Ένας Ελληνοαμερικάνος σε Ένα από τα Χειρότερα Κρατητήρια της Αμερικής

Με τον Nick γνωρίζομαι αρκετά χρόνια, μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά (στα νότια προάστια) και κάναμε αρκετή παρέα. Είναι Αμερικάνος με Ελληνικές ρίζες και πέρασε την ζωή του μεταξύ Αμερικής και Ελλάδας. Τα τελευταία χρόνια έχει γυρίσει πίσω, όμως, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ζούσε και εργαζόταν στο Miami. Μια μέρα που μιλάγαμε από Skype, μου είχε πει πως τον είχαν συλλάβει επειδή οδηγούσε μεθυσμένος. Τότε το πήρα πολύ ελαφρά το θέμα, μιας και ήμουν συνηθισμένος στα δικά μας δεδομένα. Σκεφτόμουν, "σιγά μωρέ, θα του έδωσαν ένα πρόστιμο και θα τον άφησαν να φύγει".

Όμως, πριν από λίγες μέρες που το ξανασυζητήσαμε, κατάλαβα πως τα πράγματα τότε δεν ήταν τόσο απλά όσο νόμιζα. Ο Nick είχε βρεθεί στο Miami Dade County Jail, ένα από τα πιο σκληροτράχηλα κρατητήρια της Αμερικής. Του ζήτησα λοιπόν να μου περιγράψει τα όσα έζησε εκεί.

VICE: Ας το πάρουμε από την αρχή, πως έμπλεξες σε όλη αυτή την ιστορία;
Νick: Είχα βγει για γεύμα με έναν Ρώσο πελάτη μου και μου πρότεινε, να συνεχίσουμε κάπου αλλού για ποτό. Πήγαμε λοιπόν σε ένα μπαρ και αυτός, άρχισε να πίνει και ήθελε να με κεράσει. Εγώ, για να μην τον προσβάλλω, έπινα μαζί του. Στο τέλος της βραδιάς του είπα να πάρει ένα ταξί για το ξενοδοχείο του ενώ εγώ είχα κανονίσει να μείνω σε έναν φίλο μου που μένει κοντά γιατί το σπίτι μου ήταν αρκετά μακριά από εκεί που ήμασταν και δεν ήθελα να οδηγήσω. Αυτός όμως, δεν ήθελε να περιμένει για ταξί και έτσι, πάλι από ευγένεια, τον πήγα μέχρι το ξενοδοχείο του. Τον αφήνω λοιπόν και στον δρόμο για το σπίτι του φίλου μου, βρέθηκα σε έναν παράδρομο όπου με έπιασε φανάρι. Άλλο αυτοκίνητο δεν υπήρχε πουθενά και ο Ελληνάρας μέσα μου, μου είπε "προχώρα ρε μαλάκα" και πέρασα με κόκκινο. Εκεί όμως, καμπερωμένος πίσω από κάτι θάμνους ήταν ένας μπάτσος, ο οποίος με σταμάτησε κατευθείαν.

Ωραία, σε σταματάει η αστυνομία, τι ακολούθησε;
Έρχεται στο αυτοκίνητο, μου λέει να βγω, του δίνω όλα τα χαρτιά που μου ζήτησε και με βάζει να κάνω όλα αυτά που κάνεις για να δουν αν είσαι μεθυσμένος χωρίς μηχάνημα αλκοτέστ.

Τι φάση; Να περπατάς σε μια ευθεία γραμμή;
Φίλε, σου λέω Cirque du Soleil φάση στην άκρη του δρόμου. Έξι τεστ είναι και εγώ τα έκανα όλα ενώ υποτίθεται ότι κάνεις μόνο τα τρία ή κάτι τέτοιο. Φαντάσου να είσαι στην άκρη της Αττικής οδού και να κάθεσαι τώρα να περπατάς σε μία γραμμή, να ακουμπάς τη μύτη σου, να κοιτάς πάνω και κάτι τέτοια. Να κουνάει ένα στυλό στη μάπα μου και να μου λέει, "ακολούθησε το με τα μάτια", μου τα έκανε όλα ο τύπος. Μέσα σε χρονικό διάστημα λίγων λεπτών είχαν εμφανιστεί άλλα τέσσερα περιπολικά. Έρχεται κοντά ένας δεύτερος και μου το έπαιζαν good cop, bad cop φάση. Μου ζητάνε να ψάξουν το αυτοκίνητο και εγώ τους λέω πως δεν έχω πρόβλημα, με την ελπίδα να τους καλοπιάσω και να με αφήσουν να φύγω. Δεν βρίσκουν τίποτα στο αυτοκίνητο και γυρνάει ο μαλάκας και λέει, "ας τον πάρουμε μέσα γιατί κάτι τύποι σαν αυτόν, μπορεί να γυρίζουν όλο το βράδυ πίνοντας". Μου περνάνε χειροπέδες και με βάζουν στο περιπολικό. Πρώτα με πήγανε στο κρατητήριο μιας πόλης που λέγεται Aventura για να μου κάνουν αλκοτέστ. Το μηχάνημα αυτό να ξέρεις δεν υπάρχει τρόπος να το ξεγελάσεις.

