«Γαμώ την κοινωνία μου» ήταν η πρώτη φράση που άκουσα μόλις το πόδι μου πέρασε την είσοδο του ΙΚΑ Καλλιθέας. Τα χαρτιά του γκριζομάλλη σαραντάρη που εκσφενδόνιζε τα μπινελίκια άρχισαν να πέφτουν δεξιά κι αριστερά, αλλά δεν φαινόταν να νοιάζεται ιδιαίτερα. Μαζεύοντάς τα βιαστικά, μπήκε στο αμάξι του και έφυγε με θυμωμένα μπαντιλίκια. Μερικές ώρες μετά, θα καταλάβαινα γιατί. Έχοντας κάνει λάθος τη διεύθυνση, αφού –χωρίς να ξέρω πώς– έχει μεταφερθεί στην οδό Θησέως 282, πήγα πρώτα στην οδό Σκρα όπου ήταν το παλιό ΙΚΑ της περιοχής. Έφτασα εκεί περίπου στις 9.30 για να εκτυπώσω ξανά τον Αριθμό Μητρώου μου, μιας και είχα χάσει το πρωτότυπο χαρτί. Στο λεωφορείο, πηγαίνοντας, σκέφτομαι: «Καλοκαίρι είναι μωρέ. Ποιος πάει στο ΙΚΑ τέτοια εποχή, με 35 βαθμούς», αλλά οι ελπίδες μου μαζί με το συννεφάκι της συγκεκριμένης σκέψης διαλύονται μόλις αντικρίζω τα 15 άτομα που περιμένουν στην ουρά για το ασανσέρ. Αποφασίζοντας να μαζέψω τα κομμάτια μου και να ανεβώ με τις σκάλες, χωρίς να έχω βρει κάποιον να ρωτήσω για πληροφορίες για την υπηρεσία που ψάχνω, βρίσκομαι στον δεύτερο όροφο, όπου εξυπηρετούνται όσοι πηγαίνουν για «Παροχές» όπως η επιστροφή χρημάτων και τα «Μητρώα».

Το μηχάνημα για το χαρτάκι με τον αριθμό προτεραιότητας δίνει Β για παροχές και C για μητρώα. Μου κληρώνει το νούμερο C83. Σκανάροντας την αίθουσα αναμονής, που διαχωρίζεται ελαφρώς από τα γραφεία που εξυπηρετούν, εντοπίζω μια θέση κάτω από το κλιματιστικό. Υπάρχει εκεί ένας κύριος που φοράει λινό πουκάμισο, γυαλιά στο κούτελο και παίζει με το κομπολόι του. Έχει βάλει τα πόδια του πάνω στην καρέκλα που θέλω να καθίσω και το attitude συνοδεύεται από ύφος «ήθελα να γίνω νονός της νύχτας, αλλά η ζωή μου τα έφερε έτσι που άνοιξα περίπτερο». Όταν του ζητώ να μαζευτεί για να κάτσω δυσανασχετεί ελαφρά. Απέναντί μου μια ξανθιά γυναίκα, ίδια η Ρούλα Κορομηλά αλλά με περισσότερο baby oil στα πόδια, κρατάει μια σακουλίτσα με χαρτιά και μερικά βιβλιάρια, ενώ πέντε λεπτά αργότερα κάθεται δεξιά μου κάποιος που μοιάζει με τον Super Mario, μόνο που αντί για καπέλο φοράει περουκίνι. Αυτός παίζει με τα κλειδιά του γιατί δεν έχει κομπολόι.

