Με Πυροβόλησαν Εννιά Φορές και Πλέον Δεν Μπορώ να τα Βγάλω Πέρα

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο VICE US σε συνεργασία με το Trace.

Οι εννέα σφαίρες που παραλίγο να στείλουν τον Derrick Strong στον άλλο κόσμο ήρθαν χωρίς προειδοποίηση, τη στιγμή που μιλούσε με έναν φίλο του κάτω από το υπόστεγο ενός γκαράζ στη Νέα Ορλεάνη, τον περασμένο Νοέμβριο. Διαπέρασαν το στομάχι, την κύστη, το ορθό, τον πνεύμονα, το δεξί του χέρι και τα δυο του πόδια. Επέζησε, όμως η ζωή του άλλαξε ριζικά.

Περισσότεροι από 80.000 άνθρωποι καταφέρνουν να επιζήσουν μετά από τραυματισμούς πυροβόλων όπλων κάθε χρόνο. Νωρίτερα μέσα στη χρονιά, το Trace ξεκίνησε μια έρευνα πάνω στα θύματα πυροβολισμών, με στόχο τη βαθύτερη κατανόηση των επιπτώσεων της βίας στους ανθρώπους, τις οικογένειες και τις κοινότητές τους. Ο Strong ήταν από τους πρώτους που ανταποκρίθηκε. Αυτή είναι η ιστορία του.

Τους πρώτους μήνες ήμουν σε αναπηρικό καροτσάκι. Πιο πρόσφατα, ξεκίνησα να χρησιμοποιώ πατερίτσες και μπαστούνι. Κάποιες μέρες νιώθω το σώμα μου δυνατό. Άλλες, τα γόνατά μου τρέμουν και πονάνε και χρειάζομαι κάποιο βοήθημα, για να σηκωθώ. Μου είναι δύσκολο να περπατάω, να στέκομαι όρθιος και να τρέχω. Δεν μπορώ να κινήσω πλήρως το χέρι μου. Όταν επιχειρώ να σκύψω και να σηκώσω κάτι από κάτω, με πονάει η μέση μου. Αν λυγίσω πολύ το γόνατό μου, με πονάει. Αν κάθομαι πολύ ώρα, πονάω. Δεν μπορώ να αγγίξω τον ώμο μου με το δεξί μου χέρι. Δεν μπορώ να σφίξω τον δικέφαλό μου.

Κάθε φορά που βρίσκομαι στο νοσοκομείο για μια επέμβαση, στέλνουν έναν φυσιοθεραπευτή, για να δουλέψει μαζί μου. Όμως εκτός νοσοκομείου, δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές στη Νέα Ορλεάνη. Μου συνέστησαν κάποια μέρη, όμως, όταν πήγα σε ένα από αυτά, δεν έγινε δεκτή η ασφάλειά μου. Πήγα σε μια κλινική και μου είπαν ότι δεν δέχονται άτομα που είναι ενταγμένα στο πρόγραμμα Medicaid (σ.σ. κρατικό πρόγραμμα παροχής φροντίδας σε άτομα με περιορισμένους πόρους). Τους ρώτησα, «Ξέρετε κάποιον που να δέχεται;». Μου είπαν ότι δεν ήξεραν κάποιον στον κέντρο της πόλης. Κάνω μόνος μου φυσιοθεραπεία. Ασχολούμαι με πολεμικές τέχνες από μικρός, οπότε μπορεί να πάω στις όχθες του Μισισιπή και να ζητήσω από έναν δάσκαλο πολεμικών τεχνών που γνωρίζω να παλέψουμε λίγο. Ή θα πάω σε κάποιο απομονωμένο πάρκο να κάνω ασκήσεις αναπνοής, γιόγκα και τάι τσι. Αυτό με βοηθάει. Περπατάω πολύ – αν και προς το παρόν, ένας γύρος του τετραγώνου είναι αρκετά δύσκολος. Με πονάει το πόδι μου και κουράζομαι εύκολα.

