Ένα Απόγευμα στoν Σύλλογο Χωρισμένων Ελλήνων Πατεράδων που Παλεύουν να Βλέπουν τα Παιδιά τους Μετά το Διαζύγιο

Αργά το απόγευμα, ο ένας μετά τον άλλον, οι παριστάμενοι, ξεκινούν να ξετυλίγουν τις ιστορίες τους. Κάθε μία διαφορετική από την άλλη, σαν αποτύπωμα. Σε μια στιγμή, κάποιος λέει φορτισμένος: «Δεν μπορώ να δεχθώ αδιαμαρτύρητα την πιθανότητα να φωνάζουν έναν άλλον άνδρα "μπαμπά"». Άπαντες σπεύδουν να τον καθησυχάσουν, η έκδηλη αγωνία του αγγίζει ευαίσθητες χορδές στην αίθουσα. Ο άνδρας που μιλά είναι κοντά στα 40, πατέρας δύο παιδιών - το ένα τριών ετών, το άλλο πεντέμισι μηνών. Βρίσκεται σε φάση διαζυγίου με τη γυναίκα του εδώ και λίγο καιρό. Εκείνη έχει βρει έναν νέο σύντροφο και ο ίδιος ανησυχεί πλέον για τους κινδύνους που μπορεί να εγκυμονεί για τα παιδιά του η συνύπαρξη με έναν άγνωστο άνδρα, αλλά και για την πιθανότητα να υποβαθμιστεί ο ρόλος του ως πατέρας - ή ακόμη και να αναληφθεί από κάποιον άλλον. «Η σχέση με τα παιδιά σου είναι κάτι που διαμορφώνεις εσύ – δεν θα τη χάσεις, αν δεν θες να τη χάσεις», επισημαίνει ένας ηλικιωμένος κύριος με ήρεμη φωνή. Ένας νεαρός ζητά τον λόγο – αποκαλύπτει πως εκείνος έχει χάσει τελείως την επικοινωνία με τα παιδιά του και κατηγορεί την τέως σύζυγό του πως δηλητηριάζει τη σχέση του με τις δυο κόρες τους. «Φοβάμαι πως θα τις χάσω στο τέλος», εξομολογείται νευρικά στην ομήγυρη.

Αργά το βράδυ κοιτάζω το ρολόι στον τοίχο – είναι πια περασμένες δέκα. Η αίθουσα αδειάζει. Προσπαθώ να ταξινομήσω όσα άκουσα, μα είναι δύσκολο. Για περίπου τρεισήμισι ώρες, χωρισμένοι γονείς, ξεγύμνωναν την ωμή αλήθεια για τη ζωή και τη σχέση με τα παιδιά τους μετά το διαζύγιο, περιγράφοντας μια εξόχως ψυχοφθόρα καθημερινότητα, με πολλές αντιξοότητες και κοστοβόρες δικαστικές διαμάχες. «Έχω ξοδέψει περισσότερα από 8.000 ευρώ μόνο σε δικηγόρους», τονίζει φεύγοντας από την αίθουσα ένας άνδρας, ο οποίος ενεπλάκη σε ένα συγκρουσιακό διαζύγιο που τον ταλαιπώρησε δικαστικά για περισσότερα από οκτώ χρόνια. Σε κάθε ιστορία υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής: τα παιδιά. Αυτός είναι ο λόγος που κάθε Πέμπτη δεκάδες άνθρωποι επισκέπτονται την ανοιχτή ομάδα του συλλόγου ΓΟΝ.ΙΣ, προσπαθώντας να επαναπροσδιορίσουν τον γονεϊκό ρόλο τους, μετά το διαζύγιο. «Είμαστε ένας φορέας κοινωνικής φροντίδας που προάγει τη γονεϊκή ισότητα για το παιδί», μου λέει η συντονίστρια Μαίρη Γεωργιάδου, ενώ κατευθυνόμαστε προς το γραφείο της. «Η ομάδα της Πέμπτης είναι μια πρωτότυπη, για τα ελληνικά δεδομένα, ανοιχτή ομάδα και διέπεται από συγκεκριμένο πρωτόκολλο λειτουργίας. Σε αυτή συμμετέχουν, μεταξύ άλλων και άνθρωποι που μπορεί να έχουν αποξενωθεί από τα παιδιά τους ή να είναι προβληματική η επικοινωνία τους. Δυστυχώς, υπάρχουν χιλιάδες τέτοιες περιπτώσεις σήμερα στη χώρα. Άλλωστε τα διαζύγια συνεχίζουν να εμφανίζουν διαχρονικά αυξητικές τάσεις», μου εξηγεί.

