Σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, ο Will Russell θα έπρεπε να είναι ήδη νεκρός. Πριν από είκοσι χρόνια, ο Russell βυθίστηκε τόσο πολύ στην κατάθλιψη που ίσα που μπορούσε να ανταπεξέλθει στην καθημερινότητά του. «Το παρατσούκλι μου ήταν "τελειωμένος"», μου είπε. «Ήμουν στον πάτο. Ζούσα με 551 δολάρια το μήνα για οκτώ χρόνια. Εργαζόμουν σε ένα μικρό δωμάτιο, ζούσα με αναπηρική σύνταξη, ήμουν πολύ χοντρός και έκλαιγα κάθε μέρα».

Έπειτα το 2002, συνέβη μια μεγάλη αλλαγή. Ο Russell, ο οποίος εργαζόταν σε ένα συνέδριο δερματοστιξίας στο Κεντάκι, άρχισε να μνημονεύει τον Μεγάλο Λεμπόφσκι, για να περάσει η ώρα. Γρήγορα, όλοι τον ακολούθησαν. Βλέποντας ότι κι άλλοι άνθρωποι αγαπούσαν την ταινία όπως εκείνος, του ήρθε η ιδέα: «Τι θα γινόταν εάν υπήρχε μια εκδήλωση όπου Achievers (θαυμαστές του Λεμπόφσκι) θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν και να γιορτάσουν μαζί την ταινια;». Το φεστιβάλ Λεμπόφσκι μόλις είχε γεννηθεί.

Προς μεγάλη έκπληξή του, το φεστιβάλ ήταν δημοφιλές από την πρώτη στιγμή. Εκείνος και οι φίλοι του περίμεναν καμιά 20αριά τύπους, αλλά τελικά ο αριθμός ήταν τριψήφιος. Τότε, το περιοδικό Spin έχει συμπεριλάβει την εκδήλωση στις «19 Εκδηλώσεις Που Δεν Πρέπει Να Χάσετε Αυτό Το Καλοκαίρι». Δίπλα στο φεστιβάλ Lollapalooza και τον Snoop Dogg, ήταν και η εκδήλωσή του "Bowl with Jesus". Έτσι απλά. Η ζωή του Russell άλλαξε για πάντα.

Τα τελευταία 13 χρόνια, ο Russell φέρνει κοντά Achievers κι από τις 50 πολιτείες-ακόμα και σε διεθνές επίπεδο (η βρετανική εκδοχή του φεστιβάλ «The Dude Abides» πραγματοποιείται στο Λονδίνο). Έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, έχει συν-συγγράψει ένα βιβλίο (I'm a Lebowski, You're a Lebowski), έχει αποτελέσει την έμπνευση για ένα ντοκιμαντέρ (The Achievers), και ενθαρρύνει τη δημιουργία μιας νέας θρησκείας, του Ντουντεϊσμού (Dudeism). Συναντήθηκα με τον Russell για να ακούσω πως τα πάει μέχρι τώρα: αντιμετωπίζει την κατάθλιψή του, μαθαίνει να είναι πατέρας και πιο πρόσφατως έχτισε ένα θεματικό πάρκο στο Cave City του Κεντάκι.

VICE: Σου είχε περάσει από το μυαλό ότι όταν άρχισες το Φεστιβάλ Λεμπόφσκι, πως θα γινόταν τόσο δημοφιλές;
Will Russell: Όχι, απολύτως όχι. Βασικά το ξεκινήσαμε για πλάκα. Γνώριζα για το μπόουλινγκ γιατί ήμουν σε μια επιτροπή των ΑΑ και είχαμε νοικιάσει το χώρο για μια εκδήλωση που ονομαζόταν "Sober Vets". Ήταν μια αίθουσα μπόουλινγκ που διευθυνόταν από βαπτιστές και στην πόρτα είχαν όλες αυτές τις επιγραφές που έλεγαν «Μη βλαστημάτε, μην πίνετε, καλωσορίζονται όλα τα δόγματα για παρέα και χριστιανικό μπόουλινγκ». Και μια άλλη επιγραφή κυριολεκτικά έγραφε «Παρακαλώ διαβάστε όλες τις επιγραφές».