Είχες πιει πολύ; Στην Ελλάδα ας πούμε θα σε μάζευαν;
Όχι, δεν είχα πιει πολύ. Στην Ελλάδα, ούτε καν. Σκέψου εκεί, το όριο είναι στο 0,08 (με άλλο σύστημα μέτρησης) το οποίο αντιστοιχεί σε δύο μπύρες, εγώ φύσηξα και βγήκε 0,13. Μου λένε λοιπόν, πως πρέπει να πάω στο κεντρικό κρατητήριο, το Miami - Dade County Jail. Μάλιστα, μου έκαναν και τη χάρη και μου δέσανε τα χέρια με τις χειροπέδες από μπροστά και όχι, πίσω από τη πλάτη όπως κάνουν συνήθως. Με πάνε εκεί, ήταν περίπου τέσσερις το πρωί και με βάζουν σε ένα κελί ανοιχτό, υπαίθριο, με όλους τους άλλους. Ότι και να είχαν κάνει.

Ήσουν δηλαδή μαζί με δολοφόνους για παράδειγμα;
Εκεί στο υπαίθριο ναι, επειδή περιμένεις απλώς για να σε περάσουν από μια διαδικασία και να σε βάλουν στο κανονικό σου κελί. Δολοφόνοι, βιαστές και τα λοιπά.

Αναγνώριζες ποιοι είχαν κάνει χοντρά εγκλήματα και ποιοι τα λιγότερο σοβαρά;
Κοίτα, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, αλλά φαίνεται πάνω κάτω. Μερικοί είχαν και γνωστούς εκεί να φανταστείς, μπαινοβγαίνανε για πλάκα. Σκέψου επίσης, πως εγώ και άλλοι δύο ήμασταν οι μόνοι λευκοί εκεί μέσα. Υπήρχαν και αρκετοί άστεγοι που έμπαιναν επίτηδες μέσα. Κάνανε δηλαδή επίτηδες κάποια μαλακία, για παράδειγμα, κατούραγαν δημόσια, για να τους μαζέψουν, να μπουν μέσα, να πάρουν τα φάρμακά τους, να φάνε και να κοιμηθούν. Γενικά, είναι αναγκασμένοι να τους δίνουν τα φάρμακα που χρειάζονται αν μπουν φυλακή. Μετά από λίγο, άρχισε να βρέχει και εμείς ήμασταν ακόμα εκεί, μαντρωμένοι στο ανοιχτό κελί, μέσα στη βροχή. Αφού πέρασε κάποια ώρα μας φωνάξανε ονομαστικά μέσα και εκεί κάνεις τα κλασικά. Βγάζεις τα ρούχα σου, σου παίρνουν αποτυπώματα και σε βγάζουν φωτογραφίες.

Πλέον ήσουν μέσα στο κρατητήριο κανονικά δηλαδή.
Ναι, με πήγανε στο δεύτερο κελί και μου είπαν πως θα κάτσω μέσα, το λιγότερο, δέκα ώρες. Το κελί εντωμεταξύ ήταν 10Χ10 σε μέγεθος, σκοτεινό, υγρό, βρώμικο, έχεζαν και κατουράγανε οι άστεγοι στη γωνία, ποντίκια παντού, γάμησε τα. Να είμαστε εκεί μέσα σαν σαρδέλες, σκέψου εγώ έβγαλα δώδεκα ώρες κολλημένος σε μια γωνία, όρθιος.Ούτε κοιμήθηκα, ούτε έκατσα. Εντωμεταξύ, κάποιοι κοιμόντουσαν στο πάτωμα με τα ποντίκια να τριγυρίζουν γύρω τους, μέσα στα κάτουρα και τις βρόμες.