Είναι γεγονός πως οι κοινωνικές συνθήκες έχουν αλλάξει δραματικά τις τελευταίες δεκαετίες. Το 1992 είχαν εκδοθεί μόλις 6.156 διαζύγια στην Ελλάδα, ενώ οκτώ χρόνια αργότερα, το 2000, αυξήθηκαν σε 11.309. Το 2013, εν μέσω οικονομικής κρίσης, άγγιξαν τον αριθμό-ρεκόρ των 16.717. Την ίδια στιγμή, στη συντριπτική πλειονότητα των αντιδικιών, η φροντίδα του παιδιού ή των παιδιών, δεν διατηρείται κοινή μετά το διαζύγιο. Αντιθέτως, καταλήγει στον ένα γονέα. «Η γονεϊκή ιδιότητα αφαιρείται από τον έναν και ανατίθεται σχεδόν αποκλειστικά στον άλλον. Καταλήγεις επισκέπτης ή θείος στο ίδιο σου το παιδί. Το βλέπεις συγκεκριμένες ώρες, συγκεκριμένες μέρες και αυτό, αν είσαι τυχερός και δεν παραβιάζονται οι δικαστικές αποφάσεις επικοινωνίας», μου λέει ο Δημήτρης Καλαποθαράκος, Πρόεδρος του συλλόγου ΓΟΝ.ΙΣ και χωρισμένος πατέρας ο ίδιος. «Οι δικαστικές αποφάσεις οδηγούν συχνά σε μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά που υποτίθεται ότι λύνουν. Πρέπει να γίνουν άμεσα διορθωτικές κινήσεις όσον αφορά το Οικογενειακό Δίκαιο. Ο τόπος και ο τρόπος που διεξάγονται οι δίκες, αλλά και η ραγδαία αύξηση των παραβιάσεων των δικαστικών αποφάσεων επικοινωνίας, μας δείχνουν πως το ισχύον Δίκαιο είναι αναποτελεσματικό και κυρίως μη φιλικό προς τα ίδια τα παιδιά».

Οι Έφηβοι Εφευρέτες της Ελλάδας: Τα Παιδιά που Φτιάχνουν ένα Πράσινο Μέλλον

Ρωτώ τον Δημήτρη πόσο συχνές είναι οι παραβιάσεις των δικαστικών αποφάσεων επικοινωνίας.«Είναι εξαιρετικά συχνό φαινόμενο. Το 2014 ζητήσαμε από τη Άμεση Δράση Αττικής, ως φορέας κοινωνικής φροντίδας, να καταγράφει τις παραβιάσεις δικαστικών αποφάσεων επικοινωνίας. Πριν από το αίτημα του ΓΟΝ.ΙΣ. οι παραβιάσεις αυτές καταγράφονταν ως κλήσεις διαφορών αστικού τύπου χωρίς να διαχωρίζονται από άλλες. Γι' αυτό και δεν υπάρχουν παλαιότερα στοιχεία. Οπως μας ενημέρωσε επίσημα η ΓΑΔΑ οι κλήσεις έχουν εκτοξευτεί σε 4125 από 2447 που ήταν το 2015 και αυτό μόνο για συμβάντα που αφορούν στη Άμεση Δράση, μόνο στην Αττική. Πέραν της αναποτελεσματικής καταγραφής των γεγονότων η ενασχόληση των λίγων περιπολικών και των πληρωματων αποτελεί και αναποτελεσματική σπατάλη των ανθρώπινων και των ελάχιστων οικονομικών πόρων στην εποχή που ζούμε. Πανελλαδικά φυσικά το νούμερο είναι κατά πολύ μεγαλύτερο. Το πλέον παράλογο είναι πως η μήνυση είναι ο μοναδικός τρόπος έμμεσης πίεσης, για να μη παραβιάζονται οι δικαστικές αποφάσεις. Στην πράξη, όμως, δεν μπορείς να κάνεις μηνύσεις κάθε τρεις και λίγο. Αν δηλαδή ο γονιός που ασκεί την επιμέλεια θέλει να παραβιάσει την απόφαση, το κάνει. Δεν σου ανοίγει την πόρτα, βάζει εμπόδια, σε ταλαιπωρεί. Δεν προβλέπεται άλλος εναλλακτικός τρόπος αναγκαστικής εκτέλεσης της δικαστικής απόφασης, παρά μονάχα η μήνυση. Εν ολίγοις, το σύστημα είναι δομημένο έτσι, ώστε να σε οδηγεί στη σύγκρουση και την αντιδικία, αντί να ευνοεί τις διαδικασίες δημιουργίας συναινέσεων, για το καλό του παιδιού. Διότι, αυτό είναι το ζητούμενο. Το καλό του παιδιού, έπειτα από ένα διαζύγιο».

