Μιλήσαμε σε Πρώην Clubbers για την Τελευταία τους Νύχτα Έξω

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Thump

Μιας τα πράγματα σε όλον τον κόσμο πάνε γενικά κατά διαόλου, ακούστε άλλη μια θλιβερή αλήθεια: κάποτε θα έρθει εκείνη η μέρα –νύχτα, για την ακρίβεια- που θα είναι η τελευταία φορά που θα βγούμε έξω. Δεν θα υπάρξουν ανακοινώσεις και τυμπανοκρουσίες, ούτε θα είναι προσχεδιασμένη, όμως σε κάποια στιγμή όλοι θα κρεμάσουμε τα τζιν μας και θα γλιστρήσουμε σε υφασμάτινα μπεζ παντελόνια που θα μοιάζουν με εκείνα του θείου μας. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι όποιος φτάνει τα 40 αντικαθιστά αμέσως τις house βραδιές με το λιώσιμο στο σπίτι, όμως σε γενικές γραμμές, οι περισσότεροι από εμάς μάλλον θα ενδιαφερόμαστε περισσότερο για τις επαναλήψεις του Survivor στην τηλεόραση παρά για τo επόμενο hot πάρτι της πόλης.

Εννοείται ότι κανείς δεν προσχεδιάζει να βγει έξω για τελευταία φορά και αυτό επειδή, πρώτον, η βραδιά θα ήταν οργανωμένη σε αηδιαστικό βαθμό και δεύτερον, θα κατέληγε σε δάκρυα με άρωμα τζιν τόνικ. Αυτό ακριβώς είναι που κάνει ενδιαφέρον το φαινόμενο, όμως. Στην αρχή θα περάσουν μερικές βδομάδες χωρίς να κάνεις clubbing, ύστερα οι βδομάδες θα γίνουν μήνες, οι μήνες χρόνια και τα χρόνια θα γίνουν μια ζωή. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που μπορεί να αποτελέσουν το έναυσμα για αυτήν την κατηφόρα: κακές εμπειρίες, βαρεμάρα, πολλές ευθύνες ή πολύς κόσμος που το έχει παρακάνει με τα drugs.Μας αρέσουν πολύ οι ιστορίες για πρώτες εμπειρίες με ecstasy και για πρώτες βραδιές σε club, όμως αυτήν τη φορά, κάναμε μια επιστροφή στο μέλλον και μιλήσαμε σε μεγαλύτερους clubbers για την τελευταία τους βραδιά έξω.

Η τελευταία μου rave νύχτα σε club, πέρα από ένα-δυο reunion που έχω κάνει πρόσφατα, ήταν σε event του Gatecrasher, στο Μπέρμινγκχαμ, στις 31 Δεκεμβρίου 1999. Ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς και έπαιζε ο θρυλικός Sasha μαζί με τους Judge Jules, Tall Paul, John Kelly και μερικούς άλλους. Η ατμόσφαιρα ήταν το κάτι άλλο – άπειρος κόσμος που μοιραζόταν την ίδια αγάπη για τη μουσική και τους DJs, συγκεντρωμένος στον ίδιο χώρο. Το κομμάτι που μου έχει μείνει από τη βραδιά ήταν το «Only You» του Talizman. Ακόμη ανατριχιάζω, όταν το ακούω, μέχρι και σήμερα. Αυτή ήταν η τελευταία βραδιά που έκανα clubbing, καθώς η τότε αρραβωνιαστικιά μου ήταν έγκυος, όμως ακόμη καταφέρνω να κάνω μικρά σετάκια ως DJ σε τοπικές παμπ, μπαρ και πάρτι.

Οι εποχές που πήγαινα τακτικά σε club τελείωσαν, δυστυχώς, τη δεκαετία του '80. Μόλις είχα μετακομίσει στο Κρόιντον και πηγαίναμε στο club Tiffany's, στο Πάρλεϊ μαζί με τον άνδρα μου, με τον οποίο ήμασταν φρεσκοπαντρεμένοι και με φίλους από τη δουλειά. Θυμάμαι ότι έπαιζε απαίσια μουσική και είχε κυριλέ ντεκόρ – ήταν γεμάτο στρας και στρογγυλούς καναπέδες.

Εκείνες οι μέρες ήταν πολύ διαφορετικές από την εποχή που έκανα πραγματικό clubbing στο Μπούρνμαουθ, στο οποίο υπήρχε τρομερή ηλεκτρονική σκηνή τη δεκαετία του '70. Λάτρευα το Maison Royal και το Le Cardinal, στα οποία πηγαίναμε κάθε Παρασκευή, όταν τελειώναμε το Λύκειο. Εννοείται ότι μόνο όσοι είχαμε κλείσει τα 18 κάναμε clubbing. Πριν από αυτό, πηγαίναμε στο Tiffany's στο Μπόσκοουμπ, όταν ήμασταν 14. Κανείς δεν ζητούσε ταυτότητα τότε.