Αφού έχω εγκλωβιστεί ανάμεσα σε δύο πολύ ενοχλητικούς ήχους που για κάποιο λόγο θα πρέπει να υποστώ, κοιτάζω τον πίνακα που ανακοινώνει τη σειρά των αριθμών. Δείχνει C21. Η ώρα είναι 10.00 και, χωρίς ποτέ να ήμουν καλή στα μαθηματικά, συνειδητοποιώ πως μέσα σε μία ώρα εξυπηρετούνται μόνο δέκα άτομα, κάτι που σημαίνει πως μέχρι τις 2, που το υποκατάστημα του ΙΚΑ κλείνει, μπορεί και να μην έχω ξεμπερδέψει. Τον συλλογισμό μου ήρθε να επιβεβαιώσει μια γυναίκα που κάθισε παραδίπλα και ανέφερε πως αυτήν τη φορά ήρθε απ' έξω στις 4.30 το πρωί για να πάρει αριθμό, επειδή δεν πρόλαβε να φτάσει στον υπάλληλο χθες: «Ήρθα ξημερώματα και ήταν ένας κύριος που έκοβε χαρτιά με αριθμούς γραμμένους με στιλό απ' έξω. Κι αυτός να εξυπηρετηθεί ήθελε, αλλά επειδή ήρθε πρώτος ανέλαβε να κρατήσει την προτεραιότητα. Όταν το ΙΚΑ άνοιξε, ανεβήκαμε πάνω και πήραμε τους ίδιους αριθμούς από το μηχάνημα», αναλύει όταν τη ρωτάω για ποιο λόγο ήρθε χωρίς να είναι ανοιχτή η υπηρεσία.

Σε λίγο καταλαβαίνω πως αυτό που πειράζει τους περισσότερους δεν είναι τόσο η αναμονή όσο το να μην προλάβουν να εξυπηρετηθούν μέσα στην ημέρα και να χρειαστεί να ξανάρθουν. Ο υπάλληλος που πηγαίνω να ρωτήσω μου απαντά θρασύτατα: «Θα δούμε. Κουβέντα θα ανοίξουμε τώρα;» όταν τον ρωτώ αν υπάρχει περίπτωση τα νούμερα που κόπηκαν να φύγουν χωρίς να έχει γίνει η δουλειά τους. «Αν κάνεις παράπονα, φέρνουν ένα δεύτερο άτομο να βοηθήσει», μου λέει η Ελεάνα, που περιμένει μαζί μου στην αίθουσα αναμονής. «Την προηγούμενη φορά ήμουν τυχερή γιατί εξυπηρετήθηκα την ίδια μέρα. Ήρθα στις 8 το πρωί, πήρα το νούμερο και ήρθα μετά από τέσσερις ώρες. Και πάλι έπρεπε να περιμένω», αναφέρει χαρακτηριστικά. Σήμερα είναι εδώ από τις 9, περιμένοντας να βγάλει ΙΚΑ εργαζομένου.

Στις 11 και κάτι, ένας υπάλληλος βγαίνει να κλειδώσει το μηχάνημα με τους αριθμούς προτεραιότητας. Η ώρα περνάει βασανιστικά αργά και αποφασίζω να συνοδεύσω την αναμονή με τσιγάρο. Έξω από το κτίριο υπάρχουν κι άλλοι που καπνίζουν. Όλοι έχουν το ύφος της βαθιάς μελαγχολίας που έχει ανακατευτεί με λίγη αγωνία και περπατάνε πάνω κάτω. Το μέρος μοιάζει με προαύλιο νοσοκομείου που όλοι περιμένουν κάποιο γιατρό να τους πει αν ο συγγενής τους που χειρουργείται ζει και αν η επέμβαση πήγε καλά. Στο πεζούλι που κάθομαι κάποιος είχε κάνει κομματάκια μια φωτοτυπία από ένα πιστοποιητικό θανάτου και τα είχε τοποθετήσει κάτω από μια πέτρα. Τα ενώνω. Ένας Μενέλαος που γεννήθηκε το 1975 πέθανε πριν από δύο μήνες. Όνομα και ηλικία συζύγου: Μαρία, 30 ετών. Ανήλικα τέκνα: 2. Το μυαλό μου θέλει να σκεφτεί πως κάποια μέρα όλη η ζωή μας θα κλειστεί σε ένα τέτοιο χαρτί. Εγώ δεν θέλω. Ξορκίζω τον θάνατο κυνικά: ίσως πέθανε περιμένοντας να βγάλει κάποιο χαρτί στο ΙΚΑ.