Ουσιαστικά τι περιμένατε εκεί;
Εκεί περίμενες να κάνουν εκτίμηση του τι έχεις κάνει ώστε να σε παραπέμψουν στον εσωτερικό δικαστή. Πριν από αυτό όμως, μας πήγανε και στην νοσοκόμα για να μας δει και να μας δώσει φάρμακα, αν χρειαζόμασταν. Εκεί, πήγαμε σε εξάδες, αλυσοδεμένοι, χέρια, πόδια αλλά και μεταξύ μας. Ο ένας πίσω από τον άλλον, σκέψου σαν τους Ντάλτονς. Πιο χώμα δεν έχω νιώσει στη ζωή μου, να πηγαίνω δεμένος με έναν άλλο μπροστά μου που βρώμαγε σαν κουράδα και να σέρνω αλυσίδες.

Τι ώρα σε κάλεσαν για να σε δει ο δικαστής;
Γύρω στις δύο το μεσημέρι.

Μέχρι εκείνη την ώρα είχε συμβεί τίποτα περίεργο μέσα στο κελί;
Όχι, κάτι τρομερό. Ένα άλλο παλικάρι που ήταν τελείως στον κόσμο του, νόμιζε πως παίζει σε ταινία. Σηκώθηκε και ρώτησε αν έχει κανείς όρεξη για rap battle και άρχισε να ραπάρει μόνος του. Μιλάμε, στον κόσμο του και μετά παρεξηγήθηκε κιόλας που δεν τον ακολούθησε κανείς.

Μετά τι έγινε;
Μετά, με αλυσοδένουν πάλι και με πάνε σε ένα δωμάτιο με κάτι πάγκους σαν αυτούς που έχουν στην εκκλησία και περιμέναμε στη σειρά για να δούμε τον δικαστή. Δίπλα μου καθότανε αυτός που βρώμαγε σαν κουράδα, ήρθε μια τύπισσα και άρχισε να μας ψεκάζει με αρωματικό χώρου μέσα στα μούτρα. Πνιγόμουν, έβηχα και αυτή εκεί, απτόητη να μας ψεκάζει. Άθλια κατάσταση. Μετά, έφαγα και άλλη μια ήττα, που δεν την περίμενα. Αρχίζουν να φωνάζουν ονόματα και τους βλέπω να σηκώνονται και να στήνονται στη μέση του δωματίου. Κοιτάζω λίγο πιο καλά και βλέπω δύο οθόνες. Ήταν ο δικαστής μέσω skype και στη δίπλα οθόνη, η βοηθός του. Έφτασε και η σειρά μου λοιπόν και μου λένε πως επειδή έχω καθαρό μητρώο, θα με αφήσουν να φύγω χωρίς να πληρώσω εγγύηση. Μου το λέει με χαμόγελο, χαιρόμουν και εγώ, λέω τέλεια, ήταν μεσημέρι θα προλάβαινα να πάω να πάρω και το αυτοκίνητο, όλα καλά. Με πάνε που λες στο επόμενο κελί.

Αφού σε άφησαν ελεύθερο
Ναι, αλλά έπρεπε να περιμένω να τελειώσουν με τα γραφειοκρατικά για να βγω.

Είχες ειδοποιήσει κανέναν δικό σου εσύ;
Μπορούσα να κάνω ένα τηλεφώνημα και πήρα τον αδερφό μου. Ήταν όμως πολύ αργά το βράδυ όταν με συνέλαβαν και κοιμόταν. Αργότερα, με ενημέρωσαν όμως πως είχαν επικοινωνήσει μαζί του μιας και είχα αφήσει το τηλέφωνο του σε μία φόρμα που υπέγραψα.

Κατάλαβα.
Με πάνε που λες στο άλλο κελί, σαράντα κρεβάτια/κουκέτες, είχε ντους και τουαλέτες

Σε καλή κατάσταση το ντους;
Σάμπως έκανα; Με δουλεύεις; Ούτε καν το είδα. Εκεί μέσα ήταν και μόνιμοι που περίμεναν τη δίκη τους. Κάποιοι μπορεί να ήταν εκεί και ένα χρόνο επειδή, για διάφορους λόγους, η δίκη τους έχει καθυστερήσει. Σε αυτό το κελί, καταλάβαινες ποιος κάνει κουμάντο με τη μία. Ποιος είναι ο αρχηγός.

