Ο Άνθρωπος πίσω από το Γκέι Καμπαρέ «The Cock»

Το θέμα εμφανίστηκε αρχικά στο VICE US.

Την πρώτη φορά που πήγα σε club, ήμουν 17 χρονών. Ήταν μια ειδική βραδιά «prom night» και το Exit -ένα από τα μεγάλα club που κάποτε «άραζαν» στο West Side Highway της Νέας Υόρκης- ήταν γεμάτο από ιδρωμένους εφήβους. Η κοπέλα η οποία συνόδευα είχε μεθύσει τόσο που δεν μπορούσε να χορέψει, αλλά εγώ ήμουν gay, οπότε είχαμε απογοητεύσει εξίσου ο ένας τον άλλο.

«Κόλλησα» με τη μία. Σε όλη την περίοδο του πανεπιστημίου, κατέβαινα στην πόλη την Παρασκευή το βράδυ και γυρνούσα το Σάββατο το απόγευμα. Ήταν τα τέλη της δεκαετίας του '90 και η «quality of life» καμπάνια του δήμαρχου Giuliani, είχε βαλθεί να κλείσει όλα τα club (και ο,τιδήποτε άλλο όπου μπορούσες να χορέψεις, να κάνεις σεξ ή απλά να διασκεδάσεις). Ήταν ο τελευταίος χορός για τα club kids. Όταν μετακόμισα πλέον στην πόλη, έξι χρόνια μετά, η ενέργεια που τροφοδοτούσε την club-ική σκηνή είχε αλλάξει. Τα rave στις τεράστιες αποθήκες δεν υπήρχαν πια και μια πιο σέξι, πιο downtown ενέργεια υπήρχε στην ατμόσφαιρα. Το σύγχρονο απαγορευτικό κίνημα που είχε αντηχήσει αυτό της ποτοαπαγόρευσης χρόνια πριν, είχε οδηγήσει στην επανεμφάνιση του burlesque, ενώ η gay σκηνή είχε αγκαλιάσει την πιο «βρώμικη» πλευρά της.

Ένα από αυτά τα νέα «βρώμικα κάστρα» ήταν το The Cock στην Lower East Side, όπου ίσως και να είχα χορέψει γυμνός πάνω στο μπαρ - ίσως. Και ίσως παραπάνω από μια φορά. Aλλά, μιας και μιλάμε για εποχές πριν το Facebook, κανείς δεν θα το μάθει. Ο άνθρωπος πίσω από το The Cock, ο Mario Diaz, είχε ήδη μετοικήσει στο LA όταν εγώ έφτασα στην πόλη, αλλά άφησε πίσω του τόσο το club, όσο και την κληρονομιά του. Όταν άκουσα λοιπόν ότι ο κινηματογραφιστής Jon Bush (του οποίου η ταινία μικρού μήκους Donny & Ginger τιμήθηκε με το βραβείο HBO/Shout!), είχε φτιάξει μια ταινία με θέμα τα 20 και βάλε χρόνια του Diaz στην clubbing σκηνή της πόλης, ήξερα ότι έπρεπε να την δω.

Το Club King είναι ένα ντοκιμαντέρ που συνδυάζει πλάνα τα οποία δείχνουν τον Diaz όπως είναι τώρα - στο LA, να ντύνει τα go-go boys στα πάρτι του, να επιδεικνύει την «drag» ντουλάπα του και να brunch-άρει με φίλους - μαζί με αρχειακό υλικό από την εποχή που ήταν στην Νέα Υόρκη, δένοντάς τα με συνεντεύξεις που πήρε ο Bush απο τα υπέροχα φρικιά, τα οποία έκαναν το The Cock αυτό που ήταν, όπως το genderqueer καμπαρέ αστέρι που άκουγε στο όνομα Justin Vivian Bond και η drag διασημότητα Jackie Beat.

H ταινία αυτήν τη στιγμή «βολτάρει» στα κινηματογραφικά φεστιβάλ και θα υπάρχει online το καλοκαίρι. Τηλεφώνησα στον Bush, ώστε να μάθω περισσότερα για τον Diaz, την ταινία και, τελικά, για το πόσο έχει αλλάξει η νυχτερινή ζωή τα τελευταία 20 χρόνια.

VICE: Πώς ξεκίνησες να φτιάξεις το Club King;
Jon Bush: Ο Mario κι εγώ δεν είχαμε γνωριστεί ποτέ, μέχρι που τον κάλεσα για φαγητό έτσι ώστε να του προτείνω την ιδέα του project. Όμως, είχαμε κοινούς φίλους από τα μέσα της δεκαετίας του '90, όταν και είχα ακούσει για έναν εξαιρετικό νέο promoter στη Νέα Υόρκη, που έκανε τα ίδια πράγματα που κάναμε κι εμείς στο Σαν Φρανσίσκο: τρελά, queer, sex-positive πάρτι, που πραγματικά άφηναν το αποτύπωμά τους στην πόλη. Γίναμε φίλοι στο facebook και το feed του ήταν τόσο διασκεδαστικό, σέξι και ενδιαφέρον, που σκέφτηκα πως αν ακολουθούσα αυτόν τον τύπο με μια κάμερα, έστω και για μια βδομάδα, θα έβγαινε κάτι πολύ ωραίο.