Ανεβαίνοντας και πάλι επάνω, η ώρα έχει πάει 12. Το μέρος έχει γεμίσει μωρά. Άλλοι με καρότσια, άλλοι τα κουβαλάνε στα χέρια. Τώρα τα κομπολόγια και τα κλειδιά απέκτησαν και φωνητική συμμετοχή με κλάμα για να πλαισιωθεί το soundtrack του ΙΚΑ. Όσοι έχουν μωρά μαζί εξυπηρετούνται πρώτοι. Βγαίνουν από το ασανσέρ, όλοι ανοίγουν χώρο, πηγαίνουν στο γκισέ και σε πέντε λεπτά αποχωρούν. Είναι η στιγμή που το βιολογικό μου ρολόι χτυπάει για πρώτη φορά στη ζωή μου. Θα ήθελα κι εγώ να έχω ένα μωρό για να πάρω τον Αριθμό Μητρώου μου και να φύγω από εκεί και παράλληλα καταριέμαι τους μπάκουρους φίλους μου που δεν έχουν κάνει ακόμα παιδιά για να μπορώ να δανείζομαι ένα για τις δημόσιες υπηρεσίες.

Το κινητό μου χτυπάει. Είναι ένας φίλος που με ρωτάει αν έχω ξεμπερδέψει για να πάμε για καφέ. Του απαντώ εντελώς αυθόρμητα: «Μαλάκα, εδώ θα αφήσω τα κοκαλάκια μου» και μόλις το κλείνω μια κυρία μου λέει πως «τα κορίτσια δεν είναι ωραίο να βρίζουν». Η σεξιστική ατάκα φέρνει στον ένα μου ώμο ένα διαβολάκι που μου φωνάζει «Πες "κώλος". Πες "μαλάκας". Πες το. Πες το», αλλά το αγγελάκι από την άλλη επιμένει να μην ασχοληθώ. Μετά τη μίνι εσωτερική σύγκρουση, απλώς αδιαφορώ.

Έρχεται τότε μπροστά μου μια κοπέλα με την οποία είχαμε πιάσει την κουβέντα λίγο πριν και μου λέει: «Πάρε αυτό», δίνοντάς μου τον αριθμό 77 σχεδόν συνωμοτικά για να μη μας δει κανείς. Ο Super Mario που κάθεται δίπλα μου έχει κόψει τη φάση και με ρωτάει ψιθυριστά: «Έχεις κανέναν αριθμό;» κάνοντάς με να νιώσω σαν να πουλάω ναρκωτικά στην Ομόνοια. Του δίνω το 83 που είχα πριν, αλλά απορρίπτει τη χειρονομία γιατί είχε το 60. Τα χαρτάκια αυτά είναι μάλλον ένας τρόπος να κοινωνικοποιηθείς στο ΙΚΑ. Γύρω μου είναι πολλοί εκείνοι που έχουν πάρει από δύο και τα δίνουν σε όποιον συμπαθούν. Το μηχάνημα έχει κλειδώσει, οπότε όποιος έρχεται ή περιμένει και ελπίζει να εξυπηρετηθεί χωρίς αριθμό ή φεύγει.

Συζητώ με τον Γιάννη που είναι εκεί για να πάρει Ευρωπαϊκή Κάρτα Ασφάλειας γιατί θα πάει σε άλλη χώρα και είναι απαραίτητη, όπως μου αναφέρει. Είναι η δεύτερή του φορά στο ΙΚΑ. Η πρώτη ήταν πριν από δυο χρόνια, για να βγάλει Αριθμό Μητρώου. «Έπρεπε να περιμένω ένα τριωράκι τότε. Μόλις πήγα στο γκισέ με εξυπηρέτησαν αμέσως. Σήμερα είμαι εδώ μιάμιση ώρα και είναι 12.20. Αν δεν εξυπηρετηθώ, θα έρθω αναγκαστικά αύριο πρωί πρωί, την ώρα που ανοίγει. Το ΙΚΑ είναι μια καινούργια εμπειρία ζωής», λέει.

