Τα πιο Όμορφα Σκυλιά της Ελλάδας

Κείμενο: Κώστας Κουκουμάκας

Οι σκύλοι, λένε, μοιάζουν με τα αφεντικά τους στην εξωτερική εμφάνιση και τους τρόπους. Με αυτή τη σκέψη μπήκα στο περίπτερο 17 της Helexpo στη Θεσσαλονίκη, όπου διοργανώθηκε το Σαββατοκύριακο το International Dog Festival-Thessaloniki 2015. Ιδιοκτήτες σκύλων από ολόκληρο τον κόσμο, εκπαιδευτές και groomers, όπως λέγονται οι επαγγελματίες που ασχολούνται ειδικά με τον καλλωπισμό των τετράποδων, γυρόφερναν σαν μελίσσι έξι τετράγωνες πίστες στρωμένες με μοκέτα. Δεν επρόκειτο για καλλιστεία σκύλων, αλλά για διαγωνισμό και επίδειξη μορφολογικών χαρακτηριστικών ανά ράτσα, ας πούμε ποιος γερμανικός ποιμενικός έχει το καλύτερο στήσιμο πίσω ποδιών ή την πιο στρωμένη περπατησιά από τους υπόλοιπους. Who let the dogs out?

Στα παρασκήνια οι σκύλοι περιμένουν υπομονετικά σε ειδικά κλουβιά ή στις αγκαλιές των αφεντικών τους. Άνθρωποι περιποιούνται την εμφάνισή τους, απλώνοντας ως και ειδικές λοσιόν στο τρίχωμα, βουρτσίζοντας δόντια και καθαρίζοντας τις σκυλίσιες πατούσες. Υπερβολή στα όρια της μανίας, την οποία δεν είμαι βέβαιος ότι απολαμβάνουν τα σκυλάκια. Όλοι οι διαγωνιζόμενοι είναι καθαρόαιμοι και με διεθνείς διακρίσεις, άσπιλου γενεαλογικού δέντρου και «γαλάζιας» ράτσας, που ανήκουν σε ιδιοκτήτες - μέλη κλαμπ που εξειδικεύονται σε συγκεκριμένες φυλές.

Η Κάτια Κυμπιτζή είναι η groomer της Ρόμι, ενός παλιού αγγλικού ποιμενικού «καλής γέννας και με πολλές διακρίσεις», μιας σχεδόν μικρής λευκής αρκούδας με φουντωτό τρίχωμα, που απολαμβάνει το στέγνωμα με πιστολάκι. Ο Γιώργος Κουνελάκης είναι ιδιοκτήτης του Πάκο, γαλλικού standard poodle, σκυλιού-κοκέτας με τίτλο σε αμερικάνικο διαγωνισμό, που έχει τώρα πιασμένες κοτσίδες πίσω από τα αυτιά πριν βγει στον στίβο. «Λιγότερα από 20 τέτοιοι σκύλοι υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα και το κόστος ενός μπορεί να φθάσει τις 10.000 ευρώ», μου λέει ο ιδιοκτήτης του Πάκο.

Εδώ μέσα υπάρχει κάθε σκυλίσια ράτσα. Θεόρατοι ποιμενικού των Πυρηναίων και μικροσκοπικά μαλτέζ, μακρύτριχα λαγωνικά του Αφγανιστάν, διάφορες παραλλαγές του λαμπραντόρ. Η Ελένη Μίντζη είναι groomer των «μόλις δύο στην Ελλάδα bedlington», μικρόσωμων λευκών σκύλων με το χαρακτηριστικό ρύγχος και κούρεμα μοϊκανού. «Είναι από τα πιο παλιά τεριέ, αγγλικής καταγωγής, τα οποία ήταν γνωστά ως οι σκύλοι των νομάδων Τσιγγάνων. Γι' αυτό, αφήνουμε στις άκρες των αυτιών δύο μικρές φούντες, ώστε να παραπέμπουν στα σκουλαρίκια των πρώτων αφεντικών τους». Και η Λίλιαν Μιλάνοβιτς, από τη Σερβία, ήρθε στον διαγωνισμό με τον Arthur, ένα fox terrier wire, που έχει στο παλμαρέ του μια ντουζίνα διακρίσεις.

Η ώρα των επιδείξεων φθάνει, οι έξι πίστες γεμίζουν, ιδιοκτήτες τρέχουν με τους σκύλους κυκλικά στο τερέν, έπειτα διαγώνια όλοι μαζί ή ένας-ένας. Εκπαιδευτές άλλων τετράποδων χειροκροτούν ρυθμικά σε ένδειξη ευγενούς άμιλλας αλλά και για να εμψυχώσουν τους σκύλους και τους ανθρώπους, που έχουν στο χέρι μικρά φιλοδωρήματα και περισσότερο αγχώνονται ώστε τα πόδια και η ουρά να είναι σωστά στημένα για έναν καλό βαθμό από τους Έλληνες και ξένους κριτές.

Ο Αθανάσιος Γαριβάλδης, πρόεδρος του Κυνοφιλικού Ομίλου Θεσσαλονίκης και εκ των διοργανωτών του φεστιβάλ , μου εξηγεί ότι συνολικά 1.100 σκύλοι από τουλάχιστον 100 διαφορετικές φυλές θα διαγωνιστούν το διήμερο σε αυτήν την παράλληλη εκδήλωση της έκθεσης Ζωοτεχνία 2015. «Υπάρχουν συμμετοχές από 25 χώρες και περιμένουμε περισσότερους από 22.000 επισκέπτες» σημειώνει. Του θέτω υπόψη το ρεπορτάζ του VICE για τον ακριβότερο σκύλο στον κόσμο και χαμογελά, εξηγώντας ότι η τιμή είναι κάτι αυθαίρετο και σχετικό, ανάλογα με το γενεαλογικό δέντρο του σκύλου, την ηλικία του κουταβιού, τις διακρίσεις του και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του.

Φεύγουμε αργά από την Έκθεση μετά από μια σκυλίσια μέρα. Αγαπάμε πολύ τους σκύλους και περισσότερο τους ημίαιμους και τους αδέσποτους. Εντέλει, πράγματι μοιάζουν στα αφεντικά τους στην εμφάνιση, τους τρόπους και το χτένισμα. Και κάτι κρίσιμο, σύμφωνα με τη φράση που είναι τυπωμένη στο πρόγραμμα της διοργάνωσης και αποδίδεται στον Μίλαν Κούντερα: «Τα σκυλιά είναι ο σύνδεσμός μας για τον παράδεισο. Δεν γνωρίζουν το κακό, τη ζήλια, τη δυσαρέσκεια. Το να κάθεσαι με έναν σκύλο στην πλαγιά ενός λόφου σε ένα λαμπρό απόγευμα, είναι σαν να βρίσκεσαι στην Εδέμ, όπου η απραξία δεν ήταν βαρετή, αλλά ειρήνη».

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.