Ζητήσαμε από Ενήλικους να μας Πουν Πότε και Γιατί Έκλαψαν Τελευταία Φορά

Το κλάμα είναι κάτι τόσο φυσικό αλλά συνάμα τόσο παρεξηγημένο που έχει καταντήσει να θεωρείται ταμπού. Ποιος δεν έχει ακούσει την ατάκα «οι άνδρες δεν κλαίνε» ή το άλλο υπέροχο «καλά, μεγάλη κοπέλα και κλαις;»;

Το αστείο είναι πως τις περισσότερες φορές θα ακούσεις τις εν λόγω ατάκες από ανθρώπους που απευθύνονται σε μικρά παιδιά για να τα κάνουν να σταματήσουν το κλάμα. Λες και είναι αφύσικο για ένα παιδί να κλαίει. Από μικροί έχουμε μάθει να καταπιέζουμε τον εαυτό μας ώστε να φανούμε ώριμοι και δυνατοί. Αν το καλοσκεφτείς όμως, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να είμαστε κάτι από τα δύο. Πρόκειται για δύο τρομερά υπερεκτιμημένες αρετές και προσωπικά θα προτιμούσα έναν άνθρωπο που εκφράζεται ελεύθερα –κι ας είναι κλαψιάρης– από έναν τύπο με ουδέτερα συναισθήματα. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, όλοι κλαίμε. Έστω και κρυφά, όταν δεν μας βλέπει κανείς, κλεινόμαστε στην τουαλέτα ή στο δωμάτιό μας και ρίχνουμε ένα δάκρυ. Υπάρχει μία έρευνα που υποστηρίζει πως πολλές φορές το να κλαις προσφέρει κάθαρση, ενώ επιστήμονες λένε πως το να αφήνεις ένα μωρό να κλαίει το βράδυ δεν είναι απαραίτητα κακό. Οπότε, έχοντας μια κάποια υποστήριξη από τον κόσμο της επιστήμης, αποφάσισα να μιλήσω με κόσμο και να του ζητήσω να μου πει πότε έκλαψε τελευταία φορά και γιατί.

Στη γιορτή αποχαιρετισμού του τεράστιου μπασκετμπολίστα, Δημήτρη Διαμαντίδη, τον Σεπτέμβριο στο ΟΑΚΑ. Δεν έχει να κάνει τόσο με το γεγονός ότι υποστηρίζω τον Παναθηναϊκό όσο με το ότι αγαπώ το μπάσκετ και έβλεπα έναν θρύλο του αθλήματος να αποσύρεται. Ουσιαστικά, γινόμουν μάρτυρας της αθλητικής ιστορίας και αυτό από μόνο του έχει την αξία του. Έκλαιγα όλη μέρα, ακόμα και πριν πάω στο γήπεδο. Έβλεπα βίντεο με τον «3-D» στο Διαδίκτυο, διάβαζα αφιερώματα σε διάφορα sites και δεν μπορούσα να μη συγκινηθώ. Όταν όμως μπήκε στο παρκέ φορώντας τη φανέλα με το νούμερο 13 ξέσπασα, δεν γινόταν αλλιώς. Έκλεισε ένας κύκλος με ωραίες στιγμές και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για την ομάδα αλλά και το ελληνικό μπάσκετ. Φίλε, έβλεπα μπάσκετ λόγω Διαμαντίδη. Τεχνικά ήταν τρομερός και ως χαρακτήρας, από τους λίγους. Θα λείψει.

Τυπικά, η τελευταία που έκλαψα ήταν πριν από μια εβδομάδα που είδα το Lion King, τη στιγμή που πεθαίνει ο Mufasa και ο Simba τον σπρώχνει με το πόδι του. Η τελευταία φορά που έκλαψα γοερά, όμως, σχεδόν σπαρακτικά, ήταν πριν από ενάμιση μήνα. Είχα βγει με φίλους, είχαμε πιει πολύ και γυρίζοντας σπίτι σκεφτόμουν τον πρώην μου, με τον οποίο είχαμε χωρίσει 20 μέρες νωρίτερα. Το θέμα είναι ότι στη φάση που χωρίζαμε δεν με είχε πιάσει ούτε άγχος ούτε πανικός. Δεν είχα χύσει δάκρυ, ούτε τη στιγμή που χωρίζαμε ούτε όταν γύρισα στο σπίτι μου μετά τον τελευταίο διάλογο που είχαμε. Για την ακρίβεια, όσο ήμασταν χωρισμένοι ένιωθα πολύ καλά και αυτό που σκεφτόμουν είναι ότι είναι πολύ πιο πιθανό να τα βρουν ο Γκιουλέν με τον Ερντογάν παρά εμείς. Όταν όμως γύρισα στο σπίτι μου σε ημιλιπόθυμη κατάσταση από το αλκοόλ, άνοιξα την πόρτα και είδα τον γάτο μου να κάθεται μόνος του, θυμήθηκα όλες εκείνες τις φορές που γυρίζαμε μαζί «λιώμα». Ξαφνικά, απλώς ήθελα να κάνω εμετό και την ώρα που ξερνούσα δεν ήξερα αν αυτό μου συνέβαινε από τα τζιν τόνικ ή επειδή τον σκέφτηκα (ή και από τα δυο μαζί). Προσπαθώντας να συνέλθω, ξάπλωσα στο κρεβάτι και άρχισα να κλαίω ασταμάτητα. Ο γάτος μου, που μάλλον μοιάζει περισσότερο με σκύλο, ανέβηκε στο κρεβάτι, άρχισε να νιαουρίζει και μου έγλειψε το μάτι. Τότε άρχισα να κλαίω ακόμα περισσότερο και να αναρωτιέμαι αν κλαίω επειδή μου λείπει ο πρώην μου ή επειδή αυτή η χνουδωτή μπάλα με την οποία συγκατοικώ με συγκίνησε. Κάπως έτσι με πήρε ο ύπνος. Υποθέτω πως ήταν απλώς μια υπερβολική αντίδραση. Είναι βέβαιο πως δεν μου έλειπε ο πρώην μου. Δεν νομίζω ότι έκλαιγα για εκείνον. Απλώς κάπως έπρεπε να θρηνήσω για τον ένα χρόνο που περάσαμε μαζί. Τουλάχιστον αυτό κατάλαβα από τον ενθουσιασμό μου όταν ο τύπος που είχα γνωρίσει το προηγούμενο βράδυ με πήρε τηλέφωνο.