Προσπαθώντας να αξιοποιήσω τον χρόνο που είμαι καταδικασμένη να χάσω επιχειρώ να διαβάσω ένα βιβλίο, αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, έχοντας εκνευριστεί με την ώρα που είναι 12.30 και τον αριθμό που έχει κολλήσει κάπου στο 60. Κόβω βόλτες πάνω κάτω και τελικά κάθομαι στα σκαλιά έξω από την αίθουσα αναμονής. Από την τζαμαρία παρατηρώ τον κόσμο μέσα όσο και όπως θέλω. Στις μαύρες καρέκλες της πρώτης σειράς κάθεται ένας παππούς που έχει σκάσει με παντόφλα Μιτσούκο και έχει κάτσει έτσι που φαίνεται η «λιλίκα» του μέσα από το κοντό μαγιό που φοράει. Η εικόνα είναι απ' αυτές που μόλις τις δεις δεν μπορείς να τις ξε-δεις, όσο κι αν θες να πιστεύεις ότι μπορείς. Δίπλα του μια γιαγιά με φλοράλ ρόμπα, παραδίπλα μια δεκαοχτάχρονη με τεράστια ακουστικά που κάνει φούσκες και δεξιά της ένα ζευγάρι που προσπαθεί να κρατήσει τον έρωτα ζωντανό ανάμεσα στους γκρίζους τοίχους, κάνοντας χεράκια και ρίχνοντας πονηρά βλέμματα. Τα μάτια όλων κάθε λίγο και λιγάκι κατευθύνονται στον πίνακα με τους αριθμούς προτεραιότητας.

Είσαι μητρώο ή παροχές;» με ρωτάει μια φωνή. Γυρίζοντας βλέπω έναν καστανόξανθο ψηλό τυπάκο γύρω στα 30. Έχει τα χείλη του Mick Jagger, φοράει μπλούζα Ramones και κρατάει κράνος. Σε πρώτη φάση θέλω να τον ρωτήσω αν θέλει να κάνουμε μαζί ένα μωρό για να ξεμπερδεύουμε γρήγορα από το ΙΚΑ και μετά να το αφήνουμε στη μητέρα μου για να πηγαίνουμε βόλτες με τη μηχανή του, αλλά απαντώ απλώς «Μητρώο». Κι αυτός είναι για το Μητρώο και, δεν ξέρω, ίσως ζήσαμε μια παραλλαγμένη σκηνή από το Lobster του Λάνθιμου, όπου οι Loners συνεννοούνται με τα μάτια και κρυφές κινήσεις, πάντως όλα δείχνουν πως ο στίχος «Σε γνώρισα στο ΙΚΑ, στην ουρά μπροστά μου σ' είχα» από την Ευλαμπία του Γιοκαρίνη ήταν τουλάχιστον βιωματικός, γιατί δεν είμαστε οι μόνοι που έχουν πιάσει χαλαρή κουβεντούλα. Τριγύρω μου έχουν δημιουργηθεί τουλάχιστον 3-4 «ζευγαράκια» που μόλις έχουν γνωριστεί, επιβεβαιώνοντας πως το «τσιτσίνισμα» είναι το μόνο μας όπλο απέναντι στις ουρές των δημόσιων υπηρεσιών.

