Τα Χριστούγεννα Είναι η Καλύτερη Εποχή του Χρόνου Για να Είσαι Στριπτιζέζ

Είκοσι μίλια μακριά από τον Βόρειο Πόλο, στην Αλάσκα, υπάρχει ένα στριπτιζάζικο όπου το 2006 χόρευα κατά τη διάρκεια των γιορτών. Η φίλη μου η Tara, την οποία είχα γνωρίσει σε ένα φόρουμ στριπτιζέζ, μου είπε ότι έπρεπε να επισκεφθώ το Fairbanks για τις διακοπές των Χριστουγέννων καθώς ένας μεγάλος αριθμός στρατιωτών επέστρεφε στην πόλη. Όπως πολλά στριπτιζάδικα σε απομονωμένες περιοχές, κι αυτό στην Αλάσκα είχε μερικούς παράξενους εσωτερικούς κανονισμούς (θυμάμαι μια περίεργη διαδικασία εισόδου και έναν κανονισμό που απαγόρευε στους χορευτές να δίνουν πουρμπουάρ στο προσωπικό) αλλά μας έδινε δώρο μικρές σακούλες δώρων για τα Χριστούγεννα.

Εκεί έβγαλα μερικές από τις καλύτερες φωτογραφίες με ταμπέλες στριπτιζάδικων που έχω δει ποτέ αλλά και στρατιωτών που επέστρεψαν στην πόλη και γέμισαν το κλαμπ. Ένας στρατιώτης μου είπε ότι το να πυροβολεί ανθρώπους του φαινόταν σαν ποίηση και μια νεαρή γυναίκα υπολοχαγός με ρώτησε πώς να το πει εάν ήταν λεσβία.

Έκανε πολύ κρύο, -4,4 βαθμούς Κελσίου νομίζω, έτσι η Tara και εγώ δεν αφήσαμε τους φορητούς υπολογιστές μας στο αυτοκίνητο. Το Fairbanks το χειμώνα έμοιαζε με τη Σελήνη, γκρι και βραχώδες και δεν ήταν σαν κανένα άλλο μέρος της Γης που είχα δει, ενώ η πόλη δεν είχε αυτό το χριστουγεννιάτικο λευκό χρώμα. Το κλαμπ είχε υποχρεωτικά χριστουγεννιάτικο δέντρο και οι περισσότεροι άνθρωποι με τους οποίους μίλησα περνούσαν τις γιορτές μακριά από το σπίτι. Οι άνθρωποι συχνά μετακομίζουν στην Αλάσκα επειδή δεν ενδιαφέρονται για τις κοινωνικές συμβάσεις, αλλά ανακαλύπτουν ότι στα αραιοκατοικημένα μέρη, το να βρίσκεσαι έστω και λίγο κοντά με άλλους ανθρώπους σε κάνει μέρος της κοινότητας.

Κατ' αναλογία, στα στριπτιζάδικα στην Αλάσκα συμβαίνει το ίδιο: Οποιοσδήποτε μπορεί να εμφανιστεί εκεί, λίγοι βαρετοί μένουν τριγύρω για πάρα πολύ και ο οποιοσδήποτε εκεί μέσα που μένει πολύ ώρα είναι είτε αποφασισμένος, είτε θεσμικά ακατάλληλος για οπουδήποτε αλλού-συνήθως είναι ο συνδυασμός και των δυο. Τα τελευταία δέκα χρόνια, μετακόμισα πέντε φορές για λόγους που βρίσκω απλούς αλλά μπορεί να φαίνονται περίπλοκοι κατά την εξήγηση. Κυρίως, μετακόμισα γιατί ήθελα, αλλά όπου κι αν ζούσα έβρισκα ομοιότητες στη δουλειά. Τα στριπτιζάδικα είναι το ιδανικό μέρος να περάσει κανείς τα Χριστούγεννα, εάν του αρέσει στις γιορτές να περιτριγυρίζεται από άλλους ανθρώπους αλλά όχι και τόσο ώστε να αναζητά μια παραδοσιακή γιορτινή συνάθροιση. Μου αρέσει να δουλεύω τα Χριστούγεννα επειδή μου αρέσει η εορταστική ατμόσφαιρα, όχι απαραιτήτως επειδή οι πελάτες είναι επιπλέον γενναιόδωροι. Τα κλαμπ λειτουργούν με προσωπικό ασφαλείας, οι υπάλληλοι συμπεριφέρονται με χαριτωμένα ανόητο τρόπο και οι πελάτες είναι ευτυχισμένοι που ξέφυγαν από τις οικογένειές τους και τα πάρτι στη δουλειά.