Έκανε περίπου 300 δολάρια για να νοικιάσει όλο το μέρος. Για να παίξεις μπόουλινγκ απεριόριστα, κάτι που είναι η ραχοκοκκαλιά του Φεστιβάλ Λεμπόφσκι- το πάρτι μπόουλινγκ. Έτσι συλλάβαμε την ιδέα και είπαμε «ΟΚ, δεν θα ήταν κουλ εάν καμιά 20αριά άτομα που γνωρίζαμε, εμφανίζονταν;» Νομίζω ότι χρεώσαμε 7 δολάρια είσοδο. Και προς μεγάλη μας χαρά, ήρθαν 150 άτομα. Εκατόν πενήντα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Και τα επόμενα ήταν ακόμα μεγαλύτερα.
Σωστά. Σκεφτήκαμε θα κάνουμε «ένα και τέλος», αλλά την επόμενη χρονιά το κάναμε στο Rose Bowl και ήταν πολύ μεγαλύτερο- δυναμικότητας 700 ατόμων και μπορούσαμε να σερβίρουμε White Russians και μπορούσαμε να βρίσουμε! Μεταφέραμε την προβολή της ταινίας σε ένα κανονικό κινηματογράφο και ήρθαμε σε επαφή με τον Jeff Dowd, ο οποίος είναι κάποιος στο χαρακτήρα του οποίου βασίζεται χαλαρά ο χαρακτήρας «The Dude». Πολύ χαλαρά, μόνο κατ' όνομα θα έλεγα, ίσως λίγο λόγω της γλώσσας του σώματος.

Ήταν Ιούνιος, ένας μήνας πριν από το δεύτερο Φεστιβάλ Λεμπόφσκι. Αλλά είμασταν ερασιτέχνες, δεν ξέραμε τι κάναμε. Τότε μου τηλεφώνησε ο Scott [Shepid] και μου είπε «Φίλε. Δεν θα το πιστέψεις. Είμαστε μέσα στο γαμημένο, το περιοδικό Spin». Είπε «Τι εννοείς;». «Φίλε. Στο εξώφυλλο λέει "Οδηγός καλοκαιρινών εκδηλώσεων, 19 εκδηλώσεις που δεν μπορείς να χάσεις". Περιλαμβάνει το Lollapalooza, την περιοδεία της Κριστίνα Αγκιλέρα και μετά το "Big Lebowski Whathaveyoufest "». Κι έτσι, ξαφνικά βρεθήκαμε στο κέντρο της προσοχής και της ζήτησης. Τα εισιτήριά μας πουλήθηκαν σε δυο ώρες.

Πώς αυτό άλλαξε τα πράγματα για σένα;
Όταν κυκλοφόρησε εκείνο το άρθρο, έφθασα στο σημείο να μπορώ να πω «πάρε τη δουλειά και βάλτη στον κώλο σου! Θα βγω έξω και θα δουλέψω για μένα και θα δώσω στο φεστιβάλ Λεμπόφσκι τα πάντα». Το έκανα και έπιασε.

Ακούγεται σαν το Φεστιβάλ Λεμπόφσκι να έσωσε τη ζωή σου, αλλά είμαι βέβαιη πως έσωσε και τη ζωή πολλών άλλων ανθρώπων. Άλλων ανθρώπων που αισθάνονται σαν απόκληροι και απλά βρήκαν μια κοινότητα που μπορεί να τους δεχθεί.
Λοιπόν, οι Achievers είναι η πιο υπέροχη ομάδα ανθρώπων που γνώρισα ποτέ. Είναι τόσο μεγάλη η χαρά μου και προνόμιο να είμαι οικοδεσπότης αυτής της εκδήλωσης και να ταξιδεύω σε διάφορες πόλεις σε όλη τη χώρα, ακόμα και στο εξωτερικό και να είμαι με ανθρώπους οι οποίοι είναι σαν κι εμένα-που με καταλαβαίνουν, που έχουν αισθανθεί να μην έχουν δικαιώματα, περιθωριακοί και τώρα είμαστε οικογένεια. Είμαστε μια φυλή, αν θέλεις. Όπως χθες το βράδυ, πήγαμε στο σπίτι εκείνου του τύπου που κέρδισε το βραβείο "Best Walter" στο φεστιβάλ, και ο οποίος διευθύνει μια ζυθοποιεία. Το λογότυπό του είναι κάτι σαν Dude ή κάτι παρόμοιο. Και είναι τόσο υπέροχος.

Από την πλευρά των συμμετεχόντων, να σου πως ότι ένας από τους λόγους για τους οποίους εξακολουθώ να έρχομαι είναι για να συναντήσω φιλικούς αγνώστους που σε καλωσορίζουν και σου λένε «Έλα να παίξεις μπόουλινγκ μαζί μας. Ας το κάνουμε!». Αυτό δεν το έχω βρει πουθενά αλλού.
Ναι, εάν είσαι στο Φεστιβάλ Λεμπόφσκι, αυτομάτως γίνεσαι αποδεκτός. Για παράδειγμα, πηγαίνεις να δεις τους Radiohead και χιλιάδες άνθρωποι παρακολουθούν πέντε ανθρώπους, ωστόσο στο Φεστιβάλ Λεμπόφσκι τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Για αυτό και δεν μας νοιάζει εάν θα έχουμε μαζί μας κάποιον γνωστό ηθοποιό.