Η ώρα έχει πάει 2 όταν χτυπάει ο αριθμός μου. Πηγαίνω τρέχοντας στον υπάλληλο, ο οποίος με εξυπηρετεί ταχύτατα, ενώ εγώ απορώ πώς μπορεί να συγκεντρωθεί με τους τσακωμούς που συμβαίνουν μπροστά από το γραφείο του. «Δεν με νοιάζει, κοπέλα μου, αν είσαι έγκυος, έχω αριθμό και είμαι πριν από σένα. Δεν έχεις καν αριθμό», φωνάζει μια κυρία από το γραφείο που εξυπηρετεί τις Παροχές. Είναι η ίδια που μου πέταξε το σεξιστικό τσιτάτο πριν, αλλά ευτυχώς αρκετοί αντιδρούν στη σκατοψυχιά της. Ο υπάλληλος με στέλνει στο πρωτόκολλο στον 5ο όροφο. Εκεί βρίσκονται δύο γυναίκες, εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει ουρά ούτε κάποιος πριν από μένα, ωστόσο μου ζητούν να περιμένω ένα πεντάλεπτο χωρίς κανέναν προφανή λόγο. Γυρίζοντας στον δεύτερο όροφο, ο υπάλληλος του Μητρώου διακόπτει την εξυπηρέτηση σε κάποιον που ξεκίνησε όσο έτρεχα για τον αριθμό πρωτοκόλλου για να μη χάνει χρόνο, συμπληρώνει κάτι στα χαρτιά μου και με στέλνει στην προϊσταμένη. «Γιατί γίνεται τέτοιος πανικός;» τη ρωτώ. «Γιατί υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος για να εξυπηρετήσει ανθρώπους από το Μοσχάτο, την Καλλιθέα και το Παλαιό Φάληρο, δηλαδή 200.000 κατοίκους», μου εξηγεί και με κάνει να νιώθω πως έχω επιβαρύνει ένα τσακ παραπάνω το κάρμα μου που είπα θρασύτατο τον υπάλληλο που εξυπηρετούσε δυο-δυο τους ανθρώπους. Η ώρα έχει πάει 2.30 κι εκείνος συνεχίζει να δουλεύει, ενώ στην αίθουσα αναμονής βρίσκονται ακόμη 15 άτομα.

Όταν βγαίνω από το ΙΚΑ, κρατάω στο χέρι το χαρτί μου και νιώθω πως έχω αποφυλακιστεί από το Γκουαντάναμο. Βγαίνοντας από την υπηρεσία, στο μυαλό μου έρχεται η είδηση που ήθελε πέντε υπαλλήλους του ΙΚΑ Καλλιθέας να κατηγορούνται και να καταδικάζονται για πλαστογραφία, απάτη, εγκληματική οργάνωση, ξέπλυμα βρόμικου χρήματος και ψευδή βεβαίωση, σε συνδυασμό με την επιβαρυντική περίσταση του νόμου περί καταχραστών του Δημοσίου. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, η εγκληματική οργάνωση δρούσε από το 2003 έως το 2012, οπότε και αποκαλύφθηκε το κύκλωμα. Οι εμπλεκόμενοι χορηγούσαν σε συγγενείς και φίλους επιδόματα και παροχές που δεν δικαιούνταν. Στο μυαλό μου έρχεται και ο υπάλληλος που έτρεχε πανικόβλητος να εξυπηρετήσει. Σκέφτομαι πως ίσως το Δημόσιο απαρτίζεται από τριών ειδών εργαζόμενους: αυτούς που φτιάχνουν εγκληματικές οργανώσεις, αυτούς που αδιαφορούν για το αν θα εξυπηρετηθείς γρήγορα και εκείνους που ξεπατώνονται στη δουλειά. Περισσότερα από το VICE

Σε Λίγο Καιρό η Ελλάδα θα Πίνει Μπύρες από Κάνναβη Τι να Κάνεις αν Σκάσει η Αστυνομία στο Ελεύθερο Κάμπινγκ
Ο Κυριάκος «Τhug Life» Μητσοτάκης Αποκάλυψε πως σε Ηλικία Έξι Μηνών Ήταν ήδη Πολιτικός Κρατούμενος της Χούντας