Πέρασα τα πρώτα μου Χριστούγεννα σε στριπτιζάδικο στην ηλικία των 20 ετών. Ενώ εργαζόμουν συνάντησα μια παρέα αγοριών που πηγαίναμε μαζί στο λύκειο-με κανέναν από τους οποίους δεν είχα υπάρξει ερωτευμένη. Έτσι κι αλλιώς τώρα ήταν μόνο πελάτες. Το ίδιο βράδυ, χόρεψα για έναν πατέρα και τον γιο του, οι οποίοι νωρίτερα είχαν χριστουγεννιάτικο δείπνο σε ένα από τα πιο κλασσάτα εστιατόρια του Όστιν, είδα τον παλιό μου γείτονα, έναν τύπο από μια πανκ μπάντα που ζούσε δίπλα μου και την καλύτερη φίλη μου όταν ήμασταν έφηβες και δουλεύαμε στο πρώτο μας στριπτιζάδικο. Ζήτησα από τον DJ να παίξει πολλά χριστουγεννιάτικα χαζοτράγουδα, ενώ φορούσα ένα πράσινο φόρεμα στο χρώμα που έχουν οι πευκοβελόνες και ένα καπέλο. Ήταν πάρα πολύ ωραία εποχή.

Τον επόμενο χρόνο, αγόρασα το πρώτο χριστουγεννιάτικο σέξι κοκκινόλευκο τοπ μου, μια μίνι φούστα και ένα ζευγάρι κόκκινα βινίλ παπούτσια τύπου μονομάχου με λουριά, ενώ το "Five Pound Box of Money" του Pearl Bailey έγινε το αγαπημένο μου χριστουγεννιάτικο τραγούδι σε στριπτιζάδικο. Στις πιο πρόσφατες εορταστικές περιόδους, έχω υιοθετήσει πιο διακριτικό στυλ, φορώντας μια κόκκινη φόρμα και μαύρες κάλτσες που έφθαναν στη μέση του μηρού, ενώ ακόμα έχω ένα κόκκινο βελούδο/μαύρο PVC κοστούμι του Αϊ Βασίλη που μου αρέσει να το φοράω με μαύρες ψηλές μπότες. Φόρεσα αυτό το κοστούμι στη σκηνή ενός μαγαζιού και ανέβηκα στον στύλο ενώ έπαιζε το "Mistress for Christmas" των AC/DC.

Κάποια μέρη και άνθρωποι έχουν ανοσία στο χριστουγεννιάτικο συναίσθημα. Στο Dayton του Οχάιο, η παραμονή των Χριστουγέννων δεν ήταν καθόλου διασκεδαστική αλλά τουλάχιστον υπήρχαν στριπ κλαμπ για να πάει κανείς από το σπίτι μου στο Σινσινάτι, μια πόλη που είχε απαγορεύσει τα στριπτιζάδικα. Ένας από τους λίγους πελάτες στο μπαρ ήταν ένας ομιλητικός φορτηγατζής από το Νιού Τζέρσεϊ. Είπε στον μπάρμαν να κεράσει ένα γύρο όλους-αυτήν, εμένα και ένα ντόπιο στο μπαρ. Όταν ο φορτηγατζής ρώτησε «Ε, φίλε μπορώ να σε κεράσω ένα ποτό;» ο ντόπιος είπε «Γιατί;» καχύποπτα, απορρίπτοντας το ενδεχόμενο να ήταν για λόγους καλής φιλοξενίας. Αργότερα, διέκρινα στη συμπεριφορά του τη δυσπιστία και τον περίεργο συντηρητισμό που χαρακτηρίζει πολλούς ντόπιους στο Dayton.

Τα επόμενα Χριστούγεννα, μετακόμισα με χαρά στο Πόρτλαντ, όπου συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. (Το Πόρταλντ υποστηρίζει ότι έχει τα περισσότερα στριπτιζάδικα ανά κεφαλή στην Αμερική). Την προπαραμονή των Χριστουγέννων, υποτίθεται ότι έπρεπε να πετάξω στο Τέξας να επισκεφθώ την οικογένειά μου, αλλά μια απαίσια χιονοθύελλα απέκλεισε τη βορειοδυτική ακτή της Βόρειας Αμερικής. Όταν το τρένο για το αεροδρόμιο σταμάτησε επειδή στην κυριολεξία είχε παγώσει στις ράγες, γύρισα πίσω. Τηλεφώνησα στο κλαμπ να ρωτήσω εάν χρειάζονταν κανέναν για να καλύψει τις βάρδιες της παραμονής και των Χριστουγέννων. Αυτός ο καιρός εμπόδιζε τον κόσμο να κυκλοφορήσει στην πόλη, οπότε περπάτησα μισό μίλι στο χιόνι για να πάω στο κλαμπ και να βοηθήσω να διασκεδάσουν οι λίγοι πελάτες, που φαίνονταν να έχουν καλύτερη διάθεση χάρη στον καιρό που επέβαλλε ματαίωση της προγραμματισμένης δραστηριότητας.