Πρόλαβα το τελευταίο κύμα των acid house πάρτι και πήγαινα σε αυτοοργανωμένα πάρτι από το 1990. Μετά το τεράστιο παράνομο rave στο Κάσλμορτον, μπήκα στο κύκλωμα των clubs και πήγα σε πολλά πάρτι σε όλη την Αγγλία, όμως κατά βάση το «σπίτι» μου ήταν το Institute στο Μπέρμινγκχαμ.

Η τελευταία μεγάλη νύχτα που θυμάμαι προτού αποσυρθώ, ήταν το θρυλικό Atomic Jam στο Que Club. Το vibe όμως άλλαξε μέσα στα χρόνια, όταν ξεκίνησε να κυριαρχεί η κοκαΐνη στα club. Αυτό που λάτρευα στα πάρτι που πήγαινα ήταν αυτό το φυσικό αίσθημα αγάπης και όταν άρχισε να εξαφανίζεται, το ίδιο συνέβη και με τη λατρεία μου για τα πάρτι. Η βραδιά του Atomic Jam ήταν η μοναδική φορά που ήμουν στη λίστα των καλεσμένων και οι DJs τα σπάσανε. Μου λείπουν οι παλιές, καλές μέρες, όμως η σκηνή έχει αλλάξει πια, όπως και τα ναρκωτικά και ο κόσμος. Α, ναι, μου λείπουν και τα πρώτα ecstasy με τα περιστέρια.

Ο τελευταίος μου χορός ήταν στα 29 μου, στο παλιό μου στέκι. Ήδη είχα ψιλοαποσυρθεί τότε, όμως εκείνη τη νύχτα η φάση πέθανε για εμένα. Η τελευταία μου βραδιά ήταν το ίδιο ξέφρενη και διασκεδαστική με κάθε άλλη νύχτα των τελευταίων δώδεκα χρόνων, όμως ένιωθα σαν ξένος. Το όνομα του club ήταν το ίδιο, όμως η διαρρύθμιση είχε αλλάξει, η μουσική (η οποία παλιότερα ήταν αποκλειστικά και μόνο metal) ήταν χαμηλωμένη και «νερωμένη» με pop και classic rock, το προσωπικό με το οποίο είχα δεθεί τα χρόνια που ήμουν στις δόξες μου είχε αντικατασταθεί από πρωτάρηδες, για τους οποίους όσο ενδιαφερόμουν εγώ, άλλο τόσο ενδιαφέρονταν και αυτοί και ο μισός κόσμος ήταν μια δεκαετία μικρότερος από εμένα.

Δεν ήξερα κανέναν εκτός από την παρέα μου και δεν ένιωθα να έχω τίποτα κοινό με κάποιον εκτός τους μικρού μας κύκλου. Ένιωσα ότι έχασα την επαφή που είχα με το club και με τη σκηνή γενικότερα. Πάντως, πέρασα καλά παρ' όλα αυτά (ξενύχτησα μέχρι το πρωί και γύρισα σπίτι με μια κοπέλα δυο χρόνια μεγαλύτερή μου, η οποία έκανε τις ίδιες σκέψεις με εμένα), όμως η αίσθηση ότι έχω αποκοπεί και η επανάληψη μου το χάλασε όλο. Όταν μεγαλώνεις, είναι ώρα για καινούργια πράγματα.

Ήμουν στη σκηνή των αυτοργανωμένων rave πάρτι από το 1991. Το πρώτο μου «κουμπί», ένα Einstein, ήταν μια αποκαλυπτική εμπειρία. Πριν από αυτό έπινα μόνο αλκοόλ, όμως το πρώτο αυτό χάπι, μου έδειξε έναν ολοκαίνουργιο κόσμο. Το αίσθημα της αγάπης και της ενότητας με τους υπόλοιπους ravers ήταν απίστευτο. Η τελευταία μου μεγάλη βραδιά ήταν σε ένα πάρτι σε ένα υπόγειο στο Μπάνγκορ της βόρειας Ουαλίας, το 1999. Είχε προηγηθεί ένα διήμερο αυτοοργανωμένο rave σε ένα λατομείο, σε κάτι λόφους και χωρίς να έχουμε κοιμηθεί καθόλου επιστρέψαμε στο σπίτι ενός φίλου. Ήταν ένα διάσημο σπίτι για πάρτι, με τρία επίπεδα.