Τι φάση ο αρχηγός;
Ουσιαστικά ήταν δύο αυτοί που τρέχανε το μέρος, ο ένας ήταν ο Άλβαρεζ, με τον οποίο αράξαμε λίγο, κάναμε γυμναστική και προσφέρθηκε να με βοηθήσει να επικοινωνήσω με την οικογένεια μου, αλλά αρνήθηκα ευγενικά γιατί δεν ήθελα να μου κάνει χάρες, ποιος ξέρει τι μπορεί να μου ζήταγε μετά; Ο άλλος ήταν ένας τεράστιος μαύρος τύπος που είχε κάνει τατού έναν σταυρό στο δόξα πατρί.

Καλά δεν ρώτησες πότε θα βγεις;
Στην αρχή όχι, όμως πέρναγαν οι ώρες χωρίς να έχω νέα και αποφάσισα να μιλήσω σε έναν φύλακα. Τον ρώτησα ευγενικά αν έχει ιδέα πότε θα βγω και αυτός γυρνάει με τσαντισμένο ύφος και μου λέει, "Θα έρθουν να σε μαζέψουν, όταν είναι η ώρα να έρθουν να σε μαζέψουν", πιάνει το γκλοπ του, βαράει μία στα κάγκελα λες και είμαι ζώο και μου φωνάζει να γυρίσω στο κρεβάτι μου.

Υπήρχε στιγμή που να φοβήθηκες μήπως σε βιάσουν;
Ναι, ήμουν στο κρεβάτι μου και περίμενα, δίπλα ένας Ρώσος που έκλαιγε συνέχεια και στο απέναντι κρεβάτι, ένας τύπος που τράβαγε μαλακία κάτω από τα σεντόνια και με κοίταζε. Εντάξει, άμα γινότανε τίποτα τον είχα στο ξύλο, αλλά τον τύπο με το τατού στο κούτελο δεν τον είχα και δεν ξέρω τι σχέσεις μπορεί να είχαν μεταξύ τους. Εντωμεταξύ είχε πινακίδες γύρω γύρω που έλεγαν "Σε περίπτωση απόπειρας βιασμού, φωνάξτε τον φρουρό". Είχα που λες τον μαλάκα να τραβάει μαλακία και να με κοιτάει.

Εσύ πως αντέδρασες;
Κοίταγα τον τοίχο απέναντι μου και προσευχόμουν μη με πάρουν τα "σκάγια". Φαντάσου εντωμεταξύ πως εμένα, με είχανε πριν έξω στη βροχή και μέσα, είχαν το air condition στο φουλ για να μη βρωμάει. Είχα παγώσει και αφού τελείωσε τη μαλακία ο άλλος, μου κάνει, "θες το σεντόνι μου;". Κατά τη μία το βράδυ ήρθαν και με έβγαλαν από το κελί. Μας πήγανε κάτω και μας ακούμπησαν στον τοίχο, τότε γύρισα το κεφάλι μου αριστερά και κοίταξα την έξοδο. Όμως, η τύπισσα που ήταν να μας κάνει τα χαρτιά λέει στον φρουρό, "Τι τους έφερες εδώ; Δεν είναι έτοιμοι, πάρε τους πίσω". Μας πήγαν λοιπόν σε ένα άλλο κελί, πάλι στριμωγμένους, όπου έπεσε και ξύλο. Δύο τύποι άρχισαν να παίζουν μπουνιές, μπήκαν οι φρουροί, τους χώρισαν και τους πήρανε έξω.

Έκλεισες εικοσιτετράωρο δηλαδή.
Παραπάνω, σκέψου με συνέλαβαν στη μία το πρωί της προηγούμενης και βγήκα, την επόμενη, στις πέντε.

Μετά από όλα αυτά είχες δίκες και τρεξίματα;
Ναι, για να καθαρίσει όλη αυτή η ιστορία πήρε πάνω από χρόνο.

Στην δίκη τι έγινε;
Κοίτα, το Miami Dade, έχει ένα πρόγραμμα, που αν δεν έχεις ιστορικό, δεν έχεις υπερβεί το όριο πάρα πολύ και φυσικά, αν δεν έχεις σκοτώσει κάποιον, σου δίνει την ευκαιρία να μην καταγραφεί στο μητρώο σου το συμβάν αν κάνεις κάποια πράγματα. Για να το κάνω αυτό, έπρεπε να αποδεχτώ πως είμαι ένοχος, πως δεν θα πάω σε κανονική δίκη με ενόρκους και πως θα μπω στο πρόγραμμα. Αν κάνω κάποια μαλακία δηλαδή και δεν ακολουθήσω τους κανόνες του προγράμματος, πάω φυλακή.