Θέλω να μιλήσουμε για το Funtown Mountain, το νέο σου θεματικό πάρκο. Πώς ένας κανονικός άνθρωπος αγοράζει ένα θεματικό πάρκο;
Λοιπόν, πρώτα απ'όλα δεν θα έλεγα ότι είμαι ένας «κανονικός άνθρωπος». Έχω κάνει πολλά πράγματα που δεν είναι φυσιολογικά. Ωστόσο πριν από τρία χρόνια είχα πάει στο Cave City, του Κεντάκι. Αγαπώ το Cave City- είναι αυτό το υπέροχο εθνικό πάρκο και υποτίθεται ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Έχουν αυτή την περιοχή που ονομάζεται Cave City. Είναι γεμάτη καταστήματα με σουβενίρ και αξιοθέατα. Έχουν τμήμα δεινοσαύρων, γκολφ, αλπικά έλκυθρα, ιππασία, και το χωριό WigWam που είναι ένα από τα παλαιότερα ξενοδοχεία και καταλύματα της χώρας. Και είναι ωραία. Είναι μαγικά. Έτσι πήγα εκεί για περίπου τρία χρόνια με μια ομάδα και απλώς κυκλοφορούσαμε τριγύρω. Και έπειτα ένας φίλος μου, μού είπε «Ει, Will, πρόσεξες ότι ένα μέρος ήταν προς πώληση;» Του απάντησα «Τι;» Κι όλα σταμάτησαν σε αυτό το σημείο.

Από εκείνη τη στιγμή είχα στο μυαλό μου ότι θα υλοποιούσα το όνειρό μου, να αποκτήσω ένα τέτοιο χώρο διασκέδασης. Και αυτή ήταν η ευκαιρία μου. Το Cave City είναι ένας από τους πιο αγαπημένους τόπους στον κόσμο- εμπνέει τόσο- και έπειτα είχα την ιδέα αυτού του Kentucky Mount Rushmore, και έτσι σκέφτηκα ότι «Τέλεια. Έχουν τη γη από την ταινία ο Κόσμος των Δεινοσαύρων. Θα χτίσουμε αυτό το γιγαντιαίο μνημείο».

Έπειτα κατάρτισα το επιχειρηματικό σχέδιο, είχαμε χρηματοδότηση και ενώ ετοιμαζόμασταν να κάνουμε την αγορά, γνώρισα ένα κορίτσι που τη λένε Kate. Σε μια σπηλιά. Σε μια συναυλία. Αγαπούσε κι εκείνη το Cave City. Την πήρα μαζί μου και μέσα σε ένα μήνα κι ενώ καθόμασταν σε λιφτ στο Guntown Mountain της ζήτησα να με παντρευτεί.

Αχ, Θέε μου! Τι είπε;
Είπε ναι. Μετακόμισε τον επόμενο μήνα και έπειτα παραιτήθηκε από τη δουλειά της, έφερε τις γάτες της και σε τέσσερις μήνες έμεινε έγκυος. Τότε είπα «ΟΚ, πιθανώς δεν θα κάνω τη ριψοκίνδυνη επένδυση των 5 εκατομμυρίων δολαρίων τώρα. Πρέπει να πουλήσω το σκούτερ μου, το φλιπεράκι μου και να μεγαλώσω και να γίνω πατέρας.» Και το έκανα. Και έβαλα το πρότζεκτ στον πάγο. Και ξέρεις κάτι; Ήμουν τρομοκρατημένος. Είσαι γονιός;

Όχι, όχι, δεν είμαι γονιός.
ΟΚ, λοιπόν είναι τρομακτικό. Και υπέροχο. Ξαφνικά, αυτό το μικρό κορίτσι ήταν εκεί και τίποτα δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ξανά το ίδιο. Ούτε καν κατά προσέγγιση.

Έτσι ζω σε αυτό το σύμπαν υπέροχων πραγμάτων: Έχω το Φεστιβάλ Λεμπόφσκι, έχω υποστήριξη τώρα, έχω αυτούς τους ανθρώπους γύρω μου. Αυτός είναι ο Πλανήτης Will. Και υπάρχει κι άλλος ένας πλανήτης σε ένα άλλο ηλιακό σύστημα, που είναι πολύ μεγαλύτερος και πολύ πιο όμορφος κι αυτός είναι ο Πλανήτης Stella. Όλα όσα έχω είναι δικά της τώρα. Για παράδειγμα όταν θα είναι αρκετά μεγάλη, θα είναι δικό της το Φεστιβάλ Λεμπόφσκι και θα είναι ιδιοκτήτρια ενός πάρκου διασκέδασης που ονομάζεται Funtown Mountain.