Διαβάστε ακόμη: Κόσμος μάς Δείχνει τα Χειρότερα Δώρα που Έχει Πάρει από Πρώην

Τελευταία φορά που έκλαψα ήταν πριν από λίγες μέρες, όταν είδα ένα βίντεο στο Facebook με ένα σκυλάκι από αυτά τα «λουκάνικα». Δεν είχε πάθει κάτι κακό, απλώς είναι τα αγαπημένα μου σκυλιά και αυτό ήταν πολύ γλυκούλι. Φορούσε μια στολή σαν να ήταν ανάμεσα από δύο ψωμάκια hot dog –επειδή είναι λουκάνικο– και έτρεχε από εδώ κι από εκεί. Ήταν τόσο όμορφο που δάκρυσα από τη χαρά μου.

Έχω δακρύσει δύο φορές τον τελευταίο χρόνο, απλώς δεν θυμάμαι ποια από τις δύο ήταν η τελευταία. Η μία είναι όταν έκανα προπόνηση τζούντο και ενώ έκανα αυτό που λέμε sparring με έναν τύπο που ήταν πολύ πιο βαρύς από εμένα, έκανα μια κίνηση και γύρισα πολύ άσχημα το γόνατό μου. Έπεσα κάτω και «δίπλωσα» ενώ ο προπονητής μου, κλασικός Άγγλος, γελούσε και μου έλεγε να σηκωθώ. Η αλήθεια είναι πως ενώ βρισκόμουν στο έδαφος έφυγαν δύο δάκρυα, τα οποία όμως, ευτυχώς, δεν πήραν χαμπάρι οι υπόλοιποι.

Η άλλη ιστορία είναι πολύ αστεία. Είχα γυρίσει Αθήνα –από την Αγγλία όπου μένω– και έπαιζα με τους κολλητούς μου όλη νύχτα πρωτάθλημα Fifa στο PlayStation. Είχαμε φτάσει στον τελευταίο αγώνα και ήθελα μόνο νίκη. Όλο το βράδυ το δούλεμα έδινε κι έπαιρνε, αλλά ειδικά σε αυτό τον αγώνα ο κύριος αντίπαλός μου για τον τίτλο είχε αρχίσει το κράξιμο. Δεν έπαιζα με αυτόν κι έτσι για περίπου ένα τέταρτο, όσο κρατάει ο αγώνας δηλαδή, μου είχε ζαλίσει τον έρωτα με trash talking που θα ζήλευε και ο Τζόρνταν. Ξαφνικά, κι ενώ όλα έδειχναν να έχουν χαθεί και πως θα γύριζα στο Λονδίνο «άτιτλος», έβαλα γκολ στο 90΄ και ξέσπασα. Γύρισα και τον άρχισα στις σφαλιάρες –κολλητοί είμαστε– και πάλι έφυγε ένα δάκρυ. Μετά το έδειχνα στους υπόλοιπους αλλά δεν πίστευαν πως δάκρυσα στη πραγματικότητα. Ακόμα και σήμερα το αρνούνται.

Δεν είμαι της άποψης πως δεν πρέπει να κλαίμε κι έτσι προσπαθώ να μην πιέζω τον εαυτό μου όταν θέλω να εξωτερικεύσω τα συναισθήματά μου. Αυτό δεν σημαίνει πως κλαίω συχνά, απλώς ότι δεν το παίζω με το ζόρι σκληρός. Τελευταία φορά που έκλαψα ήταν όταν αρρώστησε ο σκύλος μου και δεν ήξερα τι έχει. Τον αγαπάω πολύ και δεν μπορούσα να τον βλέπω να υποφέρει και να μην είναι ο εαυτός του, δηλαδή ένα ζωηρό και χαδιάρικο σκυλάκι. Ευτυχώς δεν ήταν κάτι σοβαρό. Απλώς, επειδή άρχισε να κάνει εμετούς και να τρέμει μέσα στο βράδυ, δεν ήξερα (καθώς δεν είμαι και πολύ έμπειρος «σκυλομπαμπάς») αν έπρεπε να πάρω τον κτηνίατρο τηλέφωνο. Έτσι, πέρασα ένα εφιαλτικό βράδυ με κλάματα, προσπαθώντας να κάνω τον μικρό να νιώσει καλύτερα μέχρι να έρθει το πρωί και να τον πάω στο ιατρείο. Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά και με τη σωστή φαρμακευτική αγωγή έγινε περδίκι.

Περισσότερα από το VICE

Οι Απαντήσεις μιας Ιερόδουλης στα Απελπισμένα Γράμματα Γυναικών

Αυτές οι Φωτογραφίες της NASA μάς Κάνουν να Αγαπήσουμε την Ελλάδα Ακόμα Περισσότερο

Ζάπλουτοι και Κόσμος Υψηλής Κοινωνίας Αποκαλύπτουν πώς Καπνίζουν το Χόρτο τους