Σιβηρία: Krokodilια Δάκρυα

Κάτι ακόμη: δεν έχω κάποιο μέσο μεταφοράς. Αρκετούς μήνες πριν από το περιστατικό, έμενα σε ένα διαμέρισμα με την κοπέλα μου, όμως, πάνω σε έναν καυγά, άνοιξα μια τρύπα στον τοίχο ρίχνοντας γροθιά. Ο ιδιοκτήτης μας ζήτησε να φύγουμε. Έμενα σε ξενοδοχεία, προσπαθώντας να βρω καινούργιο διαμέρισμα. Μετά τους πυροβολισμούς, πήγα να μείνω στην αδερφή μου, η οποία μένει στο Λάλινγκ, μια μικρή αγροτική πόλη περίπου 50 λεπτά από τη Νέα Ορλεάνη. Ήθελα να είμαι μακριά από την πόλη, για να αναρρώσω – δεν ήθελα να με δει κανείς σε αυτήν την κατάσταση. Όταν άρχισα να δυναμώνω, μετακόμισα στον αδερφό μου, στο Τσάλμετ, το οποίο είναι πιο κοντά στην πόλη. Η απώλεια της αυτονομίας μου με έριξε σε κατάθλιψη. Στο παρελθόν, είχα τις κινητικές μου ικανότητες και μπορούσα να βγάλω τα προς το ζην. Τώρα, μένω με άλλους ανθρώπους και εξαρτώμαι από αυτούς, τόσο οικονομικά όσο και για τις μετακινήσεις μου. Αν και η οικογένειά μου δεν έχει πρόβλημα, δεν παύει να είναι ταλαιπωρία. Συνήθως με μεταφέρει με το αυτοκίνητο ο αδερφός ή η αδερφή μου. Αν όμως ο αδερφός μου δουλεύει και έχω κάποιο ραντεβού, τότε δεν έχω κάποιο μέσο για να πάω.

Οι εννιά πυροβολισμοί που δέχτηκα μου στέρησαν την ικανότητα να δουλέψω. Παλιότερα, ασχολούμουν με την οργάνωση της κοινότητας δουλεύοντας σε μια ΜΚΟ στην περιοχή του Σαιν Ροτς Παρκ – πολύ κοντά στο σημείο που με πυροβόλησαν. Δεν μπορώ να έχω έναν μισθό πλέον. Για να βγάλω χρήματα, δίνω διαλέξεις ενθάρρυνσης, πουλάω CD με δική μου μουσική και καλλιτεχνικά έργα στη Γαλλική Συνοικία. Μερικές φορές είναι σχέδια με υπερήρωες, τοπία ή το πρόσωπο κάποιου. Σχεδιάζω πολλά λουλούδια, τελευταία. Όμως όταν λυγίζω για πολλή ώρα το χέρι μου, με πονάει.

Είμαι ακόμη πολύ νέος, είμαι μόνο 28 ετών. Όμως νιώθω λες και είμαι 50. Πώς μπορώ να επιστρέψω στην αγορά εργασίας με την αναπηρία μου; Ανησυχώ για το πώς θα βρω δουλειά. Ακόμη ζω με το επίδομα αναπηρίας. Ούτως ή άλλως δυσκολευόμουν να βρω δουλειά, μιας και όταν ήμουν γύρω στα 20, είχα πάει φυλακή για πάρα πολλά αδικήματα – κατοχή ναρκωτικών, εμπρησμό, διάρρηξη. Τώρα είμαι ένας ανάπηρος πρώην κατάδικος, επομένως οι επιλογές μου μειώνονται ακόμη περισσότερο. Χωρίς κάποιο εισόδημα, δεν ξέρω σε τι κατάσταση μπορεί να βρεθώ. Νιώθω ότι οι ικανότητές μου δεν θα είναι ποτέ οι ίδιες. Όμως μπορώ ακόμη να περπατήσω. Είμαι ακόμη ζωντανός. Το επίθετό μου είναι Strong (Δυνατός) – αυτό ήταν που με ενέπνευσε και ξεκίνησα να αναρρώνω.

Μια εκδοχή αυτού του άρθρου δημοσιεύτηκε αρχικά στο Trace, έναν μη κερδοσκοπικό ειδησεογραφικό οργανισμό που ασχολείται με τα όπλα στην Αμερική. Εγγραφείτε για να λαμβάνετε το newsletter ή ακολουθήστε το Trace στο Facebook και το Twitter.

Περισσότερα από το VICE Μία Πορνοστάρ Κάνει Συνέχεια Retweet τον Βασίλη Κικίλια και Ακολουθεί (Σχεδόν) Όλη τη ΝΔ

Ρωτήσαμε Ανθρώπους σε Όλο τον Κόσμο τι Γνώμη Έχουν για τους Έλληνες

Όσα Έζησα στο Ματωμένο Πανθεσσαλικό Στάδιο: Απόπειρες Δολοφονίας και Λίγο Ποδόσφαιρο
Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.