Η επιμέλεια, στη συντριπτική πλειονότητα των διαζυγίων σήμερα, καταλήγει στη μητέρα, σε ποσοστό που συχνά ξεπερνά το 90%. «Δεν είναι θέμα φύλου», παρεμβαίνει στην κουβέντα ο Νίκος Σαραφιανός, μέλος του συλλόγου. «Κάθε γονέας συμβάλλει με μοναδικό και αναντικατάστατο τρόπο στην ανατροφή του παιδιού. Στόχος είναι οι δύο γονείς να συνδομήσουν τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά του. Αυτό επισημαίνουν και τα επιστημονικά δεδομένα που έχουν αναπτυχθεί διεθνώς τα τελευταία χρόνια. Τα παιδιά χρειάζονται δυο ενεργούς γονείς». Η αρχή της συνδόμησης του χαρακτήρα από τους δύο γονείς αποτελεί τη βάση αρκετών ψηφισμάτων και οδηγιών, τόσο του Συμβουλίου της Ευρώπης όσο και της Διεθνούς Σύμβασης για τα δικαιώματα του παιδιού, καθώς και των Συνηγόρων του Παιδιού σε Ευρώπη και Ελλάδα. «Εμείς, ως σύλλογος, προσπαθούμε να ενημερώσουμε τους γονείς που βρίσκονται σε ακραίες συγκρούσεις για το πώς να επιστρέψουν πίσω στον διάλογο, έναν διάλογο ο οποίος μπορεί να βιώσιμος και γόνιμος», υπογραμμίζει ο Δημήτρης.

«Στα δέκα χρόνια λειτουργίας του συλλόγου έχουμε διαπιστώσει μια σειρά δυσλειτουργιών στην εφαρμογή του οικογειακού δικαίου που στρέφονται κατά του πραγματικού συμφέροντος του παιδιού. Το αληθινό συμφέρον του παιδιού όπως το εννοεί και η Διεθνής Σύμβαση Δικαιωμάτων του Παιδιού, του ΟΗΕ, σε πλήθος άρθρων της είναι να ανατρέφεται και απο τους δύο γονείς ανεξάρτητα από την οικογενειακή κατάσταση που αυτοί βρίσκονται. Στην ελληνική εκδοχή, βέβαια, εξαφανίζεται ο ένας γονιός από τη ζωή του παιδιού και το εντελώς παράδοξο είναι ότι αυτό συμβαίνει ακόμα και όταν ο γονιός που του αφαιρείται η γονεϊκή ιδιότητα, επιθυμεί διακαώς να συμμετέχει στην καθημερινότητα του παιδιού του. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, αυτό δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση συμφέρον του παιδιού, αλλά ούτε και των γονέων. Ο κανόνας της αποκλειστικής αναθέσεως της επιμέλειας στη μία πλευρά, δημιουργεί πλήθος προβλημάτων. Δεν είναι μόνο ότι αφαιρεί τη γονεϊκή ιδιότητα από τον ένα γονέα: την ίδια στιγμή μετατοπίζει όλα τα δικαιώματα, αλλά και τις υποχρεώσεις στον άλλον, σε μια εξαιρετικά δύσκολη εποχή. Η Διεθνής Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού, προβλέπει στα άρθρα 9, παρ. 3 και 18 την παρουσία και των δύο γονέων στη ζωή του παιδιού, ανεξαρτήτως της μεταξύ τους σχέσης. Με λίγα λόγια, τα περισσότερα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν λύσει αυτά τα θέματα εδώ και χρόνια, εφαρμόζοντας στην πράξη τον κανόνα της από κοινού άσκησης της επιμέλειας, μετά το διαζύγιο. Στην Ελλάδα, οι οικογενειακές αντιδικίες αντιμετωπίζονται έως σήμερα ως διαφορές αστικού δικαίου, χωρίς να υπάρχει καν μια ειδική αντιμετώπιση στην ευαίσθητη ψυχολογία του παιδιού, το οποίο, απροστάτευτο, βιώνει τις έντονες διαφωνίες των γονιών του. Είναι δυνατόν να γίνονται ακροάσεις σε δικαστικά γραφεία, χωρίς την παρουσία ειδικών παιδοψυχολόγων και μετά να ζητάμε από μικρά παιδιά να αποφασίσουν, έπειτα από μια ιδιαιτέρως τραυματική εμπειρία, όπως είναι ένα διαζύγιο, να μας πουν αν θέλουν να ζήσουν με τη μαμά ή τον μπαμπά; Δεν θα έπρεπε να υπάρχει προστασία στο παιδί από δικαστικές, κοινωνικές υπηρεσίες; Υπηρεσίες που προβλέπονται μάλιστα από τον νόμο 2521/1997, αλλά δεν συστάθηκαν ποτέ. Επίσης πρέπει κάποια στιγμή να εξελιχθεί η νομοθετική μεταρρύθμιση του 1983, στο Οικογενειακό Δίκαιο, καθώς εχει μείνει μετέωρη ως προς την από κοινού ανατροφή του παιδιού. Πραγματική ισότητα δεν μπορεί να υπάρξει με το ισχύον δίκαιο».