Το συγκεκριμένο κλαμπ στο Πόρτλαντ έκανε και τα μοναδικά χριστουγεννιάτικα πάρτι υπαλλήλων στα οποία έχω παρευρεθεί. Κάθε χρόνο, σε κάθε χριστουγεννιάτικο πάρτι, η ιδιοκτήτρια του κλαμπ διάβαζε ένα ποίημα που είχε γράψει για τη χρονιά που πέρασε και έδινε σε όλους τους χορευτές προσωπικά χριστουγεννιάτικα δώρα. Εκείνη τη χρονιά το δώρο ήταν ένα φούτερ με κουκούλα, τέλειο για να το φοράς όταν έφευγες από το κλαμπ. Τις επόμενες χρονιές, πήρα ένα προσωποποιημένο πορτοφόλι για πουρμπουάρ και ένα σετ ρόμπας με παντόφλες με μεταξοτυπία.

Το καλύτερο χριστουγεννιάτικο δώρο που πήρα ποτέ και συνδεόταν με το στριπτίζ ήταν ένας τεράστιος πίνακας των οπισθίων μου με χρυσό λαμέ μπικίνι και τακούνια στρίπερ. Ο πίνακας ξεκίνησε ως φωτογραφία εμπνευσμένη από selfie που είχα τραβήξει στο καμαρίνι για να τη χρησιμοποιήσω ως άβαταρ στο Twitter. Ο σύζυγος μου συνωμότησε με τον καλλιτέχνη για να μου κάνει έκπληξη με μία τεράστια εκδοχή της σε καμβά για τα Χριστούγεννα. Δεν είχα ποτέ εκπλαγεί τόσο, και ευχαριστηθεί με ένα χριστουγεννιάτικο δώρο. Το είχε βάλει κάτω από το δέντρο, που ήταν εν μέρει διακοσμημένο με στολίδια φτιαγμένα από καλύπτρες θηλών και εσώρουχα στρίπερ μέσα σε γυάλινες μπάλες.

Όταν μετακομίσαμε ξανά πίσω στο Όστιν το 2011, επέστρεψα στο κλαμπ όπου χόρευα στο κολλέγιο, και ανακάλυψα ότι ένας παλιός φίλος εξακολουθούσε να το διευθύνει. Από τότε, τα Χριστούγεννα σε αυτό το κλαμπ σηματοδοτούν μια τραγική επέτειο. Δυο μέρες μετά τα Χριστούγεννα του 2011, μία από τις συναδέλφους μου καθόταν στο καμαρίνι και έκλαιγε. Όταν μπήκα, μου είπε ότι ο 17χρονος γιος του μάνατζέρ μας και η κοπέλα του έχασαν τη ζωή τους όταν τους χτύπησε αυτοκίνητο ενώ διέσχιζαν ένα δρόμο του South Austin. Γνώριζα τον διευθυντή μας από το 2002 και τον θεωρούσα φίλο. Ήταν μουσικόφιλος και μου έλεγε για τις συναυλίες που είχε πάει τον γιο του, πόσο του άρεσε να μοιράζεται τους αγαπημένους πανκ δίσκους του μαζί του και πόσο υπέροχος, ανήσυχος έφηβος ήταν. Τώρα τον είχε χάσει δυο μέρες μετά τα Χριστούγεννα. Πέρυσι, ξέχασα τη θλιβερή επέτειο και του έστειλα μήνυμα να τον ρωτήσω εάν δούλευε. Αμέσως μετάνιωσα που είχα στείλει εκείνο το μήνυμα.

Φέτος θα είμαι εκεί και θα δουλεύουμε μαζί. Είναι η τελευταία μου εβδομάδα στο Όστιν, πριν να μετακομίσω πίσω στο Πόρτλαντ. Δουλεύω μαζί με μια ψηλή και αστεία χορεύτρια που στη διάρκεια της ποδοσφαιρικής σεζόν φοράει τα γνωστά κέρατα του Τέξας και κάθε τρεις και λίγο, όταν πιει κάνα δυο ποτά, με σταματάει στο καμαρίνι και μου λέει «Σούζαν! Αχ, εκείνα τα μικρά λευκά μπισκότα που έφερες πέρυσι τα Χριστούγεννα! Τα λάτρεψα. Πρέπει να μου πεις πώς τα φτιάχνεις». Μιλάει για αυτά που η γιαγιά μου έλεγε sandtarts (λεπτά λευκά μπισκοτάκια σε διάφορα σχέδια), που είναι πιο γνωστά ως ρωσικά κέικ για τσάι ή μεξικάνικα μπισκότα γάμου ή βιεννέζικα μισοφέγγαρα, δηλαδή αναλόγως το μέρος από όπου κατάγεται η γιαγιά σου. Είναι τα αγαπημένα μου μπισκότα για τα Χριστούγεννα, να τα τρώω και να τα φτιάχνω, και πάντα φέρνω ένα μεγάλο μπολ στο κλαμπ. Πρέπει να θυμηθώ να της δώσω τη συνταγή.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.