Οπότε όλα από εκεί ξεκίνησαν;
Έτσι, πέρυσι, το 2014, διαγνώστηκα με μελαγχολική κατάθλιψη, που είναι μια κατάθλιψη τόσο σοβαρή που η φαρμακευτική αγωγή δεν μπορεί να την επηρεάσει. Δοκίμασα αρκετά διαφορετικά φάρμακα, όλα μαζί, και τίποτα δεν μπορούσε να την επηρεάσει. Νοσηλεύτηκα για εννέα μήνες. Δεν ήμουν σε θέση ούτε πρόσωπα να αναγνωρίσω.

[Στο νοσοκομείο] είπαν «λοιπόν, ο εγκέφαλός σου έχει ατροφήσει και ουσιαστικά κατεβάζει ρολά και εάν δεν κάνεις κάτι αμέσως, θα είσαι εντελώς άχρηστος για όλους. Η επιχείρησή σου θα αποτύχει, η κόρη σου δεν θα έχει πατέρα». Και τους είπα «Οκ, ποιες είναι οι εναλλακτικές μου;» Και μου απάντησαν «θεραπεία ηλεκτροσόκ». Έτσι το κάναμε και ήταν το πιο τρομακτικό πράγμα που έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Συνέδεσαν πάνω μου όλα αυτά τα ηλεκτρόδια και διοχέτευσαν ηλεκτρικά ρεύματα στο σώμα μου, τόσα που πετάχθηκα από το τραπέζι. Μου έκαναν ηλεκτροσόκ 60 δευτερολέπτων, εννέα φορές, στη διάρκεια μιας εβδομάδας. Και έπιασε!

Το Νοέμβριο, επέστρεψα στο Cave City. Ήμουν και πάλι ζωντανός και είχα όρεξη και μπορούσα να αγαπήσω ξανά. Και πήγα στο Caves και είδα ότι όλα ήταν κλειστά. Και σκέφτηκα «Γαμώτο. Εάν κάποιος δεν κάνει κάτι αυτό το μέρος θα έχει εξαφανιστεί σε δέκα χρόνια και η Stella δεν θα έχει τίποτα».

Τι έκανες;
Κοίταξα τριγύρω και υπήρχα μόνο εγώ. Θυμήθηκα ένα χρόνο πριν, που με είχαν προσεγγίσει για να αγοράσω το Guntown Mountain και είπα «Αποκλείεται». Ήμουν τόσο έξω από αυτό το πρότζεκτ. Τηλεφώνησα στο μεσίτη μου και του είπα «Φίλε. Τι γίνεται με το Guntown Mountain;». Είπε «θα το κοιτάξω». Έπειτα είπα «Ξέρεις κάτι; Τι λες για το Funtown Mountain;» Έχουν αυτό το μικρό συναυλιακό χώρο, θα μπορούσαμε να καλέσουμε τον Will Oldham να παίξει εκεί. Μπορούμε να έχουμε μπάντες από το Nashville και το Louisville.

Και έπειτα είπε «Λοιπόν, κάποιος το έχει ήδη αγοράσει. Δεν θέλουν να το πουλήσουν. Θα χρειαστούν τόσα πολλά χρήματα. Και έπειτα είπε ΄Αλλά πουλάνε το Haunted Hotel΄». Και του απάντησα «Γαμώτο, αυτό είναι η αγαπημένη μου στοιχειωμένη ατραξιόν». Και εκείνος σχολίασε «Και υπάρχει κι ένα κατάστημα δώρων». Κι εγώ πρόσθεσα «Λοιπόν το λιανικό εμπόριο είναι εύκολο. Αυτό το πράγμα θα βγάλει χρήματα»

Άρχισα να κατεβάζω όλες αυτές τις ιδέες και σε 60 μέρες, είχαμε καταρτίσει επιχειρηματικό σχέδιο, είχαμε πάρει ημερομηνία για να το παρουσιάσουμε στο υπουργείο Τουρισμού και να πάρουμε κρατική επιχορήγηση και είχαμε μια σελίδα στο Facebook που σήμερα έχει περίπου 40 χιλιάδες ακολούθους σε μόλις δυο μήνες. Και έτσι είναι σα να πήγα από το τίποτα στο όλα.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.