Την τελευταία δεκαετία, ο σύλλογος ΓΟΝ.ΙΣ έχει προσπαθήσει με επανειλημμένες παραστάσεις προς τη Βουλή των Ελλήνων, τα αρμόδια υπουργεία, τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου, να επικοινωνήσει τις θέσεις του, ενώ το 2009 κατέθεσε στο υπουργείο Δικαιοσύνης μια πλήρως επεξεργασμένη πρόταση, καθώς και ένα σχέδιο νόμου. Η πρόταση προέβλεπε την τροποποίηση του Οικογενειακού Δικαίου και την καθιέρωση της κοινής επιμέλειας των παιδιών ως κανόνα σε περιπτώσεις διαζυγίων, την ίδρυση οικογενειακών δικαστηρίων πλαισιωμένων με ειδικούς επιστήμονες (ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς), τη δημιουργία υπηρεσιών ελέγχου εκτελέσεως των δικαστικών αποφάσεων, την εφαρμογή του ψηφίσματος 2079 του Συμβουλίου της Ευρώπης, σύμφωνα με το οποίο θα πρέπει να διασφαλίζεται και να προάγεται η ισότητα μεταξύ των γονέων, μέσα στο πλαίσιο της οικογένειας.

«Δεν θέλουν να αλλάξει το ισχύον πλαίσιο, επειδή πίσω από τη σύγκρουση και τις αντιδικίες έχει στηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία. Τα διαζύγια μπορεί για κάποιους να είναι μια επώδυνη, ψυχικά και οικονομικά, διαδικασία, για άλλους όμως είναι μια μέρα στη δουλειά. Δεν κατηγορώ τώρα κάποια επαγγελματική ομάδα, αναφέρομαι κυρίως σε συμπεριφορές», τονίζει ο Δημήτρης Καλαποθαράκος, προσθέτοντας: «Αντί να προάγεται η συνεργασία μεταξύ των γονέων, υποδαυλίζεται η σύγκρουση. Συχνά με τέτοιο τρόπο που αφήνει ανοιχτές πληγές μεταξύ των αντιδίκων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι ψευδείς καταγγελίες περί κακοποίησης, που αποτελούν τα τελευταία χρόνια ένα συχνό φαινόμενο στις δικαστικές αίθουσες. Λυπάμαι που το λέω, αλλά στον πόλεμο της επιμέλειας φαίνεται πως όλα επιτρέπονται, όμως ξεχνάμε πως το πρώτο θύμα αυτού του πολέμου είναι το παιδί».

Η Ελένη Μητσοπούλου ασχολείται με το Οικογενειακό Δίκαιο εδώ και δυο δεκαετίες. Είναι μια έμπειρη δικηγόρος, η οποία υποστηρίζει τον θεσμό της κοινής επιμέλειας και είναι ιδρυτικό μέλος του συλλόγου ΓΟΝ.ΙΣ. Όταν τη ρωτώ για τον ρόλο ενός δικηγόρου σε ένα διαζύγιο, φαίνεται να έχει διαφορετική άποψη από τον Δημήτρη. «Πολύ συχνά οι άνθρωποι έρχονται στα δικηγορικά γραφεία έχοντας ήδη στο μυαλό τους να αντιδικήσουν. Σας βεβαιώ πως κανένας δικηγόρος δεν μπορεί να επιβάλλει την αντιδικία σε κάποιον που δεν τη θέλει. Η υπεύθυνη θέση του νομικού συμπαραστάτη είναι να ξεδιπλώσει στον πελάτη του τις επιλογές που υπάρχουν και να τον συμβουλεύσει. Η τελική απόφαση, όμως, είναι δική του. Το φαινόμενο των πολλών δικαστηρίων μεταξύ ενός ζευγαριού συχνά πυροδοτείται από την παρέμβαση τρίτων ή ακόμη και από μίμηση του περιβάλλοντος, για παράδειγμα, "έτσι το έκανε μια φίλη μου, έτσι θα το κάνω και εγώ". Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται στο γραφείο ψυχολογικά και κοινωνικά έτοιμοι για την αντιδικία».

