κλινική για μη προνομιούχους ανθρώπους και συνεργάζομαι μεταξύ άλλων με κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους. Είχα αρκετούς ασθενείς με εθισμούς και τους καθοδήγησα –με διαφορετικούς βαθμούς επιτυχίας– ώστε να επανενταχθούν κοινωνικά. Αλλά όλοι αυτοί οι πόροι είναι περιορισμένοι στο κρατητήριο, και δεν υπάρχει φαρμακευτική θεραπεία, παρά μόνο αποτοξίνωση.

Κοίταξα το ιστορικό του Jay, όπου έπρεπε να υπάρχουν οι διαγνώσεις των κατά καιρούς γιατρών του και η φαρμακευτική αγωγή που έπαιρνε. Ήταν κενό. «Φαίνεται ότι δεν έδωσες καθόλου πληροφορίες για το ιατρικό ιστορικό σου», είπα. «Έχεις κάποια ιατρικά προβλήματα;»

«Θα σου πω, αλλά σε παρακαλώ μη μου δώσεις απλώς παραπομπή αξίας 7 δολαρίων για να μιλήσουμε γι' αυτό αργότερα», είπε. Η υγειονομική περίθαλψη για τους κρατουμένους μπορεί να είναι συνταγματικά εγγυημένη, αλλά κάθε νέο αίτημα για ραντεβού –ή «παραπομπή»– στοιχίζει 7 δολάρια. «Έχω υπέρταση. Όταν ήμουν εδώ παλιότερα, μου είχαν δώσει συμπληρώματα διατροφής».

Σηκώθηκα και πήρα την πίεσή του, που ήταν αυξημένη. Οι περισσότεροι κρατούμενοι έχουν υψηλή πίεση. Εύκολο ήταν.

«Μπορώ να έχω διατροφή με λίγο αλάτι;» ρώτησε. «Πάντα όταν είμαι εδώ κάνω διατροφή με χαμηλό ποσοστό αλατιού». Έγραψα τις οδηγίες στο ιστορικό του. Υδροχλωροθειαζίδη, καθημερινός έλεγχος της πίεσής του και διατροφή χαμηλή σε νάτριο. Σηκώθηκε και με ευχαρίστησε αθόρυβα καθώς έφευγε.

Αυτό ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω. Ήταν κυριολεκτικά το μόνο που μπορούσα να κάνω. Εύκολο είναι – υποθέτω.

*Η Alia Moore είναι γιατρός πρωτοβάθμιας φροντίδας στο Κολοράντο. Έχει εργαστεί σε κρατητήριο πόλης για οκτώ μήνες και επίσης εργάζεται με μερική απασχόληση σε τοπικό νοσοκομείο για μη προνομιούχα άτομα. Η έρευνά της επικεντρώνεται στη συνέχιση της υγειονομικής περίθαλψης για άντρες και γυναίκες που αποφυλακίζονται.

Περισσότερα από το VICE

Επτά Έλληνες Σεφ Μας Λένε Ποιο Είναι το Καλύτερο Street Food Για Το Hangover

Η Μεγαλύτερη Drag Queen Του Κόσμου Μας Έδειξε Την Γκαρνταρόμπα Της

Πράγματα Που Μαθαίνεις Όταν «Παίρνεις Διαζύγιο» Με Τον Θεό