Στο υπόγειο έπαιζε techno και καθώς ανέβαινες, τα πράγματα χαλάρωναν όλο και περισσότερο. Σε κάθε δωμάτιο έπαιζε διαφορετική μουσική και στον τελευταίο όροφο είχε ένα δωμάτιο για chill out. Όμως το vibe στο υπόγειο γινόταν όλο και πιο επιθετικό, ήταν γεμάτο ανδροπαρέες πιτσιρικάδων που είχαν πάρει speed, οι οποίοι μόλις είχαν έρθει από το άλλο πάρτι. Δεν υπήρχε το vibe του ecstasy. Ήμουν με την κοπέλα μου τότε και αναγκαστήκαμε να φύγουμε. Ήταν πολύ απειλητική η ατμόσφαιρα. Είχαν μπει καινούργια ναρκωτικά στη σκηνή. Μην με παρεξηγείτε, το γουστάρω το speed, όμως, αν το παντρέψεις με αγριεμένους τυπάδες που πίνουν μπίρες, δεν είναι καλός συνδυασμός.

Το τελευταίο πάρτι που πήγα ήταν το 2005, όμως ήρθε η Αστυνομία και μας απείλησε ότι θα μας κατασχέσει τον εξοπλισμό που είχαμε κουβαλήσει περνώντας μέσα από τα χωράφια, για να φτάσουμε στην κορυφή ενός λόφου με θέα το Γκλούσεστερ. Προφανώς, είχαν δει τα φώτα που αναβόσβηναν και φαίνονταν από χιλιόμετρα μακριά. Είχε περάσει μόνο μια ώρα από τότε που είχε ξεκινήσει το πάρτι, όμως είχα «κουμπώσει» δυο ecstasy ένα εικοσάλεπτο προτού έρθει η Αστυνομία και πραγματικά δεν ήμουν σε κατάσταση να κουβαλήσω τίποτα. Μετά από λίγο καιρό έγινα οδηγός φορτηγών και αναγκάστηκα να σταματήσω, για να μη χάσω την άδειά μου.

Μια άλλη αξιοσημείωτη ιστορία από τις τελευταίες μου βραδιές ήταν στη βόρεια Ουαλία, όπου ένας τύπος είχε φάει μια τεράστια χούφτα μανιτάρια και τα κατέβασε με μια Guinness. Μετά από μισή ώρα περίπου, εξαφανίστηκε μέχρι τις 7 το πρωί, οπότε και επέστρεψε χωρίς μπλούζα και καλυμμένος με λάσπες από τη μέση και πάνω. Τον ρωτήσαμε πού ήταν και εκείνος είπε ότι είχε βρει μια τρύπα στο έδαφος και ήθελε να νιώσει ζέστη και ασφάλεια, όμως η τρύπα δεν ήταν αρκετά μεγάλη για να κουρνιάσει: ο τύπος έσκαβε όλο το βράδυ, για να φτιάξει μεγαλύτερη τρύπα!

Δεν είμαι ο τύπος ανθρώπου που του αρέσει να ξενυχτάει κάνοντας clubbing. Δεν πίνω αλκοόλ και έτσι ποτέ δεν με τραβούσε η ιδέα του clubbing, αφού δεν νομίζω ότι έχει κάποιο νόημα, αν δεν πιείς. Που και που πηγαίνω σε κανένα μπαρ, όμως παραγγέλνω απλώς νερό.

Η τελευταία φορά που βγήκα ήταν με τα παιδιά από την ομάδα του kickboxing και πήγαμε στην παμπ Yates. Είχε πολλή φασαρία και πολύ κόσμο, οπότε δεν ένιωθα άνετα. Η όλη φάση με εξουθένωσε τελείως ψυχολογικά και έτσι έφυγα μετά από δύο ώρες.

Θα έλεγα ότι η τελευταία φορά που πήγα για clubbing ήταν το 1983, όταν ήμουν 19. Στο σχολείο ήμασταν χωρισμένοι σε μουσικά στρατόπεδα και εγώ ήμουν σε εκείνο της jazz funk και της soul. Κάθε Σάββατο βράδυ, όταν δεν έπαιζε κάποιο πάρτι σε σπίτι πηγαίναμε σε club, όπως το Sinatra στο Κρόιντον, το Cinderella στο Πάρλεϊ και το Cat's Whiskers στο Στρίτχαμ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να είμαι στριμωγμένη στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου ενός φίλου, με τα παράθυρα ανοιχτά και τους ήχους των Shakatak να ενώνονται με το ζεστό καλοκαιρινό αεράκι.

Μόλις είχαμε τελειώσει το Λύκειο και οι περισσότεροι από εμάς βρίσκαμε κατευθείαν δουλειές, χωρίς να πάμε πανεπιστήμιο. Δυστυχώς, σιγά-σιγά η παρέα μας διαλύθηκε και ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα με τους συναδέλφους από τη δουλειά και να προχωράμε στο επόμενο στάδιο της ζωής μας.

*Κάποια προσωπικά στοιχεία είναι αλλαγμένα.

Περισσότερα από το VICE

Νεολαία με ΠΑΣΟΚ vs Νεολαία με ΣΥΡΙΖΑ

Μίλησες για Καψώνια στον Ελληνικό Στρατό; Πήγαινε Δυο Χρόνια Φυλακή

Ποιος Δολοφόνησε τη Φώκια στην Ίο;