Ρωτώ την Ελένη αν οι πελάτες της γνωρίζουν για το θεσμό της κοινής επιμέλειας. «Ναι, ολοένα και περισσότεροι. Ειδικά νέοι άνθρωποι, όπως και πολλές νέες μητέρες οι οποίες θέλουν την υποστήριξη του πατέρα και την ισότιμη συμμετοχή του στην καθημερινότητα. Θέλω να πω κάτι που βλέπω συχνά στη δουλειά μου: οι σημερινοί μπαμπάδες έχουν στενότερη επαφή με τα παιδιά κατά τη διάρκεια του γάμου. Συμμετέχουν ενεργά στην ανατροφή τους, ανατρέποντας το στερεότυπο του απόμακρου πατέρα που κυριαρχούσε τις περασμένες δεκαετίες. Αυτήν την επαφή δεν είναι πρόθυμοι να τη χάσουν, μετά το διαζύγιο. Έτσι, σε περιπτώσεις αντιδικίας, βλέπουμε τα παιδιά να λειτουργούν ως μέσο πίεσης στη διαμάχη μεταξύ των γονέων, κάτι το οποίο είναι εξαιρετικά τραυματικό για τα ίδια». Σήμερα στην Ελλάδα, όπως μου λέει η Ελένη, τα περισσότερα διαζύγια είναι συναινετικά και μάλιστα με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: συμφωνία στο ποσό της διατροφής, η επιμέλεια στη μητέρα και ο πατέρας επικοινωνεί με το παιδί κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο, συν κάποια διαστήματα τις γιορτές και το καλοκαίρι. «Αυτό το μοντέλο που κυριαρχεί, δυστυχώς καθιστά τον έναν γονέα σε γονέα του σαββατοκύριακου. Μιλάμε για ένα στερεότυπο παλαιότερων δεκαετιών που δεν απηχεί τις ανάγκες της σύγχρονη ζωής. Δεν μπορεί ένας άνθρωπος, ο οποίος μέχρι πρότινος φρόντιζε το παιδί του, ξαφνικά να καθίσταται επισκέπτης. Με αυτόν τον τρόπο διαρρηγνύεται ο δεσμός γονιού-παιδιού και οδηγούμαστε σιγά-σιγά, αλλά σταθερά, στην αποξένωση».

Στην ανοιχτή ομάδα της Πέμπτης συμμετέχουν αρκετοί άνδρες, κάθε ηλικίας, από διαφορετικές κοινωνικές αφετηρίες ο καθένας. Μιλούν όλοι με στοργή για τα παιδιά τους και αναζητούν τρόπους να είναι δίπλα τους, σε κάθε βήμα της ζωής τους. Πολλοί έχουν μετακομίσει σε άλλες πόλεις, αλλάζοντας μέχρι και δουλειά, για να μην χάσουν την επαφή. Η ψυχολόγος Χάρις Κατάκη, μια πολύ έμπειρη ειδικός στον χώρο της ψυχικής υγείας, με σημαντικό συγγραφικό έργο, είναι η επόμενη στάση μου, αργά το ίδιο βράδυ. Όπως μου εξηγεί: ««Η αρχετυπική ταυτότητα του άτρωτου άνδρα που κρατάει τον πλανήτη στους ώμους και δεν κουνιέται, για να μην του πέσει, μεταλλάσσεται πια. O σύγχρονος άνδρας ξεκινάει και αποδέχεται την ευάλωτη πλευρά του, επιτρέπει στον εαυτό του να εκφράσει τα συναισθήματά του και να συμμετέχει ενεργά και ισότιμα στην καθημερινότητα. Ο γάμος βέβαια, ένας θεσμός παραδοσιακά ταυτισμένος με τον προορισμό του ανθρώπου, μεταβάλλεται σε μια σχέση που χαρακτηρίζεται από εντυπωσιακή αστάθεια. Το διαζύγιο από δυσλειτουργία μετατρέπεται σε επιλογή και κανονικότητα. Οι ανασυγκροτημένες οικογένειες που προκύπτουν κυρίως από διαζύγια αποτελούν πλέον την κυρίαρχη μορφή της οικογενειακής ζωής. Ένας ολοένα αυξανόμενος αριθμός παιδιών θα είναι μέλη μιας μεικτής οικογένειας, πριν από την ενηλικίωση τους. Αν κοιτάξει κανείς κάτω από την επιφάνεια, ανακαλύπτει ότι οι βαθύτεροι λόγοι των αδιεξόδων και των συγκρούσεων συνδέονται με τις θεμελιώδεις αλλαγές της γυναικείας και της ανδρικής ταυτότητας. Ενώ οι διεργασίες αλλαγής της γυναίκας ταυτότητας διαρκούν σχεδόν δυο αιώνες, οι ανατροπές της ανδρικής ταυτότητας βρίσκονται σήμερα στην κόψη του ξυραφιού και εκτιμώ πως θα διαδραματίσουν κεντρικό ρόλο στις μελλοντικές μορφές συμβίωσης. Οι πανοπλίες των ανδρών λιώνουν, όπως το σίδερο στη φωτιά, για να αποκαλυφθεί ο νέος άνδρας».