Αυτό ήταν λοιπόν το αρχικό concept;
Ναι, αρχικά ήθελα απλά να κάνω ένα ντοκιμαντέρ fly-on-the-wall. Δεν ήθελα να είναι νοσταλγικό, διότι ειλικρινά καμιά φορά βρίσκω τη νοσταλγία πολύ βαρετή. Όταν ο Mario μου πρότεινε να μιλήσουμε για την ιστορία του, ήμουν διστακτικός. Όσο όμως τον γνώριζα, τόσο άρχισα να καταλαβαίνω πόσο σημαντική ήταν εκείνη η περίοδος, όχι μόνο για εκείνον προσωπικά, αλλά και για όλη την queer ιστορία και το πώς μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε καταγραφεί επαρκώς.

Όταν λες σημαντική;
Ήταν τα μέσα της δεκαετίας του '90 και βγαίναμε από μια σκοτεινή περίοδο, την περίοδο του AIDS. Oπότε, αυτό το κίνημα -sex positivity- ήταν κάτι πολύ θαρραλέο. Οι gay άντρες ντρέπονταν πολύ για τη σεξουαλικότητά τους εκείνη την περίοδο και φοβόντουσαν πολύ. Δεν αναγνωριζόταν ως κομμάτι του mainstream το να είσαι τόσο ειλικρινής με τη σεξουαλικότητά σου, το να είσαι περήφανος για αυτήν. Ο Mario έγινε, λοιπόν, το δημόσιο πρόσωπο που οδήγησε την προσπάθεια για την αλλαγή αυτής της κατάστασης. Έστησε πολλά πάρτι, που είχαν ως βασικό τους σκοπό το να σταθούν απέναντι από τους νόμους του δήμαρχου Giuliani. Μέσω του Mario, η σεξουαλικότητα έγινε ξανά κάτι που μπορεί να γιορτάζεται και όχι να κρύβεται. Με το άνοιγμα το The Cock, έδωσε στη σκηνή τον πυρήνα της, έστω και για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Εκείνες οι εποχές όμως δεν θα ξανάρθουν ποτέ.

Ακούγεται σαν να χάσαμε κάτι. Τι έχει αλλάξει;
Ήταν μια εποχή πριν το Facebook, το Ίντερνετ και τα τηλέφωνα με κάμερες, οπότε το να βγάζεις φωτογραφίες δεν ήταν κάτι τόσο αρεστό. Είναι πολύ δύσκολο να βρεις φωτογραφίες ή βίντεο εκείνης της περιόδου, διότι όχι μόνο δεν υπήρχε η τεχνολογία, αλλά και μόνο η ιδέα της φωτογραφίας, σε κάτι τέτοιο, δεν γινόταν δεκτή με ιδιαίτερη θέρμη. Δεν ήταν κουλ ρε παιδί μου. Ίσως ακούγομαι λίγο κωλόγερος που γκρινιάζω, αλλά νομίζω ότι οι κάμερες αφαίρεσαν ένα σημαντικό κομμάτι από το πόσο ξέφρενο ήταν όλο αυτό.

Βλέποντας όμως το ντοκιμαντέρ σου αναρωτήθηκα κάτι. Πίστευα πως τα κινητά τηλέφωνα θα σκότωναν το πάρτι, αλλά βλέποντας τα πλάνα του Diaz, όπως είναι τώρα, τα πάρτι του μοιάζουν εξίσου ξέφρενα. Μήπως γκρινιάζουμε πολύ;
Εγώ είμαι πιο πολύ της old school-underground φάσης και πιστεύω ότι τίποτα δεν πρέπει να καταγράφεται. Άσε που πλέον είναι όλοι απορροφημένοι από αυτήν την ηλίθια τεχνολογία. Άσ' το τηλέφωνο. Ζήσε την στιγμή. Αυτή είναι. Δες την με τα μάτια σου. Σταμάτα να την βλέπεις μέσα από μια οθόνη. Να είσαι εκεί. Τίποτα δεν είναι πιο καταθλιπτικό, για μένα, από το να είμαι σε έναν γαμάτο dancefloor και να βλέπω έναν τύπο στη μέση να στέλνει μηνύματα. Εκεί λέω, πάει, την έχουμε «κάτσει».

Ξέρεις όμως τι; Ο κόσμος δεν βγάζει και τόσο τις κάμερές του στα πάρτι του Mario. Oπότε τελικά, ίσως κάνω λάθος. Δεν ξέρω, ίσως ο δικός μου τρόπος είναι ο παλιός και ο νέος τρόπος είναι αυτός που λέει πως τα παιδιά θα είναι τόσο συνηθισμένα με όλο αυτό, που δεν θα τους καίγεται καρφί.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.