Τι έπρεπε να κάνεις σε αυτό το πρόγραμμα;
Έπρεπε να πληρώσω ένα σωρό πρόστιμα, να βλέπω ψυχαναλυτή με τον οποίο έκανα ιδιωτικές αλλά και ομαδικές συνεδρίες και να κάνω 50 ώρες κοινωφελούς εργασίας. Όμως, ένα από τα πιο αισχρά πράγματα που σε βάζουν να κάνεις, είναι να πας σε ένα μέρος, συνήθως σχολικό αμφιθέατρο, όπου μαζεύονται τα μέλη μιας οργάνωσης που λέγεται M.A.D.D. (Mothers Against Drunk Driving) και φέρνουν γονείς των οποίων τα παιδιά έχουν σκοτωθεί από μεθυσμένους οδηγούς, δείχνουν φωτογραφίες των παιδιών τους και αυτοί αρχίζουν να κλαίνε μπροστά σου.

Πως ένιωσες;
Χάλια, ειδικά αν έχεις συνηθίσει στον ελληνικό τρόπο ζωής, όλη η διαδικασία είναι ένα χαστούκι. Σε κάνουν γενικά να νιώθεις χώμα.

Τώρα που βλέπεις όλη αυτή την ιστορία από απόσταση, τι συναισθήματα έχεις;
Αισθάνομαι πως όλο αυτό ήταν απαράδεκτο από την αρχή μέχρι το τέλος, αν όντως τους ενδιέφερε να κάνουν τη διαφορά στον κόσμο, θα έπρεπε να υπάρχει ειδική διαδικασία στην αρχή, όταν παίρνεις το δίπλωμα που να σε αποτρέπει από το να οδηγήσεις μεθυσμένος. Μου έχει αφήσει μια πικρή γεύση όλο αυτό, επειδή βλέπω πως χρησιμοποιούν τον κόσμο που έχει χάσει τα παιδιά του για να βγάζει χρήματα ένα σύστημα που έχει στηθεί από ιδιωτικές εταιρίες με κρατική άδεια, όπως οι ψυχολόγοι και το γραφείο που αναλαμβάνει να σε ελέγχει αν τηρείς τα περιοριστικά μέτρα και τους οποίους πληρώνει ο κάθε ένας από την τσέπη του. Εγώ για όλη αυτή τη διαδικασία πλήρωσα συνολικά 11.000 δολάρια εκ των οποίων, μόνο τα 2.000 πήγαν στο κράτος και 500 που πήγαν στο M.A.D.D. Όλα τα υπόλοιπα απορροφήθηκαν από το εν λόγω σύστημα.

Τα mugshots σου τα έχεις κρατήσει;
Άκου τώρα. Όσο τρέχει η υπόθεση, μέχρι να γίνει η τελική δίκη και να κλείσει οριστικά, υπάρχει το Freedom of Information act, πράγμα που σημαίνει πως τις φωτογραφίες μου, τις ποστάρει η φυλακή online και μέσω αυτού του νόμου, μπορεί ο καθένας να τις πάρει και να τις βάλει όπου θέλει. Υπάρχουν λοιπόν δύο site τα οποία με το που βγαίνει το mugshot σου online, το παίρνουν, γράφουν το όνομα σου και το ποστάρουν στο google. Οπότε, όποιος ψάξει στο google το όνομα σου, μπορεί να βρει τη φωτογραφία από τη σύλληψη σου και να διαβάσει τι έχεις κάνει.

Συγνώμη, δηλαδή, μπορώ εγώ τώρα να βρω τη φωτογραφία σου;
Τώρα δεν μπορείς, επειδή για να κατεβεί, πρέπει να τους πληρώσεις.

Αυτά είναι παράνομα;
Όχι, εφόσον υπάρχει αυτός ο νόμος στην Αμερική και δεν έχει κλείσει η υπόθεση, υποτίθεται πως ο Αμερικανός πολίτης έχει το δικαίωμα να ξέρει ποιος είναι ο κατηγορούμενος και γιατί τον έχουν πιάσει. Με πάτημα το Freedom of Information act λοιπόν, αυτά τα δύο site, μπορούν, έμμεσα, να σε εκβιάζουν και να σου παίρνουν λεφτά.

Είναι ένα είδος νόμιμου εκβιασμού;
Ακριβώς

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.