ATH KIDS: Τα Παιδιά της Αθήνας

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Ρωτώ την κ. Κατάκη τι ακριβώς διεκδικεί αυτός ο νέος άνδρας. «Αν η γυναικεία επανάσταση αποσκοπούσε να φέρει στην επιφάνεια τη δύναμη και την αποτελεσματικότητα της γυναίκας στον κοινωνικό χώρο, η ανδρική θα φέρει στην επιφάνεια την ανάγκη του άνδρα να ενταχθεί δυναμικά στις στενές ανθρώπινες σχέσεις. Βέβαια, δεν είναι καθόλου εύκολο να μετακινηθεί από τη μονολιθική ταυτότητά του». Στη συνέχεια, η κουβέντα μας στρέφεται στα παιδιά – ποιος είναι ο δικός τους ρόλος σε ένα διαζύγιο; Η Χάρις Κατάκη υποστηρίζει: «Στις άγριες αντιπαραθέσεις, οι δυο πλευρές χρησιμοποιούν τα πυρομαχικά που διαθέτουν. Οι άνδρες ανασύρουν την επιθετικότητα, τη βία και την άρνηση να υποστηρίξουν οικονομικά τα παιδιά τους, για να διεκδικήσουν και να εκδικηθούν. Οι γυναίκες, από την άλλη, χρησιμοποιούν τη δύναμη που τους δίνει η μητρότητα. Απαγορεύουν ή αρνούνται στους άνδρες να βλέπουν τα παιδιά τους. Στην καθημερινή μου εμπειρία, βλέπω άνδρες που νιώθουν πραγματική συντριβή μπροστά στην άρνηση της πρώην γυναίκας τους να τους δώσουν το παιδί τους, ακόμη και στα καθιερωμένα από το νόμο χρονικά περιθώρια. Ενώ στο παρελθόν ήταν οι γυναίκες που ζητούσαν βοήθεια από θεραπευτές και συμβούλους, για να διαχειριστούν τα πικρά συναισθήματα τους για την έλλειψη παρουσίας του άνδρα, σήμερα μας επισκέπτονται άνδρες που, έχοντας χάσει τα σταθερά σημεία αναφοράς τους κάτω από τις πρωτόγνωρες και ανατρεπτικές συνθήκες, εκφράζουν τα ίδια συναισθήματα απόρριψης και ματαίωσης. Βέβαια, είναι σημαντικό να πούμε πως η διεκδίκηση της πατρότητας από τους άνδρες οδηγεί στην ενδυνάμωση της σχέσης με τα παιδιά τους - και αυτό είναι στο τέλος της ημέρας το βασικό που πρέπει να μας ενδιαφέρει. Τα παιδιά».

Περισσότερα από το VICE

Τι Έκανα τη Βραδιά Πριν Από τις Πανελλαδικές

Γονείς Εξηγούν πώς να Παραμείνεις Kinky Αφότου Κάνεις Παιδιά

H Συγκλονιστική Ιστορία του Γκάνγκστερ που Ξόδεψε Πάνω από ένα Εκατομμύριο Ευρώ σε Ναρκωτικά